Lordowska samotnia

Edmund dotarł do Wayfarer's Rest po kilku dniach spokojnej drogi. Nie chciał zbyt długo zwlekać - poprosił tedy lorda Vance'a o spotkanie prawie od razu. Wpierw jednak przebrał się i wykąpał po długiej podróży, wyperfumował się, a także coś zjadł, kategorycznie zarazem pilnując, żeby jego młodszy bratanek postąpił jednakowoż. Wtedy dopiero przyszedł na spotkanie z Vancem.
- Szanowny lordzie - ukłonił się nisko, zapukawszy i wszedłszy do jego komnaty. Starał się zachowywać tak uniżenie, jak tylko mógł. - Mam nadzieję, że poznałeś i polubiłeś już mojego młodszego bratanka. - Obejrzał się. Liczył na jakiś poczęstunek albo wino - jakby inaczej robić interesy? Jeśli lord dobrze go przyjął, Edmund zasiadł naprzeciw, przez moment zajął go rozmową o różnych bardziej błahych sprawach i dopiero wtedy przeszedł do interesów. - Przybywam do Waszmości w zasadzie z dwoma sprawami, jeśli wolno. Po pierwsze myślałem nad zbudowaniem zakładu zbrojeniowego iii... być może jeszcze jakimiś podobnymi inwestycjami. Szukam inwestorów, którzy wstępnie zechcieliby partycypować w kosztach i w zyskach i chciałbym zaprosić do niej lorda. Organizujemy w Kamiennym Żywopłocie skromne przyjęcie z tej okazji, gdzie chciałbym podjąć ostateczne decyzje - jeśli więc Waszmość byłby zainteresowany, to rad byłbym zaprosić Was na nie. Do tego czasu zorientuję się jak wygląda sytuacja, dokonam odpowiedniej wyceny zarówno kosztów, jak i zysków, ale już teraz obiecać mogę, że na pewno Waszmość tylko by na tym zyskał. - wziął łyk wina. - Druga sprawa, już bardziej oficjalna, to w zasadzie propozycja od mojego lorda. Szuka on żony dla swojego brata i od razu pomyślał o Was, mój lordzie, i lorda pięknej córze. Czasy są niespokojne, niepewne, więc tym bardziej sąsiad powinien wspierać sąsiada. MUSIMY się wspierać! Żeby przetrwać okupację Żelaznych, nie dać rozpanoszyć się bandytom, a rozwijać handel. Zobowiązanie wzajemnej pomocy... A więzy krwi są najlepszym zobowiązaniem, stąd pytanie - czy lord byłby zainteresowany tym ślubem? Byłbym z tego wielce rad, a i w tej sprawie również zaprosiłbym na wspomnianą ucztę, by uzgodnić szczegóły bezpośrednio z naszym lordem Amosem. Odbędzie się ósmego dnia następnego księżyca.

Edmund zamierzał się częstować, jeszcze jak! Darmowy posiłek to zawsze kilka miedziaków w kieszeni. Ze smakiem sączył wino i zajadał się warzywami i pieczywem, pozwalając z początku dokończyć lordowi i maesterowi dokończyć ich wcześniejszą rozmowę czy też zagajał głupimi rozmówkami. Pieczone warzywa rzadko gościły na lordowskich stołach; wyżej urodzeni cenili sobie z reguły sycące dania mięsne. Ciekawa odmiana, trzeba przyznać, choć trochę mdła. W końcu pożarł także kawałek baraniny, oblizał się i najedzony, w ślad lorda, również wytarł ręce, twarz i przeszedł do clou problemu.
-  Pieniądz musi być w ruchu, zawsze to powtarzam, inaczej marnieje. Mam nadzieję, że jeszcze zrozumiesz to, mój lordzie - uśmiechnął się. - Harwyn goni za lordami, prawda, ale moglibyśmy to odpowiednio ukryć, załatwić przez pośredników... Mój burdel i karczma stoją od lat. Może na przyjęciu gdy przedstawię kosztorys, zmienisz zdanie? Skoro przyjedziesz, to wciąż będę wierzył. - Zaśmiał się serdecznie i popił łykiem wina. Czerwone... Zawsze wolał dornijskie, ale nie wypadało obrażać gustu gospodarza. - Myślę, że zaiskrzy między nimi, prawie na pewno. Dziękuję w takim razie, o nic więcej nie mógłbym prosić. Wyjadę jutro z rana, chyba że... - Spojrzał na lorda, przekrzywił głowę, ułożył usta w małe o i puknął. - Czy czas uczty to nie za mało, żeby dobrze się poznać? Może zostawiłbym młodego na miesiąc, wróciłby z Wami na ucztę, a do tego czasu dobrze zapoznał się z Waszmości córkami? Jeśli to nie problem, oczywiście...

Cóż za arogancja! Brak kultury! Każdy może sobie mieć zdanie jakiekolwiek na temat jakikolwiek, Edmund był bardzo tolerancyjny. Ale wyrażać tak wprost i bezceremonialnie swoje zdanie! Znieważać swojego gościa! Czyż od podboju Żelaznych zaprzestano nauczania kultury na wzór tych najeźdźców? Czyżby nie tylko zabierali pieniądze i ludzi, ale i niszczyli obyczaje? Na Siedmiu, toż jest groźniejsze, niż się spodziewał...
Zagotował się, poczerwieniał, nie powiedział jednak ani słowa - miał już bowiem dłuższe doświadczenie w sztuce konwersacji, że nie warto okazywać przesadnie uczuć przed obliczem lordów. Vance jednak wystarczająco sobie nagrabił, oj nagrabił. I kiedyś jeszcze tego pożałuje...
- Oczywiście, mój lordzie - odpowiedział sucho i zazgrzytał zębami. - Mam w takim razie nadzieję, że mój bratanek będzie dobrze bawił się na Twoim dworze, jak i jego obecność przysporzy Ci wiele radości. Dziękuję Ci, wtenczas jednak chciałbym się udać już na spoczynek, bowiem jestem zmęczony po długiej podróży. A wyjeżdżam jutro jeszcze przed świtem.
Jeśli więc uzyskał zgodę, oddalił się i wrócił do swojej komnaty gościnnej, udając się na spoczynek. Wciąż zdenerwowany położył się spać snem niespokojnym, w czasie którego śnił najgorsze rzeczy, o krwawej zemście, jaką wyrządzi jeszcze rodowi Vanców... Obudził się dwie godziny przed świtem, zjadł niewielkie śniadanie, wykąpał i tuż przed brzaskiem opuścił ponury zamek, kierując się w dalszą podróż, do Riverrum.