Lordowska Samotnia

W przeciągu kilku ostatnich dni lord Addam Marbrand zachorował, przez te dni gorączka wcale nie odpuszczała. Mimo walki, mimo pomocy maestera lord Ashemarku przegrał z gorączką. Przez ostatnią noc, czuwał przy nim jego syn oraz maester. Z samego ranka, maester nie miał wątpliwości, że pan Ashemarku zmarł. Andros natychmiast kazał maesterowi, zacząć przygotowywać pogrzeb, zaś sam udał się napisać list do króla oraz swojej kuzynki. Pogrzeb został zaplanowany na 28 kwietnia, by każdy miał czas, by dojechać. Myśląc każdy, chodziło mu o Myrcelle i wysłannika króla, gdyż wątpił, że król przybędzie na pogrzeb jego ojca. Kto jak kto, ale król Lancel nie przepadał za lordem Addamem, z resztą z wzajemnością. Każdy w Królestwie to wiedział, nawet karzeł spotkany w karczmie, w noc po turnieju. Pomimo wielkiego smutku, jaki odczuwał teraz Andros, musiał wziąść się w garść, gdyż to on został nowym panem Ashemarku. Wiedział, że pierwsze co musiał zrobić, to poprawić relacje z Lannisterami.

Chociaż Andros napisał listy dość szybko, to z początku nie wiedział, jak ma zacząć list do króla. Jednak po chwili zastanowienia, udało mu się stworzyć list, może nie był on za długi, ale przekazywał najważniejsze informacje. Zaraz po skończeniu do komnaty Androsa, wszedł maester.
- Pogrzeb ma być skromny, nie chce, by przypominał on ucztę weselną. - Po tych słowach chwile pomyślał, a propo gości. - Niech tylko będzie król i Braxowie. Specjalnego? - Zapytał zaciekawiony, nie wiedział, o co mu mogło chodzić. Cóż to za specjalność można zrobić na pogrzebie? Zamówić kurtyzany? No cóż, to już zostawił maesterowi, miał on szanse zaskoczyć Androsa.
- Jeszcze jedna rzecz, każ powiadomić każdego z naszych ziem, że Lord Addam Marbrand, nie żyje.

Rozmowę z maesterem przerwał Androsowi, jego niedawno martwy ojciec. Co tu się stało? Spojrzał na maestera wiedział, że to był jakiś test. Wysłuchał wszystkiego, co ojciec ma do powiedzenia, w głowie Androsa pojawiała się to, co mógłby mu odpowiedzieć, lecz najpierw rzecz ważniejsza.
- Wyjdź, wyjdź i zamknij dokładnie za sobą drzwi. - Powiedział spokojnie, lecz stanowczo. Gdy tylko maester wyszedł, dokładnie zamykając za sobą drzwi, Andros wrócił do rozmowy z ojcem. - Chciałbyś, żebym zrobił wielki pogrzeb, który by dorównywał wielkością przyjęciu weselnemu? Chciałbyś, żebym tym pogrzebem pokazał, jak się cieszę z twojej śmierci, bo tak to by właśnie wyglądało. Nie szczędzi grosza na pogrzeb, widocznie cieszy się, ze śmierci swojego staruszka. Pokazuje, jak mu to na rękę, ze szczęścia ile wydał! - Ostatnie zdanie wyraźnie zakrzyknął, był wyraźnie poirytowany, tym testem. - Zaś, jeśli chodzi o króla, to myślisz, że zapraszam go ze szczerej sympatii? Zapraszam go, bo tak trzeba. Przez ciebie, nasz ród ma wystarczające problemy z koroną, a uwierz mi, ja chce, by moje dzieci, żyły na tych ziemiach, jako władcy, jako Marbrandowie. Lancel, może nie będzie zdolny to wypowiedzenia nam wojny i zniszczenia naszego rodu, chyba że bardzo go sprowokujesz, lecz jego syn, który nie jest tak wierzący, już będzie w stanie. Nigdy o tym nie mówiłem, ale na miłość siedmiu przestań go obrażać, kiedy ludzie słyszą, kiedy jesteś sam, rób co uważasz, ale nie kiedy są przy tobie inni. Nie niszcz naszego rodu, bo i tak, nasza reputacja na zachodzie jest zła. Całe szczęście masz mnie, który wie jak ją naprawić. Tylko teraz od ciebie zależy, czy się opamiętasz i przestaniesz obrażać króla, przy ludziach, czy jednak wolisz dalej kroczyć do konfliktu zbrojnego z koroną, ja bym wybrał pierwszą opcję, gdyż nie chce, żeby powstały "Deszcze Ashemarku."

A to podstępny gad, wszystko wiedział. Andros już był pewien, że nie może mu ufać.
- Dobrze, skoro chcesz wielki pogrzeb, dostaniesz go. Skoro taka twoja wola. - Z początku pomyślał, żeby oszukać swojego ojca, lecz nie mógł mu odmówić wielkości pogrzebu. Następnie wysłuchał biadolenia ojca, na temat podatków, na które tylko przytaknął.
- Wpadły, na pewno, czasami masz niewyparzony język. Wierzący często nie myślą trzeźwo, wszystko utożsamiają ze swoimi bogami. Pamiętaj, ludzie wierzący są nieobliczalni, Lancel może na nas ruszyć w każdej chwili. Chociaż masz rację, bliskie nam rody i nie tylko powinny nam pomóc. - Widząc, że ojciec nalał sobie wina, Andros też sobie nalał mały kieliszek.

Kevan po turnieju i felernej sprawie z kłótnią dwóch rycerzy, siedział w Casterly Rock kilka dni, lecząc swoje złamane żebra. Armia króla Lancela już dawno wyruszyła na północ, gdy młody Lannister jeszcze się kurował. W międzyczasie, oglądając treningi Czerwonych Płaszczy, stwierdził że walka mieczem i tarczą można zamienić mieczem dwuręcznym. A przynajmniej taka alternatywa zwiększyłaby na pewno jego siłę rażenia. Dlatego i sam spędził trochę czasu na treningu, gdy żebra już mniej go bolały. W końcu jednak i on mógł wyruszyć w drogę. Wziął ze sobą swoich dwóch zaufanych towarzyszy - zaprzysiężone tarcze, oraz osiem Czerwonych Płaszczy. Jechali na koniach, a wzięli też dodatkowe pięć szkap, które miały targać ich ekwipunek. Kevan wziął ze sobą pełną zbroję płytową (na sobie zaś nosił kolczugę i przeszywanicę), wyżywienie na kilka dni oraz miecz jednoręczny z tarczą - przy pasie zaś nosił dwuręczny, który chciał sprawdzić w praktyce. Jego celem był Złoty Ząb, gdzie miała się zebrać wielka armia Zachodu. Droga z początku przebiegała spokojnie, jednak w jej czasie doszły jego uszu również dziwne plotki. Bunty chłopskie? Banici opodal Ashemark? Coś tu wyraźnie śmierdziało, a jego obowiązkiem, jako członka rodziny królewskiej, było także dbanie o spokój wewnątrz państwa. Jak inaczej mogliby bowiem prowadzić wojnę? Dlatego też zajechał do Ashemark, by sprawdzić co się tam dzieje. Lord przyjął jego sprzęt i ludzi, zapewnił kwatery, żeby w końcu zostać przyjętym w jego samotni przez Marbranda.
- Lordzie Addamie. Moje przybycie tutaj nie jest przypadkowe. Doszły mnie słuchy o problemach na Twoich ziemiach. Powiedz, czy mogę Ci w jakiś sposób pomóc?

Kevan uniósł brew i spojrzał podejrzliwie na lorda. - To wszystko brzmi... dziwnie. Na Siedmiu, skąd oni mogli wziąć takie plotki? - spytał retorycznie. - Powiedz mi ser, czy złapaliście któregoś z chłopów żywego? Z chęcią przesłuchałbym go, albo zabrał do Skały. To samo tyczy się tych banitów. Choć rozumiem, że w związku z powyższym nie potrzebujesz mojej pomocy? - spytał jeszcze. W zasadzie młody Lew spodziewał się, że wyniesie więcej z wizyty w Ashemarku. A jednak nie było tu nic ciekawego do zrobienia. Mógł więc tylko podziękować lordowi za gościnę i szykować się do rychłego wyjazdu dalej. - Gdybyś potrzebował kiedykolwiek pomocy lordzie Addamie, ja zawsze chętnie nią posłużę. - powiedział jeszcze do władcy Ashemarku na zakończenie ich, jak się miało okazać, krótkiej rozmowy.

Kevan wysłuchał z uwagę tego, co lord Ashemarku miał mu do powiedzenia. Każdy szczegół był ważny w kontekście tej, w najlepszym razie śmierdzącej, sprawy. - Świetnie. W takim razie z chęcią posłucham co więźniowie mają do powiedzenia i zobaczę Twojego kata w akcji, panie. - powiedział. Gdy ten zaś potwierdził, że nie potrzebuje pomocy młodego Lannistera, ten tylko kiwnął głową, wstając już z krzesła i odrzekł: - Świetnie. W takim razie po przesłuchaniu będę chyba wyjeżdżał. Naprawdę miło mi było. - powiedział, wychodząc z samotni Addama. W drodze do lochów poprosił też jednego ze służących, by zawiadomili jego towarzyszy, aby szykowali się do dalszej podróży. Jemu zaś pozostało udać zapoznać się z katem i usłyszeć więcej rewelacji od więźniów.