Drogi Dorzecza

Mniej więcej wiedzieli, gdzie septon się kieruje, a i wypytać po drodze mogli kogoś. Ułatwiało sprawę dodatkowo to, że teraz towarzyszyło mu dziesięciu Braci Ubogich, a taką grupę łatwiej ludziom zauważyć i zapamiętać. Rację miał też Czarny Książę, kiedy myślał sobie, że duchowny z pewnością wolniej się przemieszcza niż zwyczajny pieszy, wędrowiec. Tak więc... Łowy czas zacząć!

Sukcesy w poszukiwaniach były, chociaż skromne, ponieważ ludzie nie zawsze byli chętni gadać, a nawet jak chętni byli, to nie zawsze mieli informacje o septonie i jego wesołej gromadzie. Raz czy dwa zdarzyło się Celii i Jalabhraowi, że zawracać musieli, ponieważ dowiedzieli się od miejscowych, że owszem, jakiś wędrowny septon był, ale to we wsi obok, tam po drugiej stronie wzgórza i za strumykiem. Tak się też złożyło, że septon nie szedł w linii prostej, a kluczył trochę. Z jednej strony odrobinę utrudniało to robotę, ponieważ czasem wieśniacy w różnych wsiach różne kierunki podawali, a nie zawsze było wiadomo, gdzie łajdak był najpierw. Pomagało zaś o tyle, że gdyby kierował się prosto do jakiegoś celu, to mógłby już nawet opuścić granice Dorzecza. Koniec końców gdzieś pomiędzy Pinkmaiden a Kamiennym Septem łachudra odbił na południe - ku Reach.

Czy czegoś przy okazji mogli się dowiedzieć? Oj, mogli, mogli... Wieśniacy trochę się cieszyli, a trochę dziwili, ponieważ król Harwyn Hoare zwolnił ich z połowy podatków, które zapłacić mieli pod koniec tego roku. Zima była, powiedział, wojna była, powiedział, to chłopom ciężko, powiedział... No i im darował. Na razie wielu spodziewało się jakiegoś podstępu stojącego za taką łaskawością Twardorękiego, ale jak do tej pory nic złego się nie wydarzyło.
Dowiedzieli się również plotek z Reach, które mogły być źródłem ognia jaki zapłonął nagle w duszy męczącego Celię septona. W krainie Gardenerów pojawiła się grupa zwąca się Tropicielami Wiedźm. Byli to wędrowni kaznodzieje, Bracia Ubodzy, zdesperowani wieśniacy i ogłupiali rycerze. Jednym słowem - fanatycy. Przemierzali oni królestwo w poszukiwaniu "oznak zepsucia" i "czarnej magii", a wymierzając "sprawiedliwość Siedmiu" nie bali się stosować przemocy często i gęsto.


Tego dnia dogonili septona! Byli na południe od Atranty, na południowym brzegu Czarnego Nurtu, a skurwysyn zaszył się w nadrzecznej wiosce wraz ze swoimi pachołkami. Wioska ta była mała, podobna rozmiarem do Starych Pup, a znajdowała się pośród pól i pastwisk. Najbliższa ściana lasu oddalona była o jedną trzecią mili od zabudowań, więc całkiem z zaskoczenia mieszkańców nie wezmą.

Na opuszczenie wioski przez wędrownego septona i jego kompanię nie trzeba było czekać długo. Następnego dnia o poranku posilili się oni z wieśniakami, odprawili modły i pożegnali się. Zdawało się, że maszerują dalej w kierunku granicy z Reach, aby wkrótce opuścić nieprzyjazne Wierze, a zwłaszcza jej zbrojnemu ramieniu, włości Harwyna Twardorękiego i znaleźć się na terytorium pobożnych monarchów z rodu Gardenerów.
Obserwując wioskę dało się naliczyć jedenastu ludzi, którzy ją opuszczali. Najwyraźniej wieśniacy nie kłamali w sprawie liczebności kompanii wędrownego kaznodziei. Wszyscy nosili proste, często połatane szaty, nieśli tobołki ze skromnym dobytkiem - najpewniej żywnością na drogę - a uzbrojeni byli w nabite gwoździami pałki lub, jeżeli któryś miał więcej szczęścia lub grosza przed przystąpieniem do Wróbli, siekierki. Kompania septona nie wyglądała więc na szczególnie groźną zbieraninę, ale tak to wyglądało w oczach książęcej obstawy, dla wieśniaków musieli być o wiele straszniejszym widokiem.
Zwierzyna wyszła z nory na otwarty teren, czas było zadecydować jak ją podejść i co też z nią uczynić... W czasie nocy ludzie Czarnego Księcia mogli oczywiście zaczaić się pośród drzew nieopodal wioski, aby łatwo móc wyjść na drogę z drugiej strony osady niż ta, z której przyszli za septonem. Nie było więc konieczności omijania wioski.

Jalabhar ukrył swoich ludzi i zaczaił się, a kiedy nadszedł czas naszedł wraz z nimi septona i jego bandę w czasie postoju, kiedy szykowali się, aby wrzucić coś na ząb. Jeden z Braci Ubogich oddalał się akurat, aby opróżnić pęcherz, a widząc demony z Siedmiu Piekieł zapomniał, że powinien wcześniej zdjąć spodnie.
- O, kurwa! Diabły! - zdziwił się jeden z fanatyków Siedmiu.
- Łojzicku!
Co też czynić? Niby demon czy zły duch nie mógł skrzywdzić człeka pobożnego, który uzbrojony był w swoją wiarę. Tylko te demony miały broń! Czy strzała wypuszczona przez takiego wysłannika z piekieł liczyła się wciąż jako krzywdzenie bezpośrednie, jeżeli leciała już po wypuszczeniu z łuku sama? Trudne pytanie... Okazało się, że ani septon, ani Bracia Ubodzy, nie mieli zamiaru tego sprawdzać. Przynajmniej na razie. Najpierw, defensywnie, wycofali się ku sobie i zbili w miarę zbitą kupę. Koniec końców rzucili jednak broń. Nie rozchodzili się jednak i uważnie patrzyli na czarty z ognistych czeluści.
- Czego chcecie, pomioty piekielne!?