Drogi Dorzecza

W podróży swej, ścieżynkami i dróżkami Dorzecza się przemieszczając, dotarli w końcu nad Oko Boga, największy akwen słodkowodny w Westeros. W końcu też nogi, lub kopyta, zaprowadziły grupkę rycerzy o zapędach do bitki do karczmy, co zwała się "Przystań na Oku" i faktycznie znajdowała się przy brzegach ogromnego zbiornika wodnego. Karczma rzeczona przystań dla łódek miała i otoczona była nawet niewysoką palisadą. Znajdowała się zaś w punkcie dla okolicy o tyle "strategicznym", że blisko do niej mieli chłopi z pobliskich wiosek położonych nad brzegiem oraz tych trochę od niego oddalonych, które zajmowały się głównie uprawą i hodowlą. W sumie całkiem przyzwoita, przydrożna karczma, gdyby nie...

Zbliżając się już do rozwartej bramy w palisadzie, posłyszeć mogli, iż coś się dzieje. Okrzyki słyszeli... Niektóre były wesołymi śmiechami noszącymi znamiona okrucieństwa. Inne były okrzykami pełnymi bólu. Coś się tam ewidentnie działo. Kiedy tak zajrzeli w otwór bramy zoczyli, jak przez drzwi karczmy jegomość w poplamionym i pocerowanym gambesonie wywleka młódkę. Trzymał jej toporek przy szyi i targał za włosy. Ona krzyczała a on się śmiał.
Co się tutaj działo? Cóż to za napaść była? Czy ich to w ogóle obejdzie? Ilu bandziorów mogło napadać ten przybytek? I czy to na pewno były jakieś pospolite bandziory?
Kolejne krzyki doszły ich ze środka budynku. Kobiece i męskie.

Bandzior nie bardzo nie miał wiele opcji, spostrzegając już, że towarzystwo zbrojne zaraz dołączy do zabawy. Wziął tedy dziewkę pchnął w ich kierunku a on ku nim rzuciła się ze łzami w ochach, pewnikiem ratunku oczekując. Bandyta natomiast rzucić się chciał w kierunku drzwi.
- Kłopoty idą! - Ryknął na cały głos. Czy go usłyszano? Cholera wie, w końcu z karczmy też raban dochodził. Niemniej, na pewno nie udało mu się uciec. Próbował, ale najbardziej chyży i dysponujący najlepszym refleksem towarzysz Edwina rzucił się ku bandycie i w dwóch susach dopadł go, zadając cięcie w nogę. Zbir, choć krzyknął z bólu, nie zamierzał popuścić. Już szykował się, co by toporkiem oddać, ale po ręku ciął go drugi z towarzyszy Reyna. Kolejny ryk wściekłości i bólu.
- Kurwa!... - Zawył zbir. W przypływie wściekłości zamachnął się toporkiem i trafił, ostawiwszy zapewne siniaka na przedramieniu drugiego z rycerzy. Tymczasem dopadł doń sam Edwin, ostatni w kolejce, i uderzył swym dwuręcznym orężem z wielką siłą. Przeciął gambeson i ostrze wgryzło się w bok. To jednak sprawy nie kończyło. Zbir cofnął się o krok i złapał za bok wolną ręką.
Towarzysz co pierwszy w ataku był, znów do uderzał. Zbir jakimś cudem zbił atak toporkiem i spróbował się zemścić, ale wyszło mu tylko nieporadne machnięcie, co nikomu krzywdy nie uczyniło. Drugi z kompanów zaś w udo zbira mieczem uderzył, co owego do przyklęknięcie zmusiło. W końcu wszedł Edwin i potężnym uderzeniem wbił się w bark. Bandyta padł, głośno rycząc i ciągnąc dwuręczny miecz ze sobą na bok. Żył czy też był martwy? Czy to ważne?... Edwin mógł dobić dla pewności, albo ostawić - tak czy siak raczej jego los był przesądzony.

Co teraz? Z karczmy nikt nie wyszedł, ale krzyki ucichły. Bandyci w środku już pewnie o nich wiedzieli.

Przez chwilę nikt się nie odezwał, ale nim towarzysz zdążył do stajni podbiec po słomę czy siano, otworzyły się na pięterku dwa okienka, z impetem, że aż okiennice drewniane o ściany trzasnęły. Dwóch kuszników się wyłoniło i pociski posłało w Edwina. Oba jednak chybiły. To im jednak nie przeszkadzało wysuwać żądań.
- Pierdol się! Spierdalaj, albo dupę ci tym naładujemy! - Ryknął jeden z kuszników, chowający się za oknem, co by pewnikiem kuszę znów załadować. Widać, groźby ognia się nie przestraszyli. Albo może ją na poważnie wzięli i teraz coś knuli, by temu przeciwdziałać.

Na pewno groźbę na poważnie dziewka wziął. Przypadła pod nogi Edwina i ze łzami w oczach poczęła go błagać.
- Nie palcie karczmy, dobry panie... Nie palce! Tam moja rodzina jest! Proszę... - Zawyła, płaszcząc się i zanosząc się szlochem. - Proszę... - Wyła, głośno i irytująco. Tymczasem jego towarzysze schowali się za stajnią, ażeby ofiarą kuszników nie paść. Raz chybili, ale za kolejnym mogli trafić. On w sumie też nie powinien tak stać i czekać, co nie? Dziewka też narażała się w tym miejscu, ale przecież Edwin do bohaterów nie należał, prawda? No, tak czy siak dogodnie mógł się skryć tam gdzie kompani lub spróbować forsować drzwi przybytku i pójść na rozliczenie z bandziorami. Ewentualnie machnąć na to wszystko ręką i w pizdu odjechać.

Wujas

Kobieta rzuciła się do ucieczki, kryjąc swą osobę w stajni. Okien zaś zatrzasnąć nie było można, ponieważ te akurat znajdowały się na pięterku i żeby tam sięgnąć, musiałby chyba mieczem tego dokonywać. Co zresztą byłoby bez sensu z racji na fakt, że okiennice zamykane były - norma - od środka i niezamknięte miały tendencję do samoistnego odchylania się. Może więc lepiej było od razu drzwi wywalać, co? Skoro kusze ładowali i była okazja...

Jakby nie było, jego towarzysze poszli robić swoje. Jeden szukał sobie okna do wskoczenia a drugi poleciał na tyły, żeby tam wejścia poszukać i jakby co to z niego skorzystać. Edwin usłyszał jakieś takie coś jakby wtaczanie się przez otwór okienny - szelest blach i łupnięcie o podłogę. Usłyszał też rejwach na tyłach, więc pewnie tam inny jego kompan w walkę się sam wdał.
On spróbował się z drzwiami i wszedł w nie z buta. Niestety nie puściły, więc zapewne ktoś je zablokował lub trzymał. Ewentualnie źle kopnął i skobel nie puścił. Takie życie, czasem tak się zdarza. Mógł próbować dalej, lub poszukać innych opcji jak okno czy sprawdzenie co u drugiego z towarzyszy. Pierwej jednak... Zwrócił uwagę kuszników, którzy wychyliwszy się przez okna na pięterku oddali strzały. Dwa poszły i dwa celne były. Jeden drasnął go po nodze a drugi wbił się w nią, na szczęście nic ważnego w udzie nie uszkadzając.

Edwin obiegł budynek i usłyszał rumor dobiegający zza okna. Tam chyba wskoczył a teraz walczył jego kompan. Ten bardziej doświadczony. On jednak postanowił zwrócić się ku tylnym drzwiom i może lepiej, gdyż dobiegając tam, zoczył już dwa bandyckie ścierwa. Z rozciętym gardłem i wieloma ranami kłutymi leżał tutaj zbir w kolczej koszulce i z kapalinem na łbie. Drugim trupem był jegomość w szyszaku i jeno w gambeson ubrany. Szybko jednak jego uwagę odwróciło co innego, bowiem był tutaj też jego mniej w wojaczce oblatany kompan... Stał i opierał się ścianę. Krwawił z paru ran i ewidentnie nie miał się najlepiej. Szczerze? Pewnie najwyższym wysiłkiem mógłby jeszcze zapędzić się do boju, ale wiele ryzykował. Zapewne szybko padłby ofiarą zbirów.

Z karczmy usłyszeli dźwięki walki i szybko przyszły pierwsze krzyki. Nie należały raczej do ich kompana, więc pewnie sobie chłopak nieźle radził. Tymczasem jednak u drzwi pojawiła się krzepka postać w kolczudze. Kapalin miała na łbie i oburęczny młot w łapach. To chyba był herszt i bynajmniej nie miał dobrych zamiarów wobec Edwina. Zrazu, szybko się ku niemu rzucił.
- Giń, chuju! - Ryknął, rzucając się w bój. I bój stoczyli, przy czym ranny kompan dopomagał. Stawili czoła jegomościowi z młotem i... Ciężko było, oj ciężko. Ciosy ostro wymieniali i choć sam jeden herszt był, to on prowadził. Finalnie zaś towarzysz Edwina poświęcił się, odepchnął i przyjął na siebie cios młota, który miał wykończyć pokrwawionego Reyna. Czy przeżył ów towarzysz? Cóż... Na chwilę obecną trudno było powiedzieć. Edwin też nie miał się najlepiej, choć dość w nim było siły, by pochwycić miecz i rzucić się na przeciwnika. Cena tego jednak mogła być ogromna.
Mógł też liczyć na przyjaciela, wiernego kompana, który pojawił się w drzwiach. Tak, to był ten lepszy towarzysz. On z pewnością sobie poradzi...

Niestety, poraniony i niezbyt zręczny Edwin rzucił kupką ziemi już po tym, jak jego towarzysz zaatakował banitę a ten z kolei na nim skupił swą uwagę i grudką dostał gdzieś w plecy, czego w ferworze walki może nawet nie poczuł, nazbyt pochłonięty obroną życia. Także...
Rzucili się ku sobie, jegomość z dwuręcznym młotem i jego kompan, z tarczą oraz mieczem. Zrazu widać było, kto umiejętnościami góruje! Lambert bronił się skutecznie i równie skutecznie przeszedł do ataku. Pewność siebie i przewaga chyba jednak go co nieco tutaj zgubiły, bowiem wielki zbir obronił się trzonkiem broni i stuknął rycerza przez głowę. Potem wierny kompan ser Edwina już pamiętał, że z tym oponentem, choć krwawiącym z wielu ran, nie ma żartów. Chwilę zatem jeszcze bój toczyli, acz w końcu musiał ulec zbir i skończył się jego żywot marny. Padł czy to ranny czy zabity - nieważne. Lambert w złości i tak miecz w leżącego wraził i sprawę ostatecznie rozwiązał.

Edwin tracił już przytomność. Jego rany były bardzo poważne a napędzająca go do tej pory adrenalina opuszczała ciało. Obudził się kilka godzin później w jakimś łożu. Ciemno już się raczej robiło a on miał strasznie sucho w ustach. Obok niego siedział Lambert, gotowy mu w tej kwestii usłużyć.
Był słaby, ale szybko mu wyjaśniono, iż bandytów pokonano. Kusznicy tylko uciekli, ale nie było to specjalnie ważne. Przyjaciel co mu życie ocalił, przeżył i jego stan był w miarę stabilny. Edwin zaś... No z nim było sporo kłopotów w leczeniu. Zielarka i znachorka sprowadzona z wioski nieopodal nie była najlepszym medykiem, ale zrobiła co mogła i cudem udało jej się go uratować.

Towarzysz pomógł mu się napić i odjął bukłak od ust, kiedy pić Edwin skończył. Pierwszy dzień po trudnych zabiegach miał być wyjątkowo trudny i bolesny, ale z czasem się to poprawi. O ile oczywiście do rad się dostosuje i odpoczywać będzie, tak jak mu przykazano. Zielarka dała też ziółka, które miały wspomóc jego ciało i takie też, które miały podziałać coś na ból, gdyby stawał się nieznośny.
Lambert podniósł rękę i wskazał na zalegającego na sąsiednim łóżku Osvaltha. - Żyje. Było jednak blisko... - Oświadczył z pełnym spokojem. Sam też był cokolwiek zmęczony. Odniósł rany jako i oni, jeno jego były powierzchowne i z łatwością się kobieta nimi zajęła. No, prawie z łatwością. Po dwóch ciężkich pacjentach miała prawo do zagapienia się, niemniej Lambertowi nic w tej chwili nie groziło.
Na wspomnienie, że dobrze się spisał, uraczył Edwina uśmieszkiem. Co fakt to fakt... Poskładał dwóch zbirów bez większego problemu a potem równie sprawnie zajął się hersztem tej posranej bandy. Niestety nawiali mu kusznicy. No, ale miał do wyboru albo za nimi gonić, albo ratować kompanów. Gdyby nie zdecydował się na to pierwsze, istniała całkiem spora szansa, że po prostu by się wykrwawili. Przynajmniej Osvalth, bo Edwin to miał głównie rany tłuczone od młota.
- Spędzimy tu kilka dni... Póki nie wydobrzejecie dość, by w siodle się porządnie trzymać. - Stwierdził. Edwin był niby przywódcą, ale przeciwko słowom Lamberta mógłby jeno protestować, jeśli tego by właśnie chciał. Na dzień dzisiejszy chodzenie mogłoby go przerosnąć. - Na szczęście gospodarz jest nam wdzięczny. Ocaliliśmy jego i rodzinę. Wyżywi nas i zatrzyma tu darmo. A skoro o tym mowa... Piwa? Jeść? - Zapytał.

Lambert przytaknął krótko, powstał i udał się po piwo. Tymczasem Edwin i Osvalth zostali sami w pokoju. Niestety drugi kompan pozostawał nadal nieprzytomny i partnerem do rozmowy był właściwie żadnym. Jeśli ciekawiło to Edwina, dlaczego jeden pokój mieli, to Lambert by wyjaśnił, że nie wynikało to ze skąpstwa właściciela, który obiecał ich przyjąć i żywić, ale z jego własnej prośby. W ten sposób łatwiej mógł nad oboma czuwać i łatwiej by mu było ich bronić, gdyby zjawiły się tutaj jeszcze jakiś bandziory. No i nikt samotny nie zostawał...

Dostał swe piwo i wkrótce pogrążył się we śnie. Nie pamiętał, by coś mu się śniło, ale obudził się mało wypoczęty i obolały. To jednak była norma, do której będzie przez następne kilka dni przywyknąć. Tak jak się też spodziewał, zgłodniał... Może i ból trochę to uczucia zagłuszał, ale przecież żeby żyć, trzeba też jeść. No, częściej pić, ale tę akurat sprawę załatwiał dzbanek z piwem postawiony na stoliku przy łóżku.
Lambert aktualnie zajmował się zmianą opatrunków u ich kompana. Tutaj akurat roboty było sporo, bowiem zszyte rany należało mazidłami smarować, by lepiej się goiły.
Lamber zasupłał wiązanie na bandażu i obrócił spojrzenie na Edwina, zapewne usłyszawszy, że się porusza.
- Wszystko w porządku. - Rzucił. - Zmieniałem opatrunki. - Dodał.

Jeśli Edwin chciał zjeść, to przyniósł mu czego tam sobie życzył ale oczywiście w granicach rozsądku, bo to przeciętna karczma była a nie lordowski dwór. I mogli pomówić, co dalej... Znaczy jak już będę mogli się stąd ruszyć.

Obudził się jakoś tak przed południem - czyli od wieczora spał dość długo. I faktycznie każda kostka w ciele go napieprzała. No, ale lepsze były złamania, przynajmniej nie te otwarte, od ran ciętych, które potrafiły brzydko się paprać i oczywiście kosztowały często sporo krwi.
- Od wczorajszego wieczora. - Oznajmił mu Lambert, zamaczając ręce w misce z czystą wodą, by opłukać je z juchy opatrywanego kompana. - Obecnie mamy dzień następny a porę, o ile się nie mylę, przedpołudniową. - Wyjaśnił, zbierając zakrwawione opatrunki i wrzucając je do drugiej miski. - Osvalth się budził w nocy. Pić wołał. Znaczy to chyba, że poprawia mu się. - Rzekł tak jeszcze, informacyjnie.

Jedzonko przyniósł, ale składało się ono z gotowanego mięsa kury, chleba i lekkiego wina. Był tam także napar z ziół, który choć trochę miał łagodzić bóle. Lambert położył miskę z jadłem na przystawionym stoliku i przyciągnął sobie zydel, co by usiąść bliżej.
- Cóż... - Mruknął, pociągając wina ze swego kuba. - Dwa tygodnie w łożu, nim będziecie się mogli spokojnie podróżować. Acz całkowicie to tak trzy tygodnie około. - Odparł i rozłożył ręce. Cóż, nijak tego nie przeskoczą.
- A jak już dojdziecie do siebie, to co? Dalej ten sam kierunek? Ludzie mawiają, że na wschodzi może być gorąco. - Taki miał pytanie.

Towarzysz uśmiechnął się i pokiwał głową. Więc mieli szukać okazji gdzieś na południowych ziemiach, co? No i dobrze, wszak to lepiej niźli próbować się pod sztandary tych Żelaznych psów zaciągać, co to wybrzeża ziem Zachodu od dawien dawna łupili. W służbie im, jeśli w ogóle Edwin brał to pod uwagę, jeno niesławę i pogardę w oczach pobratymców można było zyskać - tak przynajmniej Lambert twierdził.

W kolejnych dniach podawane jadło było podobne a Edwina coraz częściej nachodził apetyt. Czyli zdrowiał. Za dwa dni ich kompan też już się przebudził na dłużej i choć jemu dojście do siebie również nieco czasu zajęło, wkrótce mogli normalnie pomówić i jeśli tego chciał Edwin, mógł też wyrazić swoją wdzięczność.


Po dość długim czasie rekonwalescencji obaj wojacy byli gotowi wstać z łóżek i trochę więcej się poruszać. Od jakiś paru dni już mogli próbować nieco powalczyć z ograniczeniami osłabionego ciała, ale do tej pory lepiej to było czynić z dużą dozą rozwagi i ostrożności. Od tego poranka jednak czuli się lepiej, na tyle "lepiej", że pomimo wyraźnego jeszcze bólu mogliby zacząć robić coś więcej. Oczywiście każdy medyk bez wyjątku by powiedział, że należy odpoczywać, ale... No cóż, wojownicy nie słynęli zbyt często z rozsądku, przynajmniej nie w tej części świata. Za to gdzie by nie poszedł, wprawieniu w wojaczce ludzie uczyli się, jak okazywać bólowi pogardę.

Lambert od dawna już wychodził ćwiczyć. Od momentu, gdy nie było konieczne, aby nad kompanami czuwał, co i raz znikał na dwie czy trzy godziny, by pomachać mieczem lub zaznać przyjemności z córką karczmarza. To drugie naturalnie ukradkiem, co by ich gospodarz nie wiedział.

Ruszali. Czy były co do tego jakieś obiekcje? Cóż... Pewnie, jego druh chętnie by zabawił w towarzystwie swej nowej panny, ale przecież od początku tej znajomości miał świadomość, że w końcu będzie trzeba odejść. Gotów był zatem odejść, chcąc jedynie mieć dość czasu, by się "pożegnać". Tłumacząc to na męski: szło o to, żeby pod pozorem ckliwego pożegnania jeszcze zamoczyć. Koc, polana, wino oraz "idę walczyć" - to zazwyczaj działało. Z perspektywy obserwatora kicz jak nic, ale... działo.

Dokąd zaś mieli ruszać? No bo jak już chciało się ruszyć, to wypadało mieć plan, gdzie.

Pod Kamiennym Septem ponoć zbierało się wojsko Żelaznego Króla. Spora liczba ludzi i potencjalne niebezpieczeństwo, jeśli tym razem okażą się oni jednak zbyt podejrzliwi. Kierunek na Wschód oznaczał zapewne spotkanie z innymi siłami, które zmierzały - a może już tam gdzieś dotarły - w kierunku ziem Darrych, Maidenpool lub też Sow's Horn. Tam, poza ryzykiem związanym z nieufnością naturalną w czasie wojny, mogli mieć też do czynienia z działaniami wojennymi. Oczywiście w Kamiennym Sepcie także, ale tenże wydawał się być bardziej punktem organizacyjnym - zbyt oddalonym od granicy najbardziej oczywistego oponenta, by tak szybko dotarły tam walki. Okolice Zamku Darry czy Sow's Horn zaś były położone bardzo blisko z granicami ziem Burzy i niewykluczone, że zajazdy już się zaczęły. Wcale nie byłoby to dziwne.
Spokojniejszym kierunkiem wydawałoby się być wrócenie wprost na Zachód lub dążenie dalej na Północ, ale czy on tam miał czego szukać? Może zaś i tam doszły jakieś niepokoje. Może o czymś plotki, jak to jeno plotki, nie wspomniały.

Początkowo chciał iść w kierunku Maidenpool. Czy zasłyszane plotki coś w tych planach pozmieniały, czy też jego wola była nieugięta i jak postanowił, tak chciał uczynić?

Grupka trzech wojaków zebrała się zatem i poczęła przygotowywać. Pakunków nie mieli wiele, zaś zapasami chętnie się wdzięczny gospodarz podzielił, tak, iż nie ponieśli żadnych kosztów. Jakby nie było, uratowali życie jemu i jego rodzinie a także ocalili biznes. Lambert zabawił się ze swoją lubą w skrytości, gdy ojczulek szykował im pakunki jadła na drogę. Gospodarz wręczył im też trzy bukłaki najprzedniejszego piwa, jakie posiadał w piwniczce. Oczywiście był to prezent poza ofiarowanymi już zapasami, taki od serca.


Zmierzali w kierunku wschodnim, ku Maidenpool. W pobliżu Miasteczka Lorda Harroway'a usłyszeli, iż zostało ono na początku dziewiątego księżyca splądrowane i prawie do szczętu spalone przez - i tu wersje były różne - bandytów lub najemników na usługach Króla Burzy. Tak czy siak, z ognia ocalały nieliczne budynki na podgrodziu oraz sama lordowska siedziba, która była wieżą zbudowaną z kamienia. Tutaj kolejną ciekawą informacją było, iż lord podobno niedawno wrócił do miasteczka po sromotnej porażce w akcie zdrady. Tak jest... Lord Darry zdradził i urządził pod murami swego zamków krwawą łaźnię zgromadzonym tam poplecznikom Harwyna - a przynajmniej tak mówiono.
Cóż... Do samego miasteczka nie warto było zaglądać, szczególnie, iż obecnie pokonany lord mógł żywić wielką nieufność wobec każdego, kto przywlecze się pod jego siedzibę i nie będzie potrafił potwierdzić swych niegroźnych zamiarów.

Będąc już na ziemiach Darrych spotkali patrol jeźdźców. Naturalnie... Zdradziecki lord musiał pilnować, czy aby w jego kierunku nie zmierzają jakieś siły Żelaznych. Oczywiście nie szło raczej, aby w tak krótkim czasie nawet ktoś o zaradności Harwyna zorganizował kolejną armię i zdążył ją tutaj przysłać, ale niewykluczonym było, iż w jakiś sposób byłby w stanie zorganizować zajazdy.
Tak czy siak... Był jeden rycerz w kolczudze z herbem Oraczy na jace. Było też czterech poborowych na koniach, którzy mu towarzyszyli.
- Stać. - Zakrzyknął głośno, zbliżając się do nich. - Skąd i po co przybywacie na te ziemie?! - Dodał, również głośno i wyraźnie.