Karczma "Lisi ogon"

- L-lord? Black-ckwód? - wyjąkał karczmarz, słaniając się na nogach. Sprowadzenie go ze środka nie było absolutnie problemem, gdy do dyspozycji miało się złotą monetę. Później bard opowie Roderickowi, że ledwie zobaczył złoto w jego dłoniach, od razu wyskoczył na zewnątrz. - B-był jeden z tą tarczą, co l-lord mówi, t-to prawda. Czy gruby... t-tego bym nie powiedział. Raczej pulchny. - Wziął dwa głębokie hausty. - Zielony w żółt-te kropy, t-tak. Nie pytałem o imię, ale obnosił się jak... Jak ktoś, kto lubi się obnosić. Zamówił piwo, tak, i miał towarzysza. I pieczarkową, pamiętam. - Karczmarz wyraźnie spocił się na twarzy, oddychał ciężko. - Ja pójdę i przy-przygotuję lordu kolację. Bogat-tą, lordowską, obiecuję. Tylko lord poczeka chwilę. Może w izebce, znajdę bardzo dobrą? Luksusywną! To nie jest bogat-ta karczma, ale dbamy o jak-kość.
- Co z tym rycerzem? - Ser Davos spoliczkował karczmarza.
- Ałała... - jęknął. - Są w środku, tak. Mieli dużo pieniędzy, wzięli najlepszą izbę... A-ale wyproszę ich, dla lorda, tak! - zapewnił.
Trochę bardziej zawiódł się, gdy okazało się, że nie z izby ma ich wyprosić, a z karczmy. Ostatecznie zgodził się jednak, ale poprosił o dodatkowego złotego drakkara, bo misja przecież wiązała się z niemałym ryzykiem.
Jeżeli lord Roderick zapłacił mu lub dogadał się w jakiś inny sposób, wtedy karczmarz wypełnił swą powinność i niczego niespodziewający się bandyci w niecały kwadrans później wychynęli zza drzwi, prosto w sidła groźnego lorda Rodericka. W półmroku nocy, patrząc pod oślepiające światło z wewnętrza karczmy, ciężko było dobrze ich dostrzec, poza może konturami ciała. Na oko jeden był chudy, a ten drugi gruby.

Dwaj bandyci wybałuszyli oczy na widok lorda Rodericka i natychmiast rzucili się do ucieczki, sięgając do pasa po wiszące przy nich toporki. Nieprzygotowani, ledwo uzbrojeni i tylko z podręczną bronią, od razu byli na straconej pozycji. Prawie zderzyli się z Antonem, który zatrzymał ich własnym ciałem i starł się z pierwszym z nich w uścisku, siłując się i próbując kopać, drapać i walczyć. Drugi zaskoczony obrócił się, ledwo unikając ciosów lorda Blackwooda i Davosa. Rzucił toporkiem w lorda Rodericka, który jednak tylko odbił się od jego zbroi, nie wyrządzając krzywdy. Ser Davos ciął dwa razy od góry i raz unterhauen, przecinając noszoną przez wroga przeszywanicę. Dał się uderzyć toporkiem w prawe ramię, sam zaś w kontrze wyprowadził cięcie referendarskie, odcinając bandycie pół lewego ucha i rysując poważnie jego pierś. Rodrik zasłonił się tarczą przed innym bandyckim atakiem i primą oberwał mu pół policzka. Bandyta uchylił się jeszcze przed kilkoma ciosami, wbił toporek w Blackwoodowe udo i został nadziany na ostrze ser Davosa, sprawnie wyprowadzającego cięcie ojcowskie.
Wtedy też mogli podbiec Antonowi na pomoc, który siłował się na ziemi z drugim bandytą. Obaj cali byli we krwi i brudzie, szamocząc się i próbując wyrwać sobie toporek bandyty. Ser Roderick i Davos sprawnie rozbroili go, związali i zakneblowali drugiego z bandytów. Pierwszy z nich był już martwy.
Po chwili dołączyli do niego także pozostali. Łowca wyjaśnił, że nie chciał strzelać i ryzykować trafienie któregoś z towarzyszy, widząc jak gęsto walczyli. Bard oglądający wszystko z krzaków począł zaś układać krótką balladę na temat bohaterstwa lorda Blackwooda.