Areny Volantis

Mężczyzna jakiego panowie z Westeros zaczepili w sprawie walk spojrzał na nich i ocenił fachowym okiem, po czym uśmiechnął się serdecznie. Brakowało mu dwóch zębów, zaś jeden był z litego złota. Odziany był w luźne i przewiewne szaty, dobrej jakości, acz niezbyt wytworne. Doskonałe odzienie do panującego w Volantis klimatu oraz miejsca pracy - komfortowe, porządne i nie będzie wielka szkoda jak coś się z nim stanie. Aparycję miał dornijską - lub myryjską - ciemna karnacja, krótka, czarna broda i sięgające ramion włosy tej samej barwy. Oczy miał piwne i dostrzec w nich można było drapieżny błysk, kiedy zaprosił świeżą krew na rozmowę by wszystko panom wyjaśnić.
Walczyć mogli jeden na jeden lub w grupach. W pełnym rynsztunku, albo też z orężem lecz bez pancerzy. Możliwe były również walki na pięści. Próbować mogli się z amatorami, sprawdzonymi wojownikami, albo też weteranami areny. W grę wchodziły również walki ze zwierzętami. Stawki były różne. Walcząc w pełnym rynsztunku ze sprawdzonymi wojownikami mogli liczyć na coś w okolicy pięciu honorów jeżeli widowisko będzie dobre. Walki weteranów i czempionów były lepiej opłacane, tak samo jak starcia bez pancerza, gdzie lało się więcej krwi ku uciesze tłumu.
Najbliższe planowane walki były tymi bez pancerzy, a brać w nich udział mieli weterani aren i najbardziej kochani gladiatorzy. Mężczyzna zarzekał się jednak, że na pewno udałoby się wcisnąć gdzieś westerosyjczyków jeżeli chcieliby zawalczyć. Stawka zależała oczywiście od tego jak wspaniałe będzie to widowisko. Wymagali od startujących wolnych zapewnienia rozrywki bardziej niż od niewolników, ponieważ niewolnikom nie musieli płacić przecież nic. Liczyć jednak mogli pewnie na przynajmniej kilkadziesiąt złotych honorów. Byli też nowi i nieznani, więc to z pewnością obniżało możliwe zarobki, ponieważ ich nazwiska nie przyciągną tłumów.

Mężczyzna z wyraźnym żalem przyjął wieści od Rickarda. Walki dające więcej krwi były o wiele bardziej widowiskowe i o wiele bardziej opłacalne. Ale cóż... Co tam ci Westerosyjczycy chcieli. Na walki w pancerzach musieli trochę poczekać, ale też uda się coś zorganizować skoro zgłosiło się czterech pancernych rycerzy! Jegomość ze złotym zębem i dwoma dziurami zapytał o ich godność by mogli ich zapowiedzieć na arenie - a kto wie, może i sławę na niej zdobędą - i chętnie zgodził się na propozycję Tartha by wrogiej grupie kogoś dorzucić. Nieproporcjonalna walka mogła być bardziej widowiskowa. Zwłaszcza jeżeli ci tutaj byli tak jej pewni. Oczywiście też uprzedził uczestników o ryzyku trwałych ran lub zgonu, ponieważ nie bili się bronią stępioną jak to czynili westeroscy rycerze na turniejach.

Kiedy przyszedł ich czas i wypuszczono ich na arenę, mężczyzni z Ziem Burzy stanęli naprzeciw sześciu oponentów. Czterech z nich również zdawało się być Westerosyjczykami. Trzech raczej niezbyt doświadczonych i bogatych rycerzy lub zbrojnych - pewnie ci słabi, co dorzucenie ich Rickard zaproponował - uzbrojeni w koszulki kolcze na gambesonach, kapaliny, tarcze oraz topory. Czwarty zaś wyglądał już na rycerza bardziej zaprawionego w boju - pełna zbroja płytowa, hełm garnczkowy, tarcza oraz pewnie dzierżony w dłoni morgenstern. Pozostali dwaj wojacy nie pochodzili z Westeros. Jeden z nich odziany był w kolczugę, z barbutą na głowie, w dłoniach dzierżył zaś halabardę i wyglądał na kogoś pochodzącego z Zatoki Niewolniczej. Drugi zaś był wysokim i masywnym Letniakiem w pełnej zbroi płytowej. Na łbie miał przyłbicę, której zasłonę po obejrzeniu wroga opuścił - wykonana była na wzór trupiej czaszki. W jednej dłoni dzierżył on oszczep, zaś druga trzymała oparty na ramieniu wielki młot. Wróg nie stanął plecami do siebie jak Rickard z kompanami, a rozdzielił się i zaczął obchodzić ich półkolem. Wielki Letniak szedł środkiem, rycerz-weteran z jednym żółtodziobem z lewej, zaś halabardzista z dwoma żółtodziobami z prawej. Panowie od Tartha mieli czas podzielić się celami i przygotować do ewentualnego starcia, acz wydawało się, że przeciwnik nie rzuci się na ich małe zgrupowanie obronne niczym wściekłe zwierzę. Tłum zaś czekał na rozlew krwi.

Walka się rozpoczęła. Rickard wystrzelił jak z procy w stronę Letniaka, który niestety źle ocenił odległość i miast rzucić swym oszczepem rzucił go na ziemie by dobrze złapać młot i przygotować się do odparcia błyskawicznego ataku. Tarth uderzył pierwszy, dotkliwie w bok. Letniak zaś zamachnął się młotem i z wielką siłą rąbnął w tarczę. Westerosyjczyk poczuł jak uderzenie boleśnie rozchodzi się po jego ciele, zaś w osłonie pozostało dobrze widoczne wgniecenie. Kompanii Tartha także ruszyli - Jaime ranił żółtodzioba idącego z rycerzem, Cleos i Robert razem zaczęli zaś grzmocić zachodzącą ich trójkę jednego po drugim. Dwójka z żółtodziobów dała za to radę trafić boleśnie i Jaimego, i Cleosa.
Tłum darł się i ekscytował wokół, kiedy potyczka trwała w najlepsze. Rickard i wielki Letniak okrążali się wymieniając raz za razem ciosy, acz Tarth trafiał zdecydowanie częściej i umiał też zminimalizować obrażenia jakie zadawał mu przeciwnik mimo posiadania przez niego groźniejszej broni. Duet Cleosa i Roberta świetnie radził sobie ze swoimi trzema oponentami, chociaż halabardzista okazał się mieć zdolności jakich nie należało lekceważyć. Jaime tymczasem... Trzymał się, acz walczący z nim żółtodziób okazał się mieć większe zdolności niż zakładano, albo o wiele więcej szczęścia niż doświadczenia, zaś towarzyszący mu rycerz zdecydowanie był groźnym wymagającym przeciwnikiem.
Dwóch ciężko rannych, początkujących rycerzyków postanowiło w końcu się poddać i chociaż Cleos zdecydował się ich oszczędzić, to Robert miał inne zdanie. Kolce morgensternu przejechały po plecach czmychających zbrojnych, acz bez pomocy zajętego już w pełni halabardzistą Cleosa nie udało się ich zatrzymać i dobić. Tłum zaczął gwizdać i buczeć, acz jego gniew wymierzony był w tchórzliwych żółtodziobów, którzy ratowali życie zamiast walczyć do końca. Rickard tymczasem szedł łeb w łeb z Letniakiem, wciąż młócąc swoją bronią i unikając ciosów młota, zaś Jaime próbował nie dać się zbyt szybko zamordować swoim dwóm oponentom.
W końcu halabardzista padł na ziemię, ciężko ranny i krwawiący z licznych ran. Jeden z ciosów Roberta złamał mu nogę w kolanie, toteż nie był już w stanie nawet ustać. Panowie jednak nie dobili go, pędząc szybko na pomoc Jaime'mu, co zapewniło widowni rozrywkę w postaci czołgającego się po piasku areny i łkającego halabardzisty, który zostawiał za sobą obfity ślad z krwi. Zabójczy duet dołączył wówczas do ciężko rannego kompana, który mając zapewnione wsparcie cofnął się do tyłu pozostawiając dalszą walkę im.
Dwóch na dwóch rycerze wymieniali teraz ciosy. Cleos i Robert z początku nastawieniu na podśmiewanie się z Jaime'go za to jak sobie poradził przekonali się teraz na własnej skórze, że ich przeciwnik był równie dobrym wojownikiem, a może i lepszym, co oni sami. Morgenstern Celosa rozłupał jednak sprawnie łeb pomagającego rycerzykowi żółtodzioba i szala powoli zaczęła przechylać się na korzyść przyjaciół Tartha.
Rickard w tym czasie toczył wciąż zaciekły pojedynek z Letniakiem, prawdopodobnie najgroźniejszym ze wszystkich posłanych przeciwko czwórce rycerzy gladiatorów. W końcu jednak ciężko ranny i ledwo łapiący oddech wróg opadł na jedno kolano, podpierając się na swoim młocie i plując krwią na ziemię. Szanując dobrego wojaka i będąc radym z dobrej bitki Tarth zrobił jedyną rzecz jaką uważał za słuszną - oszczędził.
- Dz... dziękuję... - wykrztusił z siebie Letniak.
Odwróciwszy się zobaczył jednak Rickard swoich kompanów, każdy obficie pokryty krwią i zmachany, Cleos i Robert wciąż zmagający się z nieugiętym rycerzem. Skoczył więc Tarth naprzód by zakończyć walkę i jak się zamachnął morgensternem na zajętego pozostałą dwójką wroga, jak rąbnął z góry prosto w hełm, tak go na durszlak przerobił! Rycerz zachwiał się na nogach, po czym zwalił się jak długi na piach, powolutku krew zaczęła spod hełmu wypływać.
Tłum... Poderwał się i zaczął wiwatować. Ktoś rzucił z tłumu srebrnika, który niefortunnie odbił się od hełmu Roberta i spadł na ziemię. Wyglądało na to, że podobało się widowni.

Maester

Oczywiście, gdzie jak gdzie, ale przy arenie znaleźć można było paru zdolnych i dobrze zaopatrzonych medyków - tych najdroższych. Oferowali oni świetną pomoc już na miejscu, ale jak to na wykwalifikowanego rzemieślnika przystało liczyli na sowite wynagrodzenie. Skoro jednak Rickard z kompanami nie chcieli skąpić, to rzucili po pięć złotych honorów za głowę i natychmiast zostali opatrzeni.
Wszystkie rany oczyszczono, te wyglądające gorzej potraktowano myryjskim ogniem - popiekło to trochę, ale przecież każdy z rycerzy był dużym chłopcem - po czym przystąpiono do nałożenia szwów oraz bandaży. Rickard, Cleos i Jaime, chociaż ten ostatni najgorzej wyglądał, zostali opatrzeni najlepiej. Robertowi nic nie zagrażało, ale medyk ocenił, że jego rany będą gonić się odrobinę dłużej.

Podział panowie uznali w sumie za uczciwy, w końcu to Rickard wziął na siebie najgorszego przeciwnika i to dzięki jego decyzji o oszczędzeniu go wpadło im do sakwy dodatkowe złoto za wdzięczność właściciela Letniaka. Zdobyli też chyba trochę sławy. Niby byli tu nowi, ale skoczyli do walki z doświadczonymi gladiatorami i poradzili sobie całkiem dobrze. Tłum wydawał się zadowolony. Złotozęby mężczyzna odwiedził ich kiedy byli opatrywani i polecił gorąco częstsze odwiedzanie aren.