Port Volantis

Tego dnia z portu Volantis wypłynąć miało kilkanaście okrętów należących do rodu Belaerys. Wszystkie zaopatrzone i załadowane. Na ich pokładach żołnierze Aemiona, w ładowniach zapasy oraz zakupione dwa dni wcześniej towary. Trzeba było je spieniężyć w jakimś odleglejszym miejscu. Młodzieniec przed wyruszeniem w drogę pozostawił jeszcze kilka wytycznych dla pozostawianych na miejscu sług, z których miał nadzieję wywiążą się w zadowalającym stopniu.

- Ponad dwa tygodnie żeglugi... - westchnął, spoglądając na morze.
- Zabrałem planszę do cyvsse - oznajmił cicho Trystane, opierając się o reling karaki obok Aemiona.
- Jest to jakaś pociecha - przyznał, nie odrywając oczu od bezmiaru wody.
To będzie długa podróż... Szczęśliwie zabrał ze sobą również trochę traktatów, z którymi chciał się zapoznać.

Cóż to był za piękny dzień dla Aerona, znowu w morze, już od wielu miesięcy nie zaznał tej możliwości, aby ponownie stanąć na pokładzie okrętu, poczuć tą morską bryzę, usłyszeć morskie fale, tego mu brakowało. Ta wieść była dla niego jak miód na jego uszy. Nie ważne gdzie, ale możliwość płynięcia statkiem dla Żelaznego Człowieka była czymś pięknym.

Gdy niosąc swój sprzęt na okręt, wstępując na molo i patrząc w dal na morze samowolnie uśmiechnął się to było coś wspaniałego. Szum morza, widzieć pracujących ludzi przy okręcie, wnoszących tam resztę ładunku. Tak to było coś pięknego, tak samo jego towarzysze było widać po nich, że z ogromną chęcią wrócą na morze.
- Wracamy na morze chłopcy - powiedział we wspólnym z uśmieszkiem zmierzając dalej w kierunku statku.
Domyślał się, że skoro Balerys chce coś sprzedać to nie będzie to w Essos gdzie są to dosyć bardziej popularne towary, kierunek był jeden... I chyba to dodatkowo sprawiało mu przyjemność... Stare śmieci... Nie pozostawało mu już nic innego jak zapakować się na jedną z kog.

Podczas pobytu w swojej posiadłości zdążył odpocząć po wyprawie, naszkicować pewne plany i pozostawić obszerne instrukcje swoim podwładnym, wybrać się na targowiska, po czym odpocząć jeszcze trochę więcej. Wino, kobiety, śpiew i cyvasse. Nie sposób było się nudzić czy narzekać na brak przyjemności płynących z życia jeżeli tylko wiedziało się jak powinno się z nim obchodzić.
Teraz zaś stał na pokładzie okrętu, który zaraz opuścić miał potężny port Volantis by udać się w podróż na wschód. Obiecał swojej małej kuzynce, że zabierze ją zobaczyć trochę świata i jak na razie wolał pokazać jej Qarth, splendor Yi Ti oraz przytłaczające cienie Asshai niż chatki z patyków oraz błota lepione przez Westerosyjczyków. Może nie było to w pełni uczciwe określenie tworzonych przez mieszkańców zachodu konstrukcji, acz jako porównanie ich osiedli do wielkich miast wschodu było już jedynym słusznym. Do tego sam wolał zobaczyć te miejsca, ponieważ nie w każdym z nich był, a wydawały się niezwykle intrygujące. W dodatku aspekt handlowy takiej podróży na wschód wydawał się być o wiele bardziej kuszący niż jakakolwiek podróż ku zachodowi. Laena niby marudziła coś na ubijanie interesów w czasie podróży, ale przecież to to śpi do południa, więc zanim wstanie będzie już po wszystkim.
Załoga na miejscu, ładownie wypełnione po brzegi, pasażerowie gotowi, nie pozostało nic innego jak wypływać...

No więc po dziesięciu dniach poszukiwania rekruta na swój statek, mógł w pewnym sensie odtrąbić sukces. Liczby stały po jego stronie i z pomocą rodziny udało się znaleźć chętnych do najęcie swych ostrzy wolnych. To były te dobre wieści... Kiedy jednak informacje przybrały bardziej konkretną formę, uśmiech na twarzy świeżo upieczonego kapitana mógł zamienić się w grymas zniesmaczenia. Otóż tych rekrutów to w sumie około tysiąca miał - no, można rzec, że tysiączek. Większość jednak, z trudnych do wyjaśnienia przyczyn, prezentowała żałosny poziom umiejętności - no tak już było i już. Oczywiście większość to byli wojowie, prości żołdacy co znali się głównie na włóczniach i toporkach. Było trochę strzelców z krótkimi łukami, może jacyś procarze. Byli także konni na szkapach - to jednak mierna była konnica, umiejętności pozbawiona i co ważne, ze swymi konikami na morzu niepotrzebna.

Co zabawne trafiło się też trzech chętnych, który jednak poziom prezentowali niezgorszy. Jeden był wojakiem porządnym, drugi prawdziwym weteranem a trzeci to już był zawodowiec, że ho-ho. No, ale i tak ginęli w tłuszczy gambesonów, szyszaków i toporków.

Rodzinne kontakty, sława domu Vaelarosów, w końcu zapewne wieści o "dokonaniach" samego Rhaegara przywiodła na deski jego okrętu prawdziwą tłuszczę chętnych rekrutów. Było ich tylu, że na wiele godzin ustawiały się kolejki i nie wyglądało to tak, jakby miało topnieć. W końcu po dziesięciu dniach prowadzenia zapisów Rhaegar postanowił zatrudnić wszystkich... o ile uda mu się znaleźć kogoś, kto udzieli mu pożyczki, a potem uda mu się nająć wystarczająco dużo okrętów do transportu tych ludzi. Z tak potężną liczbą, mógł już śmiało udać się na czyjś dwór i zaoferować swoje usługi jako porządna kompania najemnicza.
Co myślał, to zrobił. Na początku udał się do rodzinnej rezydencji, żeby od swoich rodziców i bliższych krewnych wysupłać jakieś pieniądze. W końcu jego najbliższa rodzina nie była byle utrzymankami i umiała o siebie zadbać. Później, jeśli to się nie powiodło, Rhaegar udał się do domu kuzynki, która niestety wyjechała, ale na pewno udzieliłaby pożyczki młodemu Vaelarosowi i o tym próbował on przekonać skarbnika pałacu. Przedstawił masę argumentów, które optowałyby za pożyczką, m.in. to, że taka liczba żołnierzy, nie może się zmarnować i należy ich wykorzystać do pomnożenia majątku, na sam koniec wspomniał, że w razie odmowy będzie musiał udać się do zewnętrznych ludzi, którzy na pewno zauważą, że ktoś z Vaelarosów ma kłopoty finansowe, co mogłoby się odbić na dobrym imieniu rodu. Rhae obiecał też, że zwróci pieniądze z procentem, co w rezultacie na pewno przysłuży się dalszej karierze owego urzędnika. Jeśli to nie podziałało, zostało mu odwiedzić różne banki i wybrać jak najlepszą ofertę, o którą oczywiście się negocjował. W poszukiwaniach i negocjacji pewnie co nieco mogło znaczyć jego nazwisko. Gdy on starał się o środki, jego ludzie mieli rozejrzeć się za okrętami do wynajęcia, miało ich być tyle, żeby pomieściły wszystkich jego ludzi.

No tak... Mieć tysiąc ludzi to już coś. Nie należeli może oni do najlepszych spośród przedstawicieli swojego fachu, ale mieli zaprawę do walki i co nieco potrafili. Teraz jednak warto byłoby się zastanowić nad paroma kwestiami. Głównie organizacyjnymi. Bo tysiąc ludzi chciało zarabiać, jeść i gdzieś się ulokować. Te sprawy należało jak najszybciej ogarnąć, bo najemnicy jeszcze gotowi poszukać szczęścia gdzie indziej. Na przykład tam, gdzie się im płaci i ich kwateruje. Oczywiście jednak, to można było sprawić, jak już miało się gotówkę - i to o nią ruszył zabiegać.

Jego rodzice, i to pewnie był straszny szok, od jakiegoś czasu... No, nie żyli. Tragedia. Okropność. Na pewno zostać chciał z tym sam.

Już?... Dobrze, to dalej. Pozostałymi osobami byli jego brat, posiadający majątek o wartości kilku setek honorów (sztuk złota znaczy), oraz kuzynka. I dokładnie, chodziło o tą właśnie, dzianą i rozpustną kobietkę. Naturalnie lepszym wyborem była ta kuzynka, gdyż brat nie mógłby nawet całym swym majątkiem urzeczywistnić połowy marzenia Rhaegara. Mógł zacząć rozmowę z zarządcami czy tam skarbnikami, szczególnie, iż kobieta obiecała mu swoją pomoc. Niemniej pozostawała kwestia dokładności kwoty, której potrzebował. Więc padło to ważne pytanie "ile?".
No, na pewno żołd to tak około pięćdziesięciu srebrnych za księżyc służby - w większości a nie licząc tych weteranów, których liczba jednak niewiele zmieniała w całym rozrachunku. Poza tym potrzebowali zapasów, sprzętu (jeśli na przykład mieliby prowadzić naprawy okrętów czy rozkładać obóz), specjalistów pokroju medyków czy kowali, mułów albo wozów do transportowania zapasów na lądzie (o ile ląd był w planach). No generalnie wszystkiego by armia była armią.
On też chciał statki... Tylko jakie? Ile? I tutaj też należy pamiętać, że na już to da się kupić to, co ktoś może chcieć sprzedać. Konkretne zamówienie trzeba by było zrealizować w stoczniach.

Nowi rekruci oczywiście poza wpisaniem ich na listy, dostali swój pierwszy rozkaz - mają się zabawić przed wypłynięciem i wtedy zgłosić się na okręty Wężów Morskich, gdzie dostaną zakwaterowanie i jakiś żołd. Przy wpisywaniu na listę, wszyscy mieli podać miejsce tymczasowego zatrzymania, tak, żeby później było ich łatwiej znaleźć.
A więc jego rodzice zmarli, przykre, no ale na wszystkich przychodzi kiedyś pora. Zrobił więc sobie chwilę przerwy i odwiedził ich miejsce spoczynku, odmówił modły, złożył niewielki datek na okoliczną świątynię i ruszał w teren, trzeba było zająć się uzyskaniem pożyczki..
Wyglądało na to, że zarządcy wcześniej uprzedzeni przez Laenę byli skorzy do pomocy. Uradowało to Rhaegara, który już sądził, że będzie musiał chodzić po jakichś zewnętrznych bankach i żebrać. Pytanie "ile?" skłoniło Vaelarosa do otworzenia dzienniczka i chwycenie za węgiel drzewny, a wkrótce na papierze zostały dokonane obliczenia, a jeśli zarządca miał zamiar pomagać w nich, chłopak niewątplwie skorzystał.
- No to tak... mam ponad tysiąc ludzi kompanii, to na opłacenie najbliższego księżyca będę potrzebował minimum pięćset honorów, ale weźmy na wzgląd to, że nie wiadomo czy od razu znajdziemy zatrudnienie, więc chciałbym prosić o tysiąc pięćset na trzy księżyce żołdu. Reszta zaopatrzenia myślę, że wyniosła by kolejny tysiąc, a to co z tego by zostało, zasiliłoby następny żołd. W końcu zostaje kwestia wynajmu okrętów, koszt galery handlowej to około dwadzieścia honorów za księżyc, wojennej pięćdziesiąt, a więc mniejsze statki będą również tańsze. Załóżmy, że uda się nająć same wojenne, to będzie pięćset pięćdziesiąt honorów za księżyc i tu ponownie, lepiej ubezpieczyć się na dwa, a więc tysiąc sto. - wyliczył i podał głównemu skarbnikowi zwitek wyrwany z notatnika, gdzie były wszystkie obliczenia i ostateczna suma.

Po prawdzie, do póki nie dostaną kwaterunku ani rozkazów i tak najemnicy musieli sobie radzić sami. Swoją drogą to trochę to mało profesjonalne tak rekrutować, nie mając ostatecznie pewności, że będzie się w stanie choćby wypłacić żołd. No ale do odważnych świat należy, czy coś takiego. Nie ma ryzyka, nie ma zabawy a skoro zaś o zabawie mowa, to jego nowi ludzie rozeszli się pożegnać z lądem i lenistwem - bo chyba to właśnie miał na myśli, sugerując im zabawienie się. Prawda?

Wizyta u kuzynki, a raczej jej zarządcy, przebiegała, można tak sobie rzec, obiecująco. Do momentu, aż zaczął wykładać, jakich to on kwot nie potrzebuje. Tutaj zrobiło się nieco... problematycznie? Tak, chyba właśnie problematycznie. Bo ów zarządca zakładał raczej mniejszą kwotę. Zdecydowanie mniejszą. To znaczy nie żeby mu tak całkiem nie ufał, ale jednak to była prośba o sporą sumę i nawet biorąc pod uwagę obietnicę zwrotu, to jednak te wszystkie śliczne monety nie były czymś, czym zwykły sługa mógłby operować bez zawahania. Można powiedzieć, że wedle zaleceń swojej pani byłby w stanie udostępnić bez szemrania, mniej więcej, jedną trzecią tej sumy... Argumentacją dodatkową dla takiej decyzji, jeśli wysokość kwoty i obawa o własny tyłek nie starczały, było to, że pani ma też swoje przedsięwzięcia, które musi finansować.
I teraz pozostawało pytanie. Co zrobić? Próbować przedyskutować sprawę, czy ruszyć tyłek do banków? Tutaj też należało pamiętać, że jeśli lichwą - nie ma co się oszukiwać, to była lichwa - zajmował się ktoś rozsądny, to i też nie da pieniążków od tak. Wiadomo, inwestuje się w korzystne przedsięwzięcia z wysokim prawdopodobieństwem zwrotu. Najlepiej też żeby było jakieś zabezpieczenie jak majątek do zajęcia w razie co. Także ten... Łatwo nie będzie.
Można też było zaczekać na powrót kobiety. Dlaczego by nie? Przecież szukanie statków pod najem to też nie tak hop siup z dupy strzelił, prawda? Najemników szukali całe dziesięć dni, statki też pewnie trochę zajmą. Pytanie ile czasu zamierzał na to poświecić?

Zarządca jego kuzynki popatrzył się na niego, krzywiąc usta w nieprzyjemnym grymasie. Ach ta rodzina!... Noszą twoje nazwisko i co oni nawyprawiają, to do ciebie się doczepi, niczym rzep psiego ogona.
- Bardzo to nieroztropne, wydawać pieniądze, których się nie ma. - Rzekł z przyganą w głosie. - Czyż nie lepiej byłoby najpierw się o nie zatroszczyć? Upewnić się co do własnych możliwości? - Zapytał, uśmiechając się łagodnie. Potem zaś ciężko westchnął, otworzył księgę i rozpoczęli swój bój. W sensie na argumenty...
Walczyli długo i zacięcie. Przynajmniej dobrą godzinę trwała ich debata. Finalnie zaś wyszło na to, że człek zarządzający majątkiem nie może mu dać więcej niż tysiąc monet, na które przyzwalała jego kuzynka. Bardzo nie chciał nadszarpnąć zaufania, jakim go kobieta darzyła a choć Rhaegar potrafił ładnie przemawiać i biegły był w sztuce perswazji, to oponent pozostał nieugięty. Swoją drogą, w tym boju trafił mu się konkurent.
Na pocieszenie powiedziano mu, że jeśli nadal tego pragnie, to pomogą szukać okrętów, których potrzebuje do swojego przedsięwzięcia. Choć tyle.

Trzeba było szukać ratunku w bankach. I tutaj owym ratunkiem okazał się być już pierwszy z rzeczonych. Po trwającej około pół godzinki rozmowie bankier został przekonany, aby przedstawić sprawę reszcie swych kolegów. To głównie dzięki przekonaniu go nazajutrz okazało się, iż bank użyczy potrzebnej sumy. Spłatę kredytu ustalono na rok w jednej, konkretnej sumie lub ratach... Tak czy siak, mieli otrzymać po roku pożyczoną kwotę i naliczone od niej dodatkowe piętnaście procent.
No, procent był nie taki malutki znowu, ale inwestycja w jego wizję też do najpewniejszych nie należała.


Ludzie jego kuzynki przez pięć dni pomagali mu szukać odpowiednich statków i poszło to całkiem sprawnie. Można powiedzieć, że port pękał w szwach od możliwości. Mając odpowiednią kwotę, można było wybierać i przebierać. Akurat też był czas, aby zapasy dla ludzi kupić...

No tak... Czyli jeszcze przez te pięć dni medycy i inżynierowie, tak? Dobrze, można się było za takowymi fachurami w mieście rozejrzeć a że przecież Volantis jest wielkim miastem, to i spore mieli szanse, że potrzebnych ludzi prędko znajdą. I jak się okazało, wszystko poszło w miarę dobrze, bowiem na wezwanie odpowiedziało ponad pięć dziesiątek uczonych w sztukach medycznych mężów i kilkunastu inżynierów zdolnych budować drabiny czy pluteje. To znaczy byli oni też w stanie machnąć podkop, jeśli tylko starczało zaplecza w postaci robotników. Mogli z powodzeniem nadzorować budowę wież oblężniczych, winei, kotów, żółwi czy po prostu kierować ludźmi przy zasypywaniu fosy. Mogli też jebnąć konkretny trebusz, o ile tylko dostaliby potrzebne materiały, w szczególności te na dobrą przeciwwagę dla ramienia. No ale pewnie jak zwykle ograniczy się to do pluteji oraz drabin. Tak...

No, mniejsza. Mógł zatrudnić wszystkich, albo mógł nie zatrudniać wszystkich. Każdy ze specjalistów życzył sobie płacy w postaci pięciu sztuk złota za miesiąc pracy - medycy i inżynierowie takoż. Dodatkowo mieli być przez armię, jeśli tak można nazwać te tysiąc mężów, żywieni.
I to by było tyle, tak? Następny cel Stopnie oraz łowy na piratów!

Katastrofa. Absolutna katastrofa. Nie miała może nadziei na niesamowite zdobycze na targach ale liczyła na... cokolwiek? Smocza Skała to jedno, ale Tyrosh i Volantis? Była załamana i zawiedziona jednocześnie. Miała co prawda plan awaryjny, wciąż jednak zakładał przyjście z pustymi rękami, a to nie będzie wyglądało dobrze, nawet jeżeli gospodarz później zrozumie dlaczego ewentualny prezent nie jest możliwy do fizycznego wręczenia.
Może jednak panikowała za wcześnie, miała jeszcze cały dzień i była bardzo zmotywowana. Na dalsze poszukiwania wyruszyła sama, ale też wysłała paru ludzi, zawsze obskoczą w ten sposób większy teren i wiecej straganów, żołnierz mógł też iść w miejsca, które jej nie wypada zwiedzać, a w razie wątpliwości mieli się konsultować.
Nie mogła oczywiście poświęcić na to całego dnia, musiała zjawić się w odpowiednim czasie w rezydencji, na dodatek wyszykować się na przyjęcie, wstała jednak naprawdę wcześnie, a swoich ludzi wysłała nawet i wcześniej. A jeśli się nie uda... no cóż, plan awaryjny. Nie powinien wyjść wcale tak źle, Aemion powinien być zadowolony, o to w sumie chodziło... prawda?

A więc pecha ciąg dalszy. Nie, żeby jakoś szczególnie ją to dziwiło, acz miała nadzieję? Teraz nadzieja została spalona żywcem, czy raczej podczas chodzenia od stoiska do stoiska powoli przypalana aż skonała w męczarniach. Prędko się raczej nie pozbiera, podobnież jak jego właścicielka. Nie pozostawało więc nic innego, jak zastosować plan awaryjny. Czysto dla sprawiania pozorów kupiła kilka butelek co ciekawszych i lepszych alkoholi, aby nie przybywać tak kompletnie z pustymi rękami, jednakowoż główny prezent miał zostać "wręczony" już po przyjęciu.
Raczej zawiedziona, a na pewno w gorszym humorze, powróciła do rezydencji, gdzie nakazała przynieść sobie dobrego wina, które to koiło jej nerwy i miało chociaż nieco poprawić nastrój. Niestety nie mogła wypić tyle, by rzeczywiście coś zdziałało, należało się przecież odpowiednio zaprezentować na uczcie, na którą to też musiała zacząć się szykować niemal natychmiast po powrocie. Przy okazji obiecała sobie w duchu, że prezentu dla Aemiona na przyszły rok zacznie szukać niemal natychmiast, żeby uniknąć obecnej sytuacji i związanych z nią nerwów.