Wielka Czerwona Świątynia

Po wizycie w pracowni Wiedzącego, Valeara odprowadziła Ser Ronarda w miejsce przez niego wskazane, a następnie udała się na plac ćwiczebny. Zabrała stamtąd swój rynsztunek i zaniosła go do płatnerza, prosząc go przy tym o naprawienie uszkodzonych części jej pancerza. Zażądała naprawy już na dzień następny, gdyż miała zamiar od rana stawić się na treningu w swojej zbroi, nadała więc tej sprawie wysoki priorytet. Chcąc wynagrodzić mężczyźnie jego pracę, podarowała mu złotego smoka. Trzeba było doceniać ludzi i ich niezwykłe zdolności, w końcu nigdy nie wiadomo, czy taki gest przypadkiem się kiedyś nie zwróci.
Po załatwieniu spraw natury przyziemnej, Valeara udała się do jednego ze swych ulubionych miejsc, do świątyni Pana Światła. Po wejściu do środka spotkała kilku kapłanów, z którymi się znała, wymieniła grzeczności i poszła dalej do miejsca, w którym można było się pomodlić. Wierni, zazwyczaj modlili się wieczorem, dziękując bogu za dzień, ale Smoczyca lubiła robić to kilka razy dziennie, w końcu ogień palił się nieustannie.
- Wyprowadź mnie z ciemności, mój Panie. Napełnij moje serce ogniem, abym mogła kroczyć twoją lśniącą ścieżką. Panie, jesteś światłem w moich oczach, ogniem w moim sercu, żarem w moich biodrach. Twoje jest słońce, które ogrzewa nasze dni, twoje gwiazdy, które strzegą nas w ciemności nocy. - rozpoczęła modły. Po kilku minutach rozmowy z R'hllorem, obok dziewczyny pojawiła się dwójka kapłanów. Mężczyzna i kobieta, nazywający się Sandro i Eva. Byli rodzeństwem i dobrymi przyjaciółmi Valeary.
- Witajcie, czy zechcecie się ze mną chwilę pomodlić? - zapytała, mając nadzieję, że się zgodzą. Jeśli się zgodzili, wraz z nimi spędziła jeszcze chwilę na kolanach, a gdy skończyli, powstała i przywitała ich w poprawny sposób.
- Evo, Sandro, cieszę się, że was widzę. - oznajmiła szczerze, choć jak zwykle żadne mięśnie na jej twarzy nie ułożyły się w uśmiech. - Ostatnio jestem pełna zmartwień. Mogliście nie słyszeć, więc powiem wam w tajemnicy, wkrótce może rozpocząć się wielki turniej. Znacie mnie, więc wiecie, co jest moim celem. Również, wkrótce osiągnę pełnoletność. - powiedziała i wyjęła z mieszka trzy złote monety, chcąc położyć je w miejscu na datki. - Mam prośbę, jako do swych przyjaciół, czy zechcecie spojrzeć w płomienie i powiedzieć mi co nasz Pan może mi szykować? Wkrótce skończę szesnasty dzień imienia i w zasadzie to nie wiem, co powinnam zrobić dalej. Proszę was przyjaciele. - poprosiła, gdy po stanięciu naprzeciw kapłanów, spojrzała im prosto w oczy, wyczekując odpowiedzi.

Dwójka przyjaciół Valeary pełniąca funkcję kapłanów w tej świątyni oczywiście nie odmówiła modlitwy. Sami rzecz jasna nie uklękli, gdyż obrządki religijne nie wymagały od nich tego. Wznieśli za to swe śpiewne głosy, które harmonizowały z trzaskiem ognia. W międzyczasie dołączyło do nich kilka osób i po kilku chwilach modły zostały zakończone.
- My również podzielamy twą radość - rzekła Eva. Twarzom kapłanki i kapłana towarzyszyły uśmiechy, których brak był tak bardzo widoczny na licu świeckiej dziewczyny.
- Rzeczywiście nie zdarzyło nam się jeszcze słyszeć o turnieju.
- Ale spojrzeć w płomienie możemy - dopowiedział Sandro. Jak oświadczyli, tak zrobili. Trwało to trochę czasu, a prawdę mówiąc nawet dużo czasu. Przez dobrą godzinę wpatrywali się w ogień, który chaotycznie odbijał się w ich oczach. W końcu zaprzestali wykonywania czynności i odwrócili się w stronę przedstawicielki rodu Blackfyre.
- Niestety Pań Światła nie uraczył nas dziś żadną wizją.
- Bez obaw, tak się czasami zdarza.
- Nawet częściej niż czasami.
- Właściwie to R'hllor rzadko kiedy zsyła nam nowe wizje, nie są one na zawołanie.
- Ale nie martw się. Jeśli jest to kwestia trapiąca twą niespokojną duszę, będziemy spoglądać w płomienie codzienne i zapewne kiedyś coś ujrzymy.
- Najprawdopodobniej w ciągu miesiąca - uzupełnił Sandro. Ten styl formowania wypowiedzi nie był dla Valeary nowością, a dziwił jedynie ludzi dopiero poznających dwójkę kapłanek. Po prostu rodzeństwo tak dobrze się znało i było ze sobą zżyte do tego stopnia, że zawsze wiedzieli co myśli drugie.

Poza kapłanami, do modlitwy przyłączyli się też inni wierni, którzy zwrócili się do zawsze płonącego ognia. Po niedługim wychwalaniu Pana Światła, dziewczyna rozpoczęła rozmowę z przyjaciółmi. Na szczęście zgodzili się, spojrzeć w ogień dla młodej dziewczyny i od razu się do tego zabrali. Kiedy oni spoglądali w płomienie, Valeara modliła się do R'hllora chcąc, może pomóc jakoś Sandro i Evie w ich zadaniu.
Po godzinie czuwania nie była zaskoczona, gdy rodzeństwo oznajmiło jej, że się nie udało. Najwyraźniej, Serce Ognia nie miało nic do powiedzenia dla smoczycy tym razem.
- Dziękuję za wasze starania. - powiedziała i skinęła głową z wdzięcznością. - Mam nadzieję, że nie obraziłam naszego boga, podobną prośbą. - oznajmiła skruszona, gdy została uspokojona przez rodzeństwo, raz jeszcze podziękowała im i pozwoliła odprowadzić się do wyjścia, pomachała im, stojąc już na schodach i wraz ze swoją zaprzysiężoną tarczą, która czekała przed wejściem, udała się do zamku, zbliżała się kolacja.