Przedpola Ironoaks

24 października 336 AC

Po kilku dniach podróży w końcu przybyli w okolice Iron Oaks. Thogg eskortowany przez swój oddział złożony z dwudziestki zaprawionych ibbeńskich pieszych, nieco ponad pięćdziesięciu doborowych jeźdźców jednorożców i dwie dziesiątki lorathijskich łuczniczek dotarł późnym popołudniem do obozu oblężniczego rozłożonego pod zamkiem. Rozkazał przyszykować sobie namiot, zaś gdy ten był gotów, wezwać kasztelana zamku do rozmów, których ponoć ten pragnął. Zadbał też, by nad obozem powiewały nie tylko chorągwie Żelaznej Pięści - jego kompanii, ale także płótna w barwach Gulltown i Runestone.
Choć przyjął mężczyznę dużo skromniej, niż obecnego w namiocie Vernona, to i tak przybyły mógł napić się ciemnego piwa, oraz zjeść coś dobrego. Nieodzownie u boku Thogga stał czarnobrody tłumacz.
Kasztelan tak jak wszyscy w namiocie - poza czterema zbrojnymi Dziećmi Thogga - musiał zostawić swoją broń na stojaku przy wejściu. Następnie po twardym, niezbyt miłym przywitaniu władca pozwolił przedstawić przybyszowi jego wersję przyszłych wydarzeń...

Vernon poprowadził część swojej armii, którą wyznaczył mu Thogg pod Iron Oaks. Z oczywistych przeszkód językowych nie miał wiele okazji, aby przeprowadzać długie rozmowy ze swym królem. Ten z resztą z każdym dniem coraz bardziej wyglądał Royce'owi na szaleńca, ale oczywiście nigdy nie wyraził tych domysłów, choćby szeptem i do zaufanego człowieka. Pocieszeniem było dla niego tych czterdziestu rycerzy domowych, których znał od wielu lat i którzy wiernie służyli jego bratu, a niektórzy i ojcu. Z nimi mógł pogadać jak za dawnych lat pokoju.

Po przybyciu do Iron Oaks jego ludzie rozbili namioty w obozie Thogga, a on sam czekając, jak i jego namiot będzie gotowy, skorzystał z okazji aby pooglądać twierdzę, będącą jeszcze w rękach Doliny. Wątpił, aby mieli wojska na tyle, aby się długo bronić, ale wolny zamek napawał go pewną dumą i smutkiem. Był teraz Namiestnikiem i poddanym Thogga, ale ludzie, z którymi teraz za niego walczył przez całe życie byli jego przyjaciółmi i współpoddanymi króla Harrolda. A także stanowią teraz obrońców cywilizacji rycerskiej, andalskiej, w której Vernon wzrósł.

Odświeżył się i przebrał po długiej podróży, po czym zabrał miejsce za stołem w namiocie Thogga. Za chwilę miał tu przybyć przedstawiciel obrońców. Royce wątpił, aby się zgodzili na warunki krasnala zwłaszcza, że sam Royce dostał bardzo dobre i nawet on się wahał. Niemal zakrztusił się winem, kiedy kasztelan niemal od razu zaproponował, że się poddadzą i złożą hołd lenny. To on się wahał, martwił o swoją reputację, a ci od razu się poddają? Powstrzymał się od okazywania niezadowolenia z postawy Doliniarzy, gdyż nie chciał zdenerwować swego króla. Z resztą ulżyło mu trochę, że nie tylko on tak szybko i łatwo zmienił stronę.

W czasie podróży Thogg od czasu do czasu rozmawiał z Vernonem za pomocą swego tłumacza, choć głównie pytał się o sytuację w Dolinie. Wypytywał o możliwości militarne innych rodów i tym podobne rzeczy. Rzadziej wypytywał o stan ziem Runestone i samego zamku.

Z uwagą słuchał tłumaczenia swojego przyjaciela, nie odrywając wzroku od przybysza. Uśmiechnął się szeroko, samymi ustami, szalenie. Warunki, których oczekiwał mężczyzna były... Nie do spełnienia, przynajmniej w większości. Zabębnił wielkimi, włochatymi palcami o stół w zamyśleniu. Zabawne, bo nie chciał przelewać więcej krwi, a właśnie w tym momencie część ludzi krążyła po okolicach mordując i grabiąc osady, niszcząc miejsca kultu Siedmiu i wyrzynając kapłanów.
- Zacznijmy od tego, iż nie będzie już władać tym zamkiem ani ona, ani żaden andal. - natychmiast tłumaczył czarnobrody. - Bez względu na to, czy poddacie się, czy nie. Zamek podda się i zostanie opuszczony przez wszelkich obrońców, którzy powrócą do swoich domów i będą dalej żyć i pracować na chwałę Boskiego Króla Thogga i Królestwa KhazadDhûm. Skarbiec Iron Oaks zostanie w całości przetransportowany do Gulltown i przejdzie na rzecz królewskiego skarbca. Wszelcy "szlachetni" mieszkańcy zamku i ich domownicy trafią do Gulltown jako jeńcy, zaś ich los zostanie osądzony po wojnie, jednak nikt nie postrada życia. - rzekł i przerwał, by przybysz mógł przyswoić informacje.
- Jeśli odmówicie. - warknął Thogg złowrogo, co przetłumaczył brodacz. - Dostaniecie to, co nasi przodkowie od przybywających tu ze wschodu fanatycznych andalów. Krew i stal! Zdobędziemy zamek siłą, ale nie od razu. Najpierw was wygłodzimy, mamy czas i zapasy, wy nie. Nikt wam nie przyjdzie z pomocą. Zwane przez was Zimna Woda, Old Anchor, Gulltown, Runestone i Longbow Hall są już nasze. Pozostałe armie maszerują pod Redfort i Snakewood, by także z łatwością je zająć. Wszystkie wyspy są nasze, albo podarowane w prezencie królowi Północy. Osobiście rozbiłem waszą flotę u północnych wybrzeży Doliny, zaś królestwo Północy w sile maszerowało na wasze wojska. - ponownie zamilkł na moment. - Mam czas. Szturmować zamek będziemy, kiedy na murach pozostaną ostatni, wygłodzeni obrońcy niezdolni do wzniesienia miecza. Wejdziemy do zamku i wymordujemy każdego, kto ma więcej niż osiem lat. Starsze dzieci, kobiety, mężczyzn, starców. Każdego. Wcześniej jednak będziecie oglądać rzeź pod murami. Sprowadzimy po kilku losowych mieszkańców z każdej waszej wioski, grodu i osady. Będziecie dniami patrzeć, jak podrzynamy gardła każdemu. A potem ich głowy spadną na wasz dziedziniec. - roztoczył alternatywny obraz przed przybyszem tego co się stanie, gdyby ten postanowił nie przystać na warunki króla.
- I zupełnie nikt nie przyjdzie wam z pomocą. - wycedził wolno, złowrogo. - Zastanów się i podejmij roztropną decyzję. - obaj ibbeńczycy umilkli, spoglądając na kasztelana Iron Oaks...

- Nie. - rzekł krótko Thogg. Nie potrzeba było tutaj tłumaczenia, by sens słów został prawidłowo zrozumiany. Po chwili dołączył się czarnobrody, tłumacząc dalsze słowa króla.
- Nie weźmiecie połowy skarbca, a najwyżej jedną trzecią. Niech tak będzie. Nie potrzebujemy rozlewać nadaremnie krwi naszych ludzi, gdyż przyda się ona jeszcze w innych miejscach. Masz rację, oblężenia podczas zimy bywają nużące i kłopotliwe. Poddacie zamek, wasi ludzie złożą broń i wrócą do domów. Ty wraz z rodziną i rycerzami opuścisz zamek jutro o świcie, zabierzecie też wystarczająco zapasów na miesiąc. W zamku zostanie jedynie maester, który jak wiem jest przypisany do zamku, nie rodziny. Dokładnie jedną trzecią skarbca odliczą moi ludzie, aby nie było niepotrzebnych niedomówień. Broń będą mogli posiadać wyłącznie wasi rycerze, dostaniecie też małą eskortę moich ludzi. Nie chcielibyśmy, aby po drodze nasi ludzie krążący po zdobytych ziemiach uznali was za wrogów i zaatakowali, prawda..? Obecność moich ludzi wśród was będzie stanowić zapewnienie bezpieczeństwa. Powiedzmy dwudziestu moich wojowników. Odeskortują was do Gulltown i tak się rozstaniemy. W zamian za mniejszą ilość złota, opuścicie królestwo na naszych okrętach i ruszycie do Pentos. - zakończył wywód.
- Mój król ma nadzieję, że za kilka lat nie postanowicie spróbować wrócić siłą do tej krainy, gdyż wtedy nie będzie tak wielkoduszny. - rzekł czarnobrody, tłumacząc słowa Dębowobrodego. Pozostawało mieć nadzieję, że mężczyzna zgodzi się i rozstaną w pokoju...

Kasztelan się zgodził, a więc morderczy plan wszedł w ruch. Mężczyzna nawet nie wiedział, że właśnie podpisuje wyrok śmierci na siebie i ludzi, których zabierze. Thogg obdarzył mężczyznę szalonym, szerokim do granic uśmiechem i pozwolił mu wrócić do zamku, by zajął się przygotowaniami do swojej ostatniej podróży.
Po opuszczeniu obozu przez kasztelana, Dębowobrody wezwał do siebie Mithruila i dwóch ibbeńskich oficerów. Jeden z ibbeńczyków wraz z Mithruilem mieli wziąć część żołnierzy z obozu i udać się na wschód za rzekę, gdzie przygotują perfekcyjną zasadzkę. Dla niepoznaki mieli najpierw opuścić obóz na południe, w stronę Redfort, a po jakimś czasie zawrócić na wschód. Obóz opuścić mieli jak najszybciej, by przed zmierzchem dotrzeć na miejsce i z samego rana móc wypatrzeć idealne miejsce na pułapkę.
Drugi z ibbeńczyków miał dowodzić "przewodnikom" kasztelana i umówić się z dowódcami zasadzki na konkretne sygnały kiedy wpadną w zasadzkę.
Boski Thogg posłuchał swego przodka, ostatniego Króla pod Górą i postanowił zgotować andalom to samo, co oni zgotowali uciekającym z krainy niedobitkom ibbeńczyków. Krew za krew. Zasadzki nie miał prawa przeżyć nikt.