Wioska II

Edric został przywieziony do wioski od razu, po podjęciu decyzji o pułapce. Przez następne pięć dni mógł czekać i korzystać z lokalnej gościnności. No i dowiedzieć się o wydarzeniach w lokalnej skali. A to plony nieudane na jesień, więc wszyscy bali się przed zimą. A to wizyta najemników, najpierw jakichś "Łupaczy Jeleni", a potem oddziału konnego jakiegoś "Tasaka". A to cielak urodził się za mały czy koń zdechł. A to bandyci pojmali jednego z nich i obrabowali z pieniędzy. A to jedna z rodzin przyjęła u siebie dziecko z niedalekiej wioski, sierotę bez ręki. Wszyscy pluli na wojnę, bogów i bandytów. Oddziały Burzowców ukryli się po domach i w cierpliwości czekali na akcję. Tylko Edric miał swobodę poruszania się.
Pewnego dnia o poranku przyjechała tu zamaskowana grupa na dornijskich ogierach. Od razu pytali o Edrica, a gdy ten się zjawił, ich przywódca przywołał swoich "chłopaków", mierząc Robertowego syna wzrokiem. Bez słowa machnął ręką, po czym dornijczycy zaczęli powoli zbliżać się do Storma. Wtedy właśnie z ukrycia wyskoczyło jego wsparcie i zaczęła się jatka. Rubaszna Burza stanął twarzą w twarz z dwoma przeciwnikami, jeden nosił zbroję kolczą, drugi zaś, dokładnie tak jak on, płytową. Przez około minutę dzielnie bronił się i wyprowadzał ciosy swoim młotem: to w głowę, to w brzuch, to w udo, aż pierwszy z nich padł. Drugi okazał się jednak wymagającym przeciwnikiem - czy to przez swoją cięższą zbroję czy umiejętności... Okrążali się i na zmianę wymieniali ciosami w szybkim tempie, za każdym razem obijali się jednak o zbroję i nie mogli przez nią przebić. Udo. Bark. Tarcza. Pierś. Głowa. Tarcza. Na zmianę trafiali się bez żadnego efektu. Kątem oka Edric zobaczył jak wokół wszystko się już skończyło, a paru wieśniaków i rycerzy z Ziem Burzy ogląda ich pojedynek. Po dwóch kwadransach obaj byli strasznie zmachani, a widzowie znudzeni. Jeden z chłopów w końcu podniósł kawałek belki i przetrącił potężnie przez łeb Dornijczyka, tak że tamten padł na ziemię jak słup. Wokół panował już spokój, tylko paru ludzi szukało jeszcze rannych i patrzyło, co można zabrać poległym. Pułapka była udana, choć nie złapali żadnego cennego jeńca.

Rozkazy Rubasznej Burzy zostały ochoczo spełnione przez otaczających go ludzi. Edric cieszył się coraz większym uznaniem - nie tylko wśród własnych rycerzy, ale i otaczającej go hołoty. Przez ostatnie dni mogli go poznać i wielu doceniało jego nadprzeciętne zdolności bitewne.
Momentalnie wpadło na niego jednorękie dziecko. - Dzie-dzięk-kuję-ęmy - wyjąkało, przytulając mu się do prawego uda. Zaraz podbiegła do niego para wieśniaków. - Rzepaszamy - wychrypiała kobieta, gdy facet siłą ciągnął młodego. - Szun zo wile żył. Papów zabrano, starego brota te bandyty wzioły i trzymują pewno. Zaparzony w sera jak w ikonisko, że sam wujem by chcioł jak ser boć, ale mu mówiliśmy, że to nie dlo nas. - Kobieta, około trzydziestoletnia kobieta o złotych włosach i brzuchu grubym jak króla Roberta, podrapała się po głowie i lekko zarumieniła. Drżącą nogą zrobiła krok do tyłu. - W wiosze pewno wszyscy dziękować serowi. Może zostanie na jarmark czy cu zrobimy? Jako owddzięczyć się by chcieli.

Na pytanie o powód straty ręki, dziecko spojrzało w górę na Storma i wyjąkało:
- Zły pan i pani z białymi włosami kazali mi uciąć. A potem papów zabili i wszyść! - W oczach dzieciaka pojawiło się kilka łez.
- Myśmy znazliźmy jo w wiosze bratów z 5 księżyców temu. Ale wiosza spalona ła, wsządź trupicha, tylko szun z starym brotem się ukryli, to joch wzieśmy do tutej. My no wimy co tam stało, ale szun gadoł o rycerzyskach jak ser, ale złowróżebnych, jak baba jaga jaka czy gargamel. Wszyść w żelaziskach, jedni z oszczami, inne z toporyma, no i jeden znaleźmy i zabraśmy tusz. I że jakieś złociszcza wziął, i temu mu prawicę zabierali. Wiocha koło takiej gospody nad jeziorem, "Sroko Noga" czy cu. - Spojrzała jeszcze na chłopaka. - Prawicą przede nosił, to tu problemy ma, ale rozwija chyżo. - Na odpowiedź do jarmarku, kobieta kiwnęła głową: - Dobrzej serze, to jak wyporasz te bandyty to wpadaj to ten jarmark zróbimy, co? A tera może piwa czy innego mięsiwa?

Chłopak znowu mocno złapał jego nogę.
- Dziękuję. - Także kobieta kiwnęła głową, patrząc się na Edrica. - Dziękować ser, toć gęba mniej do karmienia, a dla szuna to pewno będzie historyjka na życie. Przywlokę mu ubiory, jak ser żarć będzie. - powiedziała i wskazała swoją chatkę. Niektóre deski na ścianach były już spróchniałe, a przez dach prześwitywały w dwóch miejscach promienie słoneczne. Dziur może byłoby i więcej, ale ściany czy podłoga w wielu miejscach były wyłożone skórami zwierząt. Chwilę po nich przyszedł mąż kobiety z ociekającą krwią kurą w ręku. Od razu podano Edricowi swojskie piwo, a po niecałej godzinie dostał dwa duże uda kurczaka w pieczarkach. Potrawie brakowało może ręki najlepszych kucharzy Końca Burzy, ale jak na to co Storm jadał w drodze w różnych karczmach, to potrawa chłopki nie prezentowała się źle. Piwo też było dobrze zrobione, aromatyczne; wyraźnie czuć było tam słód. Późnym popołudniem, po posiłku i wesołej rozmowie, Edric i młody jednoręczny chłopiec zebrali swoje rzeczy i ruszyli do zamku Antlers, by zaplanować kolejny etap polowania na szaloną Dornijkę.