Komnaty Gościnne

Edric Storm powoli wracał do zdrowia. Grupa przeniosła się do Antlers, w ślad za ruchami grupy Żelaznej, żeby stamtąd wygodniej operować przeciw bandytom. Edric był informowany o postępach na bieżąco. Walki szły różnie - rozbili może parę mniejszych grupek, ale generalnie nie udało się im nikogo ważnego złapać, a Dornijczycy jak grabili, tak dalej to robili - choć może rzadziej, żeby zachować ostrożność.
Gdy bękart króla Roberta wreszcie wyzdrowiał, dowódca lokalnego oddziału usiadł z nim i opowiedział o dotychczasowych śladach.
Jak na razie znaleźliśmy kilka zniszczonych wiosek. Być może sensownym byłoby ich zbadanie... Podejrzewamy też, że ukrywają się gdzieś w lesie. Szukanie na oślep wydaje się głupie, ale szczególnie w nocy wypatrzenie jakiegoś ogniska mogłoby być realne. Ewentualnie zaczaić się gdzieś na nich, w innej wiosce albo na trakcie... Nie wiem co ser o tym sądzi?

Najemnik kiwnął głową, na znak zgody z Edriciem. - Faktycznie,  w lesie pewnie to oni prędzej na nas się zasadzą. Lepiej go znają. - Zastukał parę razy palcami o biurko. - Chyba zastawimy pułapkę, myślę że tak mamy szansę najszybciej ich dorwać. W wiosce, tam będzie łatwiej ukryć naszych ludzi - zdecydował. - Wszystko zaplanujemy w tych dwóch wioskach - wskazał na mapie miejscowości, stosownie oddalone od lasu. -Wyślemy paru ludzi do karczm, żeby rozpuścili plotki o... No właśnie, co może ich skłonić do przybycia? - zadumał się, opierając się dwoma rękami po mapie okolicy. Jego podwładni, także po chwili milczenia postanowili zaproponować własne pomysły: - Może złoto? Na pewno na nie się skuszą... - ktoś inny rzucił: - Ile musiałoby go być, żeby się skusili czy żeby to wiarygodnie wyglądało? Kilkaset Smoków? Mamy tyle? - spytał. Ktoś inny chrząknął i trochę zmieszany zaproponował: - Po członka rodziny królewskiej by przyszli... jak książę by się zgodził... - Ktoś inny pokiwał głową i dodał: - Na pewno go rozpoznają... I nie tylko to szlachetny jeniec, ale i może będą chcieli zemsty? - kapitan kiwnął głową i spojrzał pytająco na Edrica. - Zostałby ser przynętą? Nasi ludzie będą obok, tylko ukryci.

Po powrocie z udanego polowania na Dornijczyków i dniu zasłużonego odpoczynku, dowódca garnizonu zarządził kolejne spotkanie. - Ser, pomyślałem, że może by poszukać kolejnych śladów Żelaznej Kurwy w lesie? Gdzieś muszą mieć swoje obozowisko. - Poprosił służącego o przyniesienie dwóch kufli najlepszego ale. - Moi ludzie przeszukali kilka wiosek, o której wcześniej mówiłem. Nic ciekawego nie znaleźli. Dornijka jest bardzo skrupulatna - nie zostawiła żadnych śladów. Nie sprawdzaliśmy co prawda jeszcze paru wiosek bardziej na zachód i południe, ale dobrze to nie wróży. - Służący wrócił z dwoma kuflami. Dowódca chwycił swój i wziął dwa duże łyki. - No i przyszedł do Ciebie list od księcia Lyonela. - Wyjął go z szuflady biurka i rzucił Edricowi, zaraz podając też nożyk do listów z wystającym z rękojeści smokiem. Nosił na sobie pieczęć Złotych Płaszczy.

Dowódca garnizonu zrobił skwaszoną minę. - To źle, że nas opuszczasz.- Podrapał się po głowie. - Ale chyba nie ma wyboru. W takim razie zaczekamy z większymi akcjami. Wyślę ludzi do przebadania pozostałych wiosek, każę znaleźć traperów czy myśliwych i będę wyczekiwał od Ciebie wieści. - Wziął do ręki jeden z papierów leżących na jego biurku i zaczął tam jeszcze coś czytać. - Dam Ci ośmiu rycerzy do ochrony. Powinno starczyć, żeby bezpiecznie przedostać się do miasta.

Tymczasem młody chłopiec okazał się być całkiem pojętny - szczególnie jak na miejsce swojego pochodzenia. Do tego bardzo chętnie się uczył, dlatego już w dniu wyjazdu umiał choćby nakarmić czy osiodłać konia. Wziął też sobie do serca nauki Edrica i cały wolny czas poświęcał na obracanie w rękach monety. Nie rozstawał się z nią nawet w łóżku. Początkowo szło mu to nieporadnie, z czasem jednak nabierał coraz większej wprawy.

Ser Edric powrócił do Antlers na czele swojego skromnego oddziału. Maester zajął się rannymi i niedługo wszyscy bezpiecznie leżeli i zdrowieli. W najcięższym przypadku jednego z rycerzy czekały trzy tygodnie odpoczynku, najczęściej nie miało to trwać dłużej niż dwa tygodnie (ser Osney miał leżeć 10 dni). Dowódca garnizonu zaproponował Stormowi przydzielenie drugiej, tym razem większej eskorty i przeprosił za niewielkie rozmiary poprzedniej. Dornijczyk niestety nie zamierzał nic zdradzić przesłuchującym. Nawet po ciężkich torturach nie dowiedzieli się nic o Żelaznej Dziewicy i jej miejscu pobytu. Następnego dnia wróciła ekspedycja, która odnalazła i pochowała poległych.
Z żywych giermków, jeden miał szczęście, że i jego pan ocalał. Drugi został w takim razie przyjęty pod pieczę Edrica. Philip Staedmon był trzecim wnukiem ser Alesandra Staedmona, pamiętającego jeszcze spisek Renly'ego. Młody Philip nie umiał jeszcze za wiele z racji młodego wieku. Dopiero nauczył się początków fechtunku.

Kolejne dni mijały coraz spokojniej. Dornijczycy po dwóch ostatnich porażkach zdawali się atakować coraz rzadziej i wyraźnie przesuwały się na północ. Spalili kilka wiosek w okolicy Białych Murów; wysłani tam rycerze z Królewskiej Przystani zgłosili także zaginięcie dwóch grup. Poza tym jednak potwierdzali, że ataki stawały się coraz rzadsze.
Nowi podopieczni Storma radzili sobie coraz lepiej. Młody chłopak bez ręki sprawnie opanował władanie lewą ręką i choć do pełnej sprawności jeszcze będzie długo dochodził, to na razie sprawował się bardzo dobrze. Starał się jak mógł i pilnie słuchał każdego słowa, które Edric mówił, wpatrzony w niego niczym obrazek. Inaczej sprawa miała się z młodym Staedmonem. Nie wykazywał odpowiedniego zaangażowania podczas lekcji Rubasznej Burzy, często się rozkojarzał i nie starał w treningach. Co gorsza - sam też niewiele umiał.
Tymczasem żołnierze towarzyszący Edricowi z chęcią słuchali jego opowieści i wymieniali swoimi. Jeden z nich - starszy weteran, pamiętający jeszcze wojny króla Roberta, postanowił podzielić się swoim doświadczeniem i skomentować sprawę Żelaznej Dziewicy.
- Żelazna i jej banda może przypominać Bractwo z Królewskiego Lasu, ale tak naprawdę bardzo się od nich różni. Byłem jeszcze młokosem, gdy słyszałem opowieści o Simonie Thoyne czy Wendzie Białej Łani. Nikt z żyjących nie widział lepszego pojedynku niż Miecza Poranku z Uśmiechniętym Rycerzem. Dwaj wspaniali szermierze, walczyli do ostatniej kropli krwi. Uśmiechnięty Rycerz był szaleńcem, mieszanką rycerskości i okrucieństwa, niemniej jednak nie wiedział, co znaczy strach. A Dayne, ze Świtem w dłoni… Pod koniec walki w mieczu banity było już tyle szczerb, że ser Arthur przerwał walkę, by pozwolić mu wziąć nowy. Dziewica się do nich umywa i nigdy nie będzie. Ta kurwa ma zdyscyplinowanych ludzi, ale pali wszystko na swojej drodze i tworzy tylko nienawiść. Bractwo z Królewskiego Lasu było uwielbiane przez prostaczków, a potem powstały o nich wspaniałe pieśni. Dziewica... kto by ją pokochał? - Zaśmiał się, a wraz z nim paru otaczających ich mężów. Wszyscy czuli się dość swobodnie przy Edricu, którego zarazem darzyli szacunkiem za jego osiągnięcia na polu bitwy.