Komnaty Gościnne

***

Entuzjastycznym krokiem dozorca chadzał po zamczysku, aż dotarłszy przed komnatę gościnną innego lorda, zapukał kilkukrotnie do drzwi. Nie chciał bowiem nieproszony wparować do środka bez żadnego uprzedzenia. Coby też uprościć sytuację, krzyknął przez drewnianą barierę:
– Świece! – Służba dzisiejszego, wczesnego wieczoru zaniemogła, toteż gajowy, który jednocześnie pełnił funkcję majsterkowicza i chłopa od wszystkiego, roznosił nowe woskowate oświetlenie.
Wyglądał, jak co dzień. Obdrapane, wiekowe ubrania zwisały z tłustego ciałka, a stopy chroniły zmęczone po pradziadzie buty. Oburącz trzymał wiklinowy koszyk wypchany po brzegi świecami najróżniejszej wielkości. Na jego obliczu zaś plasowała się ekscytacja, gdyż nigdy dotąd nie miewał okazji poznać innego lorda, choćby to bezpośrednie spotkanie miało trwać zaledwie kilka sekund. A nuż będzie mógł z nim porozmawiać nawet.

Wpierw gajowego zatkało. Nie wiedział, co odpowiedzieć, więc lekko speszony wpełznął do środka powymieniać świecie. Co za buc, charakter niczym u prosiaka Margarett. Wszystko w poprzek. Jednakże odwiecznie zaciekawiony żywotem lordowskim, zerkał co jakiś czas na stół Waymara.
– Spokojna głowa, fajny panie. My tu wszyscy jesteśmy osobami zaufanymi. No bo ufamy sobie nawzajem, się rozumie – odpowiedział z uśmiechem, wydając raz dźwięk na wzór chrumknięcia.
– Tam skąd waść pochodzicie, zimno być musi, cholibka. Takiś blady, panie. Może do kominka więcej drewna naznosić? – Zapytał ochoczo, a że nie mógł powstrzymać własnej, prostej ciekawości, dodał pośpiesznie:
– Bo właściwie, cholibka, skąd waść pochodzi? Panie lordzie, znaczy się – wraz z poprawieniem samego siebie, na schowanych pod gęstą brodą ustach uwidocznił się głupiutki uśmiech. Na twarzy zaś umalowało zainteresowanie. Oby jeno lordowskiego tyłka nie poddenerwował. Choć lord Grafton go lubił i traktował z szacunkiem, mógłby oberwać surową karą.

– Snakewood w Dolinie? Choibka, powiedziałbym, że w Dorne jakimś. Bo ja to żem słyszał, że na pustyni są takie węże i w ogóle. Tutaj u nas też są, ale nie dużo. To musi pan lord jeść więcej, żeby trochę kolorów na twarzyczce dostać – zaśmiał się pociesznie brodacz.
– Wielu lordów nie znam, ale oprócz Ciebie innego lorda Lynderly nie spotkałem. A może jesteś jedynym – odrzekł ze zdziwieniem, głaszcząc powoli brodę. To prawda, że niewiele wiedział o heraldyce.
– Pewno pan lord przyjechał tutaj do nas na ten turniej, gonitwę za dzikami i takie inne różne rycerzowe rzeczy. Tak jest? Jak tak, to będę kibicował. Wprowadzę waść i innych tych rycerzyn do lasu, bo znam go dobrze. Od dziecka, się rozumie. – zaczął prawić w ten tok, mając lekką nadzieję, że wysoko urodzony opowie mu o innych pobudkach swego przybycia. Tak mocno zainteresowały go bowiem najbliższe wydarzenia.

– To smutne, fajny panie. Ale zupełnie rozumiem, co po prawdzie, to nie mam takich fajnych kubraczków, jak waść, ale również nie mam rodziny, to wiem jak to jest jeść w samotności – spojrzał na spożywającego kolację lorda Lynderly.
– Aha, to turniej nie, a polowanie tak. Ciekawie, cholibka. Mogłeś się fajny lordzie zapisać na taki tam turniejek dla rycerzyn, to byś sobie kijem pomachał i w ogóle. Tak mi to tłumaczył lord Grafton – odpowiedział z dumą. Pragnął pochwalić się swą prawie znikomą wiedzą odnośnie kategorii, które opiewa taki turniej.
– Umowę? Ja tyż kiedyś podpisałem umowę, ale taką niepisemną, bo nie umiem pisać. Taką o pracę, się rozumie. Też będziesz fajny lordzie pracował tutaj na zamku? Fajnio byłoby tak z tobą poczyścić toalety. Mógłbym Ci nawet pożyczyć moje narzędzia, bo włośnik dał mi nowe, tak po kilkudziesięciu latach służebności – dodał głosem pełnym inspiracji.

– No, mam nadzieję zobaczyć wielu rycerzyn. Chociaż i tak nie wiem, które to będą ze Snakewood, bo ani ni znom waszych barw, ani ich nawet nie rozróżniam – odparł z zadowoleniem brodacz, wymieniając w tym momencie jedną z ostatnich świec w pomieszczeniu. Gościnne komnaty skrywały ich natomiast wiele.
– Yy, no dobrze, fajny lordzie. To ja bym przekazał tym ze służby, ale no widzisz, dlatego tutaj jestem. Cała służba zaniemogła dzisiaj, dlatego to ja wymieniam świecie, cholibka. Bo jestem gajowym. I dozorcą w jednym, się rozumie. No to ten, ja przekażę, ale nie martw głowy fajny lordzie, bo Cię tutaj żaden sługa dzisiaj nie odwiedzi. Słowo gajowego – odrzekł pocieszająco, lecz pomieszczenia nie opuścił, ponieważ nie uznawał się za sługę. Ba, nawet zaczęły go dręczyć myśli jakoby Waymar był przewrażliwiony. W końcu odnalazł w nim kogoś, kim nie jest. Dlatego też złożył dłonie i z politowaniem na twarzy odrzekł:
– Cholibka fajny lordzie, wszystko w porządku? Nagle tak żeś wybuchł. Może starawa niedobra czy co? – Zapytał.

– Zatem, cholibka, będę ich wypatrywał, tych rycerzyn waści na turnieju. – Głos brodacza wypełniony był entuzjazmem. Chciał jeszcze przed swym odejściem zapytać o jedną, drobną rzecz. Wzrok jego utknął w małych promyczkach świec, które dopiero co usadowił.
– Mam drobną sprawę, fajny lordzie. Bo widzisz... – Nie zdążył jednak dokończyć, gdyż w tym samym momencie przy progu drzwi stanął i zaszczekał pies. Sięgające niemalże do kolan ciemnowłosego bydle zamerdało ogonem, lecz bynajmniej nie w geście radości. Zaszczekał jeszcze dwukrotnie i przybrał tygrysią postawę.
– Hardodziob, nie! Nie wolno! – Krzyknął gajowy, lecz na nic zdały się jego słowa, gdyż pupilek wtargnął do komnat gościnnych. Ah głupiutki dozorca zastawił niepotrzebnie niezamknięte drzwi. Mało tego, za towarzyszem Hagritta wtargnęły również trzy inne psy, które przypałętały się na dziedzińcu.
Nieznane szkodniki natychmiast zaczęły biegać po pomieszczeniu, jeden gryzł nogi od stołu, drugi zaczął się załatwiać na łóżku lorda, a trzeci, najbrzydszy, biegał niczym hart od ściany do ściany wzdłuż i wszerz. Nie muszę przecież wspominać, że jak dzikie to, to niemiłosiernie ubłocone. Po kilku sekundach całe kwatery były oblepione śmierdzącą mazią. Mieszaniną mokrej ziemi i świńskiego łajna.
Jedynie własność tłuściocha nie bałaganiła. Pies, jak stał w progu, tak stał, a gdy harmider zaczął się powiększać, odszedł. Hagritt, choć nie była to jego wina, próbował złapać pieski, lecz warczały one i najzwyczajniej były szybsze od kogoś, kto waży ponad sto kilogramów.

Zmęczony gonitwą, zasiadł na brudnym łożu. Nie potrafił złapać żadnego z kundli, lecz nim całkowicie ogarnęła go bezradność, zauważył posiłek, którego to lord nie zdążył dokończyć. Znalazł swe pocieszenie w kryzysie. Zmieniając siedzisko, chwycił za sztućce, używane przed chwilą przez Lynderly i skonsumował do końca kolację. Średnio najedzony rozejrzał się. Psy całkowicie zniknęły. Głuptasek tego nawet nie zauważył. Niestety wraz z psami nie zniknął bałagan, którego się dopuściły.
Pozostawały dwa pytania, jak te czworonogi się tu dostały i kto zamierza posprzątać komnatę gościnną. Po prawdzie strażnicy lubili sobie przysypiać, a i widok psów ich szczególnie nie ruszał. Może zwierzęta znalazły jakąś dziurę w kamiennej ścianie, dzięki której mogły się tutaj dostać bez problemów. Nieistotne. Ważniejsze, kto zajmie się chaosem naokoło.
– Na pewno nie ja – odparł brodacz sam do siebie, wychodząc z pokoju. Ruszył do komnat służb, by znaleźć tych, którzy jeszcze mogli się ruszać. Choć większość zaniemogła, była podchmielona, a tłuściochowi było ich szkoda, musiała wysprzątać lordowską sypialnię. Gdy tak się stało, Hagritt usiadł na łóżku Waymara i zaczął doglądać świeczek. Poczekał, aż ten powróci.
– O już jesteś – uśmiechnął się zastanawiając, o czym może jeszcze porozmawiać z bladym mężczyzną. Miał zamiar opuszczać dobre towarzystwo? Bynajmniej!

– O, Pan lord, ale to fajnie, że Pan wpadł – rzucił do gościa na zamku. Słowa, które wypowiedział wydawały mu się znajome. Jakby cytat jakiś, którego nie mógł znikąd skojarzyć.
– Jestem tu, ponieważ chciałem jeszcze się zapytać, ot tak o, o to co wcześniej nie mogłem, bo te nie wiadomo czyje psy tu wtargnęły. Ale spokojna głowa, bo ja żem po służbę, tę pijaną posłał, i oni tu przyszli i wypucowali wszystko na ślinę. Może się trochę jeszcze podłoga lepić, ale na słowo rycerzyny na nic Pan nie zachoruje, bo ostatniemu z nich, co to chory był to już w męczarni skonał – "pocieszył" Lynderly'ego.
– Ja to żem się chciał o te świeczunie zapytać. Bo one to tylko dla gości i dla lorda są, a mnie to tak nie wolno ich do chatki zabierać. Ale jakby mnie fajny lordzie taką świeczką poczęstować, to ja bym nie odmówił. No i wtedy mógłbym ją wziąć ze sobą, cholibka. Po prawdzie to mnie te świeczki potrzebne nie są, bo ja to chodzę spać jeszcze zanim te śmieszne żółte na niebie zajdzie, ale lubię smak tego obślizłego czegoś, z czego są zrobione. – Gajowemu zaburczało w brzuszku. Wymienił wzrok z rozmówcą licząc na aprobatę.

Pokój prezentował się całkiem nieźle. A przynajmniej na pierwszy rzut oka. Bądź, co bądź dla kogoś, kto ledwo stał na nogach, gdyż pili od samego ranka, a mówię tu o służbie, wyszło całkiem nieźle.
– Dziękuję Ci bardzo blady lordzie, twe świecie nie zostaną zmarnowanie. Mniam, mniam. – Przeszedł się jeszcze raz po pokoju, zabierając dwa najmniejsze woskowe twory. Przynajmniej będzie miał z nich pociechę przed snem. Aż dziw bierze, że do tej pory nie rozsadziło mu żołądka.
– Dam Ci teraz spokój, tak jak sobie tego życzysz. Szkoda, że tak smutno wyszło, cholibka. Ale sam rozumiesz blady lordzie, że to no nie moja wina. Kundle jakoś się tu same wprowadziły. My to ich za bardzo nie pilnujemy, bo to ja ich pilnuję, się rozumie. Ja to mam tego fajnego, Hardodziob, ale widocznie ma też kolegów. A to wiadomo, jak to zwierzyna, musi się wyszaleć, hehe. Ale proszę mi jeszcze blady lordzie powiedzieć, nie skrzywdziłbyś mnie tak naprawdę, prawda to? – Zapytał stojąc już przy drzwiach. Na jego twarzy rozbłysnęły oczka, smutne oczka.

– Nie rzucają słów na wiater? To znaczy, w sensie, że to co to znaczy, cholibka? – Hagritt zupełnie nie rozumiał powiedzenia, które wydawało mu się prymitywne. Głupsze niżeli on sam, gdyż jak można rzucić niematerialne słowa na wiatr, którego również nie widać? Bez sensu.
– No ja to ogólnie mało lordów znam, bo jakoś tak nigdy żem do nich nie podchodził. No ale znałem też starego lorda Graftona i teraz znam tego, co jest teraz tutaj na zamku. Ale powiem szczerze, blady lordzie, żem nigdy ich nie widział, by coś rzucali. Nawet nie widziałem, żeby mówili, że rzucają jakoś słowa na wiater. Ale to może jakaś magia jest! To lordowie to też tacy czarodziejowie? Ale to by cholibka było dopiero – Oczęta tłuściocha zaświeciły lekkim przerażeniem. Na wsi, gdzie mieszka od urodzenia bano się zaklęć. Gdyby jednak okazało się, że lordowie, to tak naprawdę ukrywający się magowie... Gajowy zostałby detektywem numer jeden i mógłby ocalić swoich znajomków z osady. Nie wierzył jednak, że rudy, fajny lord mógłby być kimś złym. Jedynie lord Lynderly mógł. Stanął więc jeszcze bliżej drzwi, by w razie czego pośpiesznie uciec.

– A, takie trzewiki, było od razu mówić, że to tylko dobry lord, to bym zrozumiał, cholibka – podsumował, choć po prawdzie nadal nie wiedziałby, co oznacza rzucanie słów na wiatr. Zamyślił się więc na moment i nieco uspokoił. Wszak nie było żadnego zagrożenia ze strony czarodziei, którzy mogliby przekląć go i całą wieś. Nieco spokojniejszy kontynuował rozmowę, wiedząc, że i tak lada moment będzie się musiał wynieść z komnat gościnnych.
– Ale też bym się trochę tak z bladym lordem nie zgodził, cholibka. Przecież nasz lord, w sensie mój, w sensie ten tutaj, rudy lord. Sebastion. On przecież też jest dobry, no bo mi pracę dalej dał i mogę dozorcować. No ale on to tak, jak to się mówi u was we wsi, rzuca słowa na wiater. No bo zawsze jak z nim piję, a lubię pić dużo, to on mówi, że będziemy chlać do białego rana. Ale zazwyczaj nie pijemy do białego rana, bo ani on biały, a jeszcze ciemno jest za okiennicami. No to tak nie do końca się sprawdza to wasze powiedzonko, blady lordzie – podsumował. Czy zatem nie powinien ufać Lynderly'emu w zakresie kary? Być może było to tylko takie małe kłamstewko i tak naprawdę nigdy nie zrobiłby gajowemu krzywdy.

– Aa, wyjątek od reguły. Mi, cholibka, też często mówiono żem taki wyjątek od reguły. Nigdy przedtem żem nie rozumiał, o co mi chodzi. Teraz wiem, że sądzą, iż jestem wyjątkowy. To wspaniale – odrzekł z radością. Na tłustej twarzyczce gajowego zagościł delikatny zarys uśmiechu. Jako, że trzymał świece, na które uprzednio uzyskał zezwolenie, przeliczył je dokładnie i wsadził do koszyka. Dobra uciecha mieć co jeść dzisiaj wieczorem.
– Skoro blady lord tak mocno nalega, to ja się dostosuję. Nie będę przecież paniczyka męczył, i tak dzisiaj już tyle przeżył! A wyobrazi sobie blady lord, jak to jest mieszkać tutaj na co dzień. Zaiste wspaniale! Człek nigdy się nie wynudzi. No ale nic, zostawiam bladego lorda samego, ale w ramach przeprosin, choć psy cholibka nie były moją winą rzecz jasna, to ja zrobię blademu lordowi prezent. Ale to już nie dzisiaj, dzisiaj to lord się wyśpi! – Podsumował w te słowa. Następnie kuknął dookoła i odszedł. Drzwi zostały zamknięte, a Lynderly nareszcie miał możliwość zmrużenia ocząt. Jednakże słowa dozorcy pozostawiały wiele wątpliwości. Prezent? Brzmi jakoby Hagritt miał jeszcze zamiar odwiedzić gościa.

Trauma po dzisiejszym wieczorze miała zostać z Melody na zawsze. Kiedy wróciła ze strażnikami, komnata pachniała gorzej, niż rozkładające się zwłoki. Kto by spodziewał się, że właśnie w ten sposób życie może przebić śmierć. Zatykając nos wprowadziła ich do środka i rozkazała też, aby służba zajęła się resztą.
Może i naprawa miała zająć dzień, ale wydawało się, że sam zapach zniknie dopiero następnego księżyca. Szafa, którą otworzyła pewnie już zaśmierdła. Nie zamierzała wracać po piżamę, zdecydowała się spać w sukni, którą na szybko przybrała. Była na tyle wygodna.
Kiedy tylko weszła do komnaty gościnnej rzuciła się na łóżko, ukrywając twarz w poduszce. Próbowała zablokować swe wspomnienia, by nie wydłubać sobie oczu.
- Co jest nie tak z Gulltown... - rzekła cichutko, ponieważ nie raczyła oderwać swej twarzy od poduszki.
Chwilę tak rozmyślała nad sensem swojego życia i celu, jaki obrała. Wiązało się to głównie z tym, jak długo ma zamiar pozostać w Gulltown i, czy oszaleje. Zdecydowanie chciała odwiedzić Dorzecze i za tym Findis. Ich znajomość była dosyć krótka i nie za wiele sobie powiedziały, ale była to idealna osoba do odwiedzenia. Chciała też wpaść do Rodericka, ponieważ zaprzyjaźnili się, kiedy przyjechał do Gulltown.
Podnosiła się nagle.
- Wiesz, że Hagritt próbował mnie zdobyć na zielsko? - spytała, bo jako takie plotki o zauroczeniu gajowego przeszły przez zamek. - Ja naprawdę zastanawiam się, jak w ogóle działa jego rozumowanie. Tym bardziej, że nocą wszedł na dach... Od razu wyglądało to na katastrofę. Na ogół jest niegroźny, ale ciężko jest czasem wytrzymać.
Dzisiejsze wydarzenia zdecydowanie przerosły rudowłosą. Najpierw oskarżenia Durwalda, potem pocieszanie go, kiedy wyznał swą "straszną" tajemnice, później przerwany stosunek i Hagritt w kominku... Jak tak o tym myślała, to wciąż za większą część ponosił winę książę. Tylko, jeśli chodzą o samą wagę działań, to Hagritt przebił dosłownie wszystko. Jęknęła z niezadowolenia znów opadając na łóżko i próbując "udusić się" poduszką.