Przedpola II

***

25 lipca 336

3 Sierpnia 336

Oblężenie Wysogrodu nadal trwało. Stryj opuścił okolicę parę dni temu i od tamtego czasu czekali na wieści z Długiego Stołu. Z zamku Tyrellów w tym czasie nikt nie wystawił nosa. Caswell i Merryweather chowali się i czekali. Na murach było tylko widać małe postacie z łukami i kuszami, patrzące na żołnierzy wokół zamku. Dorian zastanawiał się co taki prosty żołdak może sobie myśleć... Nawet było mu takich szkoda. Całkowicie zdani na łaskę dwóch głupich lordów, którzy dla jakiś durnych powodów chcieli skazać ich na śmierć. Albo z głodu, albo od mieczy wroga...
Trzeciego dnia następnego miesiąca do obozu przybył dziedzic Horn Hill. Dorian dostawszy wiadomość o jego przyjeździe zdziwił się wielce. Nie spodziewał się bowiem ujrzeć go we własnej osobie tak szybko. Bardzo zaciekawiony celem tej wizyty, rozkazał przyprowadzenie gościa do królewskiego namiotu, gdzie czekał na niego razem z Laurą.
- Witaj Sir - przywitał się ozięble, co po chwili uznał za błąd. Nie byli przecież wrogami.... Dorian odkaszlnął i kontynuował już z większą życzliwością:
- Również cieszę się na to spotkanie. Miło, że wreszcie nie jesteśmy wrogami. - Spojrzał na Laurę, gdy ta została obdarzona miłym, choć bardzo pospolitym komplementem.
Wszelkie gesty Gartha świadczyły o tym, że akceptował w pełni warunki umowy i uznawał Hightowerów za władców. Doriana bardzo to ucieszyło. Uśmiechnął się, podszedł do zgiętego w ukłonie Tarlyego i podał mu rękę do uściśnięcia.
- Usiądźmy - zaprosił go do stołu, na którym stał pełny dzban wina i cztery srebrne kielichy. Osobiście nalał do trzech kielichów i podał jeden dla gościa.
- Twój pan ojciec dotarł bezpiecznie do domu Sir? - Zapytał, po czym usiadł na przeciwko gościa.

Tarly zdawał się być zadowolony z oferty. I nie było w tym nic dziwnego, Dorian też byłby zadowolony na jego miejscu. Taka ilość ziem z dostępem do ogromnej rzeki? Oferta nie do odrzucenia.
- Cieszę się - odparł na słowa o zadowoleniu i przerwaniu oblężenia. Na propozycję spisania wszystkich warunków Dorian kiwnął głową i zawołał sługę stojącego pod namiotem. - Sprowadź skrybę.
Pisarczyk zjawił się mniej więcej po minucie. Ukłonił się przed trójką przy stole i usiadł na wskazanym przez króla miejscu. Rozwinął arkusz pergaminu i rozłożył wszystkie piśmiennicze przybory.
Dorian podyktował mu wszystkie warunki umowy jakie przed chwilą przedstawił Garthowi. Gdy tekst na papierze był już kompletny, Dorian złożył na samym dole swój własnoręczny podpis. Całość zwieńczył topiąc nieco laku obok podpisu i odciskając na nim swoją pieczęć, przedstawiającą wieżę z płomieniem na szczycie.
- Proszę - przesunął kartkę w stronę Gartha. - Niech to będzie potwierdzenie moich słów. Mam nadzieję Sir, że twojemu ojcu wystarczy takie zapewnienie.

- Również mam na to nadzieję - odparł Dorian na słowa o "współpracy"... choć takim słowem by tego nie określił.
Gdy Tarly opuścił namiot, Dorian kazał skrybie jeszcze zostać i napisać list w dwóch egzemplarzach.

Dorian po rozmowie z Garthem udał się do swojego namiotu by się przebrać i zjeść posiłek z Laurą. Po wszystkim wyszedł ponownie na obóz i skierował się do namiotu Florentów.
Dwaj rycerze idący u jego boku zostali przed namiotem. Król wszedł do środka.
Świeżo upieczony lord Florent był niemal jego rówieśnikiem. Przez bliskie pokrewieństwo w przeszłości widzieli się stosunkowo często, więc Dorian znał go lepiej od pozostałych lordów.
- Witaj kuzynie. Chciałem... porozmawiać - powiedział patrząc na niego. - Jak kuzyn z kuzynem. Nie jak król z lordem. Mogę usiąść? - Jeśli Florent pozwolił, Dorian usiadł w miarę blisko niego. - Chciałem powiedzieć, że śmierć twojego ojca bardzo mną wstrząsnęła. Wiem, że może nie było tego widać... ale to była po prostu twarz króla, który zawsze musi być silny. W głębi serca bardzo brakuje mi wuja, i wciąż nie mogę się pogodzić z jego śmiercią. Tak samo jak ze śmiercią Edwyna. - Powiedział szczerze. - Czuję się trochę odpowiedzialny za to co się stało. Czasami zadaje sobie pytanie czy ta cała wojna rzeczywiście była słuszna. Z drugiej strony wiem, że za daleko to już zaszło żeby się cofać. - Westchnął głęboko. - Pamiętam jak moja matka zabierała nas do Jasnej Wody kiedy byliśmy mali. To były dobre chwile. Chciałbym żeby twoja rodzina nadal była ważną częścią królestwa, które budujemy, dlatego chcę żeby jakiś Florent zasiadł w królewskiej radzie jaką mam zamiar stworzyć po wojnie. Chcę, żebyście mieli wpływ na to co dzieje się w Reach. Wiedz kuzynie, że w przeszłości zawsze uważałem cię za przyjaciela i uważam tak nadal. Zawsze stanę u twojego boku, jeśli zajdzie taka potrzeba. Powiedz proszę, czy ty również tak myślisz? Stanąłbyś u mojego boku w chwili potrzeby? - Spojrzał mu w oczy oczekując reakcji. Twarz Doriana była trochę smutna, ale jednocześnie pełna nadziei, że kuzyn myśli podobnie.

Dorian oraz nowy lord Florent zgadzali się ze sobą w kwestii wycofania się. Byłoby to zniewagą oraz głupotą. Pomimo wyzwań jakie były ostatnio rzucane ich relacji z Florentami, kuzyni nadal stali nieugięci u boku Hightowerów. Zdumiewało go to i napawało wdzięcznością jednocześnie.
- Twój ojciec był lojalnym i honorowym mężczyzną, nie zaszlibyśmy tak daleko jak jesteśmy dzisiaj gdyby nie było to dzięki niemu. Aby uhonorować jego pamięć i kontynuować jego dzieło, chciałbym abyś stał u mojego boku jako królewski namiestnik - powiedział Dorian. - Jesteś synem Alestera Florenta, najbardziej honorowego człowieka jakiego znałem. Wiem, że będziesz godnym następcą - dodał.

29 sierpnia 336

Gdy Tarly zjawił się w obozie Dorian od razu kazał go do siebie sprowadzić. Musiał jak najszybciej znać szczegóły odbijania miasta.
Kiedy Tarly postawił stopę w jego namiocie król powitał go przyjaźnie i wskazał miejsce przy stole, po czym usiadł na przeciwko.
Wysłuchał uważnie raportu wyobrażając sobie wszystkie te wydarzenia.
- Słyszałem, że fanatycy zajęli mury przed waszym przybyciem. Tym bardziej cieszę się, że udało się wam ich pokonać. Co do lorda Cuy'a to nie musisz się tym przejmować Sir. Załatwię nasze sprawy zaraz po wojnie. Szkoda, że nie przyjechał z tobą, wtedy załatwiłbym to teraz. Czyżby się krępował spojrzeć mi w oczy po swojej zdradzie? No nieważne. Wrócił w obręb korony i to się na razie liczy. - Wolałby widzieć go powieszonego na stryczku no ale nie miał zamiaru teraz tego mówić. - Śmierć Septona była.. do przewidzenia. Słyszałem, że lubił walczyć razem ze swoimi ludźmi tak jak jego poprzednik. Szkoda, że tylko tego się od niego nauczył. No nic, dobra robota. Korona jest wdzięczna Tarlym za walkę o stolice. Dotrzymaliście swojej części umowy i ja dotrzymam swojej.
Później zaczęły się sprawy portu i miasteczka nad rzeką. Doriana nie interesowało za bardzo co Tarly chce tam robić. Dostanie ziemie i niech robi sobie na niej co chce.
- Do póki ta przystań nie zablokuje całej rzeki to możecie budować ją gdzie chcecie i jak chcecie. O pozwolenia nie musisz się martwić Sir. Ziemia na drugim brzegu też się znajdzie.
Po wszystkim Tarly zaczął mówić o wielkości Reach i o tym, że chciałby ją znowu widzieć. Dorian oczywiście się z nim zgadzał. Chyba każdy mieszkaniec Reach by się z tym zgodził.
- I tak się stanie Sir. Ale najpierw musimy wylizać nasze rany. Zjednoczenie poniosło za sobą znaczne koszty i poświęcenia. Najpierw musimy podnieść się z kolan, żeby potem wznieść miecz w górę. Myślę, że w następne lato Reach wróci do swoich dawnych sił. Postaram się o to zadbać.