Wieś Złote Runo

- Szo, kurwa? - powiedział, poruszając ustami, które również były całe w gównie.
- Ja pierdolę - skomentował to Starszy Danny. - Dobra chuj, jakoś to załatwimy. Gdzie tu niedaleko widziałem strumień. Rick, nie dotknę cię, kurwa, bo też się upierdolę gównem. Idź za moim głosem - zaczął iść w jakimś kierunku. - Tutaj, tędy, uwaga stopień - powtarzał instrukcje, a Młody Rick wlókł się posłusznie za nim.
- Nie widziałem - odpowiedział tępo na pytanie. W tym momencie Tollet dosłyszał rżenie konia. Jak się zaczął obracać we wszystkie strony, żeby zobaczyć gdzie, ponieważ mógł być to koń z Naizdupem na grzbiecie, to nic nie zobaczył takiego. Jednakże uwagę jego zwrócił idący w oddali Ponury Willy. Prowadził za sobą jakąś rudowłosą kobietę i zdawało się, że to chyba ta, obok której Hugh przebudził się tego ranka.

- Gównianego Ricka? Jak go ostatnim razem widziałem to był jeszcze Młodym Rickiem. Nie wiem czy chcę słyszeć historię jaka stoi za powstaniem tego przydomka. I mówisz Naizdup gdzieś spierdolił? Wróci. Tacy jak on zawsze wracają. No, w każdym razie tu mam tę Rudą Jane, której mieliśmy pomóc w przeprowadzce - wskazał na kobietę, która mu się przez czas od ujrzenia Tolleta zaczęła wyrywać.
- Co? W przeprowadzce? Wy? - zadawała pytania najwyraźniej zdziwiona nową informacją, ponieważ przestała się wyrywać.
- No tak, my mamy ci pomóc w przeprowadzce - zaczął mówić wolniej, cedząc każde słowo z osobna jakby był przekonany, że kobieta ma problemy z rozumieniem mowy. - Twoja stara, Ruda Misha, nas wynajęła jak piliśmy w takiej karczmie co się zowie "Pod Malowaną Owcą".
- Ale ja się nie chcę przeprowadzać! - odpowiedziała Ruda Jane krzykiem. - A zwłaszcza nie z pomocą takich jak wy. Ten typ - wskazała na Hugh. - Spał w moim łóżku, w tym samym czasie co ja. A poza tym powtarzałam matce już ze sto razy, że chuja mnie obchodzi ten jej odziedziczony po dziadku biznes i ja zostaję tutaj z moim mężem i dziećmi!
- Hehe, no jasne, że spał. Jak ci wczoraj Naizdup wlał wino do gardła to teraz nic nie pamiętasz, co? Wzięłaś wręcz się przyssałaś do tego tu Hugh i zaprowadziłaś go do swojej sypialni, a potem się ruchaliście tak głośno, że o ja pierdolę. Myślałem, że ogłuchnę od tych wrzasków i jęków.
- Co?! - zapytała zdumiona.

- O ty kurwiu! - i rzuciła się z rozcapierzonymi dłońmi do gardła Tolleta, ale powstrzymał ją żelazny uścisk Ponurego Willy'ego.
- No, no, nie pozwalaj sobie na zbyt wiele - pouczył ją. - Dobra, Hugh, trzeba ogarnąć tę sprawę, bo wino się skończyło, a ta stara jędza w karczmie ma nam zapłacić dwadzieścia pięć srebrników - mówił, ciągnąc kobietę w stronę domu. Niby mu się opierała, ale był wyraźnie dużo bardziej silniejszy, więc nie trwało to długo. Wkrótce cała trójka weszła do środka.
- Teraz się pakuj, a ja pójdę zgarnąć twojego męża i guwniaki - rozkazał jej Ponury Willy. Towarzysz Tolleta wyszedł, a kobieta posłusznie poszła na górę. Nie minęła nawet chwila od dźwięku otwieranych drzwi, gdy rozległ się przeraźliwy wrzask.
- AAAAAAAAA CO TO KURWA JEST?! - krzyczała Ruda Jane. Dało się słyszeć tupot jej nóg i trzask okiennic uderzających o drewniane ściany. Uderzenie serca później na zewnątrz rozległo się głuche uderzenie.
- Ała, kurwa, złamałam nogę - dobiegł z zewnątrz jej płaczliwy głos.

Ser Hugh Tollet pobiegł prędko i mało zwinnie. Mówiąc mało zwinnie ma się na myśli bolesne uderzenie małym palcem stopy w prób w drzwiach. Podskakując kilka dalszych kroków na drugiej nodze dotarł do miejsca upadku Rudej Jane. Twarz miała zalaną łzami, a prawą nogę od połowy golenia odrobinę wygiętą pod nienaturalnym kątem. No załamana jak chuj. W tym momencie na miejsce zdarzenia dobiegł Ponury Willy, który widać nie odszedł zbyt daleko w tak krótkim czasie.
- No proszę, gdyby kózka nie skakała, to by nóżki nie złamała - zadrwił.
- Ała, kurwa, rzeczywiście... - wystękała kobieta.
- No to tera powiedz mi, tylko szczerze, po chuj spierdalałaś przez okno?
- Idź se do pokoju na górze to się, kurwa, dowiesz, zjebie - odpyskowała mu, a Ponury Willy natychmiast strzelił jej z liścia w policzek.
- Hugh, idź to sprawdź, a ja nastawię jej nogę - poradził przyjacielowi, nachylając się nad poszkodowaną.

Tollet zdecydowanie miał rację. Tak mniej więcej choć raz w życiu. Efekty upojenia alkoholowego całkowicie już z niego zeszły i tym razem wbiegł po schodach zupełnie bez jakichkolwiek problemów. W pełnym pędzie otworzył drzwi i natychmiast stanął jak wryty. Na łożu pośród owczych skór stał koń, a na nim siedział Naizdup. Oczywiście tyłem, a twarzą zwrócony do Hugh.
- Grrrwyrp - przywitał się, a koń zawinął ogonem i z towarzyszącymi temu dźwiękami zesrał się na podłogę przed łożem. Smród uderzył nozdrza rycerza tak potężnie, iż momentalnie zachciało mu się zwrócić wszystko co ma w kiszkach. A najlepiej to by było wyjebać przez okno tak jak to zrobiła Ruda Jane przed nim. Widać jej zachowanie było jednak nacechowane pewnego rodzaju mądrością.

W zasadzie to Hugh ledwo miał czas się odsunąć, ponieważ Naizdup niemalże natychmiastowo wykonał jego polecenie. Koń rzecz jasna ruszył tyłem, jakimś cudem omijając dopiero co wytworzoną kupę gówna. Jeszcze chwilę dało się słyszeć stukot kopyt po drewnie i jęki desek jakie wydawały od tego ciężaru, a potem hałas ucichł. Nie było po co siedzieć tutaj dalej w smrodzie, a zmysły nakazywały jak najszybsze opuszczenie pomieszczenia śladem Naizdupa. Tak też Hugh ruszył po schodach w dół, a w tym czasie miał okazję zasłyszeć rozmowę.
- Te, Młody, pacz tego specjalistę, hehe. Najebał się w trzy dupy i teraz na koniu tyłem jeździ - dobiegł Tolleta głos brzmiący jakby wydobył się z gardła Starszego Danny'ego.
- No dobra, ale po chuj on się tam w ogóle wpierdalał? - to już z całą pewnością był Młody Rick. Minęło jeszcze kilka uderzeń serca i rycerz wyszedł na świeże powietrze. W rzeczy samej, byli to Starszy Danny i Młody Rick, który nie miał już na sobie ani śladu gnojówki. Co prawda był cały mokry, ale zdecydowanie czysty.

- Poważnie? Na piętro? Ja pierdolę, haha, a to dopiero skubaniec umiejętny jest - zaśmiewał się Starszy Danny.
- Jak to na dachu? - zdziwił się Młody Rick. - Ty tu chyba coś głupoty pierdolisz, Hugh, przecież na dach nie da się wjechać konno. W to piętro to jeszcze idzie uwierzyć, bo Naizdup dopiero co wyjechał tyłem przez drzwi frontowe, ale dach? Chyba w bani ci się poprzewracało od tego ruchania owiec, hehe, owcoruchacz - zadrwił, a Starszy Danny z kamienną miną zaczął się przyglądać czemuś zupełnie innemu, ale z całą pewnością bardzo oddalonego od Tolleta. Niezręczne pół uderzenia serca ciszy przerwał Ponury Willy, który niosąc w ramionach Rudą Jane pojawił się w skraju pola widzenia rycerza.
- Co jest, chopy? Trunek się skończył to trzeba robotę wykonać, lećcie no szukać jej męża i dzieci - rozkazał.
- Jasne, kolego - odpowiedział mu Starszy Danny i wystartował biegiem w stronę przeciwną do Hugh.

- No rzeczywiście, wyruchał ją - potwierdził Ponury Willy, spoglądając za spierdalającym w te pędy Starszym Danny. - A co on ci nagadał, Rick, co? - zagadnął młodego.
- No opowiadał mi jak to po przebudzeniu się zaczął wszystkich szukać i najpierw znalazł Hugh, który jak się okazało ruchał owcę. I jeszcze mówił coś takiego jak teraz mówi Hugh - wyjaśniał skonfundowany Rick. Tymczasem Starszy Danny spierdalał ile sił w nogach i to tak prędko, że dystans między nim a Tolletem zwiększał się z każdym uderzeniem serca. Nie było żadnych szans na dogonienie go.
- Hugh, daj mu spokój, i tak kiedyś wróci, a wtedy sobie pogadacie. Powiedz mi lepiej czy widziałeś gdzieś męża tej baby i jej dwójkę dzieci, bo mnie szlag trafi od powtarzania tego co chwila - krzyczał za nim Ponury Willy.

- Tobie na mordę! - odkrzyknął mu Starszy Danny z oddali. A potem zniknął za rogiem jakiegoś mocno oddalonego budynku, który chyba był septem. Tak, dokładnie tym samym septem, w którym wszystko się zaczęło. Po chwili Hugh wrócił do reszty i obwieścił swoje zdanie, a wtedy ponownie wszystkich zaskoczył Naizdup.
- Dupa - rzekł swym głębokim basem. Cała trójka mogła dostrzec, że pod prawą pachą trzyma jakiegoś mężczyznę, który najwyraźniej był nieprzytomny, ponieważ zwisał bezwładnie głową w dół. Pod lewą zaś dzierżył dwójkę sparaliżowanych ze strachu dzieci. Tollet mógł się zorientować, że jedno z nich dostrzegł poprzedniego dnia w oknie. To był dokładnie ten sam rudowłosy chłopiec. Rzecz jasna oczom towarzyszy nie mógł ujść fakt, iż Naizdup wciąż siedział tyłem na koniu.
- Ja pierdolę, znaleźli ich - wystękała z bólem Ruda Jane.