Wieś Kowale

A więc nadszedł dzień, w którym wreszcie miał zwrócić się do swoich ziomków z nadzieją, że uda mu się sprawić, by jego wizja stała się ważna również dla nich. Dwa dni wcześniej rozwiał nurtujące go kwestie w rozmowie z przyjacielem, po czym oddał się modłom i złożył śluby. Ostatecznie wzmocniło to jego postanowienie i pozbawiło dotychczasowej niepewności. Noc spędził w sepcie, a następnego ranka wyruszył w drogę po pożegnaniu z Balderem i jeszcze jednym błogosławieństwie. Co prawda do wioski było raptem pół dnia drogi, ale zamierzał porozmawiać z jej mieszkańcami dopiero następnego dnia, aby w spokoju przygotować się do tego co chciał powiedzieć. Przez całą podróż do domu rozważał w głowie wszelkie dyskusje, które przyszło mu w życiu prowadzić. Rozmyślał o tym, co jest najważniejsze w próbach przekonywania innych i dopracowywał swoje argumenty. Uważał, że kluczowy jest upór i nieustępliwość. Mało kto zgadzał się z adwersarzem od razu, ale widząc niezachwianą pewność siebie oponenta wielu traciło grunt pod nogami. Kolejną z kwestii, na których chciał się skupić było wzbudzanie zaufania u innych. Zdawał sobie sprawę, że zrobienie dobrego pierwszego wrażenia może mieć niebagatelny wpływ na dalszy przebieg rozmowy. Nie obawiał się jednak tej kwestii za bardzo, gdyż ani aparycji nie miał odstręczającej, a i słowa, które zamierzał wypowiadać, miały być pełnymi szczerości. Na ostatku zamierzał poćwiczyć nad zwiększaniem swojego autorytetu w oczach słuchaczy. Od zawsze był osobą naturalnie charyzmatyczną i roztaczał wokół siebie aurę sprawiającą, że innym łatwo było podporządkować się jego woli. Teraz chciał spotęgować ten efekt, skupiając się na odpowiedniej gestykulacji, mowie ciała, a także tonie głosu odpowiadającym przywódcy. Po całej podróży wypełnionej udoskonalaniem swoich talentów, Lelek oddał się modlitwie, po to by pod wieczór spotkać się z kilkoma osobami. Musiał w jakiś sposób zebrać ogół mieszkańców wioski w jednym miejscu, aby nie chodzić po domach i przekonywać każdego z osobna. Zwrócił się więc do swego przyjaciela, cieszącego się we wsi poważaniem, kowala Jasona, a także do swojego następcy na stanowisku na stanowisku starszego wioski - Rodwella. Zamierzał poprosić ich o zwołanie następnego dnia pozostałych mieszkańców wioski, choć bez wyjawiania im dokładnego powodu spotkania. Z oboma miał dobre relacje, więc nie sądził, by czynili mu jakieś problemy, zwłaszcza, że pewnie cała wioska musiała być ciekawa co dzieje się z człowiekiem, który przed pięcioma laty z wyboru sam usunął się z życia społecznego.

Powiódł wzrokiem po zgromadzonych i rozpoczął, przemawiając pewnym, donośnym głosem, w którym nie było śladu niepewności - Witajcie, przyjaciele. Pewnie jesteście ciekawi, dlaczego was zgromadziłem i co chcę wam powiedzieć. Na wstępie chciałem was przeprosić za to, że tak długo nie dawałem znaku życia. To, co spotkało mą rodzinę, odcisnęło na mnie głębokie piętno... ale wszyscy pamiętamy, co wydarzyło się pięć lat temu, a ja nie zamierzam teraz użalać się nad swym losem. Zwłaszcza, że również wielu z was straciło wówczas swoich bliskich. Dziś jestem tu po to, by żądać zemsty, krwi i sprawiedliwości! - podniósł głos, jeszcze bardziej skupiając na sobie uwagę słuchaczy - Wiem, że to co teraz usłyszycie, zabrzmi niewiarygodnie, ale znacie mnie i wiecie, że szaleńcem nie jestem. Zaufajcie mi, tak jak ufaliście mi niegdyś. Siedmiu przemówiło do mnie w moich snach, a ja zostawiłem za sobą swoje życie, by spełniać ich wolę. - odetchnął, mając za sobą część swojej mowy, która najbardziej wzbudzała sceptycyzm i kontynuował - To już dziesięć lat, odkąd najeźdźcy zza morza wylądowali w naszej krainie. Splądrowali ją ogniem i mieczem, a wielu dzielnych ludzi poległo, próbując ich powstrzymać. Od tej pory panoszą się, jakby to oni byli panami tej ziemi, jakby oni przez lata siali, żęli i zbierali jej owoce. Ale wszyscy wiemy, że to nieprawda. Że ich dłonie przynoszą jeno śmierć, a usta pogardę. Nie wiedzą co to uczciwa praca, a jedyne co potrafią, to palić wioski, gnębić lud i nastawać na cześć niewieścią. Pytam was dzisiaj! Jak długo pozwolimy jeszcze pluć sobie w twarz przez te Żelazne skurwysyny?! Jak długo pozwolimy prześladować wiarę naszych ojców przez tych bezbożników? Widziałem zapłakaną Matkę i surową twarz Ojca. Surową, bo my, jego najukochańsze dzieci, nie mamy sił się sprzeciwić. A jeśli my się go wyparliśmy, jak myślicie, wstawi się za nami, gdy umrzemy? Siedem Piekieł nie pomieści tchórzy, którzy nie staną w obronie ziemi swych ojców i ich wiary! Nadchodzi czas miecza i topora, dzień sądu, w którym spadniemy niczym grom na najeźdźców i wyżniemy ich niby chwast polny! Niech matki ich zapłaczą, gdy plugastwo, które wypełzło z ich łona, martwe padnie w sromocie wielkiej! Pójdźcie za mną, a obiecuję wam, iż zwyciężymy wolni, zamiast w prochu pełzać jako niewolnicy! Śmierć Żelaznym! Śmierć Harwynowi! - zakończył. Dreszcze podniecenia i napięcia przechodziły przez jego ciało w oczekiwaniu na ich reakcję. A więc zaczęło się. Siedmiu, miejcie nas w swojej opiece.

Przepełniło go szczęście, gdy dojrzał, jak jego słowa wpływają na słuchaczy. Jak niechętni wpierw, dają się porwać jego entuzjazmowi. Przepełnił go taki zapał, że mógłby od razu ruszać na Żelaznych i wyzwać samego Harwyna od demonów z Siedmiu Piekieł. Po chwili przyszło jednak otrzeźwienie i bolesny napływ rzeczywistości. Była ich garstka, a żaden z nich nie wyglądał na wojownika. Póki co mogli wywołać na najeźdźcach jedynie drwiący śmiech, o ile w ogóle zwróciliby na siebie ich uwagę. Jednakże nie od razu Kowale zbudowano, a i chleb potrzebował z początku zaczynu, by wyrosnąć. Tak jak oczekiwało od niego Siedmiu, zwrócił się do ludzi, a oni uznali go za swego przywódcę. Teraz ciążył na nim ciężar odpowiedzialności, a on nie mógł podzielić się z nimi swymi wątpliwościami, by nie zgasić właśnie rozpalonego płomyczka nadziei. - Nie zawiedliście mnie, przyjaciele, wiedziałem, że mogę na was polegać! Tak jak ziarno rzucono na dobrą glebę wydaje plon stukrotny, tak my stajemy się dziś ziarnem, na którym wyrośnie rewolucja! Pozostaniemy na razie w Kowalach, by przekonać tych naszych bliskich, których tu dziś z nami nie ma. I obiecuję wam, że odmienimy oblicze ziemi, tej ziemi! -