Plac Nieskalanych

Przez ten czas słudzy Panów przeliczali dostarczane im złoto, a z każdą kolejną skrzynią byli coraz bardziej pod wrażeniem ilości przywiezionego tutaj bogactwa, zaczynając tak nazywać Harrasa różnorakimi przydomkami nawiązującymi do bogactwa. Minęło parę dni, a pieniądze były przeliczone. Kupcy zaczęli dawać między sobą znaki, a wtedy cóż, nie pozostało też nic innego, jak wprowadzić na plac gotowych Nieskalanych. W jednej sekundzie Harras usłyszał dźwięk wielu setek stóp uderzających o grunt, a po nich jeszcze więcej. Oto wychodzili na plac. Groty ich wielu włóczni błyskały w świetle słońca. Kroki natomiast stawiali jednakowo, jakby oni wszyscy byli jednością. Wyłoniło się ich tyle, że Harras nawet ich zliczyć wzrokiem nie potrafił. Zajmowali cały ten plac! Nawet nie dałoby się przejść między nimi! Nagle jakiś człowiek z biczem trzasnął któremuś nad głową, krzycząc coś, a pierwsze pięć szeregów zaczęło formować falangę, co zajęło im naprawdę ledwo parę sekund. Znowu strzał z bicza, wrócili do stania na baczność. Po chwili ten sam człowiek krzyknął, na co Nieskalani unieśli tarcze na wysokości piersi, trzymając przy tym włócznię lekko nad tarczą. Na ten widok każdy dowódca by jęknął ze strachu i zachwytu. Ta armia będzie nie do zdarcia w boju. Biczownik ciągle prezentował Harrasowi co takowi niewolnicy potrafią, a w tym czasie do Żelaznego Króla podeszli sprzedawcy takowych żołnierzy.
- Z ogromną przyjemnością Harrasie Harlawie! Nieskalani przejdą zaraz na twe statki, a wtedy otrzymasz bicz! Targ dobity! - Odpowiedział zadowolonym tonem jeden z Panów. Mówił we wspólnym, dość nieźle mu szło, ale akcent pozostawał. Jeśli król się zgodził, Nieskalani zostali wyprowadzeni poza miasto i wprowadzenie na statki.