Przedpola II

***

26/05/336AC

Lady Myrcella Brax wysłała rankiem dwójkę swoich ludzi aby odnaleźli w obozie lorda Baneforta i poprosili go w jej imieniu o spotkanie. Kiedy wrócili do jej namiotu oznajmić jej, że znaleźli lorda Dunstana, lady Brax ruszyła za nimi aby zaprowadzili ją na miejsce spotkania, które miało odbyć się w jego namiocie. Gdy przybyła na miejsce, wyciągnęła do niego rękę na powitanie.
- Lordzie Banefort - rzekła na powitanie ściskając jego dłoń. Zawsze wychodziła z taką inicjatywą chcąc uniknąć całowania jej w dłoń niczym dworskiej damy. Jeśli pan Baefort zaproponował jej coś do siedzenia, skorzystała. - Mam nadzieję, że oblężenie nie znużyło Cię jeszcze, lordzie. Przychodzę do Ciebie z pewną propozycją - rzekła, uznając, że przejdzie raczej do konkretów aniżeli będzie dywagować o wojnie. Lorda Baneforta znała, kilkukrotnie już podczas różnych spotkań z królem miała okazję wysłuchiwać jego pomysłów i opinii i zdecydowanie lord Dunstan był człowiekiem w typie Myrcelli Brax. Nie to co niektórzy lordowie Zachodu, żądni krwi i spragnieni wojny i przemocy.
- Wiem, iż Twój najstarszy syn pozostaje nadal bez ożenku, panie. Tak się składa, że moja młodsza siostra nadal nie została jeszcze nikomu obiecana. Ma szesnaście dni imienia, jest błyskotliwą i dobrze wychowaną, młodą damą - rzekła, wedle własnego sumienia rzecząc prawdę, jej siostra naprawdę była sympatyczną dziewczyną i Myrcella kochała ją całym sercem. - Co sądzisz o tym, aby zaaranżować zaręczyny? Albo raczej przedstawić tej dwójce pomysł zaręczyn, nie chcę działać wbrew niczyjej woli i unieszczęśliwiać kogokolwiek - dodała.

Lord Banefort zgodził się na jej propozycję. Myrcella nie spodziewała się niczego innego. Żaden rozsądny lord Zachodu nie odmówiłby głowie rodu Brax, a już na pewno nie taki pomniejszy jak lord Banefort. Myrcella nie miała zamiaru podrzucić mu siostry niczym kota w worku, wszakże nie była ona najbardziej urodziwą panną w Westeros... Chciała dać posag, a także wziąć na siebie organizację wesela, co by odciążyć maksymalnie rodzinę pana młodego.
- Wspaniale, cieszę się, że nasze rody zwiąże małżeństwo. Rodziny Braxów i Banefortów od pokoleń nie miały okazji, aby związać się węzłem małżeńskim, dlatego cieszy mnie to podwójnie - odparła najpierw, kiedy usłyszała zgodę. - Moja młodsza siostra poślubi księcia Lamberta, Twojego siostrzeńca. Wygląda na to, że nasze rody staną się sobie bliższe niż kiedykolwiek. Jeśli chodzi o ślub Twojego syna z moją siostrą, oferuję pięć tysięcy złotych smoków posagu oraz wszelkie dobra potrzebne dla nowożeńców do rozpoczęcia wspólnego życia, takie jak wyposażenie ich małżeńskich komnat w arrasy, zastawy stołowe, tkaniny i wszelkie dobra, jakich sobie zażyczy moja siostra. Do tego proponuję wydanie wesela w siedzibie rodowej Braxów z pokryciem wszystkich kosztów związanych z ucztą weselną - zaproponowała, mając nadzieję, że takie przekupstwo zmusi syna lorda Baneforta do milczenia i nie wyrażania otwartego sprzeciwu wobec kiepskiej urody jego przyszłej małżonki. Albo przynajmniej skłoni lorda Baneforta do nakazania synowi trzymania języka za zębami. - Wesele można zorganizować po wojnie, aczkolwiek wolałabym aby wesela moich sióstr dzielił przynajmniej miesiąc. Przy okazji, chciałam Cię zaprosić na wesele moje z sir Tommenem Leffordem połączone z turniejem rycerskim, którego termin został ustalony na czas po wojnie, z dokładnym ustaleniem daty gdy ta dobiegnie końca. Mogłaby to być dobra okazja ku temu, aby Twój syn i moja siostra poznali się nieco bliżej, a dodatkowo aby twój dziedzic mógł stanąć w szranki przeciwko innym synom Zachodu - dodała jeszcze.

Poprzedniego dnia do obozu wojsk Zachodu dotarły wieści o śmierci króla Lancela Lannistera. Wiadomości zastały Myrcellę w namiocie gdzie przebywała w samotności. Kiedy wieści rozniosły się po obozie, wśród żołnierzy i lordów zapanowała ponura atmosfera. Do późnej nocy przy ogniskach wznosiły się słowa toastów za króla Lancela Lannistera, okrzykniętego przez ludzi tej nocy Lancelem Mądrym albo Lancelem Pobożnym. Lady Brax, chociaż zwykle siedziała wyobcowana w namiocie, tej nocy także dołączyła do swoich ludzi aby pić za zdrowie zmarłego króla.
Następnego ranka, postanowiła udać się do księcia - a raczej teraz już króla - Tytosa, aby złożyć kondolencje i oddać szacunek nowemu panującemu. Odnalazła drogę do jego namiotu i zapytała jego ludzi trzymających wartę przed wejściem czy jest on obecny w środku i czy ma na tyle sił po przebytej chorobie aby ją przyjąć. Kiedy została wpuszczona do środka i stanęła przed obliczem Tytosa, padła na jedno kolano.
- Niech żyje król - powiedziała chyląc czoło. - Wasza miłość, przyjmijcie moje najszczersze kondolencje - dodała, patrząc na oblicze nowego króla Zachodu.

Myrcella powstała i wysłuchała słów nowego króla. Król Lancel będzie pamiętany, a jego śmierć opłakiwana, przynajmniej w Hornvale. Cieszyła się - zapewne jak i większość lordów - że pozostawił po sobie dorosłego syna nauczanego w rządzeniu na stanowisku namiestnika. Królestwo przeszło w solidne ręce dojrzałego mężczyzny, a linia królów Zachodu była zabezpieczona przez dwójkę jego synów. Królestwo pomimo śmierci króla było stabilne.
- Dopiero co żegnaliśmy mojego ojca, a teraz samego króla... Dobrzy ludzie tworzący to królestwo odchodzą od nas, ale przekazali władzę w doświadczone ręce, więc przyszłość wygląda dla nas wszystkich dobrze. Królestwo się powiększa, a ja szczególnie cieszę się z tego, że nasze stosunki znacznie się zacieśniają. Mój ojciec był człowiekiem wiernie oddanym Twemu ojcu, wasza miłość, teraz nowe pokolenie będzie to niezmiennie kontynuować. Niezmiernie cieszę się z nadchodzącego ślubu księcia Lamberta i mojej siostry - rzekła, po czym skinęła głową w stronę księcia Lamberta obecnego w namiocie. Braxowie byli wiernymi chorążymi, ale od wielu lat nie można było powiedzieć, żeby byli blisko z koroną. Żaden z Braxów nie zasiadał w królewskiej Małej Radzie ani nie piastował żadnych urzędów, a ostatni mariaż pomiędzy rządzącymi z Braxami nastąpił tak wiele pokoleń temu, że nawet maester Hornvale o takowym nie pamiętał. O ile jej ojcu wystarczało bierne czekanie w zamku na wezwanie miłościwego króla, o tyle Myrcella chciała być nieco bardziej zaangażowana w relacje z Lannisterami.
- Wewnętrznych wrogach? Co masz przez to na myśli, wasza miłość? - Zapytała.

Gdy zaproszono ją do stołu przy którym siedział książę Lambert, zajęła miejsce. Przyjrzała się chłopakowi dokładnie, bowiem wiedziała, że ciężko chorował przez ostatnie kilka dni. Na pierwszy rzut oka wyglądał jednak lepiej niż wcześniej i chyba nic nie zagrażało już jego życiu. Wiedziała, że gdyby plaga zabrała go ze sobą, jej siostra rozpaczałaby przez wiele długich dni. Wysłuchała słów księcia Tytosa, a gdy zakończył swój wywód słowami o rodzie, który słynął z pogardy do króla Lancela, Myrcella natychmiast wiedziała, o czym mowa.
- Lord Marbrand - powiedziała od razu, kiwając głową. - Król rzeczywiście prezentował pełnię zdrowia ostatni raz, gdy go widzieliśmy. Nagła i szybka śmierć bez konkretnej przyczyny rzeczywiście może sugerować, że ktoś mu pomógł. Otwarte sączenie jadu w stronę króla przez lorda Ashemarku rzeczywiście wygląda w tej sytuacji dla niego bardzo źle - stwierdziła, zastanawiając się, czy jej wuj rzeczywiście był na tyle głupim i nienawistnym człowiekiem, aby podnieść rękę na króla... Do tego posługując się skrytobójstwem. - Myślicie, że to jego robota? - Zapytała.

Myrcella wysłuchała jego słów w milczeniu. Lord Marbrand był jej wujem, ale Myrcella wyznawała prostą zasadę: zdrajcy nie są rodziną. W tym wszystkim najbardziej jej było jednak szkoda kuzyna Androsa, bowiem była przekonana, że jego serce w tej kwestii było czyste. Pewności mieć nie mogła, ale znała kuzyna na tyle, aby w to wierzyć.
- Podejrzewam, że myślałeś już o wysłaniu szpiegów do Ashemarku oraz o przesłuchaniu wszelkiej służby w Casterly Rock, którzy mogli mieć coś wspólnego z tym, wasza wysokość? Jeśli król rzeczywiście zmarł w taki sposób, to podejrzewać można truciznę, a to na pewno podać mu musiał ktoś ze sług: kucharzy lub podczaszych albo sług, którzy zajmowali się komnatą jego miłości - rzekła, będąc jednak pewną, że Starszy nad Szeptaczami musiał wziąc te sprawy w swoje ręce. - Wasza miłość, pozwól, że coś zaproponuję. Lady Marbrand to moja ciotka, może moglibyśmy to w jakiś sposób wykorzystać. Nie chcę nawet dopuszczać do siebie myśli, że mogłaby mieć z tym coś wspólnego, ale nie widziałam jej już długi czas i nie utrzymujemy ze sobą jakichś bliskich kontaktów. Mimo to mogłabym posłać do nich w odwiedziny jedną z mych sióstr, która mogłaby powęszyć lub pojechać tam osobiście. Kto wie, może przy odrobinie szczęścia dowiedzielibyśmy się czegoś - zaproponowała, będąc oczywiście otwartą na wszelkie modyfikacje tego planu. Nie chciała aby te oskarżenia okazały się słuszne, bowiem nie cieszyła jej wizja wojny domowej ani stryczka dla swojego wuja, jednakże sprawa była poważna. W grę wchodziło życie króla. Słysząc kolejne słowa nowego króla, lady Myrcella zaniemówiła. Ona namiestnikiem? Wizja opuszczenia rodzinnego domu i zostawienia go w rękach stryja nie napawała jej szczęściem, ale jeśli w taki sposób mogła przysporzuć się królestwu, to oczywiście miała zamiar to zrobić, nawet za cenę opuszczenia domu. Wojna i tak ją nużyła, ale obowiązek nakazywał zostać u boku króla a nie siedzieć w domu jak wyżej wspomniany lord Marbrand.
- Wasza wysokość, to będzie dla mnie zaszczyt - powiedziała po chwili nie dowierzając, że król postanowił powierzyć jej taki zaszczyt.

- Wszystko rozumiem - odparła w odpowiedzi na wszystko. Miała zamiar zahaczyć o Hornvale w drodze do Casterly Rock i wysłać siostrę do Marbrandów na przeszpiegi. Dodatkowo chciała zabrać stamtąd trochę rzeczy, nie chciała prezentować się na dworze królewskim w odzieniach, które służyły jej w czasie obozowania z armią. - Co z królewskim pogrzebem? Nie możemy przerwać wojny i zostawić wojsk bez twego nadzoru, królu, ale z drugiej strony jego miłość nie może czekać zbyt długo na pochówek. Uważam też, że pogrzeb byłby idealną okazją na dokładne przyjrzenie się podejrzanym, o ile się zjawią - rzekła, a już po chwili do środka wszedł strażnik aby zapowiedzieć przybycia jej kuzyna, Androsa Marbranda. Kiedy dziedzic Ashemarku złożył już należne kondolencje Tytosowi, Myrcella uśmiechnęła się lekko, aczkolwiek ze smutkiem. Cieszyło ją, że jej kuzyn zdecydował się na taki gest, który z pewnością doceni książę Tytos. Nie chciała aby głowa kuzyna poleciała razem z głową jego ojca, jeśli nie miał on nic wspólnego ze spiskiem przeciwko królowi.

Myrcella pokiwała ze zrozumieniem głową na słowa króla Tytosa. Organizacja królewskiego pogrzebu była teraz jej najwyższym priorytetem i okazją do wykazania się. Lady Brax do teraz nie dowierzała, że to właśnie jej przypadł zaszczyt sprawowania tego urzędu, nawet jeśli miało się to odbywać tylko tymczasowo na czas wojny.
Gdy Andros chciał wyjść z namiotu, Myrcella zatrzymała go.
- Kuzynie, może zostaniesz i usiądziesz z nami? Właśnie miałam przedstawić pewien pomysł królowi, każda opinia się przyda - stwierdziła, a kiedy kuzyn postanowił zostać, Myrcella zwróciła się do jego królewskiej mości. - Chodzi o Castamere. W każdym zamku na Zachodzie nawet dzieci znają opowieść o rebelii Reynów. Castamere o ile jest ważnym symbolem w historii naszego królestwa i ostrzeżeniem dla potencjalnych zdrajców, przypomnieniem jak kończy się zdrada królów Zachodu, o tyle zawsze mnie zastanawiało, co stało się z dobrami, które znajdowały się w środku podczas zalania? Wszakże Reyne'owie byli drugim najbogatszym rodem Westeros w owym czasie, zapewne mieli skarbce pełne złota i kosztowności - powiedziała, nieprzypadkowo napominając o Castamere i rebelii Reynów w obecności jej kuzyna, Androsa, bowiem to na jego rodzinę padał cień podejrzeń o zdradę. - Plotki na Zachodzie podają jakoby zamek był nieruszony od czasów Tywina Lannistera służąc jako przestroga - dodała.

- Królu, pozwól, że po przybyciu do Casterly Rock zajmę się przygotowaniami do przystąpienia do opróżnienia Castamere z wody w twoim imieniu - zaproponowała, a jeśli król się zgodził, nie kontynuowała już tego tematu.
Gdy jej kuzyn przemówił, Myrcella wysłuchała go uważnie. Ciężar spadł jej z serca, gdy usłyszała, że kuzyna serce jest po właściwej stronie. Nie znała zbyt dobrze wuja Marbranda ani nawet swojej ciotki, ale z Androsem miała nieco bliższą relację i wolałaby, aby nie okazał się zdrajcą.
- Kuzynie, zawsze wiedziałam, że twoje serce leży po właściwej stronie - odparła. - I lojalność - dodała jeszcze.