Królewska samotnia

Musieli chwilę poczekać zanim weszli do pomieszczenia. Gdy maester opuszczał komnatę Dorian skinął do niego z szacunkiem.
W środku Laura podjęła inicjatywę. Dorianowi to pasowało. Zawsze myślał, że córki mają większy wpływ na ojców niż synowie. Miał nadzieje, że tym razem też tak będzie.
Usiadła mu na kolanach jak za starych czasów, gdy była jeszcze podlotkiem i zaczęła. Dorian kiwnął głową gdy powiedziała o "pomyśle", jednak na dźwięk ostatniego zdania i spojrzenie Laury zmarszczył lekko brwi. Zmienił jednak wyraz twarzy na neutralny, gdy tylko ojciec odwrócił głowę do niego.
- Tak ojcze. Myślimy, że zarówno nam jak i królestwu wyszłaby taka podróż na dobre. Moglibyśmy ocieplić stosunki z sąsiadami i może nawet zyskać kilku przyjaciół. No i na pewno zahartowałoby to nas w dworskich spotkaniach dyplomatycznych. - Spojrzał na siostrę. - Kto wie... może Laura też przyciągnie wzrok jakiegoś księcia.
Stał wyprostowany przed biurkiem z rękami złączonymi za plecami. W duchu powtarzał cały czas "powiedz tak... powiedz tak... powiedz tak...".

No i jednak ojciec postanowił zrobić im na przekór. Szkoda, on z Laurą rzadko zgadzali się tak całkowicie w jakiejś kwestii jak teraz. Trzeba będzie dopowiedzieć kilka rzeczy i zobaczyć czy jednak da się go przekonać.
Nie spodziewał się, że usłyszy kiedyś z ust siostry tak pochlebne słowa. "Jak dobrego następcę sobie wychowałeś". To musiała być zagrywka, której jedynym zadaniem było przekonanie ojca. Nie dopuszczał innej możliwości.
- Oczywiście jeśli już mielibyśmy wyjeżdżać to dopiero po wizycie Oakhearta.
Nieładnie byłoby tak go unikać. Mógłby uznać to za obrazę. Poza tym jestem ciekaw tego człowieka i jego charakteru.
Siostra dalej wspomniała o obstawie, sepcie i odwiedzaniu świątyń. Mówiła, że będzie Doriana pilnować.
- A ja będę pilnował Laury. - Musiał to powiedzieć. Postanowił jednak, że doda jeszcze coś, co będzie dobrze brzmieć w uszach ojca. - I będę bronił jej honoru, jeśli zajdzie taka potrzeba. Masz moje słowo ojcze, że będziemy godnie reprezentować nasz ród i Stare Miasto.
Nadal stał wyprostowany z rękami za plecami i patrzył na ojca. No dalej... zgódź się...

Ooo tak. Ojciec się zgodził. Dorian lekko się uśmiechnął na jego aprobatę. Oczywiście nie za bardzo, żeby nie zdradzić, że jest cholernie zadowolony. Ach... perspektywa wyprawy w jakieś dalekie kraje... dawno nie czuł się taki zadowolony. Wreszcie zobaczy trochę świata.
- Dziękuję ojcze, Nie zawiedziesz się. - Skinął głową.
Po wyjściu Laury on również skierował się do drzwi. Miał zamiar zaplanować podróż. Najlepiej będzie z mapą, toteż poszedł do komnaty maestra pożyczyć jedną z nich. Oczywiście ojciec dowie się o wszystkim co zaplanował. W końcu jego pieniądze, jego zasady...

Życie wśród zakonników, bywało często trudne, codzienne spisywanie różnych raportów, lub samo pomaganie, łączyło ze sobą wiele wyzwań. Tamtego dnia, Edwyn wracając z koszar, postanowił odwiedzić swojego brata, Króla. W chwili w której był już w pobliżu Królewskiej Samotni, zauważył wychodzącą z niej, parę dzieci królewskich. Skłonił się im lekko, gdy tylko ich minął i zapukał w drzwi, a gdy dostał pozwolenie na wejście, zrobił to.
Kiedy tylko zobaczył brata, uśmiechnął się do niego szeroko i nie czekając na zaproszenie, usiadł na krześle. - Witaj drogi bracie, jak się mają sprawy? Czego znowu chciały te twoje dzieciaczki? - zapytał nieco kąśliwie w stosunku do nich, jednakże nie mając na myśli nic złego. Na szafce stał dzbanek i kielich, na które oczywiście uwagę zwrócił Edwyn, kiwnął w ich kierunku głową, ciągle patrząc na brata i się spytał czy może, gdy dostał pozwolenie, podszedł do szafki i nalał sobie kielich, przy okazji pytając za pomocą gestu, czy on też chce.

Było tak jak przewidział, jego brat nie miał nic przeciwko takiemu zachowaniu, a to bardzo dobrze o nim świadczyło. Nie był na szczęście ciągle spiętym człowiekiem, przed którym każdy miał się kłaniać, nie był to Stannis Baratheon. Nalał swojemu bratu kielich wina i od razu oddał mu kielich, przy okazji wracając na swoje miejsce. Gdy tylko Garth wspomniał o Królu Oakheart, Edwyn zrobił duże oczy. Dawno nie widział tego człowieka, a kiedyś wspólnie dzielili łoże przez dość długi okres czasu.
- No no, cudownie, uwielbiam tego człowieka. - powiedział i się słodko uśmiechnął, a urokowi tej sytuacji, dodawał fakt małej kropelki czerwonego wina, na jego ustach. Gdy tylko usłyszał, o tym że Laura i Dorian pragną wyjechać z Starego Miasta, wpadł na genialny pomysł.
- No właśnie, braciszku, nie chodzi o to że się stęskniłem. Po prostu się nudzę i chętnie wróciłbym na szlak, a teraz gdy mi mówisz o swoich małych latoroślach które chcesz wysłać na ciężki szlak Westeros, rysuje się dobra okazja żebym się do nich zbliżył i oni będą mieli kogoś odpowiedzialnego ze sobą. Co o tym myślisz? - spytał się, rzeczywiście, powrót na szlak dla Edwyna znaczył teraz bardzo dużo, mógłby w końcu wyrwać się z objęć obowiązków mistrza zakonu i oddelegować je komuś.

Edwynowi rósł uśmiech, widząc twarz brata, kiedy ten wraził swoje szczęście przyjazdem Króla Równin, a kiedy ten spojrzał na jego usta i wino na nich, prawie nie wybuchł śmiechem, opanował się. Garth wyglądał z początku na przekonanego, pomysłem Edwyna i tak też się okazało, gdy wyraził swoją wielką aprobatę. Rycerz uśmiechnął się szeroko, z faktu że będzie mógł powrócić na szlak i trochę zbliżyć się do bratanicy i bratanka, który od zawsze był dla niego dość chłodny.
- Wspaniale! - klasnął w dłonie i powstał. - Będę ich pilnował, ale ingerować będę tylko w przypadkach szczególnej głupoty, w końcu to ich misja. - powiedział. - Jasne że im nie powiem, nie mógłbym przecież zdradzić króla, nie? - szturchnął go w ramie i uśmiechnął się, po czym udał się w stronę drzwi. - Powiedz im kiedy będziesz chciał, tymczasem idę się wymyć czy coś. Do później! - rzekł i wyszedł, wielce ucieszony rezultatem rozmowy.

Dobrze było móc wrócić do swoich komnat. Samotnia była miejscem, w którym Garth czuł się najbardziej swobodnie. Tutaj nie musiał znosić wzroku poddanych, którzy obserwowali go na każdym kroku. Wychodząc z Wysokiej Wieży odczuwał spojrzenia ludzi podążające za nim krok w krok. Bycie królem miało swoje dobre i złe strony. Tutaj to on był obserwatorem. Z samotni Hightower miał idealny widok na miasto. Mógł stać przy nim długie godziny, tylko i wyłącznie spoglądając jak tętni życiem. Napawał się obrazem pracujących ludzi. Był dumny z tego jakich ma poddanych. Chciał dla nich jak najlepiej.
- Obiecuję, że sprowadzę dla was lepsze czasy. Będziecie dumnie nosić barwy naszego królestwa - rzucił w przestrzeń. Wiatr poniósł jego słowa daleko, kto wie jak bardzo. Teraz nie mógł się wycofać.

Nieopodal przeleciało stado ptaków. Zatoczyły koło i wróciły znów przelatując obok okna królewskiej samotni. Ciekawe jak to jest móc wznieść się w przestworza. Nie posiadać żadnych ograniczeń. Garth obejrzał się za siebie. Na niewielkim stoliku, który kazał sobie tutaj przynieść stała karafka wypełniona winem. Towarzyszył jej dwa kryształowe kielichy wysadzane różnokolorowymi klejnotami. Iście mistrzowskie wykonanie. Król Wysokiej Wieży podszedł żwawym krokiem i nalał sobie do pełna. Chwycił puchar i momentalnie przechylił. Przez krótką chwilę rozkoszował się smakiem trunku, aby następnie wrócić do swego okna. Chwile mijały, a on nadal stał i patrzył przed siebie. Kiedy kielich był już całkowicie pusty, obrócił się i podszedł do drzwi.
- Poproście, aby maester zajrzał do mnie jak najszybciej - powiedział do jednego z dwóch stojących na straży mężczyzn. Gdy zamknął drzwi, samotnię wypełniła głucha cisza.

Promienie słoneczne wpadając przez okno oświetlały samotnie. W ich blasku można było zauważyć drobinki kurzu unoszące się w powietrzu. Garth rozejrzał się po swojej komnacie. Sterty książek stojące na półkach, porozwalane papiery na pięknym, hebanowym biurku. Nic dziwnego, że trudno było tu zachować czystość. Dla króla miało to, jednak swój urok. Niepowtarzalny zapach książek wypełniający pomieszczenie był balsamem dla jego płuc.
Kiedy maester zapukał do drzwi Garth akurat nalewał sobie wina. Hightower był amatorem win, szczególnie upodobał sobie te zza wąskiego morza. Mając pod nosem trunek z Arbor wolał posłać swych handlarzy dalej w poszukiwaniu nowych smaków.
Wziął łyk i powitał maestera Lymonda lekkim skinieniem głowy. Nie miał mu za złe, że kazał mu na siebie czekać. Wszak kwadrans to nie wieczność, a król potrafił spożytkować czas oczekiwania.
- Nie frasuj się przyjacielu - powiedział. Lymond służył mu już kilka lat, jednak tak naprawdę nie miał pewności jak bardzo może mu zaufać. Co prawda uczony nigdy nie dostarczył mu powodów, aby wątpić w jego lojalność...
- Kruki są bardzo ważne, to jedyny sposób na sprawne kontaktowanie się z innymi.
Ważne, aby cały czas pozostawały w dobrej kondycji - dokończył z przyjaznym uśmiechem na twarzy. Miał nadzieję, że te słowa uspokoją sługę.
- Właśnie. Co słychać w wielkim świecie? Masz dla mnie jakieś ciekawe informacje? - zapytał. - Do mych uszu dotarły plotki, że wkrótce możesz zostać arcymaesterem. Naprawdę zostawiłbyś swego króla? - dodał konfidencjonalnym tonem.

Garth wysłuchał słów maestera nie przerywając mu ani razu. Uważnie wsłuchiwał się w słowa swego sługi, choć nie niosły one żadnych nowości. Nie miał Lymondowi za złe, że powtarza plotki, które krążą już od jakiegoś czasu po królestwie. Lubił go, nie miał dziś zbyt wielu obowiązków toteż postanowił do sedna sprawy pójść nieco bardziej okrężną drogą. Chociaż nie lubił plotkować, to ochoczo wyłapywał ciekawe historie krążące po jego dworze, czy całym Królestwie Wysokiej Wieży. Sprawdzenie prawdziwości zasłyszanych wieści, zwykle pozostawiał swoim ludziom.
- Przynosisz mi bardzo ciekawe wieści - odpowiedział z uśmiechem na ustach. - Dobrze jest wiedzieć co dzieje się w królestwie i poza nim. Zdecydowanie ułatwia to sprawowanie rządów - dodał raczej do siebie niż maestera.
Garth nalał wina Lymondowi. Swój kielich miał jeszcze niemal pełen. Najwyraźniej zanosiło się na to, że nie pozwoli tak prędko ulotnić się słudze.
- Jeśli od tych spraw nie zależy niczyje życie to mogą poczekać - zażartował.
Podał maesterowi puchar wypełniony po brzegi wschodnim specjałem i wzrokiem nie znającym sprzeciwu wskazał miejsce przed swoim biurkiem. Krzesło, na którym miał zasiąść Lymond było proste, jednak elegancko wykonane. Obite miękkim materiałem idealnie nadawało się od siedzenia. Garth zajął miejsce po przeciwnej stronie.
- Co wiesz na temat rodowego miecza Hightowerów, mam na myśli ten z valyriańskiej stali, który rzekomo zaginął. - Postukał palcami w blat stołu. Mężczyźnie zależało na odnalezieniu oręża. Nie miał pojęcia czy maester ma jakiekolwiek pojęcie o tej broni, jednak od czegoś musiał zacząć swe poszukiwania.
- Zbaczając jeszcze na moment z tematu. - Garth, jakby nieco speszony tym, że skacze z jednego tematu na inny uśmiechnął się głupkowato. - Co wiesz o naszym nowym septonie?