Karczma "Złota Mewa"

Cóż, Hazel nie spodziewała się, że książę jakkolwiek zachwieje się. Uznała to za dobrą niespodziankę. Nie sądziła, że żarty, które kierowała do Boba naprawdę się ziszczą.
Książę spojrzał na nią z wściekłością, a ona nie odwracała wzroku. Jej zielone oczy wyrażały zupełny spokój. Miała przy okazji szansę przyjrzeć się tymi sławnym fiołkowym oczom. Nie był to pierwszy raz oczywiście. Jej opiekunka odznaczała się dokładnie takim samym typem urody. No, może te były bardziej intensywne w porównaniu do Serenei. Obraz oczu kobiety malował się zupełnie inaczej - były bardziej wyblakłe, zmęczone, smutne i wyrażały mądrość, która przychodziła dopiero z doświadczeniem.
Nie była zaskoczona słowami, jakie wypowiedział Aemon. Tego właśnie mogła się spodziewać po księciu. Praktycznie każdy z nich myśli, że jest nietykalny. Gdyby tylko wiedział, jak nisko, pomyślała. Hazel musiała przyznać, że igrała z ogniem. Ale cóż z tego? Ktoś kiedyś musiał, a ta szansa po prostu zdawała się najbardziej wygodna.
Z lekka była rozczarowana, że książę jej odpuścił.
Była cicho, słuchała dalej tego, co ma do powiedzenia Aemon. Zrozumiała wtedy, że jego pragnienia - choć z dobrą intencją - średnio równały się ze zdrowym rozsądkiem. Szaleńczo pragnął tego, co nigdy nie będzie osiągalne.
W tym momencie właśnie Bob już stał przy niej. Widocznie podenerwowany. Chciała odpowiedzieć coś na temat podejścia Aemona, ale nie zdążyła.
- Co Ty wyprawiasz? - Bob spojrzał na dziewczynę podenerwowany, łapiąc ją za ramię i odwracając do siebie. Nie za bardzo słuchał tego, co wcześniej mówił książę. - Jak mam Cię chronić, kiedy znajdziesz kłopoty tam, gdzie ich nie ma? Przecież jesteś dużo inteligentniejsza ode mnie, a tu odstawiasz mi coś takiego. Prawie udławiłem się piwem. Do jasnej cholery, nie uderzaj nieznajomych. I cholera! Jeszcze księcia, kuźwa. - Słyszała, jak przy tej wypowiedzi jego ton głosu coraz bardziej się obniża. Bob odchrząknął i zwrócił się do Aemona. - Przepraszam, to jedynie głupi wybryk. Zazwyczaj jest łagodny.
Wiedziała, że gniew Boba był spowodowany strachem. Chwilę zajęło zorientowanie w sytuacji i mężczyzna wiedział, że dziewczyna jest bezpieczna. Hazel miała też pewność, że na starość będą się z tego śmiać. Właściwie to stawiała na to, że Bobowi jest już do śmiechu, ale z pełni swej empatii, nie chciał zrobić nikomu przykrości.
Odwróciła się z powrotem do Aemona. Nie chciała pozostać w pozycji dziecka dostającego reprymendę od rodzica.
- Przykro mi, ale nie jestem w stanie tego żałować - stwierdziła, zaczynając bardzo ładnie, ale kończąc jak zwykle po swojemu. - Twoje poglądy są bardzo kontrowersyjne i nie mogę tak po prostu się zgodzić. Choćby z uwagi na to, że sam jestem medykiem. I odrobinę, ale z anatomią miałem już do czynienia. Dodatkowo ton twojego głosu brzmiał wręcz szaleńczo.

Było tak, jak przypuszczała - nic się nie stało. Obecność Boba była bardzo wygodna. Aemon zaczął gadkę od rączkach. Oczywiście, Hazel dokładnie wiedziała jak jest w Westeros. Nie za bardzo ruszyła ją ta przestroga, bo przecież miała świadomość wszystkich konsekwencji.
Dostała szybką odpowiedź na swą opinię. Hazel uniosła brew. To, co powiedział Aemon nie było jakieś odkrywcze, ale dużo mniej chaotyczne niż jego wcześniejsza wypowiedź. Podniecenie w jego słowach dało się usłyszeć. Nawet Bob tego nie przegapił. I właśnie to powodowało niepokojące uczucie, a na końcu i tak sam przyznał się do szaleństwa. Hazel trudno było jakkolwiek odnieść się do emocji, jakie odczuwał teraz książę. Były one interesujące. Tak wielkie podekscytowanie i podniecenie na myśli o idei czy zdarzeniu, dla niej było dosyć obce.
- Nie zaprzeczę, że nie jesteśmy do przodu w tej dziedzinie. Zgodziłabym się z oświeceniem, ale wspominanie o boskości brzmi irracjonalnie i dzięki temu wypowiedź tylko traci na wadze - stwierdziła tylko. Nie była pewna, czy prowadzenie poważniejszej dyskusji w tym temacie, kiedy ktoś jest pijany i ma szaleńcze zapędy, jest dobre.
A jeśli chodzi o drugą wypowiedź. Hazel zastanawiała się tylko, czy miała ona być na zasadzie urazy - nie zadziałało. Kiedy jesteś nikim, średnio cokolwiek Cię rusza. Hazel posiadała wielki dystans do siebie.
- Niestety, to nie jest miejsce dla mnie. I mam wrażenie, że wolałbyś mieć bardziej posłusznego asystenta - stwierdziła, później pochłaniając się w chwilowym zamyśleniu. - Dobrze więc. Wciąż chcesz iść na twój statek? - Nawiązała do pierwszej propozycji. Chociaż miała innym plan, by znaleźć ciało niż zabijanie prostytutek.
Natomiast Bob stał tylko z otwartą gębą, nie dowierzając cóż ona plecie.