Pokoje Gościnne I

Laura zaśmiała się krótko słysząc wzmiankę o adoratorach. Nawet w obliczu własnej śmierci jej brata zastanawiali młodzieńcy zabiegający o jej uwagę. Dorian martwił się chyba o nią bardziej niż ona martwiła się o samą siebie. A już na pewno przeceniał możliwości jej adoratorów.
- Sprawiłabym sobie septę do towarzystwa, która przejęłaby Twoją rolę w odganiu adoratorów. Poza tym, niedługo żaden z nich nie będzie już miał znaczenia - rzekła, referując do nieuchronnie zbliżającego się małżeństwa, które zapewne czekało na nią krótko po powrocie do domu. Pomimo podjęcia tego tematu, który ostatnio obojgu psuł skutecznie humor, Laura nadal uśmiechała się i pozostawała w dobrym humorze. Miesiąc poza domem skutecznie poprawił w jej oczach ideę małżeństwa i nie buntowała się już tak na samą myśl o tym. W Dorianie zachodziły przeciwstawne uczucia: od akceptacji po bunt.
Pokiwała głową delikatnie slysząc słowa o powrocie do domu. Zdawało jej się, że brat winien się z tego cieszyć, w końcu podróżowali już dwa miesiące, podczas których nie widzieli ojca, matki ani brata. Z drugiej zaś strony brat od zawsze miał większy zapał do podróży i przygód niż ona, więc może nie odczuwał tego w ten sposób. Wszak Laura nie miała prawa wiedzieć co dzieje się teraz w chotycznych myślach brata, więc ponownie uśmiechnęła się pokrzepiająco uznając, że zwyczajnie marzą mu się dalsze podróże.
- Nie przejmuj się, czeka Cię jeszcze pewnie niejedna podróż... - powiedziała bez zastanowienia, aczkolwiek po chwili dotarło do niej, że chyba nie o to rozbijają się teraz myśli Doriana. Zabrała podbródek i odsunęła się trochę słysząc jak brat mówi, że ją kocha. Niby dość normalne stwierdzenie w rodzinie, aczkolwiek dla Laury zabrzmiało dość dziwnie i sprawiło, że poczuła zdenerwowanie, które uniemożliwiło jej odpowiedzenie tego samego w obecnej chwili. Szybko zganiła się w myślach za to, iż głupio pomyślała początkowo o tym wyznaniu w formie romantycznej a nie braterskiej. Wtedy coś ją uderzyło, a mianowicie fakt, że nie mogła stwierdzić jednoznacznie, że chodzi Dorianowi o czysto braterskie uczucie. Nie mogła nawet stwierdzić w jakiej formie sama by chciała aby owo stwierdzenie padło. Wtedy pomyślała o Beesbury i ich kilku rozmowach na jej temat. Przecież moment, w którym ta dziewucha dotknęła chociażby jej brata, bylby ostatnim dniem jej życia, a następnego dnia wyłowiliby dziewczynę z zamkowej fosy. Przytłoczona tą myślą i bliską obecnością brata, a także faktem, że cisza była w tym momencie tak gęsta że możnaby przecinać ją mieczem, przechyliła się do przodu i pocałowała niczego niespodziewającego się brata w same usta. Trwało to dość krótko, ponieważ po chwili wycofała się ze strachem w oczach i spojrzała na brata. Przez moment miała ochotę zaśmiać się i udawać, że to kolejny z jej głupich żartów, na które brat dał się zwyczajnie nabrać, ale nie zrobiła tego, uznając to za ostateczną deskę ratunku, którą wykorzysta, gdyby brat próbował ją za to w jakiś sposób zganić.

- Młodzi amanci bardziej boją się starszych braci niż sept. - Odrzekł z uśmiechem. Nie wiedział czy to prawda, bo sam nigdy takim amantem nie był, ale wyobraźnia mówiła mu, że tak jest.
Gdy powiedział o powrocie do domu Laura kiwnęła głową. Ciekawe czy cieszyła się na tą myśl. Nie był pewien czy dom kojarzył jej się dobrze. Miał nadzieję, że tak.
Potem odsunęła się trochę na dźwięk jego słów o miłości. Nie był pewny co to oznacza. Cholera. Nie był nawet pewny co jego słowa oznaczały.
Siostra milczała przez moment. Cisza była tak głęboka, że Dorian miał wrażenie, że słyszy jej serce. Nie wiedział co myśleć. Miał pustkę w głowie. Nie wiedział też co robić.
W końcu Laura wykonała ruch i go pocałowała.Zamknął mimowolnie oczy gdy to się stało i otworzył je powoli, dopiero gdy siostra już się oddaliła. Wypuścił powietrze z ust i spojrzał jej w oczy. Teraz zamiast kompletnej pustki miał w głowie totalny chaos. Poczuł, że serce mu przyspieszyło, a ciepło które mówiło mu żeby się zbliżył zrobiło się jeszcze silniejsze. Spuścił lekko głowę i zaczął wodzić nerwowo oczami po komnacie. Teraz już wiedział czemu tak jej pilnował i nie dawał obcym młodzieńcom się do niej zbliżyć. Był zazdrosny... Ta myśl uderzyła go jak młotem. Można być zazdrosnym o siostrę jeśli rodzice poświęcają jej więcej uwagi, albo lepiej traktują... Ale zazdrość o jej adoratorów? To było chore. Nie można kochać siostry w taki sposób. Nie można patrzeć na nią z pożądaniem. Nie można chcieć jej całować...
Mimo to właśnie tak na nią spojrzał jak powrócił do niej wzrokiem. Nie potrafił inaczej. Nie wiedział czemu tak się dzieje. Przecież kocha ją jak siostrę. Prawda? Prawda???
W swoim umyśle nie usłyszał żadnej odpowiedzi. Zupełnie jakby serce i rozum - dwie siły, które rządziły ludzkimi decyzjami - zostawiły wybór tylko jemu. Siedziały cicho gdzieś daleko i obserwowały co zrobi.
Laura miała lęk w oczach. Widział to dokładnie. Zbliżył się do niej powoli. Wodził wzrokiem po jej rysach twarzy. Miał nadzieję, że go nie odepchnie. Jeśli nie, to po chwili pocałował ją dwa razy nieco dłużej. Potem trzeci raz, jeszcze dłużej. To było cudowne uczucie. Nie chciał przerywać, ale w końcu to zrobił.
Po pocałunkach lub jeśli Laura go odepchnęła, oddalił się od jej ust, spojrzał w stronę drzwi i spuścił głowę chowając twarz w dłoniach oraz przeczesując palcami włosy. Westchnął ciężko i powiedział wreszcie:
- Chyba... - zawahał się. - Chyba powinienem już iść. Wyspać się przed turniejem. - Oddech nadal miał nieco chaotyczny, co można było usłyszeć w jego słowach a serce waliło mu jak młotem.

Sam fakt, że w komnacie nie wybuchnęła natychmiastowa awantura był dla Laury dobrym znakiem. Pomimo tego, że Dorian i jego siostra byli od siebie tak bardzo różni, okazywało się, że w tej kwestii myśleli jak jedność. Z jednej strony jej ulżyło, że brat nie zaprotestował w żaden sposób, a drugiej zaś wiedziała już, że to oznacza kłopoty i masę problemów, które od teraz się zaczną. Wtedy jej brat przybliżył się po raz kolejny i pocałował ją kilkukrotnie, na co ona przystała bez żadnych sprzeciwów, czując jak żołądek podskakuje jej do gardła z nerwów. Zacisnęła jedną dłoń na rękawie Doriana, bowiem wydawało jej się przez moment, że traci kontakt z rzeczywistością i obawiała się, że ma jakieś alkoholowe majaki, z których niedługo się obudzi. Nic bardziej mylnego. Gdy pocałunek dobiegł końca, brat nadal siedział w komnacie, a ona tuż obok niego, co wskazywało na fakt, że wszystko dzieje się naprawdę.
Laura nie mogąc spojrzeć mu w twarz, objęła jego rękę i położyła głowę na ramieniu tak, aby przypadkiem nie był w stanie wyłapać jej wzrokiem, bowiem policzki płonęły jej żywym ogniem. Do tego czuła do siebie obrzydzenie połączone z poczuciem winy i obawiała się, że będzie bardzo łatwo to wyczytać z jej miny. Gdy wspomniał o turnieju, dopiero teraz przypomniała sobie o Kevanie i złożonej mu obietnicy, której miała zamiar dotrzymać, aczkolwiek poczucie winy natarło na nią ze zdwojoną siłą.
- Tak, turniej... To dobry pomysł, masz rację, dobrej nocy - odparła dość chaotycznie, wstając z łóżka i podchodząc do okna, przez które wyjrzała. Chyba nie miała odwagi już dzisiaj spojrzeć na brata, toteż wychodząc, będzie musiał mu wystarczyć widok jej pleców. Przed samym dosłownie jego wyjściem, kiedy usłyszy iż drzwi są otwarte, miała zamiar życzyć mu jeszcze ostatni raz szybko powodzenia.

Tommen wziął się za lekturę "Opowieści o Krwawiącym Królestwie", gdy tylko załatwił wszystkie sprawy na zamku. Zapadał już powoli zmrok. Jego komnata oświetlona była kilkoma świecami a przez okno napływało chłodne, nocne powietrze. Poprzedniego dnia spytał maestra czy może pożyczyć księgę do swojej komaty. Dzięki temu mógł czytać sobie codziennie przed snem, tak jak lubił.
Ostatnio skończył na rozdziale Roberta Baratheona. Ten jego romans przyprawiał Tommena o mdłości. Na jego miejscu już dawno przestałby się interesować taką kobieta jak Rose. Cóż... niektórzy lubią damy w opałach. Robert zapewne był jednym z nich.
Następny rozdział traktował o lordzie Boltonie, który kombinował jak załatwić Hornwooda. Klasyczna zwara między odwiecznymi wrogami. Mimo, że od tego wątku wiało kiczem, to Tommen czytał go z wielką ciekawością. Musiał przyznać, że plany Boltona były bardzo przebiegłe i wszystko wskazywało na to, że mu się uda. Kilkanaście stron dalej przekonał się, że tak rzeczywiście było.
- Dureń z tego Hornwooda... - skomentował Lefford.
To co wydarzyło się później przekroczyło jednak oczekiwania Tommena. Bolton oskórował Hornwooda i zrobił sobie z niego płaszcz! Tego się nie spodziewał. Podejrzewał że Bolton może mieć skłonności sadystyczne, ale że aż tak? No no... Coraz bardziej mu się ta książka podobała.
Następny rozdział miał miejsce w Królewskiej Przystani, kiedy po turnieju wszyscy zgromadzili się na ucztę. Pojawiły się nowe postacie. Ksiażę Viserys z siostrą Daenerys, Sir Criston, który był lordem dowódcą białych mieczy, ciotka Viserysa Myrielle. Cała uczta przebiegała normalnie. Taniec młodego Blackfyre z księżniczką Daenerys wzbudził pewne kontrowersje, ale nijak się to miało do niezapowiedzianej wizyty pewnego Martella, który zaczął dyskutować z królem. Nie skończyło się to dla niego dobrze. Tommen śmiał się na głos jak czytał o kości z kurczaka, którą tenże dornijczyk dostał i o tym jak później wyrzucili go do rynsztoka. Co on sobie myślał?
Następny rozdział nazywał się "Pierwszy Dromon Nowej Valyrii". Tommen nie miał pojęcia co to może znaczyć. Mimo ciekawości postanowił odłożyć czytanie na jutro. Było już strasznie późno.

Tommen zajmował się dziś papierkową robotą. Myrcella była ostatnio bardzo zajęta, toteż nie miała za wiele czasu dla niego. Lefford postanowił wykorzystać to na przeglądanie swojej księgi rachunkowej i porządkowanie wszystkich notatek, które spisał podczas podróży handlowej. Było tego sporo. Segregował wszystko datami a potem kwotami, od największej do najmniejszej.
Gdy skończył zamknął swój notatnik i księgi rachunkowe. Odłożył je na półkę nieopodal i ściągnął z niej księgę, którą czytał sobie ostatnio wieczorami.
"Pierwszy Dromonn Nowej Valyrii". Tak nazywał się następny rozdział. Sprawa dromona wyjaśniła się niemal od razu, bowiem młody Blackfyre, który wygrał turniej kupił za wygrane złoto okręt, którym miał zamiar wypłynąć w rejs. Aż Tommenowi przypomniał się czas kiedy to on kupował swoją pierwszą galerę i wypływał w morze z małą sakiewką złota i kilkoma marynarzami.
- Ach wspomnienia - powiedział do siebie.
Przekartkował dalej. Okręt został wykonany przez miejscowego szkutnika i zwodowany kilkanaście dni później. Zwycięzca turnieju wyruszył w rejs... ale zanim wypłynął w pełne morze, okazało się że ma pasażerów na gapę. I to wielu. Wśród nich była księżniczka Daenerys, niejaki Stann Crabb oraz dornijczyk, który został wyrzucony z uczty w Czerwonej Twierdzy. Tommenn od razu zwrócił uwagę na postać niefrasobliwego rycerza Crabba, który gadał jak pospolity wieśniak. Później skojarzył, że to przecież on rzucił w dornijczyka kością kurczaka... Co za zbieg okoliczności.
Księżniczka wydawała się podkochiwać w Czarnym Smoku. Crabb i dornijczyk obrzucali się kurwami. Atmosfera ciekawa.
Daeron zarządził, że pierwszym kierunkiem rejsu będzie północ. Miał plan na dobry interes zamieniając broń na kość słoniową z mamutów za murem. Ciekawy pomysł... Tommenn pomyślał, że sam mógł taki biznes przeprowadzić. Może kiedyś, jak będzie czas...
Gdy czytał o wyprawie na północ, zorientował się, że nigdy nie był tak daleko w tamtej części kontynentu. Śnieg i mrozy przekonały go jednak, że wycieczka tam wyłącznie w celach krajoznawczych nie jest ciekawym pomysłem. Szczególnie teraz, gdy zima była za rogiem i pierwsze śniegi były kwestią kilku tygodni.
Na północy dokonała się wymiana. Dzicy dostali broń, Blackfyre dostał kość słoniową. Takim sposobem młody smok pomógł dzikim w przygotowaniach na wojnę z południem.
Podczas rejsu powrotnego księżniczka Daenerys została odstawiona do Królewskiej Przystani, gdzie dostała okropny opierdol od króla. Doszło nawet do rękoczynów. Całą sytuację zakończył jednak książę Viserys, który odprowadził siostrę do jej komnaty.
Tommen czytał z zapartym tchem. Jeszcze żadna księga w życiu go tak nie pochłonęła. Jego oczy sunęły po kolejnych słowach a palce przewracały następne kartki.
W końcu spojrzał przez okno. Na zewnątrz było już całkowicie ciemno a na niebie świeciły gwiazdy. Pora spać... Pomyślał.
Zamknął księgę i odłożył ją na półkę.

Tommen znów przysiadł do czytania swojej lektury. Otworzył księgę na następnym rozdziale, zapalił świeczkę na biurku dla lepszego widoku i zaczął czytać.
Następny rozdział zaczynał się w Wysogrodzie. Brat zmarłego Lorda Tyrella dyskutował o ze swoimi radnymi i wasalami o tym co robić z faktem śmierci namiestnika południa. Nikt tak na prawdę nie wiedział co się stało. Nawet w samej stolicy wszyscy spekulowali kto lub co odpowiada za śmierć Jerrego Tyrella. Jednak fakt iż znaleziono jego ciało w burdelu, przekonywał sporo ludzi, że po prostu zbyt mocno "zabawiał się" z jakąś dziewczyną a ta w obronie własnej dźgnęła go nożem.
Nowemu lordowi Wysogrodu - Jonathanowi - trudno było w to uwierzyć. Znał brata bardzo dobrze i wiedział, że coś takiego było raczej niemożliwe. Skłaniał się raczej ku teorii, iż to ludzie króla zabili Jerrego. Bowiem od jakiegoś czasu krążyły plotki, że wolałby on raczej być samodzielnym władcą niż poddanym korony.
Gdy tylko król przysłał kruka z wiadomością, że nowy lord Wysogrodu ma stawić się w Czerwonej Twierdzy i złożyć przysięgę wierności... Jonathan kazał zwołać chorągwie. Śmierć brata nie była dla niego łatwa, ale stanowiła również doskonały pretekst na zrealizowanie swoich ambicji - podzielał on bowiem stosunek brata do korony i wolał aby Reach było wolne od Żelaznego Tronu.
- A więc jednak - powiedział Tommen do siebie. - Rebelia.
Królestwo właśnie zaczęło krwawić, a biorąc pod uwagę siłę Reach... będzie krwawić jeszcze długo i obficie.
Na zwołaniu wojsk się jednak nie skończyło. Jonathan rozesłał kruki po całym Westeros i nawołał wszystkich do wypowiedzenia królowi posłuszeństwa. No to teraz będzie się działo.

Następnego dnia Tommen znów przysiadł do swojej książki. Otworzył na kolejnym rozdziale i zaczął lekturę.
Wszystko działo się w tym samym czasie co ostatni rozdział. W Królewskiej Przystani młody książę Viserys spędzał czas z córką lorda Arryna, która przyjechała niedawno do stolicy. Tommen od razu pomyślał, że szykuje się chyba wątek romansowy, chociaż po ich zachowaniu sądził raczej, że bliżej im do naiwnych nastolatków, którzy nasłuchali się za dużo rycerskich opowieści, niż do gorących kochanków.
Ich małe uczucie szybko kwitło. Później pojechali razem do Castamere, żeby wziąć udział w ślubie jednego z Reyne'ów. Viserys był przyjacielem brata tamtejszego lorda, więc nie omieszkał się pojawić. Razem z Aurorą Arryn pojechała z nim jego siostra Daenerys, która chciała uwolnić się chociaż na chwilę od zdenerwowanego wzroku swojego ojca.
Gdy dojechali na miejsce, Viserys został powitany przez swojego przyjaciela Robba. Dokonały się wszystkie dworskie obyczaje i goście przeszli do swoich komnat.
Niedługo później rozpoczął się turniej a potem ślub i wesele. Wszystko to miało podłoże polityczne, bowiem ślub miał być gwarantem pokoju między Reyne'ami a rodziną małżonki.
W tym momencie Tommen zdał sobie sprawę, że przecież ród Reyne już dawno nie istnieje. Zostali wycięci w pień przez Tywina Lannistera. Spojrzał jeszcze raz na datę na początku księgi.
- No tak... 226. Wtedy jeszcze żyli. - Powiedział do siebie cicho.
Wesele było huczne. Książę Viserys trochę się upił i oświadczył się lady Arryn w ogrodach zamku. Ona propozycję przyjęła. Zapowiadało się więc kolejne wesele w najbliższym czasie.
Na tym jednak radość księcia się skończyła, bowiem następnego dnia trafiły do niego dwie okropne wiadomości.
Daenerys Targaryen została otruta i zmarła w swoim łożu w pokojach gościnnych Castamere. Niedługo potem książę został poinformowany przez lorda Reyne i jego brata, że jego ojciec również umarł. Przyczyny były nieznane. Viserys aż rozwalił krzesło w samotni lordowskiej Castamere z tego wszystkiego. Był zrozpaczony i nie wiedział co robić. W jednej chwili stracił siostrę, ojca i został królem.
Po tym jak doszedł do siebie, od razu mianował Robba nowym namiestnikiem. Chciał mieć przy sobie kogoś zaufanego a nikomu nie ufał bardziej niż jemu.
Jeszcze tego samego dnia dokonał się pogrzeb Daenerys. Jej ciało zostało spalone na stosie a prochy trafiły do urny, która potem powędrowała do stolicy. W miedzyczasie znaleziono igłę w łożu księżniczki, która rzekomo miała być źródłem otrucia. Służka, która sprzątała komnatę Dany została pojmana i ruszyła wraz z nowym królem do stolicy.
Sporo się zadziało w tym rozdziale... Pomyślał Tommen. Królestwo stopniowo pogrąża się w coraz większym chaosie. Najpierw bunt Tyrella, teraz śmierć króla. Będzie ciekawie.