Pokoje Gościnne I

6 stycznia 336

Odkąd Laura wróciła na Skałę, obie jej dwórki często znikały w niewyjaśnionych okolicznościach. Podejrzewała, że pewnie wplątały się w jakieś dworskie romanse na Skale, a ona jako dobra księżniczka uznała, że nie będzie odmawiać im tej przygodnej, acz głupiej przyjemności. W Wysokiej Wieży nie miały tak rozrywkowego życia jako że tam zawsze bacznie miała je na oku. Poza tym sama Laura raczej wolała spędzać czas z mieszkańcami Casterly Rock zamiast z dziewczętami, które znała od dziecka i widywała codziennie od lat.
Przez te kilka dni po wycieczce, którą odbyli z przyszłymi nowożeńcami, o których na Skale było obecnie głośno, brata widywała jeszcze rzadziej niż swoje dwórki. W rzadkim przypływie serca postanowiła sprawdzić czy żyje, ponieważ jego komnata znajdowała się w drodze do tej, którą zajmowała w czasie pobytu u Lannisterów. Zapukała i gdy usłyszała pozwolenie - chociaż gdyby go nie usłyszała weszła by i tak - otworzyła drzwi i bez pardonu wmaszerowała do środka. Słysząc jego pytanie, uniosła lekko brwi.
- Z braku lepszego towarzystwa uznałam, że zadowolę się Twoim. Nie mam obecnie żadnej lepszej opcji na spędzanie wolnego czasu - odparła, potwierdzając jego słowa tym samym i pochodząc do stolika, na którym leżały prezenty ślubne. Spojrzała ciekawsko na księgę i sztylet i pokręciła trochę nosem. - Jeśli na mój ślub dasz mi takie okropne prezenty to przysięgam, że wyjdę z własnej uczty weselnej - powiedziała, robiąc niezadowoloną minę. Uniosła sztylet do oczu po czym odłożyła go ponownie na miejsce. Na księgę nawet nie spojrzała. - Przynajmniej będzie mu mogła wsadzić ten sztylet między żebra jeśli zmieni zdanie co do niego po nocy poślubnej - dodała jeszcze, uznając to za przejaw niezwykłej praktyczności.

- Jeśli mówiąc młody blond amant masz na myśli Kevana Lannistera, to tak. Dawno go nie widziałam. Słyszałam, że ktoś tam gdzieś tam umarł na Zachodzie i król wysłał go na pogrzeb - powiedziała, machając ręką z niezadowoleniem i opadając ciężko na jedno z krzeseł stojące przy stole, na którym leżały wyżej wspomniane prezenty. Zauważyła, że na stole stał napełniony już kielich ze złotym araborskim należący zapewne do brata, toteż mała dłoń Laury już po chwili przesuwała się po blacie w jego stronę. Nim zdążył cokolwiek powiedzieć albo nawet zauważyć, przyssała się już do niego powoli opróżniając z zawartości.
Laura o przyjaźni Doriana z Aemonem wiedziała i sama nie uważała aby Alayne miała użyć go na mężu, aczkolwiek nie byłaby sobą gdyby tego komentarza nie wtrąciła. Swoją drogą zastanawiająca była przyjaźń między jej bratem z księciem Aemonem: co taki oszołom jak Dorian i taki wiecznie smutny człowiek jak Aemon mogli mieć wspólnego? Doprawdy, ciekawe.
- Skoro jesteśmy już przy przynoszeniu wstydu rodzinie... - zaczęła, patrząc na brata z dołu z zaintrygowaną miną. Zaczynanie tego tematu było dla rodzeństwa dość powszechne, w końcu Laura i Dorian lubili się prześcigać w wzajemnym oskarżaniu się o przynoszenie wstydu rodzinie. - Zaszczycisz nas swoim występem na turnieju? - Zapytała, uznając, że wypadałoby, aby brat nie tchórzył i stanął w szrankach jak na rycerza przystało. - Słyszałam, od księcia Lamberta, że ma zamiar startować... I książę Kevan. Wypadałoby chyba, żeby również dziedzic Wysokiej Wiezy popisał się swoimi umiejętnościami - rzekła, uśmiechając się zadziornie, rzucając mu niejako wyzwanie. No chyba nie będzie gorszy od Lannisterów.

Słysząc słowa brata spojrzała na niego z zaciekawieniem zastanawiając się cóż takiemu bogatemu paniczykowi jak Dorian mogło brakować... Zbroi, kopii? Była pewna, że ojciec zapewnia mu takowych pod dostatkiem. Wkrótce okazało się jednak, że brakuje mu czegoś innego, wstążki mianowicie, a to jednocześnie uświadomiło Laurze, że do turnieju zostało niewiele czasu, a jej nikt nie poprosił o podarowanie swojej. Czy to oznaczało, że miała stać się niedługo pośmiewiskiem wśród dam Casterly Rock? Musiała jednak odłożyć te rozważania na potem, bowiem usłyszała słowa na temat swojej dwórki i poczuła jak zalewa ją fala wkurwienia. Z początku milczała i dopiła w spokoju to co miała w kielichu po czym odłożyła pusty z brzękiem na stół.
- Tak właściwie to brakuje Ci dwóch rzeczy - zaczęła typowym dla siebie złośliwym tonem. Laura na niepocieszające wieści reagowała albo wybuchem albo nienaturalnym spokojem, który był swoistą ciszą przed burzą. - Wstążki pięknej damy i umiejętności - dodała, patrząc na niego z politowaniem pomieszanym z pobłażliwością.
- Zastanawiałam się ostatnimi czasy gdzie nogi niosą moje dwórki, najwyraźniej już wiem gdzie wędrowała jedna z nich - powiedziała, bardzo dobrze pamiętając moment, w którym kazała zarówno Dorianowi, jak i samej dziewczynie, trzymać się od siebie nawzajem z daleka. Widocznie jednak nie była w stanie zatrzymać tej młodzieńczej machiny i musiała powoli zacząć się przyzwyczajać do ewentualności, że jej dwórka będzie kiedyś królową w jej własnym domu. Na samą myśl poczuła jak bardzo chciałaby w tym momencie wydrapać oczy najpierw bratu, a potem samej Beesbury. - Ojciec wysłał nas na poszukiwanie małżonków, a może się okazać, że Twoja była dosłownie pod Twoim nosem przez te wszystkie lata - powiedziała z przekąsem, bawiąc się kielichem, który pochwyciła w międzyczasie w dłoń. Obijała go o krawędź stołu rytmicznie, co po kilku minutach mogło zacząć doprowadzać ludzi do szału podobnie jak sama Laura.

Czy Laurze ulżyło słysząc, że jej dwórka nie poślubi jej brata? Zdecydowanie. Czy to sprawiło, że była w tym momencie mniej zła? Nic bardziej mylnego. Hightowerówna działała w bardzo skomplikowany sposób: jeśli ktoś raz ją już zdenerwował i nadepnął jej na odcisk, nie istniały takie słowa, żeby ów stan cofnąć.
- To jeszcze gorzej! Jak nie masz zamiaru się z nią żenić, to zostaw ją w spokoju - stwierdziła, a raczej zarządziła, wytytkając go oskarżycielsko palcem wskazującym. Nie wpadła na to, że typowym zachowaniem jej brata było zazwyczaj robienie jej na złość przez działanie na przekór jej prośbom i grośbom. - Zadaniem moich dwórek jest dotrzymywanie mi towarzystwa i zabawianie mnie kiedy sobie tego zażyczę. W zamian ja muszę pomóc im znaleźć odpowiednie partie do zamążpójścia. Ich ojcowie wysłali je do Wysokiej Wieży w wierze, że znajdą przez to odpowiednich młodzieńców, nie żeby były wykorzystywane przez rozpieszczonego księciunia - powiedziała, oddając kielich bez protestów, bowiem znała swoje możliwości i podejrzewała, że za kilka zdań jego dno odbiłoby się od czoła jej brata.
Laura przewróciła oczami słysząc jak Dorian po raz kolejny wspomina o Kevanie. Mogłaby przysiąc, że uczepił się go jak rzep psiego ogona i nie byłaby sobą gdyby tego nie skomentowała. Może do jej brata nie przemawiała uroda lady Beesbury bo wolał chłopięce atrybuty bardziej od damskich?
- A Ty co tak z tym Kevanem, zakochałeś się w nim czy co? - Zapytała nagle, unosząc lekko brwi ku górze.

- Nie przychodziłam się tutaj wcale kłócić - odparła nagle, spokojnie w przeciwieństwie do brata, bowiem w tym momencie zaczęła rozmyślać o swoim zachowaniu i uznała, że Dorian miał rację. Była ostatnio w bardzo bojowym nastroju i sama nie wiedziała dlaczego. Pogodziła się z myślą o szukaniu małżonka, nawet wydawało jej się ostatnimi czasy, że zaczęło jej się to podobać, ale za każdym razem gdy widziała swojego brata, wstępowało w nią jakieś bliżej nieokreślone poczucie zirytowania. Nie wiedziała z czego to wynika, ale tak było. - Właściwie to przychodziłam tutaj w całkiem dobrym humorze. Po prostu od pewnego czasu jak Cię widzę, to dziwnie się czuję. Tak jakby... irytuje mnie coś w Tobie, ale nie wiem do końca co - powiedziała, aczkolwiek jej ton nie był złośliwy tak jak wcześniej, a raczej zwyczajny i szczery. Prawdopodobnie wywoła tym jakąś kolejną kłótnię albo falę oskarżeń pod swoim adresem, ale nie przejmowała się tym specjalnie. Na moment zrobiło się dość poważnie i Laura nawet myślała o dodaniu czegoś głupiego co obraziłoby brata i kontynuowało poprzednie przekomarzanie się, ale tego nie zrobiła.
- Ale nie martw się, nie poderżnę Ci w nocy gardła ani nic z tych rzeczy - dodała, również całkiem poważnie. Wkrótce miała opuścić Stare Miasto, więc poczucie zdenerwowania towarzyszące pojawianiem się brata na horyzoncie nie miało już chyba większego znaczenia. Słysząc ostatnie słowa brata na temat zakochania, Laura pomimo woli zaczerwieniła się po samą szyję. Była niemal całkowicie pewna, że nie zakochala się w Kevanie Lannisterze, aczkolwiek ta niekontrolowana reakcja mogła sugerować inaczej. No i brat nie musiał znać całej prawdy na temat jej miłosnego życia.
- A jeśli tak, to co? To chyba nic złego - skłamała zgrabnie, spoglądając w bok i wbijając wzrok w okno po prawej stronie pokoju.

Laura westchnęła ciężko, ale wiedziała, że brat ma rację. Ojciec zapewne wolałby aby poślubiła jakiegoś dziedzica tronu, albo chociaż dziedzica jakiegoś rodu, który posiadałby własną siedzibę. Ona sama rozważała tylko takich kandydatów, ale skoro na horyzoncie pojawił się jakiś przystojny młodzieniec to nie widziała nic złego w tym, aby spędzić z nim nieco czasu. Tylko tyle.
- Myślę, że byłby bardziej niż zadowolony z sojuszem z Lannisterami. Może i sir Kevan niczego nie dziedziczy, ale nasz pan ojciec mógłby dać mu jakieś ważne stanowisko w naszym zamku i wtedy mogłabym zostać w Starym Mieście. Przecież tego chciałeś - powiedziała, aczkolwiek jej wywód był raczej bardziej teoretyczny niż faktyczny, bowiem nie sądziła aby taki scenariusz kiedykolwiek miał mieć miejsce. To nie był materiał na męża dla księżniczki i Laura dobrze o tym wiedziała. Znowu westchnęła ciężko i spojrzała na brata, który spoglądał obecnie w okno. Co było takiego interesującego w tym oknie, że oboje tak intensywnie się tam wpatrywali?
- Jak wrócimy do Starego Miasta, poproszę ojca żeby napisał list do króla Lancela z propozycją małżeństwa dla księcia Lamberta. Jeśli się nie zgodzą, zawsze jest jeszcze... Lucas Tyrell, książe Arryn... Jeran Oakheart - powiedziała, a gdy wypowiadała ostatnie słowa, skrzywiła się mimowolnie. Myślenie kiedykolwiek, że mogli znaleźć sobie kandydatów przez tę podróż, było naiwne, bo obecnie wracali do punktu wyjścia do aranżowania mariaży na odległość. - Kevan może zostać moim kochankiem - dodała nagle, po czym wzruszyła ramionami, chociaż uznała ów scenariusz za mało prawdopodobny.

Laura wywróciła teatralnie oczyma słysząc kolejny raz imię Kevana Lannistera. Mogłaby przysiąc, że brat zakochał się w młodym bratanku króla. W końcu gdyby się nad tym bardziej zastanowić, podczas gdy przyłapał ich rozmawiających na krużganku, zachowywał się conajmniej dziwnie, a potem szukał każdej sposobności aby zamienić chociaż slowo na temat młodzieńca. Spojrzała na brata z nieco skonsternowaną i podejrzliwą miną. Czyżby upodobania do tej samej płci płynęły u nich we krwii? Najpierw stryj Edwyn, teraz... jej brat? Przez moment zrobiło jej się jakby gorąco.
- Gdybym Cię nie znała, pomyślałabym, że jesteś zwyczajnie zazdrosny - powiedziała, aczkolwiek nie sprecyzowała mu, że chodzi jej o zazdrość o sir Kevana. Wbiła w niego wzrok na moment, świdrując go tymi swoimi szaroniebieskimi ślepiami z nieznacznie, prawie niezauważalnie uniesionymi brwiami ku górze.
Kiedy brat wymieniał kolejne nazwiska i odrzucał każdego wymienionego przez nią kandydata, Laura tylko kiwała głową, przytakując. Nie słyszała aby książę Lambert znalazł już kandydatkę, ale była pewna, że nie pobędzie długo w stanie kawalerskim. Niebawem do Casterly Rock panny miały zacząć pchać się drzwiami i oknami i kwestią czasu był kolejny ślub u Lannisterów.
- Chciałeś powiedzieć jak ja wrócę. Dla Ciebie nie jest jeszcze za późno. Jak popiszesz się dobrym występem w turnieju, wrócisz do Starego Miasta z naręczem kandydatek - powiedziała, w myślach dodając: No i zawsze w ostateczności pozostaje lady Beesbury... Przechyliła się nieco do przodu na krześle i sięgnęła dłonią po kielich, który jej brat zabrał jej nie tak dawno z rąk. Napełniła go złotym araborskim z pustego już w połowie dzbana. Napiła się trochę po czym wystawiła go przed siebie aby brat także się napił. Chyba potrzebował trochę rozluźnienia po rewelacjach, które mu zafundowała.
- Lordowie mogą mieć kochanki, a lady to co? Nie wypada im? A zresztą tylko żartowałam, przecież to przeciw bogom... Coś Ty się taki święty zrobił? - powiedziała ze śmiechem, krzyżując ręce pod piersiami i kręcąc głową.

Laura uniosła brwi w znaczącym geście, który miał zasugerować bratu, czy aby na pewno nie jest zazdrosny. Nie ciągnęła jednak tematu, a wysłuchała tego, co ma do powiedzenia. Laura również odnosiła wrażenie, że Dorian słabo się w stara w tych swoich małych poszukiwaniach, a przecież miał znacznie ważniejsze zadanie niż ona by znaleźć małżonkę. Od niego zależeć miało przedłużenie linii rodowej... Kiedy Dorian wspomniał o wuju Edwynie, Laura niemal znalazła potwierdzenie swoich myśli w jego słowach. Miała ochotę krzyknąć "aha!" i walnąć pięścią w stół z satysfakcją, ale tego nie zrobiła. Był to delikatny temat i musiała obejść się z bratem delikatnie.
- A więc w zamku pełnym pięknych dam z różnych stron kontynentu żadna Ci się nie podoba... Widzę wyraźnie, że nie szukasz zbyt intensywnie, a do tego ciągle wypytujesz mnie o Kevana Lannistera, który przypadkiem jest naprzystojniejszym młodzieńcem jakiego Lannisterowie obecnie mają w swoich szeregach - powiedziała analitycznym tonem, patrząc przez moment na brata ze sfrapowaną miną. Nie za bardzo wiedziała jak to ugryźć, ale zmierzała w dobrym kierunku. - Do tego obracasz kota ogonem i pierwsze co przychodzi Ci na myśl to wuj Edwyn i jego rycerze - dodała jeszcze kręcąc głową z lekkim niedowierzaniem. Jej usta rozjechały się lekko w zabawnym uśmiechu gdy patrzyła na nieco skonsternowanego brata.
- Mamy to w sumie we krwi. Mój brat lubi męskie kuśki - powiedziała nagle, uderzając dłonią w stół z zadowoleniem. Przez moment siedziała nieruchomo na krześle uśmiechając się. - Powiem ojcu - powiedziała, podrywając się natychmiast z krzesła z takim impetem, że owo upadło na ziemię, ruszając pędem w stronę drzwi.

Laura już wyciągała dłoń w stronę klamki w drzwiach kiedy poczuła, że zamiast przybliżać się do niej, oddaliła się znacznie. Brat nie dał za wygraną i bardzo szybko dogonił wolniejszą od siebie siostrę, uniemożliwiając jej ucieczkę z komnaty. Już mogłoby się wydawać, że przez ostatnie tygodnie rodzeństwo wydoroślało, a okazało się, że wszystko było po staremu. Niektóre rzeczy chyba miały się nigdy nie zmienić.
Bezskutecznie próbowała wyrwać się spod ataku zmasowanych łaskotek, chociaż na próżno. Udało jej się jednak przyłożyć bratu w bok głowy w pewnym momencie dosłownie cal dzielił jej pięść od jego nosa. Brat odpuścił jej dopiero kiedy zaczęła drzeć się tak głośno, że mogłoby to ściągnąć niepotrzebną uwagę kogoś, kto mógł przechodzić akurat korytarzem.
- Szkoda, że to nie jedna z konkurencji turniejowych bo byś był nie do pokonania. No i mógłbyś podotykać kilku rycerzy w różnych miejscach - powiedziała na odchodne z rozbawieniem, a potem czmychnęła z komnaty i skierowała się w stronę swojej.

Laura opuściła wesele Aemona i Alayne dość długi czas po tym jak sama para młoda udała się do swoich komnat. Uznała, że uczta weselna przerodziła się w dzikie hulańce gdzie lało się za dużo alkoholu, toteż damie nie wypadało zostać tam już dłużej. Gdy opuściła zatłoczoną i duszną złotą galerię i wyszła na chłodny korytarz, okazało się, że sama jest trochę podpita, toteż dziękowała bogom, że ma ze sobą sir Donnela, który miał odstawić ją pod odpowiednie drzwi i potrzymać pod rękę jeśli zaczęła się chwiać na nogach. Im bardziej oddalali się od sali biesiadnej i zagłębiali w korytarze zamkowe, tym bardziej hałasy dochodzące z wesela cichły. Od czasu do czasu wpadli na obściskujące się w zaukłach korytarzowych parki, aż wreszcie dotarli pod drzwi komnaty Laury. Księżniczka weszła do środka i zwolniła swoją zaprzysiężoną tarczę z obowiązków: jeśli miał ochotę, mógł wrócić na ucztę i spić się do nieprzytomności, jako że korytarze były gęsto zastawione ludźmi Lannisterów.
Gdy zamknęła za sobą drzwi, zrzuciła buty ze stóp i rozpuściła włosy, po czym z kielichem wina usiadła na wysokim łożu i przez moment nasłuchiwała dość słabo słyszalnych w tym miejscu odgłosów biesiadnych.

Gdy rozległo się pukanie do drzwi komnaty, Laura zdziwiła się nieco i nie wiedząc czemu z góry założyła, że musiał być to jeden z młodzieńców, z którymi bawiła się na weselu: może zapomniała czegoś na uczcie i życzliwy znalazca postanowił zwrócić zgubę? Szybko okazało się jednak, że myliła się, bowiem w drzwiach stanął jej brat.
- Ach, to Ty - powiedziała lekko zdziwiona, nie podnosząc się z miejsca. Była niemal pewna, że Dorian będzie jednym z ostatnich opuszczających ucztę. Może przyszedł tylko sprawdzić czy dotarła w całości do swoich i komnat i wróci do zabaw. Zamiast wyjść z komnaty postanowił zacząć rozmowę. Panna Hightower tylko wzruszyła ramionami słysząc jego słowa. Miała wrażenie, że całą noc rozmawiała z ludźmi tylko o tym jak wspaniała była uczta wyprawiona przez Lannisterów i miała już tego trochę dość. Słysząc pytanie o Aemona, wzruszyła ramionami. - O niczym wartym szczególnej uwagi... No może poza tym, że moje piękno go uratowało i wyrwało z marazmu - powiedziała, a wypowiadając ostatnie słowa, naśladowała ton głosu księcia Aemona. Zaśmiała się krótko, ale prawdą było, że Laura lubiła słyszeć takie słowa. Nic dziwnego, że tak dobrze rozmawiało jej się z Kevanem, a nawet i z samym Aemonem, o którym właśnie rozmawiali. Lady Hightower była chyba zwyczajnie łasa na komplementy i takie próżne gadki.
- Jutro turniej. Denerwujesz się? - Zapytała, dopiero teraz uświadamiając sobie, że większość rycerzy stających jutro w szranki będzie cierpieć z powodu ogromnego kaca spowodowanego pijaństwem na uczcie. - Mam nadzieję, że Kevan zwali Cię z konia i udowodni, że moja wstążka przynosi lepsze szczęście niż wstążka lady Beesbury - powiedziała nieco złośliwie, a potem stuknęła swoim kielichem w brzeg kielicha trzymanego przez brata i upiła łyk złotego araborskiego.

Pomimo słów na temat wywalania go z siodła, cieszyła się, że brat jest przygotowany, bo to oznaczało, że nie przyniesie wstydu Hightowerom. O ile konkurencja nie będzie zbyt mocna naturalnie, a mogło się tak zdarzyć, w końcu nagrody były dość wysokie i wielu rycerzy nadciągnęło do Casterly Rock aby o nie zawalczyć. Mimo całej swojej złośliwości wobec brata i ilości kpin jakie mogłaby mu zaserwować po porażce w turnieju, nie chciała aby imię jej rodu zostało w żaden sposób zszargane. Poza tym byli rodziną, gdzieś tam w głębi serca też chciała dla niego dobrze.
Słysząc słowa o lady Beesbury, ucieszyła się. Nie wiedziała dlaczego, ale od kilku dni drażniła ją myśl, że brat chciał reprezentować jej dwórkę w turnieju. Korciło ją przez te kilka dni aby podpytać brata albo Beesbury czy rzeczywiście miało to miejsce, ale opanowała się i tego nie zrobiła. Pomimo tego, że na jej twarzy przez ułamek sekundy objawiło się poczucie zadowolenia, ostatecznie zrobiło jej się brata nieco szkoda. Swoją prawą ręką sięgnęła dłoni brata, poklepała ją pokrzepiająco i zacisnęła swoje chude palce nań.
- Nie przejmuj się tym - powiedziała nagle. Czyżby złote araborskie budziło w niej jakieś poczucie człowieczeństwa i siostrzanej miłości? Jej zapewne byłoby przykro gdyby nikt nie poprosił jej o wstążkę, dlatego z góry założyła, że bratu jest przykro iż żadnej nie otrzymał. - Zawsze możesz walczyć za swoją wspaniałą siostrę - powiedziala pokrzepiającym tonem, aczkolwiek nie byłaby sobą gdyby nie wtrąciła subtelnego samouwielbienia w owo zdanie. - Miejmy nadzieję, że brak szczęścia wynikający z braku wstążki Cię jutro nie zabiję - dodała jeszcze, patrząc na brata z ukosa po czym oparla podbródek o jego ramię.