Główna sala

19 kwietnia 336

Przez najbliższe dni całe Cornfield było zasiedlone wojskami Króla Zachodu i lorda Casterly Rock. W tym właśnie okresie zamkowy maester oraz sam Bonnifer musieli zacząć pracować nad tym gdzie powinien stacjonować każdy z lordów na czas przybycia jednego z najważniejszych dowódców. Sam Swyft nie znał się za dobrze na planowaniu walk, ale za to lubił ich wysłuchiwać z ust innych. Dlatego też po pierwszej, ogólnikowej naradzie, postanowił zagonić swoją służbę do szykowania dodatkowych stołów do sali. Wszyscy lordowie mieli siedzieć w pierwszym rzędzie, zaraz obok samego gospodarza. Specjalnie wyszykowane miejsce obok Swyfta było przeznaczone dla namiestnika Zachodu, a reszta dla rodziny Bonnifera i ewentualnie innych ważnych osobistości. Kiedy wieczerza się już zaczęła, Bonnifer wstał i powiedział wszystkim. - Nie będę przedłużał. Bawcie się, póki jeszcze jest nam to dane. - Po czym znowu usiadł na swoim miejscu, czekając na potencjalnych rozmówców.

Niecałe dwa tygodnie od wyjazdu z Casterly Rock, trochę dłużej niż zakładali razem z ojcem przy planowaniu tych posunięć, ale i tak nie było źle. A to dopiero początek podróży, czekało ich jeszcze sporo marszu. Do Cornfield dotarli jako ostatni, co nie było dziwne, bo mieli największy kawałek drogi do pokonania. Po dojeździe Tytos zostawił rozstawienie obozu i wart rycerzom dowodzącym poszczególnymi oddziałami, a sam razem ze swoim małym orszakiem udał się do twierdzy. Razem ze sobą wziął też kapitana Jasnych Chorągwi. Odświeżył się, po czym wyszedł na ucztę, przygotowaną przez gospodarza, Lorda Swyfta. Zajął wyznaczone mu miejsce, a niedaleko za nim stanął sir Clegane w swojej zbroi Gwardii Królewskiej. Uczta się rozpoczęła, ale Tytosowi nie uczty były w głowie, trzeba było zaplanować kampanię.
-Bawmy się, ale nie zapominajmy, że mamy przed sobą wojnę. Dajcie przykład swoim ludziom i pozostańcie trzeźwi. Jutro rano odbędzie się narada, na której zaplanujemy nasze posunięcia.- powiedział, tak by usłyszeli go lordowie siedzący przy stole. Przez całą ucztę prowadził grzeczną rozmowę ze swoimi sąsiadami i jedząc przygotowane przez zamkowego kucharza potrawy. Idąc za swoją własną prośbą i radą wypił niewiele wina. Minęło trochę czasu i lordowie zaczęli żegnać się i wychodzić na spoczynek, przez chwilę Tytos chciał zrobić to samo, ale postanowił zostać jeszcze trochę.

Tak, mądre to były słowa namiestnika, który dołączył do towarzystwa innych lordów oraz samego gospodarza. Mimo to Bonnifer także nie przesadzał ze zbyt przesadnym piciem. Zachowanie trzeźwości umysłu to podstawa. Zwłaszcza, że czasy są niespokojne.
Zabawa trwała, ale i także ona chyliła się ku końcowi. Lord Cornfield poprawił się w drewnianym tronie, kiedy to ostatni z lordów wyszedł wraz ze swoimi ochroniarzami do przydzielonych komnat. W sali pozostał już tylko Swyft, syn Lancela oraz maester. Nie należało też zapominać o jednym z Clegane'ów.
- Nie musisz się tłumaczyć, jeśli chcesz wyjść na spoczynek. Ale skoro już tu jesteś... Potrzebuję twojej rady. Sam dobrze wiesz, że człowiek chorowity to człowiek w większości nienadający się do wielu rzeczy. Mimo to twój ojciec, a mój krewniak pragnie mnie mieć na polu bitwy. A ty co sądzisz? Powinienem się zgodzić? Czy może pozostać na swej ziemi? - Bonnifer wolał poznać opinię od kogoś... mniej zaślepionego religijnymi sprawami.

Zanim Tytos zdążył się podnieść i pożegnać, lord Swyft zaczął mówić. Potrzebował rady? To zaczynało się interesująco, niestety szybko okazało się, że to wcale nie będzie przyjemna rozmowa. Lord Swyft zdawał się nie pojmować, że to Tytos, a nie Lancel dowodził teraz tą armią. Po pierwsze lord zwyczajowo dowodził swoją armią. Chociaż czasem odchodzono od tej zasady. Po drugie jego ojciec wydał rozkazy, a to nie zostawiało miejsca na nieposłuszeństwo. Z drugiej strony lord Bonnifer nie wydawał się wielkim strategiem i był dość chuderlawy. Raczej nie przydałby się Namiestnikowi w nadchodzącej wojnie.
-Król Lancel wydał rozkazy, nie propozycje. Z drugiej strony widzę, że życie w wojskowym obozie może odbić się na twoim zdrowiu. Jeśli bardzo tego chcesz, mogę cię zwolnić z obowiązku ruszenia z nami osobiście. W takim wypadku musisz jednak wyznaczyć kogoś, kto będzie dowodził twoimi ludźmi w trakcie bitwy.- powiedział nieco oschle, po czym pociągnął łyka ze swojego kielicha. Nie lubił ludzi, którzy migali się od swoich obowiązków.

Bonnifer domyślił się odpowiedzi Tytosa, który swą lekko oschłością sprawił, że przez chwilę poczuł się niespokojnie. Ale zaraz potem znowu jego twarz lekko się rozpromieniła. Pomyśleć, że przynajmniej ktoś w jakimś stopniu go rozumie. Dlatego też znowu poprawił się w swoim tronie, nalał sobie trochę wina z dzbanka i znowu odezwał się. - Dobrze wiedzieć, że ktoś mnie rozumie. Jednak nie chce też kompletnie pozostawiać was beze mnie. Mogę oczywiście przejechać się z wami do granicy, podnieść morale swoich wojsk. Ale nie będzie ze mnie żadnego pożytku oprócz podawania Ci wody czy częstowania jedzeniem, tak jak to ma miejsce teraz. Jestem pokojowym człowiekiem, także ze względu na zdrowie. - Koguci Lord zagryzł kawałka chleba, maczając go w sosie z gotowanych pomidorów. Na jeden gest własną ręką, Perkin wyszedł z sali zostawiając chwilowo całą trójkę w jednym miejscu. - Mimo to sądzę, że będziesz lepszym dowódcą od reszty lordów, chociaż nie staram się negować zdolności mojego teścia czy lorda Clegane'a. Masz pewnego poczucia, którego brakuje twojemu ojcu... Wyrozumiałości? Może więcej ludzkiej strony twarzy. Tak, to więcej ludzkiej twarzy to najlepsze określenie. - Po dłuższej przerwie na ugryzienie zamoczonego chleba i połknięcie go po przeżuciu oraz ponownego wejścia maestera do sali, Bonnifer pokazał jeszcze raz gestem tak, aby Perkin postawił przyniesiony ze sobą pergamin na stół przed Tytosem. - Wybierz ilość wojsk, Tytosie. Wybierz tyle ile będzie Ci trzeba pod twoją zaciśniętą do boju pięść. Lecz pozwól chorowitemu człowiekowi cieszyć się tym, że mógł pomóc Ci w twojej walce i sprawić, że ojciec będzie dumny ze zwycięstwa.

Tytos słuchał lorda Swyfta i nie wiedział co powiedzieć. Bonnifer był aż nadto wylewny, ale z jego słów nic nie wynikało. Tytos nie lubił marnowania jego czasu, chociaż z drugiej strony i tak nie miał za bardzo co robić w tej chwili. Co do ludzkiej strony Lancela, to miał on jej wystarczająco nie był przecież fanatykiem. Nieco poważniej niż większość traktował Wiarę i Septonów. Próbował wychowywać swoje dzieci, najlepiej jak umiał i rządzić krajem w ten sam sposób. Tytos uważał, że całkiem dobrze mu idzie, a on sam sprawiłby się pewnie podobnie.
-Szczerze mówiąc, nie do końca rozumiem, co masz na myśli lordzie Swyft. Mój ojciec jest wyrozumiałym człowiekiem.- W tym czasie maester wyszedł i przyniósł listę. Tytos uważnie popatrzył na lorda Swyfta, nie będąc pewien, czego dokładnie oczekuje od niego Bonnifer.
-Myślę, że to ty najlepiej rozdysponujesz swoich ludzi. A teraz wybacz, udam się na spoczynek.- powiedział, po czym podniósł się i w towarzystwie sir Clegana wyszedł z sali.