Komnata Aeriona

***

Książę nie zmrużył oka przez całą długą noc. Dłuższy czas czuwała przy nim zakochana Alys, której obecność ledwie poprawiała jego samopoczucie. Zapach rtęci wpłynął bowiem na drogi oddechowe i zatruł młody organizm. Żona białowłosego, na jego osobistą prośbę, sprowadziła do kamiennej komnaty Davisa Masseya. Aerion miał wobec niego kilka zadań.
– Król Aegon nie był zachwycony moim zachowaniem. Królestwo przejęło jedyny statek, jaki posiadałem. Do tego cała ta choroba. – Opuścił wzrok, czując jak kilka stróżek potu spływa po jego czole. W tym momencie był całkowicie przybity do łoża i chodziło po nim przeczucie, że nie opuści go przez najbliższy tydzień. – Odnajdź ten statek i sprowadź moje rzeczy, które na nim zostały. Wartościowe księgi, zbroję, diadem... wszystko, czego dorobiłem się podróżując wszerz i wzdłuż przez Essos. Masz do tego prawo, tylko ja zostałem uziemiony na Smoczej Skale. – Aerion dźwignął się na dłoniach, by przejść do pozycji półsiedzącej. Po tym zaś przeniósł fioletowe oczęta na zaprzysiężoną tarczę, która stała przy kancie jego łoża. Głos białowłosego łamał się co chwila.
– Pytaj także ludzi na zamku, co wiedzą. Historia porwania na pewno ujrzy światło dzienne, lecz muszę zadbać, by nikt nie stracił o mnie dobrego zdania. – Dodał na koniec, gdy Davis opuszczał komnatę. W tym samym momencie poczuł ogromny ból w klatce piersiowej przez co mimowolnie jego dłoń powędrowała pod koszulę. Niemalże natychmiast zwrócił spojrzenie na swą żonę. – Proszę odnajdź maestera i powiedz mu, by znalazł jakiś cholerny specyfik na ten ból. – Głos księcia stał się bardziej oschły, gdyż w ostatnim czasie miewał wahania nastrojów. Zafundowano mu przepiękny miesiąc miodowy, kurwa.

Każdego wieczora przy obolałym Aerionie czuwała zmartwiona Alys. Taki widok zastała również para zakochańców, która bez zapowiedzi postanowiła odwiedzić schorowanego. Wbrew pozorom był to dla niego znaczący gest. Wyobraźcie sobie siedzenie w jednym pomieszczeniu z żoną przez miesiąc – idzie dostać pierdolca. Dodając do tego silne bóle w klatce piersiowej i wahania nastrojów – czysty chaos. Widok Aemona i towarzyszącej mu, urodziwej Alayane poprawił zgniły humor przykutego do łoża księcia.
Gdy cztery A znalazły się w kamiennym pomieszczeniu, sytuacja ewidentnie pokazała nam, iż po rodzinie nic nie ginie. Dosłownie... dobrali się idealnie, podwójne Ae i Al. Byleby nie wyszło, że Aerion pragnie naśladować swego brata. Nigdy tak bowiem nie było. Szczerze i otwarcie mówiąc podziwiał swe starsze rodzeństwo, lecz nigdy nad wyraz.
– Przyjemność po mojej skromnej stronie. – Powitał bratową, której oblicze mógł ujrzeć po raz pierwszy. Wzrok, który utknął na jej twarzyczce oderwał dopiero wtedy, gdy jakże kochany brat postanowił szturchnąć go badylem pomiędzy żebrami. W tymże momencie odczuł równie mocny ból, co poprzednio, choć zachowując zimną krew i nerwy, nie dał po sobie tego poznać. – Dziadowi przejdzie, chwila ciszy i spokoju zawsze dobrze mu robiła. Na domiar złego w tamtym dniu nasz maester postanowił walnąć kilka kielichów. Tak mu się ręce trzęsły, jak wchodził po nierównych schodach, że i mnie się oberwało. – Zażartował, by umilić atmosferę nim stojący obok brat przeszedł do dość poważnego tematu.
– Kolejne dwa tygodnie i powinienem stanąć na nogach pełen witalności. Przegapiłem jedną wojnę, lecz niczego nie żałuję. – Przeniósł na moment fioletowe oczęta w stronę żony, po czym skierował je ponownie na oblicze Aemona. – Z kim? – Nawiązał prostymi, krótkimi słowami odnośnie drugiej wojny, która teraz krążyła w jego myślach. Był zwyczajnie ciekawski. W tym samym momencie, bądź też po odpowiedzi brata, postanowił się wtrącić.
– Przyjmijcie moje przeproszenia. Nie dotarłem na wasz ślub, choć samo tłumaczenie wydaje się zbędne. Nie mam przy sobie niczego cennego, co mógłbym wam teraz ofiarować. W zasadzie podczas ucieczki z Winterfell zostałem ograbiony, nie mam przy sobie nawet jednej monety. – Mimo smutno brzmiących słów na twarzy młodego Aeriona zagościł błyszczący uśmieszek. – Niemniej jednak, by zachować odpowiednie gesty, a także w myśl mego sumienia... – Dźwignął się na własnych siłach, choć do tej pory robił to tylko za potrzebą. Dość wolnym krokiem pokuśtykał do masywnej szafy, z której wyciągnął niezniszczoną, wręcz dobrze zachowaną księgę. Z dolnej półki przebrał w dziwnych fiolkach i buteleczkach, wybierając trzy o najbardziej podłużnym kształcie. W ramach zaległego prezentu ślubnego (a także korzystając z okazji, iż niedawno minęły urodziny braciszka) podarował krewniakowi grubaśną lekturę od magii z Asshai, które niegdyś odwiedził, a dla Lannisterówny cenne balsamy pozyskane we wschodniej części Essos. Miał jeno nadzieję, iż docenią sam gest.

A więc kolejna wojna. Sytuacja, której Aerion unikał szerokim łukiem. Ale ród... to było coś zupełnie innego. Szanował swą rodzinę, a więc poniekąd pragnął umacniać jej pozycję na każdy wszelki sposób. Zdania, które wyleciały z ust brata jedynie umocniły Aeriona w przekonaniu, iż natarcie jest jedynym sposobem na odzyskanie ziem Valyrii.
– Być może jeszcze wyglądam mizernie... być może nadal dokuczają mi bóle, lecz poprawę widać gołym okiem. Sam maester rzekł mi wczorajszej nocy, iż dwa tygodnie góra, jak ponownie stanę mocno na nogi. – Zerknął, jak goście przyjmowali prezenty. Z twarzy schorowanego nie znikał wówczas uśmiech. – A więc jeszcze dwa tygodnie podczas których nacieszę się miłością. Aby na pewien czas ją opuścić. – Przeniósł swe fioletowe spojrzenie w stronę Alys. Wprawdzie nie znał jej pod tym względem, nie wiedział jak zareaguje na sam fakt wojny. Wtem jednak pomyślał o kolejnym problemie.
– Ciekawe, co by dziad powiedział na wieść, iż Aerion, który przyniósł wstyd rodowi opuszcza Smoczą Skałę wbrew jego woli. – Wypowiedział te słowa dość żartobliwie. – Z drugiej strony, bracie, mógłbyś opowiedzieć mi o minionych bitwach? Wieści, które dotarły do mych uszu odnośnie Targaryenów i ich królestwa były bardzo skąpe. Co z resztą lordów, którzy nadal tam mieszkają? – Bądź, co bądź Aerion nie posiadał obfitych informacji odnośnie przeszłych potyczek.

Odwiedziny starszego brata i towarzyszącej mu, urodziwej żony wprawiły schorowanego w wysoce dobry nastrój. Po dłuższych rozmowach odnośnie wojny nie spoglądał w stronę Alys, nie chcąc narażać się na jej smutny, a nawet karcący wzrok. Nie mieli bowiem czasu nacieszyć się sobą. Miesiąc spędzony na Smoczej Skale był wbrew pozorom obficie męczący.
– Masz zatem moje słowo, że tym razem nie będę biernie przyglądał się toczonym wojnom, które mogą przynieść tyle dobra dla rodziny, bracie. W związku z tym, a także korzystając z mocy, którą nadał Ci nasz dziad, zależy mi na jednym... Chcę odzyskać swój statek, a także całą jego załogę. – Lekki uśmieszek zniknął z twarzy Aeriona zastąpiony kamienną powagą i oczekiwaniem na pozytywną odpowiedź. A gdy już ją uzyskał, przeniósł spojrzenie na stojącą obok łoża Alayne.
– Jestem rad słyszeć, że mojego brata spotkała nad wyraz inteligentna kobieta. Negocjacje z królem Daemonem z pewnością nie należały do najłatwiejszych. Widać, że w jednej posturze mądrość idzie w parze z wdziękiem. – Po tychże słowach złapał swoją żonę za rękę i przeniósł fioletowe oczęta ponownie na brata. – Zostały mi dwa tygodnie na powrót do zdrowia. Zatem jeżeli pozwolicie, chciałbym przygotować się wyprawy i czule pożegnać ze swą miłością. – Rzucił lekką aluzją z grzecznością i taktem w tonie swego głosu.