Przedpola Królewskiej Przystani

Król przystał na żądania Aemona i Lyonela, uznając je za rozsądne.
Lord Rykker bez większych obiekcji zgodził się na rozmowę. W końcu mieli czas, a nie wypadało odmówić. Zastanawiał się zapewne, po co musieli go odizolować od króla. Daemon w tym czasie wrócił do Królewskiej Przystani, zaś Królewski Namiestnik obiecał, że potem do niego dołączy. Trzeba było mu przyznać, że jak na piastowany urząd, lord był dość młody. Czy był po prostu tak utalentowany, czy może to w Królestwie Smoków brakowało ludzi?
Słysząc propozycję, tylko wzruszył ramionami.
- Czemu nie? Jestem zobowiązany, by być wierny mojemu władcy, ale jeżeli poddaje miasto i zrzeka się tronu... Oferta wydaje się być w porządku. - odpowiedział parze Blackfyre'ów. Był co prawda trochę zdziwiony, że ród Aemona sam nie prowadzi negocjacji, tylko wykorzystuje do córki Zachodu. Nie miał jednak z tym ostatecznie większego problemu.

Nazajutrz, po zakończonych negocjacjach, z portu w Królewskiej Przystani wypłynęły dwa okręty z banderami Smoków. Jeden z nich wiózł (niekoniecznie zgodnie z jego wolą) młodego Targeryena. Drugi miał po opuszczeniu przez nich Czarnej Zatoki zawrócić i poinformować króla o bezpieczeństwie jego syna. Na statku Daerona znajdowały się już także cztery piąte sumy, jakie Targaryenowie mogli ze sobą zabrać, trzy Białe Płaszcze, około pięćdziesięciu dworzan, którzy postanowili udać się z upadłym rodem na wygnanie oraz część rzeczy osobistych, które mieli ze sobą zabrać. Po dwóch dniach, gdy okręty znalazły się poza zasięgiem działań Blackfyre'ów, drugi z okrętów zawrócił do Królewskiej Przystani i przyniósł wieści o bezpiecznie przeprowadzonej operacji. Gdy wieść ta dotarła do uszu króla Daemona, nakazał on otworzyć bramy i wpuścić do środka miasta ludzi Baratheonów i Blackfyre'ów, czekając na ostatnie roztrzygnięcia w Czerwonej Twierdzy, pakując swoje ostatnie rzeczy do kufrów, które miał zabrać ze sobą na statek.

Tego samego dnia do obozu wróciło wysłane przez Aemona poselstwo. Wraz z nim przyjechał orszak dziesięciu konnych, pośród których znajdowal się lord Brune z Dyre Den. Niechętnie, ale zgodził się przyjechać na negocjacje z rodem Blackfyre'ów. Drugi z lordów - Brune z Brownhallow, kategorycznie odmówił negocjacji z wrogiem i na czele swojej armii kontynuował marsz w kierunku Królewskiej Przystani.

Kilka dni po rozłożeniu oblężenia i negocjacjach przyszła wiadomość o możliwości wmaszerowania do miasta.
A więc stało się.
Młody Baratheon sprawnie podzielił swoje wojska, wydając kolejne rozkazy. Część ludzi miała zabezpieczyć bramy, część zająć miasto, a jeszcze inni pomaszerować z księciem prosto do Czerwonej Twierdzy. Napotkane straże miejskie mieli rozbrajać, zaś koszary zajmować pod własny użytek. Ludzie Lyonela mieli także zachować czujność na wypadek zasadzki, jeżeli Targaryen grałby nieczysto. Mieli prezentować się dumnie jako zwycięzcy i być nieustępliwi, jednak zabronił jakichkolwiek grabieży, mordów i gwałtów. Posłał także ponownie pięciu ludzi pod tęczowym sztandarem Siedmiu do lorda Hogga, przypominając mu, że wśród jeńców znajduje się jego dziedzic i zaprosić na pertraktacje. Posłańcy mieli także poinformować lorda o kapitulacji miasta i samego Targaryena, na koniec podkreślając, że to ostatnia oferta i następnym razem lord Hogg ujrzy chorągwie czarnego Jelenia rozkładające oblężenie pod jego murami.
Na przedpolach miasta pozostał silny oddział, który miał za zadanie pilnować jeńców i całego taboru armii, zaś po okolicy krążyły pięcioosobowe grupy zwiadowców. Oczywiście więzieni żołnierze zostali poinformowani o wyniku negocjacji i jeżeli wśród nich znajdowali się zbrojni Targaryena, dostali oni szansę dołączyć do oddziałów księcia, w przeciwnym razie pozostaną jeńcami do końca wojny. Sam Lyonel udał się na czele oddziału do Czerwonej Twierdzy, aby tam spotkać się z Targaryenem...

Wszystko poszło sprawnie i bez problemów, bo bardzo Alayne cieszyło. Król również dotrzymał umowy i zaraz po otrzymaniu wieści o bezpiecznym oddaleniu się syna otworzył przed nimi bramy. Żołnierze spokojnie wchodzili do miasta i zajmowali swoje pozycje, czemu przyglądała się stojąc u boku męża. Niby miasto zdobyte, a praca tak naprawdę dopiero się zaczynała. Najlepszym tego przykładem było przybycie, raczej mało szczęśliwego, lorda Brune. I to tylko jednego. No cóż, lepsze to niż nic, ale widząc lordowską minę wiedziała, że łatwo nie będzie.
Aemon ładnie przedstawił sytuację. Powinno to chociaż minimalnie zmiękczyć ich rozmówcę, gdyż jego pozycja nie wyglądała obecnie najlepiej. Fakt, że tutaj się znajdował, świadczył że po części był tego świadomy już wcześniej, teraz jednak powinno to do niego w pełni dotrzeć. Skoro już przedstawili mu w jak kiepskim położeniu się znajduje pozostawało przekonać go, by nie robił niczego głupiego i zgiął kolano.
-Jak lord widzi wasze siły nie mają większych szans. Walka z nami to pewna śmierć, raczej mało rozsądna i w sumie na próżno, bo i walczyć nie ma o co ani za kogo. Skoro więc Targaryen oddaje koronę dobrze jest znaleźć inny ród, który otoczyłby was opieką, taki jak na przykład Blackfyre. Wasz ród traktowany będzie na równi z innymi i zachowa swoje przywileje. Możemy też obiecać, że nie będziecie wplątani w walkę ze swymi krewniakami, jeśli ci dalej nie będą się chcieli poddać. W zamian za to wasze dzieci zostaną przyjęte na wychowanie w Smoczej Skale - do tego momentu raczej szło gładko, w końcu była to oferta identyczna dla każdego lorda. Ale zaczynały się schody. - Oprócz tego pragniemy przejąć zamek Szept, czy też raczej to, co z niego zostało oraz otaczające go ziemie. Żebyś jednak nie był stratny w zamian oferujemy sumę dwóch tysięcy złotych smoków - podała cenę, będąc gotową do podniesienia jej do około trzech tysięcy.

Lord Brune spojrzał na wkraczające do zamku siły Blackfyre'ów oraz Baratheonów. Na własne oczy mógł się przekonać o tym, co donieśli mu posłowie - król Targaryen się poddał. Przegrał. Królewska Przystań znalazła się pod siłami wroga.
- Faktycznie, widzę że król Daemon się poddał. - rzucił do nikogo konkretnego, w powietrze. Dopiero po chwili dostrzegł Aemona i Alayne. - Przepraszam, książę. Księżniczko. - przywitał się z nimi. - Winszuję. Żywię nadzieję, że wesele było udane. Przykro mi, że miesiąc miodowy spędzacie na wojnie. - rzekł z szczerą przykrością. Wyraźnie wsłuchał się w propozycję Alayne. Przez chwilę zdawał się zastanawiać, żeby nie podjąć decyzji pochopnie. W czasie namysłu postanowił zająć czymś swoich rozmówców i spytał: - Jeżeli mogę wiedzieć... Po co Wam Szepty? Zdaje się, że to ruina... - poczekał na odpowiedź, a gdy ją otrzymał, podjął decyzję: - Myślę, że oferta jest odpowiednia. Zgoda. Chciałbym tylko najpierw zobaczyć ceremonię... - kiwnął głową w kierunku miasta. - Gdy król ostatecznie zwolni mnie z przysięgi, będziemy mogli to załatwić.

Najpierw je poczuła - Znajomy zapach setek tysięcy mieszkańców miasta, pomieszany zapach potu, dymu, zwierząt i gówna. Zapach rozciągał się na wiele, wiele kilometrów od Królewskiej Przystani i choć nie był przyjemny, to nos Alysanne szybko się do niego przyzwyczaił. W końcu przez lata wychowywała się w Czerwonej Twierdzy i ten odorek oznaczał tylko jedno - Dom. Przeszła długą drogę i oto dotarła do murów Królewskiej Przystani, murów które musiała dobyć. Mimo to była dobrej myśli. Przezwyciężyła już dziesiątki przeszkód by tu dotrzeć, prowadziła negocjacje, zawiązywała sojusze, patrzyła na zabijających się w jej imieniu mężczyzn byleby tu dotrzeć. Kilka cegieł, które układało się w wysoki mur nie mogło jej powstrzymać, nie teraz. Twarz królowej wyrażała niewiarygodne zacięcie i wolę walki. Miasto i Czerwona Twierdza musiały się dostać w jej ręce. To jest JEJ dom. I go odzyska Ogniem i Krwią jeśli taka będzie potrzeba.
Shireen Baratheon przygotowywała się już do oblężenia, wydając odpowiednie rozkazy. Z drugiej zaś strony Alysanne, w swej nieco młodzieńczej naiwności i optymizmowi, w końcu do tej pory udało się jej mnóstwo rzeczy, chciała załatwić sprawę polubownie i bez zbędnego rozlewu krwi. Była królową i nie chciała się dobijać siłą do swojego domu, po prostu to nie wypadało. Jeśli zaś to by nie poskutkowała, to zawsze pozostawały rozwiązania siłowe - Miała w końcu dość ludzi by wedrzeć się na mury siłą.

- Luthorze. - Przywitała się z lordem, gdy ten stawił się po naradzie wojennej z Shireen i gdy wydał już odpowiednie rozkazy ich ludziom. - Z tego co widzę, to przygotowania do oblężenia zostały już poczynione. Dobrze, bardzo dobrze. Mam jednak nadzieję, że nie będzie trzeba szturmować miasta. Myślałam nad wysłaniem posłów pod chorągwią pokoju i zażądaniem poddania miasta. Sądzę, że Złote Płaszcze mogą rozważyć propozycję otwarcia bram miejskich, gdy tylko zobaczyli ilość żołnierzy jaka stoi pod murami. Wybierz odpowiednio reprezentacyjnych ludzi i pchnij ich w kierunku miasta. Niech powiadomią mieszkańców, że ich królowa wróciła do stolicy i oczekuje otwarcia bram. Nikomu z mieszkańców ani Złotych Płaszczy nic nie grozi, to też możesz przekazać. W końcu są mym... umiłowanym... ludem i serce by mi się krajało, gdybym zmuszona była dobywać naszego miasta siłą.

- Nie mam na to absolutnie ochoty. - Ucięła krótko przepychanki między Alranem a Timeonem, pociągając przy tym nosem. - Zabawa w wodzie będzie wtedy, kiedy w końcu znajdę się za murami Czerwonej Twierdzy i przyjdzie mi wziąć długą i zasłużoną kąpiel. Poza tym... - Znowu pociągnęła nosem. - Od rzeki ciągnie chłodem, a nie powinnam się narażać na dodatkowe wyziębienie. Noce pod namiotem są dostatecznie chłodne. Zabawy nad wodą i pokazanie mi co Dornijczycy nad nimi wyprawiają musi więc zostać odsunięte w czasie... - Zakaszlała krótko, a następnie udała się do koszyka, w którym tliły się węgielki by się nieco ogrzać. - Najlepiej powiadomcie mnie, gdy ludzie wysłani przez Luthora wrócą z wieściami. Chce wiedzieć natychmiast czy miasto się poddało... - Zamyśliła się. - Możecie się też rozejrzeć pośród żołnierzy, chciałabym wiedzieć jakie panują nastroje wśród ludzi. Przeszliśmy długą drogę z nad Rubinowego Brodu, a jedyne co nas spotkało to negocjacje i kilka drobnych utarczek... Mam nadzieję, że się nie niecierpliwią. Chłopi mają paskudny zwyczaj przejmowania się raczej swoim domem i zbiorami niż sprawami naprawdę ważnymi. - Odwróciła się do nich. - To wszystko. Możecie odejść.

Alysanne nie odrzekła nic więcej na słowa Timeona, ani nie skomentowała jego lubieżnego wzroku. Prawda była jednak taka, że czuła pociąg do mężczyzn, szczególnie, że jej mąż był dla niej niezwykle irytujący, dlatego też sporo mężczyzn zyskiwało w jej oczach. Między innymi ten Dornijczyk, który swą pyszałkowatością i pewnością siebie mieszał jej nieco w głowie... Miała teraz jednak ważniejsze sprawy na głowie.

Alysanne wysłuchiwała relacji poselstwa z kamienną miną. Przynajmniej przez krótką chwilę starała się nie okazywać emocji, ot by wyglądać jak na królową przystało. Wraz jednak z kolejnymi słowami relacji, a także głupoty dowódcy garnizonu Czerwonej Twierdzy, twarz poczęła się jej czerwienić i wykrzywiać w grymasie wściekłości. Milczała jednak uparcie, łypiąc na posłów złowrogo, bo tylko oni byli by wyładować na nich swoje niezadowolenie. W końcu jednak, po bardzo długiej chwili, odetchnęła głęboko.
- Mam nadzieję, że zapamiętaliście kim był i jak wyglądał dowódca tutejszych ludzi. Mam nadzieję, że dane mi się będzie spotkać z nim osobiście. - Powiedziała krótko, z wyraźną złością w głosie. Los tego człowieka zdawał się być przesądzony jeśliby dostał się w jej łapska. Pytaniem było tylko jak długo by umierał. Jedyną osłodą tego nieudane poselstwa było przyprowadzenie ze sobą kolejnego gościa, który twierdził, że był przysłany przez dowódcę Złotych Płaszczy. A to ciekawe...

Alysanne słuchała z zainteresowaniem co posłaniec miał do przekazania. Z tego co pamiętała, to swego czasu próbowała namówić dowódcę garnizonu do przejścia na jej stronę, wtedy była jednak daleko i jej prośba musiała nie być szczególnie poważna. Za to teraz... Teraz, kiedy stała z armią pod murami miasta musiała dojść do ponownego rozpatrzenia jej oferty i podjęcie targów. Cóż, Alysanne była z pewnością chętna na uniknięcie oblężenia, podobnie jak i jej doradcy, ale nie do końca wierzyła temu człowiekowi. Coś w nim było co ją odrzucało... Być może to ten chytry uśmieszek? Albo wygórowane żądania dowódcy Płaszczy. Oh, Alysanne była skoro zaryzykować. To z całą pewnością, nie miała w końcu wiele do stracenia. Nawet jeśli ten człowiek przyszedł na przeszpiegi, to jej armia i tak była doskonale widoczna z murów miejskich i nie było nic do ukrycia.
- Wygórowana cena jak za pomoc dla prawowitej królowej... Ale za taką pomoc nie należy oczekiwać niczego mniej, czyż nie? Jeżeli bramy miejskie zostaną otwarte, a Złote Płaszcze staną po naszej stronie, to wszelkie siły Jeleni w mieście nie będą stanowiły najmniejszego zagrożenia. Zakładam jednak, że pozostaje jeszcze Czerwona Twierdza? Tamtejszy garnizon z pewnością składa się w całości z sił Jeleni, czyż nie? Myślę, że gdy zobaczą jak miasto padło, to będą skłonni rozważyć ponownie warunki kapitulacji. Zwłaszcza, że mamy przewagę liczebną i gotujemy sprzęt oblężniczy. Szturm na Czerwoną Twierdzę nie potrwałby długo... - Popatrzyła się na Luthora, mającego największe doświadczenie militarne. - A ty co o tym sądzisz, lordzie? Z pewnością masz jakieś pytania do naszego gościa. Jeśli Złote Płaszcze miałyby wstęp do Czerwonej Twierdzy, to wystarczyłoby nam otwarcie bram i sprawa zamknięta. Mają tam wstęp? - Popatrzyła się to na gościa, to na Luthora. Ona sama wyraziła aprobatę na podjęcie działań "konspiracyjnych", Luthor jednak miał z pewnością większe doświadczenie jak się zabrać za taką sprawę. Poza tym, współpracował z Shireen w ramach planowania kampanii i oblężenia. Z pewnością wiedział jak się zabrać za taką sprawę.

Alysanne słuchała wymiany zdań i obserwowała z uwagą posłańca. Wydawał się... poddenerwowany? Cóż, być może. W końcu bycie wysłanym jako poseł w tajnych negocjacjach o poddaniu miasta mogło być dość stresującym zajęciem. Nie mogła się jednak pozbyć pewnego paranoicznego lęku, że cała sytuacja nie jest tą za jaką się jej podaje. Spojrzała się z pewnym niepokojem w oczach na Złotego Płaszcza, a potem na Luthora. Propozycja jaką została uraczona była jednak zbyt kusząca by się jej oprzeć i decyzja jaką mogła podjąć była jedna. Musiała zaryzykować.
- Jeśli jeszcze dziś wkroczymy do miasta, to morale obrońców Czerwonej Twierdzy zostanie osłabione. Być może tym razem będą bardziej skorzy rozważyć propozycję swej kapitulacji, a jeśli nie, to wciąż pozostają i inne środki. - Pokiwała głową. - Powiadomcie Shireen, że jest możliwość natychmiastowego zajęcia miasta i przygotujcie się do zorganizowanego wkroczenia. Bez rabunków i gwałtów. Dość, że Lyonel zbrukał Królewską Przystań swą zawszoną obecnością. - Warknęła. - Po zajęciu miasta i przygotowania oblężenia Czerwonej Twierdzy jeszcze raz zaproponujemy kapitulację. Jeśli i tym razem się nie zgodzą, to sięgniemy po... inne środki.

- Tak zrobimy. - Pokiwała głową na potwierdzanie słów lorda. Podobnie jak i on, ona także miała dość Shireen. Od początku praca z nią była nad wyraz ciężka i musiała iść na kompromisy by zachować ich trudny i kruchy sojusz, ale zdawało się, że Shireen tego nie zauważyła i uparcie robiła wszystko po swojemu. Tak trudno było na moment przyjść do nich? Albo odesłać mniej opryskliwą wiadomość? Nie powinna w końcu zapominać, że pozostają partnerami, a nie wrogami, a zachowywała się zupełnie odwrotnie. Zdenerwowana uderzyła kilka razy otwartą dłonią o krzesło na którym siedziała, rozglądając się po swoim otoczeniu. Przez krótką chwilę miała ochotę wyładować na czymś lub na kimś narastającą w nią złość, ale się powstrzymała. Wkrótce stanie pod murami Czerwonej Twierdzy i rozkaże poddać zamek i wtedy się wyładuje. - Jeśli to wszystko, to możecie odejść...