Komnata Małej Rady

23 lutego 336 AC

Jej audiencja u króla Lancela Lannistera została wyznaczona na jeden z wieczorów w dniu pomiędzy turniejowymi starciami. Rankiem oraz popołudniami Myrcella oraz jej siostry uczęszczały na walki rozgrywane pomiędzy uczestnikami turnieju, a wieczorami lady Brax pilnowała aby jej siostry prowadziły się przykładnie i znajdowały się w swoich komnatach o przyzwoitej porze. Od czasu do czasu przypominała tylko najmłodszej z sióstr o tym, aby przymilała się do księcia Lamberta i używała swoich wdzięków jeśli zajdzie taka potrzeba.
Myrcella ubrana w swoje zwyczajowe, wygodne i ciemne odzienie udała się o wyznaczonej porze do króla Lannistera. Spotkanie zostało wyznaczone na wieczór w komnacie Małej Rady, toteż po odnalezieniu odpowiednich drzwi, nakazała się zapowiedzieć strażnikom i wprowadzić do środka, gdzie czekał na nią już król Zachodu. Gdy tylko przekroczyła próg pomieszczenia i przeszła kilka kroków, stanęła przed obliczem władcy. Przyklęknęła na jedno kolano jak na lorda przystało i skłoniła głowę.
- Wasza Wysokość, to zaszczyt. Jako lady Hornvale, dziedziczka wiernego sługi Twojego lorda Flementa Braxa oraz spuścizny rodowej Braxów, chciałam odnowić przed Tobą przysięgę lenną. Ród Braxów pod moim zwierzchnictwem będzie kontyunował długą tradycję wierności Lannisterom i koronie królestwa Zachodu - powiedziała formalnym tonem i gdy Lancel wykonał jakikolwiek gest świadczący o tym, że może wstać, uczyniła to. - Dziękuję za możliwość spotkania - dodała jeszcze, stając królem twarzą w twarz.

Lady Brax przyjrzała się pobieżnie królowi Zachodu. Widziała go już kiedyś, o ile pamięć ją nie myliła, kilka lat wstecz podczas wizyty na Skale w towarzystwie ojca oraz matki. Była wtedy jeszcze młodą dziewczyną, zupełnie nieświadomą przyszłych obowiązków jakie czekać ją miały w przyszłości. Z pewnością nie wiedziała wtedy jeszcze, że zostanie panią Hornvale. Król był takim jak go pamiętała: starszym mężczyzną o łagodnych rysach.
Na stole stały przygotowane kielichy oraz wino. Gdy dworskie uprzejmości i formalności zostały dopełnione, Myrcella w towarzystwie jego wysokości zasiadła przy stole na jednym z krzeseł. Rozejrzała się po komnacie Małej Rady bardzo pobieżnie. Samo pomieszczenie ją interesowało, wszakże to tutaj zapadały ważne decyzje dotyczące ich królestwa, aczkolwiek wystrój Myrcelli nie obchodził, toteż szybko straciła zainteresowanie.
- Chciałam złożyć serdeczne gratulacje z okazji zaślubin wnuczki waszej miłości. Ceremonia oraz uczta weselna były wyśmienite, na miarę rodziny królewskiej z Casterly Rock, turniej również. Z tego co słyszałam wokół siebie, goście nie mogli wyjść z podziwu przez cały czas - zaczęła rozmowę neutralnym akcentem, aczkolwiek prawdą było, że niewiele ją obchodziły zarówno uczta jak i turniej. Myrcella nie popadała w zachwyt nad takimi wydarzeniami, aczkolwiek wiedziała, że pochwała dla króla i ukłon w jego stronę się za to należy. Jeśli król był zainteresowany dalszymi pogawędkami na błahe tematy, oczywiście je kontynuowała, jeśli zaś wydał jej się człowiekiem bardziej konkretnym, do konkretów zatem przeszła. - Dobre i bliskie więzi z rodem waszej królewskiej mości od zawsze cieszyły mojego ojca i były dla niego ważne, chlubił się on faktem, że uważał się za najwierniejszego z wasali waszej miłości i odkąd stało się jasne, że to ja mam stać się jego następcą, od zawsze dawał mi do zrozumienia, że ów status należy podtrzymywać, z czym się zgadzam - zaczęła, kładąc jedną dłoń na blat stołu w okolice  swojego kielicha z winem, drugą zaś trzymając na własnym kolanie. - Wydaje mi się, że z waszą miłością poznaliśmy się kilka lat wstecz podczas jednej z wizyt na Skale, aczkolwiek nie sądzę aby owo wydarzenie zachowało się w pamięci jego wysokości. Byłam wtedy jeszcze młodą i niczym niewyróżniającą się dziewczyną. Zapewniam jednak, że w moich żyłach płynie krew i charakter mojego ojca, którego tak dobrze znałeś, wasza wysokość - dodała.

- Alyssane? - Zapytała Myrcella, marszcząc nieco brwi skonfundowana. Dałaby sobie obciąć wszystkie palce prawej dłoni, że panna młoda nazywała się Alayne Lannister. Mogła przemilczeć, ale nie byłaby sobą, gdyby to zrobiła. - Wybacz, wasza wysokość, wydawało mi się, że wasza wnuczka nazywa się Alayne - powiedziała takim tonem jakoby to był jej błąd i niedopatrzenie, że niedostatecznie się przygotowała, tymczasem jednak to król nie znał imienia swojej wnuczki. Wszak nie mogła wprost zwracać uwagi królowi Zachodu, że nie pamięta imion członków swojej rodziny.
Spodziewała się pytania o sukcesję w rodzie Braxów. Gdyby była mężczyzną, zapewne by takie nie padło, jednakże fakt, że była kobietą nasuwał na myśl różne wątpliwości. Wiedziała jak trudne brzemię na jej spoczywa, aczkolwiek musiała w tym wypadku działać z głową.
- Właściwie to jestem w trakcie rozwiązywania tej kwestii. Jako że mam za sobą dopiero dwadzieścia dni imienia, nie wybieram się jeszcze do grobu, aczkolwiek jako osoba roztropna, pomyślałam już o tym. Moim następcą najpewniej zostanie syn mojego stryja, mój kuzyn, obecnie jeszcze dziecko. Jednakże muszę przedyskutować ze stryjem kilka kwestii nim stanie się to oficjalne - odparła na pytanie króla, mając nadzieję, że taka odpowiedź go usatysfakcjonuje. Męski potomek Braxów, z krwi i kości, nie po kądzieli a po mieczu. Czego chcieć więcej? Dzieciak był jeszcze na tyle młody, że mógł się wszystkiego nauczyć, zapewnić im ciągłość linii i uszczęśliwić wszystkich. Tymczasem postanowiła przejść do konkretów.
- Wasza wysokość, zapewnienia o bliskości z rodem Braxów cieszą moje uszy, jednakże uważam, że na zapewnieniach w naszym przypadku się niestety kończy. Rodzina królewska jest ściśle związana z rodem Crackehall oraz Banefortami, dwiema bardzo szlachetnymi rodzinami. Braxowie z kolei są blisko spokrewnieni z Lyddenami, Leffordami i Marbrandami. W mojej opinii, w królestwie brakuje połączenia między dwiema tak wielkimi rodzinami - rzekła. Podejrzewała, że w tym momencie król powinien już wiedzieć do czego zmierza. - Mam dwie młodsze siostry, które przybyły ze mną do Casterly Rock. Obie bardzo mądre i roztropne, jedna z nich o ponadprzeciętnej urodzie. Chciałam zaproponować mariaż jednej z nich z wnukiem waszej miłości, Lambertem - dokończyła, patrząc na króla z oczekiwaniem na odpowiedź.

Jej odpowiedź odnośnie dziedziczenia usatysfakcjonowała króla Lancela, toteż Myrcella uznała temat za zakończony. Nie miała zamiaru tłumaczyć się ze swojej decyzji, dlaczego postępuje tak a nie inaczej wyznaczając swojego kuzyna na następcę zamiast swoich sióstr czy własnych dzieci. W jej oczach wszyscy byli Braxami, zarówno stryj, kuzyn, ona sama jak i jej siostry, ale wiedziała, że takie posunięcie zapewni ich linii najlepszą stabilność.
Jej prośba nie została ani zakceptowana, ani odrzucona. Doświadczenie nauczyło jednak Myrcellę, że takie odpowiedzi zazwyczaj oznaczają odmowę i bardzo grzeczne zbywanie tego, który przedstawiał prośbę. Winna zaakceptować taką a nie inną odpowiedź i zwyczajnie czekać na łaskę króla, który może wybierze jej siostrę, a może inną damę? Nie.
- Rozumiem, że wybranie przyszłej królowej to długi proces - zaczęła z lekkim, ledwo dostrzegalny uśmiechem zrozumienia dla króla. - Dotychczas królowe Zachodu pochodziły z rodów naszego królestwa: najpierw była szanowna matka waszej wysokości, lady Swyft, obecnie jej wysokość królowa Crackehall. Po niej przyjdzie kolej na lady Banefort, żonę Twojego syna. Tradycja bardzo dobrze do tej pory działająca i korzystna dla naszego królestwa. Jestem pewna, że ród Braxów jest w stanie zapewnić godną przyszłą królową, następczynię wszystkich wielkich królowych siedzących u boku Lannisterów i przede wszystkim kochającą żonę dla Twego szanownego wnuka, wasza wysokość - powiedziała, będąc bardzo pewna swoich zapewnień. Nie chciała aby Lancel poczuł, że Myrcella go naciska albo osacza, aczkolwiek wiedziała, że jeśli nie zdobędzie zgody króla teraz, to jej siostra prawdopodobnie zostanie odesłana z kwitkiem, dlatego postanowiła kontynuować.
- Na czele Braxów jestem od niedawna i można by pomyśleć, że niewiele wiem jeszcze o rządzeniu, aczkolwiek jeśli nauczyłam się czegokolwiek przez wszystkie lata w Hornvale to fakt, że ród jest tylko tak silny jak suma jego członków, a już na pewno tego, że ród osłabiony od środka nie osiągnie zbyt wiele. Podejrzewam, że królestwo działa w zbliżony sposób - zaczęła, aczkolwiek nie chciała wyjść na przemądrzałą czy też lepiej znającą się na władzy od króla. Ot, chciała zacząć argumentować swoją prośbę i pokazać królowi, dlaczego w jej opinii wybór jej siostry będzie najkorzystniejszy. - Wybierając moją siostrę na żonę księcia Lamberta, może i Lannisterowie nie zawrą wielkiego sojuszu między królestwami, ale z pewnością zostanie wzmocnione królestwo od środka. Nasza rodzina jest nie tylko spokrewniona z najznamieniszymi rodami naszego królestwa, ale przede wszystkim utrzymujemy z nimi od lat bliskie więzi i rozważamy ich jako rodzinę, nie tylko sojuszników. Takie połączenie scali królestwo Zachodu jak nigdy wcześniej, nie tylko lennym posłuszeństwem, ale faktycznymi więzami krwi. Sojusze poza naszym królestwem są kuszące, aczkolwiek w czasach największej próby to właśnie zawsze wasale stoją wiernie za swoim królem - dodała, chcąc królowi przypomnieć o tym oczywistym fakcie i tym, jak ważni są poddani mu chorąży.   

*Proszę MG o rzut.

Myrcellę ucieszyły słowa króla na tyle, że kąciki jej ust nawet nieznacznie drgnęły w uśmiechu. Wiedziała, że jej siostra będzie zachwycona faktem, iż zostanie wydana za księcia Lamberta. Od teraz musiała już martwić się tylko o swoją młodszą siostrę, mniej urodziwą ale za to nieco mądrzejszą.
- Jak sobie życzysz, wasza wysokość. Mimo to nalegam aby ogłosić chociaż zaręczyny przy najbliższej możliwej okazji. Myślę, że takie wiadomości ucieszą wielu możnych Zachodu - powiedziała, mając na myśli wszystkich tych, którzy byli z nimi spokrewnieni, a było ich sporo. Zanotowała w myślach także, iż ma stawić się na uczcie dla lordów. Nim jednak miała opuścić komnatę, postanowiła poruszyć jeszcze jedną kwestię.
- Wasza wysokość, jest jeszcze jedna rzecz, o której chciałam z Tobą pomówić - zaczęła, nie bardzo wiedząc z której strony najlepiej będzie ująć temat. - Chodzi o moich bliskich krewnych, Marbrandów z Ashemarku, a konkretnie o mojego drogiego wuja Addama. Jak wiemy, nie kryje się on ze swoimi opiniami uchodzącymi na Zachodzie za... kontrowersyjne i nieakceptowalne. Jeśli chodzi zaś o jego syna i dziedzica, Androsa, mogę poręczyć za to, że jest to zdecydowanie nadzieja na lepszą przyszłość dla Ashemarku, jako że kuzyna znam od wielu lati dotychczas odznaczał się on nienagannym zachowaniem. Tak się składa, że pomimo swojego wieku, Andros nadal nie posiada żony i jest obecnie w trakcie poszkiwań, a podczas wizyty w Hornvale wyjawił mi, że pragnąłby poślubić wnuczkę waszej wysokości, Elizabeth - powiedziała. Nie chciała przychodzić do króla i bawić się w swatkę, ale obiecała kuzynowi, że powie o nim dobre słowo u króla i obietnicy dotrzymywała. Poza tym uznała to za całkiem dobry pomysł, aby Marbrandowie także zacieśnili więzy z Lannisterami. - Nie mam zamiaru jednak prosić o nic w imieniu kuzyna, zwyczajnie uznałam, że dobrze będzie przekazać waszej wysokości, że mój kuzyn nie przesiąkł jeszcze opiniami swojego ojca i jeśli taką propozycję wystosuje wobec księżniczki, to nie warto przekreślać go od razu przez wzgląd na ojca. Poza tym myślę, że piękna krewna króla, czy to wnuczka czy też inna, mogłaby zdzialać cuda i nakierować przyszłego pana Ashemarku na właściwe tory myślowe, jak to każda rozsądna żona - dodała, uznając swoje powinności wobec kuzyna za zakończone. 

Myrcella nie miała zamiaru wysuwać dalszych argumentów w sprawie Androsa Marbranda. Słowo króla, że pomyśli nad ów faktem jej wystarczyło, chociaż nie sądziła, aby król oddał rękę wnuczki jej kuzynowi. Może zdecyduje się na jego mariaż z jakąś dalszą krewną, aczkolwiek gdyby Myrcella była na jego miejscu, wydałaby ją za jakiegoś przyszłego króla.
- Naturalnie, wasza wysokość - odparła, przytakując tym samym wszystkim słowom króla, po czym uznała, że nie będzie zawracać mu już więcej głowy. Była pewna, że gdy poturniejowy kurz opadnie, król będzie miał nieco więcej czasu dla swoich wasali, tymczasem jednak miał masę innych gości na głowie. - Dziękuję za spotkanie, wasza miłość. Jeśli sam nie masz już do mnie żadnych spraw, zostawię Cię w spokoju i udam się przekazać siostrze dobrą nowinę. - Po tych słowach, jeśli Lancel nie miał już żadnych pytań czy próśb, opuściła salę Małej Rady.

Po przyjeździe na Skałę, Myrcella postanowiła nie tracić czasu. Gdy kasztelan wyszedł jej na spotkanie, pokazała mu list od króla Tytosa Lannistera z informacją o mianowaniu ją na stanowisko namiestnika, a następnie poprosiła go aby zwołał natychmiast członków Małej Rady do ich komnaty. Miała im do przekazania ważne wieści. Swoje bagaże nakazała zanieść do pierwszej lepszej komnaty gdzie miały czekać na nią do czasu, aż ulokują ją w jej właściwej komnacie. Kazała także przydzielić komnaty Tommenowi oraz swojej siostrze, narzeczonej księcia Lamberta. Sama zaś została zaprowadzona do komnaty Małej Rady gdzie siedząc u szczytu stołu oczekiwała na pozostałych.
Czekając na członków radu rozglądała się wokół, myśląc o swojej ostatniej wizycie tutaj, w tym zamku, w tym pomieszczeniu. Rozmawiała wtedy ze zmarłym już królem Lancelem o małżeństwie swojej siostry z księciem, a także gdy składała mu przysięgę wierności po śmierci swojego ojca. Było to ledwie... pięć miesięcy temu. Od składania przysięgi królowi po Małą Radę w pięć miesięcy. Gdy w sali Małej Rady zjawił się lord Lefford, jej wuj oraz przyszły teść, a także Starszy na Szeptaczami, oraz Wielki Maester, lady Brax przekazała im wiadomości od króla.