Sala Obrad

Poprzedniego wieczoru nic nie zwiastowało, aby dzień ten miał okazać się tak pracowitym. Najwyraźniej świat nie zamierzał nazbyt długo oczekiwać i bez większej zwłoki pokazać dziewczynie, iż dyplomacji równać nie można z błahostką, bzdetem czy bzdurą - to odpowiedzialna funkcja, która wymaga poświęcenia bez względu na porę, niezależne od tego, ile wcześniej się przepracowało. Tuż przed ostatecznym zebraniem się na upragniony spoczynek, do Neve dotarła wieść, jakoby Arianne ponownie prosiła ją spotkanie; tym razem jednak odbywać się ono miało w sali obrad. I choć nieco zmęczona, wybrała się we wskazane miejsce, bowiem nie miała innego wyboru - wszak do stołu rozmów zaprosiła ją sama Księżna.
Przybywszy do pomieszczenia, nawet nie pokusiła się o poszukiwanie wolnych krzeseł, a jedynie poczęła wsłuchiwać się w słowa babki, która do swego monologu przystąpiła od samego wejścia dziewczyny.
- W ciągu dnia zdążyłam przekonać się wielokrotnie, iż ma misja nie jest i nie będzie łatwa, ale za to wdzięczna. A co mych planów dotyczy... Intencje mam takie, aby nie brać się za zbyteczne planowanie, może ono bowiem zupełnie rozmyć się z rzeczywistością. Noszę się z zamiarem ułożenia koncepcji po dotarciu na miejsce, kiedy styczność będę miała ze stanem faktycznym. - wyrzekła w kierunku rozmówczyni, mimo swego zmęczenia utrzymując zarazem poważną, jak i ciepłą barwę głosu.
- Zapamiętam. - dodała po chwili.

[24 Lipca 336]
Drzwi zaskrzypiały delikatnie gdy mężczyzna powolnym krokiem wszedł do środka. Kurz wzbijał się z każdym jego krokiem wyraźnie wskazując, że sala obrad nie była użytkowana już długi czas. Arateris zatrzymał się na chwilę i pogonił wzrokiem po wielkim pomieszczeniu, na którego środku ulokowany był stół z mapą kontynentu. Na samej mapie leżały porozrzucane pionki reprezentujące rody i armie Westeros. Od śmierci ojca minęło już spoko czasu, a Arateris sam już nie wiedział jak go zapamiętał. Większość swojego czasu mężczyzna szkolił się i doskonalił umiejętności, które kiedyś miały pomóc Dorne, ale zanim Arateris osiągnął odpowiednie stopie wiele rzeczy poszło nie tak jak powinno. Będąc jednym z najbardziej szanowanych generałów w armii oraz jej głównym strategiem, Arateris zaskarbił sobie wiele symapti u pospolitych wojaków, z niektórymi utworzył silną więź, niektórzy pokochali go jak brata i zdolni byli iść z anim w ogień i to właśnie oni stanowili trzon jego grupy. Mężczyzna spokojnym krokiem podszedł do wielkiego stołu i spojrzał na mapę. Porozrzucane figurki wydawały się nie mieć sensu, a układ sił znacznie się przeterminował od kiedy ostatnim razem ktoś próbował zapanować nad mapą – bezskutecznie. Biorąc udział w wielu bitwach i widząc wiele krwi i łez Arateris wiedział, że mapę trzeba będzie ułożyć ponownie, małe drewniane figury będą musiały powstać by odświeżyć wiedzę o kontynencie. Zanim jednak to się wydarzy, jedna najważniejsza figura musi wrócić na swoje miejsce i to od niej wszystko się rozpocznie. Arateris eleganckim gestem sięgnął po figurkę reprezentującą Dorne, po czym uniósł ją do pionu i przesunął w miejsce Słonecznej Włóczni.
-Czas nadszedł, by wprowadzić plany w życie. Wybiła godzina, by kontynent dowiedział się, że Martellowie wrócili

Orlan przybył wprost ze swojej faktorii, mówiąc szczerze był trochę zmęczony. Doskonale wiedział gdzie idzie a jego ludzie zatrzymali się przy wejściu do pałacu. Nie wierzył aby coś czyhało na jego życie we włościach Martellów. Zbliżył się do drzwi, które zwykle były zamknięte. od dawna nikt nie wchodził do Sali obrad. Mężczyzna miał wrażenie, że te najważniejsze miejsca pałacu zostały trochę zapomniane. Wiedział, że Neve nie poradzi sobie z władzą w dłuższym czasie. Dziś jednak czuł i widział, że jeżeli nie nastąpią zmiany w Dorn to kraj może popaść w ruinę a tego bardzo nie chciał.
Stał w otwartych drzwiach sali przez chwilę przyglądając się swojemu młodszemu bratu. Zasłużonemu generałowi Dorn. Widok był przykry, przez ostatnie lata, miesiące najważniejsza sala pałacu została zaniedbana. Figury nigdy nie powinny upaść a mapa strategiczna zawsze powinna być aktualna, niezależnie od tego gdzie armia by się znajdowała.
Widać było, że Arateris przeżywa obecną sytuację bardziej od Orlana, który wszedł do pomieszczenia dopiero gdy brat położył symbol Martellów na odpowiednie miejsce.
- Witaj bracie! Jak zawsze przed wszystkimi. Ciekaw jestem co zatrzymało Esterio i Erlina. -
Na powitanie Orlan rozłożyl ręce by uściskać brata.

[24 Lipca 336]
Esterio przybił do królewskich portów równo o brzasku tego ranka, a tej nocy nie zmrużył oka ani na chwilę. Rzadko kiedy widywali się razem... Był podekscytowany, a jednocześnie ciekaw co u jego braci. Udał się prosto do sali obrad. Na ulicach kilka osób go rozpoznało, skinęło głową, przywitało. Był lubiany. A przynajmniej starał się by dobrze o nim mówiono. Drzwi wielkiej sali znajomo zaskrzypiały. Pchnął je obiema rękami i powolnym krokiem wszedł do środka. Z gracją i dbałością o najmniejsze szczegóły ukłonił się lekko, dostojnie i przywitał braci niemal pełnym, dwornym ukłonem.
- Witajcie bracia... - zaczął racząc ich chytrym uśmieszkiem. - Jak zawsze pierwsi, jak zawsze poważni... Śmiem stwierdzić, że mi tego brakowało. - wyprostował się i rozłożył szeroko ręce. - Witajcie...

Samotność w tej wielkiej komnacie nie trwała długo, drzwi znowu zaskrzypiały, a gdy Arateris odwrócił się zobaczył twarz, którą co najwyżej ostatnimi miesiącami widywał - wszyscy mieli ręce pełne roboty. Najstarszy z jego braci, Orlan właśnie wkroczył do sali rozkładając szeroko ręce. Arateris z uśmiechem na twarzy uścisnął brata i przyjrzał się mu dobrze.
Pieniądz ci służy bracie! - cieszył się na to spotkanie i choć sprawy, które mieli na nim poruszyć dotyczyły spraw wielkiej wagi to jednak ta chwila rozterki pozwalała mu wrócić do czasów gdy byli dziećmi i niewiele więcej się liczyło.
-Cóż, zawsze bujali w obłokach. Jestem pewien, że wkrótce do nas dołączą w tym zakurzonym przybytku. - mruknął zataczając ręką po pokoju. Orlan i Arateris nie mieli zbyt wiele czasu we dwoje gdyż niedługo później zjawił się Esterio. Jak zawsze z nutką ironii, z tym cwaniackim uśmiechem na twarzy. Ważny element całej ich układnaki, człowiek od wszystkiego.
Esterio!- uścisnął brata i nie mógł oprzeć się pociągnięciu tej drobnej zgryźliwości ze strony młodszego - Gdybyś był choć w połowie tka punktualni jak my być może dziś to ty był byś generałem, albo przynajmniej miał byś połowę majątku Orlana! No, ale masz statek, to zawsze coś! - rzucił wesoło wskazując na mapę i figury.
-Widzisz, zanim przybyliście starałem się tutaj z sensem poukładać planszę, ale chyba nikt nie jest w stanie przewidzieć tego jaki przybierze kształt. Logika i sens dawno przeminęły, zanim przejdziemy do rzeczy, musimy zrozumieć na czym stoją teraz fundamenty tego kontynentu. - sposępniał, pragnął dla Dorne wszytskiego na co zasługiwało, byli potomkami tych, którzy jako jedyni stawili opór Aegonowi Zdobywcy. Czym dziś było Dorne? Cieniem swej dawnej chwały, która jednak mogła być zawsze obbudowana przez sprawne umysły.

24 lipca 336
- Smutek bracie... - westchnął ciężko. - Smutek widze w twoich oczach. Zły znak...
Znał brata i wiedział jak wiele uwagi przywiązywał on do spraw ich królestwa. Podszedł do stołu i z zainteresowaniem przyglądał się figurom. Mapa świata zawsze go zachwycała. Zdążył zwiedzić wiele miejsc, bliższych domu i tych szalenie odległych a nadal czuł głód. Głód przygody. Może tym razem nie będzie musiał szukać jej aż nadto daleko. Wyciągnął z sakwy grubą drewnianą fajkę i nabił ją szczyptą ziół. Słodki zapach rozniósł się po sali a najmłodszy z Martelli głęboko się zaciągnął.
- Ehhh... - westchnął wypuszczając dym. - To z jakiego powodu nas tu wezwałeś bracie? Widziałem jak Erlin wdaje się w jakąś burzliwą dyskusje z jednym kupcem więc raczej nie prędko do nas dołączy.

Orlan bardzo ucieszył się na widok najmłodszego z braci. Doskonale pamiętał jak się rodził, jak dorastał. Przy stole brakowało już tylko Erlina i będą znowu w komplecie. Wiedział, że wszyscy bracia długo czekali na moment, który miał nadejść. Czuł, że ich czas właśnie nadchodził.
Esterio jak zwykle wesół wszedł do towarzystwa. Razem z nim miał wrażenie, że wraca życie w to stare i zniszczone pomieszczenie. Przez chwilę można było odnieść wrażenie, że cały kurz znika a sala jest znów tak wspaniała jak w dniach swojej świetności.
Orlan uściskał serdecznie drugiego z przybyłych braci a gdy dowiedział się, że Erlin zatrzymał się na pogadankę z jednym kupcem, zapewne kupcem Orlana, przyciągnął do siebie jedno z zakurzonych krzeseł i na nie usiadł. Doskonale zdawał sobie sprawę, że rozmowa o rodzimych winach może zająć całe wieki a marsz z faktorii delikatnie go zmęczył. Doskonale wiedział, że czego go jeszcze droga powrotna.
Przez chwilę przyglądał się olbrzymiej mapie oraz stołowi, przy którym wciąż stali bracia i zapytał:
-Chyba czas poukładać wszystko na nowo?-

24 lipca 336

Krocząc pewnie i spokojnie korytarzami Słonecznej Włóczni słyszał już z oddali znajome głosy braci dobiegające ze starej sali obrad. Już tak dawno nie widział ich wszystkich… z Orlanem widywał się dość regularnie, ze względu na łączące ich interesy. Pozostała dwójka pojawiała się sporadycznie, najczęściej w celu małego szycia. Zapomniał już, jak to bywało, gdy cała czwórka pojawiała się w jednym miejscu. Z uśmiechem na ustach wkroczył do pomieszczenia. Drobinki kurzu tańczyły nas starym stołem taktycznym i głowami pozostałych Martellów.
- Witajcie bracia! - zaczął kłaniając się dworsku w ich kierunku – jakże cieszy mnie wasz widok.
Szczerząc się podszedł do każdego po kolei obejmując i przytulając do siebie. Czuł jak rozpiera go jakaś dziwna duma. Duma z tego, że może tu z nimi stać. Duma i radość.
- Dawnośmy się nie widzieli panowie, czy to już ten czas? - nawet nie czekając na odpowiedź wyciągnął z torby na plecach wielką butelkę – pierwsza z zeszłorocznego zbioru. Lekko cierpka, z lekkim bukietem o korzennym posmaku. Idealna do wznoszenia toastów – postawił na blacie obok figurki Dorne i czterech drewnianych kubków wyciągniętych z tego samego miejsca co wino.

24 Lipca 336

Zachód Słońca

24 lipca 336

24 lipca 336

24 lipca 336

24 Lipca 336

24 lipca 336