Pola Doliny

Ser Dickon Pussyngton zaczerwienił się cały, kiedy Hugh zaczął najeżdżać na jego miano. Rycerz zaś mógł zaczął łączyć wątki, że to zapewne jest ten ser Pizda co go mieli załatwić. Zwłaszcza po tym jak zaczął go obśmiewać i zupełnie niespodziewanie dla wielu znających jego intelekt zauważył zabawność połączenia takiego imienia z takim nazwiskiem.
- Właściwie to jesteśmy wnukami ser Dickona, ser - ośmielił się sprostować jeden z rycerzy znajdujących się za staruszkiem.
- Ta zniewaga krwi wymaga, gotuj się na śmierć, przybłędo! - zakrzyknął ser Dickon, opuszczając z trzaskiem zasłonę hełmu przez co jego ostatnie słowa były dosyć stłumione. Dobył miecza i zaszarżował na Tolleta. Cóż, zapewne byłoby to bardzo skuteczne zagranie, gdyby tylko koń miał większe pole do rozpędów niż ten kilka jardów dzielące ich oraz gdyby Hugh też nie wyciągnął swojego miecza. Tollet najzwyczajniej w świecie zamachnął się nisko, mierząc w niczym nieosłonięte nogi konia, a jedna z nich odpadła siejąc drobinkami krwi w tym samym kierunku do poruszający się miecz wielki. Koń przewalił się na bok, rżąc przeraźliwie w agonii. Pozostała dwójka również podjęła pewne działania. Ten co się odzywał podjechał do Tolleta i ze stosownej odległości wymierzył weń mieczem długim, co Hugh łatwo zablokował swoim ostrzem. Drugi rycerz wydawał się spierdalać.

- Się tak starcze nie czerwień bo ci serducho stanie... Hehe. - Hugh dalej sobie drwił z ser Chujona, który z pewnością musiał być tym całym Piździelcem, którego Dziadek Młodego Ricka tak nie lubił. Chujowe imię plus pizdowate nazwisko by się z tym wszystkim zgadzało. - A to wy jego wnuki? Kurwa, współczuję. - No, ale nie było rady. Współczuł czy nie, ser Pizstolec musiał zdechnąć. I ten ułatwił mu zadanie, próbując go zaatakować. Hugh bystrzachą nie był, ale na walce to się on znał jak mało kto, a do tego był silny niczym byk, toteż bez trudu odciął koniowi nogę i go przewalił na bok. Niestety drugi też zaatakował i nie miał czasy pozamiatać starucha póki leżał na ziemi. Sparował cios i zdecydował się od razu przejść do kontrataku, próbując dostać się do jego nóg, które najłatwiej można było trafić lub zwyczajnie, tak jak w poprzednim wypadku, zajebać konia. Hugh, jako że znał się nieco na walce, to podejrzewał, że trzeci rycerzyk nie spierdala, a zwiększa odległość by zaszarżować i go wgnieść w ziemię toteż musiał szybko rozprawić się z dwójką.

Hugh próbował zaatakować konia rycerza, ale pierwsze jego próby zostały sparowane mieczem i tarczą. A potem koń obrócił się nagle i ugryzł tę część rękojeści miecza Tolleta, której nie trzymały jego dłonie. Tak to ścisnął zębami zawzięcie, że po prostu nie dało się wyrwać. A wnuk ser Pizdy w tym czasie próbował trafić Tolleta w niczym nieosłoniętą głowę. Hugh musiał nieźle się gibać we wszystkie strony, żeby tylko nie zostać trafionym. W końcu udało mu się wyrwać miecz z paszczy roślinożernego potwora i tak się przy tym spiął, że od razu uderzył go głownią w oko. Rumak zarżał wściekle, stanął dęba zrzucając rycerza z siodła i uciekł w las po drodze potrącając Tolleta tak, że zrzucony rycerz miał czas się podnieść z ziemi. Co do drugiego wnuka zmysły Hugh nie myliły się ani trochę. Gość po odjechaniu sporego dystansu zawrócił i zaczął przyspieszać w jego stronę. Ewidentnie szykował się do szarży.

Łożesz kurwa, co to za bydle było z konia! Nie dość, że złapał jego miecza, to skurwysyn puścić nie chciał! Dobrze, że Hugh był rozgarniętym gościem i mógł robić dwie rzeczy na raz - to jest, siłować się z koniec i raz za razem unikać ciosów miecza, które spadały na niego od strony jeźdźca. W końcu jednak zdołał wyrwać miecz z paszczy potwora i dźgnął go w oko rękojeścią! HA! Kolejne zwycięstwo! Tym większe, że koń się spłoszył i zrzucił jeźdźca z konia!
- O kurwa! - Zaklął Hugh, który także wylądował na ziemi, gdy koń go stratował i pomknął w stronę lasu. - Dupa! - Nie było czasu do stracenia, trzeba było kurwa wstawać i walczyć. Jego wróg już wstawał, a drugi na niego szarżował! Hugh dźwignął się z ziemi i rzucił się na swojego przeciwnika, starając się walczyć w taki sposób by spieszony rycerz stał między nim, a szarżującym konno rycerzem. Ot co by mu zapewnił dodatkową osłonę.

Hugh wstał i rzucił się na swojego przeciwnika. Z poziomu gruntu już nie był taki pewien siebie i przeszedł do obrony, starając się jakoś zasłaniać przed potężnymi ciosami Tolleta. Próbował też się cofać i prowadzić go coraz bliżej szarżującego wnuka. Kątem oka Hugh dojrzał jakiegoś drugiego konia za tym szarżującym, który chyba jechał... tyłem? Z całą pewnością galopował z zawrotną prędkością i z każdą sekundą doganiał wnuka ser Pizdy. Wychwycenie tego obrazu zdekoncentrowało go na chwilę i jego przeciwnik pozwolił sobie uderzyć go rantem tarczy w nos. Ból poderwał go do dalszej walki i nie przestawał zadawać ciosów dopóki z tarczy nie zrobiły się drzazgi, a rycerz legł na ziemi i zasłaniał się mieczem. Wtem tego szarżującego coś wyrwało z siodła i rzuciło na bok, a potem ten drugi koń zatrzymał się tuż przed dotychczas walczącymi.
- Chuj - przywitał się Naizdup, który jak zwykle siedział w siodle tył na przód.

Nie czekając Hugh poderwał się do natarcia i zepchnął przeciwnika do defensywy, raz po raz zadając mu straszliwe ciosy. Z pewnością gdyby przeciwnik nie zdołał się zasłonić, to skończyłoby się to amputacją którejś z kończyn. Chwilowo jednak do niczego nie doszło, a wróg się cofał. W kierunku trzeciego jeźdźca. Hugh natarł jeszcze mocniej by wykończyć wroga nim przybędzie trzeci i wtedy... Czy on widział to co widział?
- Eee....? Aaaała! Kurwa mać! Mój nos! - Hugh się wkurwił niemiłosiernie. - Ty chuju! Połamię ci kulasy! - Mężczyzna natarł jeszcze mocniej na swojego przeciwnika, rozpierdolił jego tarcze na drobne kawałeczki i wypierdolił mu kopniakiem tak, że wywalił się na ziemię. Tam zadał jeszcze kilka ciosów leżącemu. - Chcesz się kurwiu poddać!? Chcesz!? Czołem Naizdup! Chuj z tobą! PODDAJESZ SIĘ!? BO ZAJEBIE JAK PSA!

- Poddaję się, ser - odpowiedział tak samo spokojnym głosem tak jak wcześniej wyjaśniał swemu dziadkowi zawiłości prawne. Jedyna słyszalna zmiana w tonie to ta wywołana przyspieszonym oddechem od walki z Tolletem. - Przepraszam za nos, ser - dodał po krótkiej chwili przerwy. Naizdup w tym czasie pomknął konno w las, zapewne ścigając konia tego wnuka co się właśnie poddał Tolletowi. Rzecz jasna koń Naizdupa jechał tyłem, a jednocześnie przodem do kierunku, w którym Naizdup spoglądał. Niesamowite co ludzie potrafią zrobić z wierzchowcem, gdy do perfekcji opanują jazdę konną.
- Pomocy - dobiegł Hugh czyiś cichy głos. Jak się tak rozejrzał to ustalił, że nie mógł dobiec znikąd indziej niż zza martwego konia z uciętą nogą. Podchodząc tam Hugh dostrzegł ser Pizdę z nogą przygniecioną końskim tułowiem. Próbował czołgać się niezgrabnie wbijając opancerzone palce w trawiasty grunt, jednakże ciężar końskiego cielska bezwzględnie trzymał go w miejscu.

- No i kurwa dobrze, że się poddajesz... Rzucaj miecz byle dalej w pizdu bo jak złapię cię z rączką na broni, to ujebię łapska. Kurwa. - Hugh splunął i ocenił pobojowisko wzrokiem. Zwycięstwo było jego! Hurra! Teraz trzeba było się rozprawić z ser Chujonem Pizstolcem. - - Widzę, że nie możesz chodzić ser... Jesteś ranny? Trzeba cię będzie ponieść? - Hugh szedł w jego stronę z mieczem zarzuconym na ramię, ale gdy się zbliżył, złapał pewniej miecz i uniósł do morderczego ciosu. - Chuj ci w dupę. - I zadał cios, kończąc życie ser Chujona Pizstolca. - Kurwiu jebany. - Hugh kopnął jeszcze jego martwe truchło i odwrócił się. - No dobra kurwa... Chcę złota, wina i co wy tam jeszcze macie kuźwa. Mieszkacie w jakiejś wieżyczce... Jak nie chcesz żebym ci wsadził miecz w mordę i zrobił kręglarską sztuczkę z połykaniem miecza, to zaprowadzisz mnie tam i moich kolegów.

Leżący na ziemi rycerz najpierw przesunął dłonią dzierżącą miecz w swoje lewo, a potem szybko poruszył w prawo. Miecz zaś poszybował kilkanaście stóp obracając się w locie nim uderzył rękojeścią w jakąś stertę owczej kupy i spadł płasko na ziemię, skrywając się w trawie.
- Ależ tak, jestem ranny. W końcu koń przygniótł mi nogę. I owszem, przydałoby się jakby ktoś tak silny mnie poniósł - gadał od rzeczy, jakby to nie Hugh dopiero co do tego wszystkiego doprowadził. - Chuj mi co...? - wydobyły się ostatnie słowa z jego gardła, a wtedy sztych miecza Tolleta znalazł się między jego zębami i wyszedł z drugiej strony, między hełmem a osłoną karku. Niestety trzeba było przyznać, że po raz kolejny sztuczka z połykaniem miecza nie wyszła. Może faktycznie trzeba było użyć jakiegoś mniejszego?
- Tak jest, ser - odpowiedział mu rycerz, który wcześniej odrzucił miecz. Podniósł się do pionu i utykając zaczął prowadzić do miejsca docelowego. Właśnie ze względu na to utykanie trwało to dobre pół godziny, ale w końcu dotarli na miejsce. Przywitał ich kurczak wylatujący przez drzwi wieży. W locie gubił pióra, a swą trajektorię zakończył idealnie na twarzy pojmanego rycerza, który będąc zaskoczonym przewrócił się na plecy i podejmował bezskuteczne próby zrzucenia ptaka.
- No siema - przywitał Tolleta Ponury Willy, stając w otworze wejściowym. - Jak tam się polowało na owce?

- Na owce polowało się zajebiście! I upolowałem nawet więcej niż owce! Kurwa! Dziewka z fajną, taką wygodną cipką, a takieeeee cycuchy miała! A niech mnie, w życium takich nie widział. - Hugh pokazał jak wielkie cycki miała. - A i powiem więcej! Kurwa, zajebałem ser Chujona Cipogrzmota! Czy jak mu tam było. Mniejsza. Nie żyje! Hehe. Frajer. I mam tu tego tutaj! Nie wiem co z nim zrobimy... Ale najważniejsze, że mamy wieże! Możemy się teraz objeść, spić, splądrować pieniądze i ruszać w dalszą drogę! Nie ma co tu zostawać bo sobie biedy napytamy. Hehe.

- Aj tam dziewka - odpowiedział mu Ponury Willy. - My to w wiosce mieliśmy po kilka na główkę - pochwalił się. - Tylko Starszy Danny coś wybrzydzał, bo się zraził jak pierwsza znaleziona przez niego dziewka okazała się być chłopem przebranym za babę - relacjonował.
- Normalnie najśmieszniejsza rzecz w historii Westeros - potwierdził Młody Rick, który pojawił się w wejściu do wieży tu obok Ponurego Willy'ego. - A jak zajebałeś ser Pizdę to po prostu zajebiście, cała wieża wraz z zawartością dla nas. Dosłownie ten stary Chujon wszystko tu miał. Piłeś kiedykolwiek hipokras, Hugh?
- Tego tutaj zajeb - przerwał mu Ponury Willy. - Nie jest nam potrzebny żywy świadek zdolny poświadczyć kim jesteśmy. Rick, zdejmij mu potem zbroję. Akurat twój rozmiar to będziesz mieć zapasową - wydawał polecenia. Młody Rick od razu pobiegł do rycerza, który wciąż się miotał na ziemi, próbując uwolnić twarz od szponów kurczaka.
- Ej, mam lepszego pomysł - zawołał, wykopując kurczaka, podnosząc rycerza do pozycji siedzącej i zakładając mu od tyłu chwyt, który unieruchamiał jego ramiona. - Hugh, dawaj sztuczkę z połykaniem miecza. Może tym razem wyjdzie, hehe.

- No w sumie macie rację! - Hugh palnął się w łeb. - Świadkowie nam ni chuja są potrzebni. Jeszcze będą nas ścigać! - Pokiwał głową i na wspomnienie sztuczki z mieczem się uśmiechnął. - Racja kurwa! Ale czekajcie! Nie z tym wielkim, dwuręcznym mieczem! To się kuhwa nie uda... Dajcie mi jednoręczny! Albo półtoraka! Co tam tylko macie... - Hugh po odebraniu oręża kazał unieruchomić rycerza. - Uśmiechnij się szeroko...! I, nie sądziłem, że kiedykolwiek to powiem... NIE POŁYKAJ. Hehehe. Dziwko... Hehe. Bo się kurwa zadławisz. Hehe. - I tak raz jeszcze Hugh spróbował magicznej sztuczki z połykaniem miecza.

Oddziały Thogga polowały na jeźdźców z Doliny bez wytchnienia, zmuszając ich z każdym dniem do umykania coraz dalej od Gulltown. Wkrótce też - zadając straty wrogowi z każdym dniem - opuścili oni półwysep, na którym znajdowało się największe miasto Doliny. Teraz trafili w pobliże ziem Waynwoodów i Redfortów, ziem, których jeszcze nie dosięgnęły wcześniej ich ostrza. Czas zacząć było grabić i mordować, głównie ośrodki kultu Siedmiu. Tereny Westeros okolone Górami Księżycowymi miały teraz nowych panów.