Przedpola Tarbeck Hall

Zieloniutka, niska i jeszcze wilgotna. Taką ją lubił. Zdradliwie kusząca. Ciężki but z obcasem wbił się w ziemię, orząc bruzdę w trawie. Zazgrzytał zderzany ze sobą brąz. Tak, poranna trawa pokryta rosą uczyła pokory już od pierwszego poślizgnięcia.

— Prawa! — I uderzył z lewej, w nogę nad kolanem. Reyne opancerzony był w kolczugę z brązu wdzianą na odpowiednie warstwy materiału, zaś na głowie miał barbutę. Trochę strach dostać jakimś szpikulcem w oko, ale coś w tym chociaż było widać i dało się oddychać. W prawicy dzierżył zaś pałkę o dociążonym końcu, która treningowo zastępowała mu nieco zbyt sprzyjający poważnym ranom buzdygan. Lewą rękę chował za tarczą. Tłukł po ramionach i nogach, co jakiś czas popychając tarczą z zamiarem obalenia albo przechodząc w kleszcze.

Nieopodal stały sobie konie na których przyjechali. Było też dwóch obserwatorów. Sir Hugo, z mieczem u pasa co chwilę coś pokrzykiwał w swoim języku i pokazywał na migi do stojącego obok, że u walczących tarcza winna być wyżej, stopy źle, zastawa inaczej, wypad nie dość głęboki. Taki już był urok Andalskiego rycerza, że był wyjątkowo wylewny.

— Fine! — Zawołał sir Hugo podnosząc nieco ręce, gdy obie strony z racji poobijania prezentowały już technikę godną chłopa oderwanego od pługa. Choć język obcy, to owe zawołanie oznaczające zwieńczenie ćwiczeń pojawiało się z jego strony regularnie i przynajmniej Reyne respektował je na tyle, że odstąpił o krok i opuścił broń. — Uh, solidny początek dnia. Dobra finta. Po łyku wina i na śniadanie? — Zaproponował, ocierając wierzchem rękawicy pot lejący mu się po twarzy.

Gdzie byli dokładnie? Ano w jakimś ustronnym miejscu, zapewne kawałek drogi traktem, a potem w bok po bezdrożu ku jakiemuś płaskiemu kawałkowi ziemi. Może nawet nieopodal jeziorka dla walorów estetycznych.

Ah, przypomniały się piękne czasy, kiedy był na turnieju, gdzie z wiadomych względów zakazano buzdyganów... ale nie określono jak szerokie może być ostrze topora! I tak oto powstał tępy kawał narzędzia, który wyglądał jak topór, ale zachowywał się jak młotek i zapewnił dzierżącemu go cwaniakowi drugie miejsce. Reynowi za to potłuczone żebra i zbroję do wyklepania. O tyle dobrze, że dzisiejsza oponentka nie miała jeszcze warunków, żeby zdzielić go jakoś wyjątkowo niemiłosiernie przez łeb. No ale jak chciała się tym bawić zamiast czymś bardziej finezyjnym... kto bogatemu zabroni? Zbrojmistrz, czy z kim tam ćwiczyła na co dzień pewnie dawno jej to powiedział, więc nie było co strzępić języka.

Ogólnie Reyne umyślnie wcale nie celował w głowę w treningach z Rhaeą. Za dużo widział, jak nawet od walki na pięści zawodnikom robi się z czasem ze łba grzechotka. Także jeśli przydzwonił, to ewentualnie lekko, karcąco na postawienie kropki nad i w słowie garda. No... w każdym razie po andalsku było tam i. Chyba.

— No to chyba mamy inne definicje albo się obijałaś. — Skomentował w lokalnym narzeczu, po czym zaśmiał się lekko i zdjął hełm spod którego wysypały się loki. Jeszcze by kto pomyślał, że są rodzeństwem.

— Zaprawdę gorliwe serce miłe jest Wojownikowi. — Skomentował zacięcie lady Tarbeck sir Hugo z nabożną miną.

Reyne również ruszył ku koniom, po drodze rozpinając pas. Miał zamiar zrzucić kolczugę przed jazdą, ale najpierw wino. Przyjął podany bukłak i powąchał, ale po rozpoznaniu zawartości oddał nienaruszony z niezadowoloną miną. No fakt, sam o winie wspomniał. Coś musiało mu się pomieszać, bo wina nie znosił, a od samego zapachu go cofnęło. Cholera, może to pierwsze znaki, że sam już za dużo razy dostał w głowę? Nie dobrze. Ale za to pieczona ryba palce lizać. — Ah, nie ma nic lepszego, niż świąteczna rybka, zwłaszcza z kapustą z grzybami... taka na drugi dzień... — W pustym brzuchu zaburczało. Atlo zaczął zdejmować z siebie kolczugę patrząc tęsknie na strumyk. Człowiek by się ochlapał dla schłodzenia, ale potem znowu w ten przepocony materiał? Marny trud. Pojedzie tak jak jest. — Hugo, wzięliśmy może antałek? — Po wymownym spojrzeniu kompana zrozumiał, że nie i zaklął szpetnie. No to tym bardziej nie było co mitrężyć. Kolczugę zapakował do drogi, na powrót przywdział pas i w sumie był gotowy do wsiadania na koń, jeśli reszta kompanii też uznała wizytę na placu boju za zakończoną

— Hmm. O ile zdążyli wcześniej zasnąć. — Zasępił się nieco i wbił wzrok gdzieś w dal. Za dziecka był chorowity. Lacey była kruszynką. Część ich rodzeństwa nie dożyła pierwszego Dnia Imienia. A teraz jej dziecko też słabowało. O lordzie nie wspominając. A najlepsi znani i nieznani medycy rozkładali ręce. — Chujowo. — Myślał, że pomyślał, ale nieświadomie cicho wyrwało mu się na głos. Po chwili zreflektował się i przerzucił myśli na tu i teraz, co czasem mu pomagało. Wsiadł na konia i zwrócił się do Tarbeck. — Tak już bez żartów, to widać poprawę od poprzedniego razu. Powiedziałbym, że jest nawet przyzwoicie, ale jestem prostym chamem, który rekompensuje sobie brak umiejętności drogim sprzętem, więc mogę się mylić. Pan "Przetrwam w boju dłużej od Was" Alyn pewnie celniej to oceni. — Wyszczerzył zęby do wojownika od którego zebranie batów w pojedynku było tak prawdopodobne, jak to że Żelaźni wrócą jeszcze do ich brzegów. Asekuracyjnie poprowadził konia trochę w bok, gdyby tamten chciał go trzasnąć w łeb. — Powoli bym się zaczął zastanawiać nad jakimś urozmaiceniem... na jutro przygotuję jakąś niespodziankę. — Ot, co by pobudzić niedosyt. Powoli ruszył konno w kierunku traktu, gdy reszta była gotowa do wyjazdu.

— Słyszałaś tą nową balladę o Myszy w Butach? — Zagadnął, gdy jechali już traktem. Były piękne ballady, którymi minstrele prezentowali swój śpiewny warsztat i były takie, które śpiewało się na traktach dla zabicia czasu. Któż zaś zabroni śpiewać te pierwsze w warunkach tych drugich? Na pewno nie Reyne, gdy niepytany sir Hugo zaintonował melodię, zaś Atlovart podchwycił dopiero od refrenu i nie przejmując się niczym zaczął trochę fałszować. Była to karta pułapka, bo wszelkie pytania o to czy może przestać parował "Jak umiesz lepiej, to śmiało" i po chwili wyczekiwania kontynuował nie zrażając się mijanymi chłopami podążającymi w sobie tylko znanym kierunku i celu.

— Haha, potraktuję to jako komplement! Raz tak dostałem patelnią, że trzeba było szyć. — Puścił docinkę koło uszu, niemniej jak widać język można było ćwiczyć nie tylko podczas bankietów.

No cóż, z tylko obecnie żyjących Reynów i Tarbecków były dwa małżeństwa. Sędziwych staruszek trzeba by pytać ile takich było w przeszłości, ale pewnie sporo, skoro dziś można by podmienić niemowlaki w kołyskach i pewnie nikt by się nie domyślił.

Pokiwał głową na komentarz o ciszy w komnatach. Niezbyt chciał ciągnąć ten temat, a może nawet nie wypadało. — Toż jam o sobie mówił, że prostak bez wyszkolenia, co ustaje w boju ledwie minutę jeno dzięki kolczudze za wsi kilka. Lady raczy nie brać wszystkiego jako przytyk do jej osoby. A miecz i owszem, zapraszam - sprawdzimy. — W pewnym stopniu miał podobnie, choć kilka lat więcej gdy docinki goniły obelgi, drwiną i kpiną przeplatając. Z dzisiejszej perspektywy pewnie pozwoliło mu to się na nie uodpornić, ale były chwile, gdy byłby się złamał. Dlatego sprostował, bo droczyć się lubił, ale nie chciał, żeby skończyło się to wymienianiem pyskówek, ani by Rhea czuła się na okrągło pod ostrzałem. Pan Alyn i tak już kąsał za dwóch.

— Jam to, łotr i łajdak. Ale mam też inne zalety. — Zaśmiał się rubasznie. — Ucz się, ucz. Niektóre zagrywki działają w różnych okolicznościach! Od ciekawości już krok do... hajda! — Spiął konia. Do wniosków Tarbeck już powinna dać radę dojść sama.

Atlo wolał śpiewać maszerując niż jadąc, ale w siodle też nie było tragedii. Może kiedyś będzie potrafił jechać tak wprawnie, by rumak stukał podkowami w rytm melodii. Kto wie?
— A ładna chociaż? — Cztery godziny przy odpowiedniej nauczycielce to była przecież przyjemność. No i cholera wypadł z rytmu. Pokręcił głową z dezaprobatą, by wrócić od kolejnej zwrotki.
— ...choć w butach piaaach! Co? To? Słuchaj uchem, a nie brzuchem! O myszy w butach, która zadziwia sprytem. A nieoficjalnie to o Dornijczykach... — Do zabudowań było już bliżej, niż dalej.

— Coś w tym jest. Jak mawiają stare andalskie prawidła: Jak umiesz liczyć, to licz na siebie. Byle lady opacznie nie odbierała zalotów paniczyków, bo zostanie starą panną. — Znaczy wiadomo - lord wybiera kto z kim i dlaczego, ale pierwsi do decydowania byli chorzy, zajęci albo nie umieli jeszcze mówić, więc może jak się młódka dobrze zakręci, to będzie miała coś do powiedzenia. Kto wie?

— Miecze dostają więcej westchnień, niż są ich warte, moim zdaniem. Zwykłym, starym dobrym kijem można tak samo skutecznie poobkładać petenta, a z brązu, czy tam stali to lepiej kolczugę upleść. Albo na groty do włóczni, to na więcej wystarczy, o! Sir Hugo się ze mną nie zgodzi, ale w jego stronach miecz to symbol statusu, więc jest nieobiektywny. — Zawyrokował, gdy pannica go dogoniła.


— Ach, to chyba kojarzę o kim mówisz. Celny opis. W takim razie możesz nas umówić na ten czterogodzinny rant. Zobaczymy co z tego wyjdzie. — Rzekł przemieniając karę w nagrodę. Do "Muzy" jeszcze nie smalił cholewek, sam był ciekaw tej perspektywy. Będzie trzeba coś później w tym kierunku uczynić.

— O, to już nie wiem tak dokładnie, ale zakładam, że mowa o tych andalach co kilkanaście lat temu się sprowadzili. Marrelach, czy jakoś tak? Trzeba by podpytać tego co to śpiewał. Z tego co kojarzę już od nas wybył i do Castamere ruszył, ale może się kiedyś trafi jakaś karawana, czy podróżnik i coś więcej opowie. — Swoją drogą do stolicy wypadałoby niedługo zajrzeć, inwestycji dopilnować w okolicy. Na wszystko przyjdzie czas. — Wyścig do bramy? — Zaproponował, gdy został im taki właśnie akuratny kawałek, co by trochę się pobawić, ale wierzchowców nie zamęczyć.