Ziemie Wyspy Słoni

Trzy tygodnie siły Skagira maszerowały przez Wyspę Słoni, powoli posuwając się naprzód i paląc wioskę za wioską, miasteczko za miasteczkiem. Miejscowi, czego można było spodziewać się po tak tchórzliwym ludzie, licznie uciekali w gęste lasy swojej ojczyzny, kryjąc się w rozproszeniu przed najeźdźcami. Nie byli jednak w stanie zabrać większości swojego dobytku, więc niewiele to Dzikim szkodziło. Jedyne co mogło martwić to to, że teraz uciekali już i ukrywali się bardzo skutecznie, nie tak jak na wybrzeżu, co ograniczało możliwości wyłapywania niewolników. Wciąż też napotkali kilka punktów zorganizowanego oporu, gdzie obrońcy krainy próbowali walczyć z nimi opierając się o większe osady. Pośród nich znaleźli się nawet tacy, którzy w końcu nosili godny wojownika oręż i wiedzieli jak się nim posługiwać! Angażowali też w bitwie "słonie", które wyglądały jak szare, łyse mamuty z ziem dalekiej północy. Niefortunnie dla miejscowych ani ich weterani, ani bestie nie były wyzwaniem dla najwybitniejszych czempionów armii Przedwiecznych.
Problemy maszerującym sprawiali za to mniej zorganizowani obrońcy, na których napotykali w trakcie marszu, grabieży oraz zwiadów. Te z pozoru mniej groźne, zdezorganizowane grupki wykazywały się niezwykłym duchem i wytrwałością, kiedy już związane zostały walką. W przeciągu kolejnych dni to właśnie z ich strony Dzicy ponieśli pierwsze straty w martwych oraz rannych.

Oddziały Skagira miały za sobą około dwóch trzecich drogi, a przed nimi, wedle raportów zwiadowców i tego co Wybraniec sam zaobserwować mógł oczyma swego pupila, leżały teraz gęściej zaludnione ziemie bliższe samemu Zabhadowi, który oblegali jego bogowie. Pytanie czy chciał postępować tak jak dotychczas, czy może w obliczu odniesionych strat zmienić nieco swoje podejście na tym odcinku.

Widziałem kiedyś słonia...:

Nowa strategia Dzikich - dążenie bezpośrednio ku miastu zawijając jedynie o najbliższe drodze osady - w połączeniu z tym ile czasu mieli mieszkańcy tego obszaru na ucieczkę oraz ukrycie się, bardzo skuteczne swoją drogą, znacząco ograniczyły liczbę starć skagirowego hufca z miejscowymi. Do walk wciąż dochodziło - czy to na drogach, z przypadku lub przy próbach zasadzek, czy to w nieco bardziej umocnionych osadach. Potyczki te nie stanowiły jednak dla najeźdźców wielkiego wyzwania, a ograniczona ich liczba pozwoliła im zachować siły. Niestety łupy również były przez to nieco skromniejsze, a zwłaszcza kiedy niepowodzeniem zakończyły się poszukiwania kolejnych rzemieślników mogących wnieść coś do wojennej machiny Przedwiecznych.

Po kolejnym tygodniu armia Skagira dotarła do Zabhadu, który, na co wskazywały wszystkie znaki na ziemi oraz niebie, uległ już przed potęgą Przedwiecznych. Jak Wybraniec mógł się dowiedzieć wynikało to głównie z pychy władającego miastem shana, który w pierwszych dniach oblężenia wyprowadził swoje liczniejsze, ale mniejsze duchem oraz umiejętnością, siły, aby pokonać najeźdźców. Bitwa zakończyła się klęską mieszkańców Wyspy Słoni, a zredukowane liczby obrońców pozwoliły Przedwiecznym zdobyć miasto bez wielkich strat własnych, kiedy przygotowano sprzęt oblężniczy i utworzono kilka wyłomów.
Obecnie Zabhad był, przynajmniej dla większości, miastem wyjętym z najgorszych koszmarów. Na murach potężnego osiedla zawisły dziesiątki okaleczonych ciał obrońców i cywilów, których kultyści zdołali złożyć w ofierze w dniach jakie nastąpiły po zdobyciu metropolii. Ulice pełne były krwi i rozrąbanych szczątek pomordowanych podczas rzezi mieszkańców, zaś część sił najeźdźców wciąż przetrząsała domostwa i wypełniała co jakiś czas okolicę wrzaskami odnalezionych ludzi, którzy kończyli jako ofiary mordów, rytuałów czy gwałtów. Najgorzej wyglądał centralny plac miasta oraz świątynia Białego Słonia, zabhadzkiego bóstwa, gdzie dokonywano większej części rytualnych mordów. Stosy ciał, kaskady wciąż spływającej z kolejnych ofiar krwi oraz dziesiątki okaleczonych ciał zawieszonych na murach, ścianach i prowizorycznych krzyżach. W drugim z tych miejsc, w akcie dominacji, rezydowali obecnie sami Przedwieczni.

Skagir dowiedzieć się mógł, że przygotowania do wypłynięcia zajmą około tygodnia. Mógł więc w tym czasie posnuć się po mieście i cieszyć owocami zwycięstwa, bądź też zebrać trochę szybkich jednostek w postaci jazdy i rozerwać się polując na wciąż skrywających się pośród lasów i wzgórz wyspy Zabhadczyków. Mogło być to interesujące, ponieważ ich następnym przystankiem miało być już samo Gogossos, tak więc nie powinna ich czekać po drodze żadna kolejna bitwa.

Był słoń, jest trąba: