Wybrzeża Wyspy Słoni

Flota Przedwiecznych - szczęśliwie wzmocniona licznymi Lengijczykami i małymi dodatkami w postaci kultystów Kościoła Gwiezdnej Mądrości oraz niewolników zakupionych w Asshai - zbliżała się do Zabhadu. Przedwieczni zdecydowali, że powierzą Białej Damie, której dowodzenie na morzu wychwalał Wybraniec, misję szybkiego ataki pod osłoną nocy na port miasta. Jej zadanie było proste - spalić jak najwięcej obecnych tam statków, przede wszystkim wojennych, aby można było bezpiecznie przeprowadzić blokadę morską metropolii podczas oblężenia. Nadzorować miał ją przy tym STRASZLIWY Moraqijczyk.

Skagir otrzymał niewielką część sił, aby opłynąć północne wybrzeża wyspy, a później zejść na ląd i przebić się przez całą jej długość pod miasto. Jego zadanie również było proste - plądrować i zdobywać wszystko co napotka na swojej drodze. Miał zbierać najcenniejsze dobra, żywność, broń i wszelkich ludzi mogących być cennymi niewolnikami. Przedwiecznym głównie zależało na rzemieślnikach, których w miarę możliwości uprowadzać miał z ich rodzinami? Pozostali? Niech weźmie tylu ile będzie komfortowo mógł w stanie transportować. Pozostałych w miarę możliwości niech składa w ofierze, a wszystkich innych bez wahania morduje. Kiedy już wezmą wszystko co uznają za odpowiednie, niech pozostawią za sobą jedynie pył i kości.

Podobne do Skagira zadanie po dopilnowaniu Ygriann otrzymać miał Przedwieczny-Moraqijczyk. Jego okręty opłynąć miał wybrzeża od południa, a zamiast schodzić na ląd miał zawrócić wzdłuż północy wyłapując ewentualne niedobitki, poprawiając żniwa po Skagirze i upewniając się, że tamta część wód jest zabezpieczona.

Przedwieczni zakładali, że ze skromnymi siłami jakie mieli do dyspozycji przygotowywać będą się do szturmu na tyle długo, że obie grupy zdołają do nich dołączyć nim uderzą na Zabhad. Chociaż kto wie... Może miejscowi okażą się słabi, głupi bądź zbyt pewni siebie?

Co to będzie, co to będzie...:

Grabież wybrzeży przebiegała... Zadziwiająco łatwo. Może wręcz podejrzanie łatwo. Chociaż mogło to być po prostu efektem błogosławieństwa Przedwiecznych, czyż nie? Wróg przez połowę przynajmniej rejzy wzdłuż brzegów wyspy był zupełnie nieprzygotowany i zaskoczony. Jego ludzie tymczasem okazali się słabi i nieprzywykli do walki. Opaśli i gnuśni za sprawą swojego bogactwa oraz otaczającego ich dobrobytu, nieprzygotowani do starcia za sprawą swoich zwyczajów, które stawiały handel oraz dyplomację ponad drogą miecza. W późniejszych dniach widać było ślady bardziej zdecydowanego oporu lub prób ucieczki, jednak nie były one dobrze skoordynowane i nie były również skuteczne. Uciekinierzy łatwo dawali się złapać, ponieważ chciwie obładowywali się zbyt dużymi ilościami dobytku. Wojownicy, o ile można było ich tak w ogóle nazwać, nie byli tymczasem ani dobrze wyposażeni, ani dobrze przygotowani do trudów bitwy. Padali jak muchy. Jedyne co można było im przyznać, to to, że część ginęła patrząc najeźdźcom w oczy, a nie uciekając z przerażeniem. Niektórzy mieli w sobie nawet na tyle ducha, aby nie zanieczyścić się ze strachu, kiedy ich życia zmierzało ku końcowi!

W końcu też dotarli do miejsca - mniej więcej - w którym dochodziło do większego załamania linii wybrzeża i zmiany kierunku wzdłuż którego biegła. Nadszedł czas zejść na ląd i odesłać drakkary pod miasto. Niewolników i dóbr mieli pełno. Strat nie ponieśli. W gestii Skagira pozostawało zadecydować których z ludzi weźmie ze sobą, a których zgodnie z nakazem Przedwiecznych odeśle. Należało również zdecydować czy wraz z drakkarami wyprawi wszystkie łupy - w tym te żywe - czy może część zabierze ze sobą. Obciążanie się zapasami mogło ich przecież spowolnić, a na razie mieszkańcy wyspy stawiali opór tak mizerny, że wykarmienie się z grabieży po drodze nie powinno być problemem. Z drugiej jednak strony głód pokrzyżował mu już raz plany, kiedy nie do końca się go spodziewał...

Wyspa Słoni, to i trąba: