Sept Siedmiu Gwiazd

Ledwie kilka dni po porodzie Jej Miłość została poinformowana o zbieraniu sił przez Dorzecze, które miałyby być skierowane przeciwko jej sojusznikom. Taki obrót spraw psuł Findis Arryn całe plany, a jednocześnie zmuszał ją do podjęcia zdecydowanych kroków. Królowa zwołała swe chorągwie, aby móc wesprzeć Eleonidę w nadciągających bitwach. Wkrótce sama udała się też do Gulltown, skąd miały wyruszyć oddziały Doliny. Oczywiście główne dowodzenie nad nimi miała przejąć władczyni we własnej osobie. Niestety ku wielkiemu jej smutkowi kilku lordów nie mogło zapewnić w pełni swego wsparcia, albowiem dostali jeszcze inną misję do zrealizowania. Findis zatem otaczała się póki co dobrze znanymi sobie twarzami - septonem Elysem, medykiem Albertem, bardem Jaskrem, maesterem Hobbesem, jak również nowopoznanym rycerzem, który ujął ją swą pobożnością. Starała się również konwersować z potężnym Andalem, który zdaje się zyskał sobie przydomek Święty. Oczywiście musiała zapewnić sobie także niewieście towarzystwo, dlatego też zabrała ze sobą Jessamyn Royce oraz Rebekę Redfort. Ta pierwsza aż rwała się do walki, z kolei ta druga chętnie oddawała się modłom.
Tuż przed wyruszeniem w dalszą drogę Jej Miłość pragnęła jeszcze raz ujrzeć Sept Siedmiu Gwiazd, jak również poprosić w nim o błogosławieństwo dla swojej wyprawy. Po wszystkim zaś stała dłużej przed potężną statuą Artysa Arryna, przyglądając się jej z uwagą.
-Rzekniesz mi, co mam czynić, maesterze? - zagadnęła Hobbesa, z którym pragnęła rozmówić się. Maester Nymor został w Księżycowych Wrotach, gdyby któreś z jej dzieci nagle potrzebowało fachowej pomocy. Z kolei ze starszym uczonym Findis spędzała ostatnio coraz więcej czasu, dopytując go w kwestiach dotyczących budowy maszyn oblężniczych. -Winnam ruszać już do Duskendale, czy też może zaczekać, aż pozostali lordowie przybędą? - zastanawiała się. Belmore i Coldwater jeszcze nie dotarli, ale wiedzieli przecież, gdzie mają ruszać. W tym czasie Findis mogłaby się przecież już rozmówić z królem Hugorem oraz ser Angronem. Jakoś tak perspektywa podobnych rozmów przyprawiała ją o mdłości. A może to widok posągu jej własnego ojca wzbudzał w niej takie nieprzyjemne odczucia? W każdym razie Jej Miłość wyglądała na dosyć bladą nawet jak na siebie.

Ziemie Burzy czy Dorzecze? Dla Jej Miłości było bez różnicy, dokąd skieruje swoje wojska, jeśli oczywiście nie będzie w tym sama. Skoro zatem zawarte sojusze zmuszały ją do poczynienia takich kroków, to czynić je musiała, a swoje prywatne zdanie jak zwykle zachowywała dla siebie. Daleko jej było od znajdywania przyjemności w podbojach, wojnach, marszach czy też zwykłych bitwach. Gdyby nie nosiła korony, nie zwracałaby nawet większej uwagi na sztuki militarne. Jednakże przez swoją płeć nader często musiała udowadniać, iż w niczym nie ustępuję mężom, a przy tym wciąż oczywiście zachowywać niewieście cechy. Dzięki Siedmiu jej charakter był kształtowany na dworze Artysa Arryna, przez co wyrosła na dość dumną i pewną siebie osobę, a już z pewnością na tyle zdeterminowaną, aby dopiąć swego, nawet jeśli jej droga miałaby być usłana trupami.
Z nowym poddanym Doliny Jej Miłość łączyło niewątpliwie oddanie wierze i naukom septonów. Potrafiła równie gorliwie co on wznosić swe modły ku Siedmiu, jednakże z oczywistych względów nie stanowiła równie potężnego przeciwnika w boju. A choć jej głos potrafił być donośny, to w każdym momencie pozostawał spokojny i niewzruszony niczym stal.
Dziedzictwo w postaci Septu Siedmiu Gwiazd radowało królową, nawet jeśli musiała przy tym znosić widok posągu przedstawiającego jej pana ojca. Może przynajmniej którejś nocy ptaki go zapaskudzą... Nie miała jednak zbyt dużo czasu, aby nad tym rozmyślać. Miast rozpamiętywać dawne dzieje, Findis wolała przyjąć z otwartymi ramionami wszystkich septonów i wszystkie septy, którzy pragnęli zaoferować swe wsparcie podczas nadciągającej kampanii. Czyż nie był to w istocie znak od Siedmiu? A może to mylne poczucie o bożej opatrzności przysłaniało dużo bardziej przyziemne wytłumaczenie?

Maester Hobbes był bardzo cennym doradcą, o czym królowa zdążyła już nieraz się przekonać. Władczyni Doliny wielce upodobała sobie jego analityczny umysł, a choć sama starała się utrzymać swój obraz jako pobożnej i natchnionej niewiasty, to nie można odmówić jej było dobrej edukacji w wielu dziedzinach.
-Trafne spostrzeżenie, maesterze - odparła krótko i treściwie. -W dodatku mój dziad z pewnością dobrze skoordynuje przeprawę pozostałych sił Doliny - dodała, myśląc oczywiście o lordzie Corbrayu, z którym od zawsze łączyła ją nader dobra relacja. Szczęście wielkie, iż ser Jaime jednak ocalał, albowiem ciężko byłoby domownikom Heart's Home podnieść się po tak dotkliwym ciosie. -Dosyć już będzie modłów. Lepiej chodźmy popracować nad czymś, co ułatwiłoby życie bez jednej ręki - zadecydowała, rozpamiętując to, co te plugawe istoty uczyniły jej ludziom.