Wybrzeża Tarthu

Po opuszczeniu Smoczej Skały kierowali się na południe w stronę Morza Letniego. W stronę domu. Wciąż jednak mieli przed sobą długą drogę, a co za tym idzie mogło pojawić się na niej kilka przystanków. Pierwszym z nich - może też ostatnim - miała być Szafirowa Wyspa, która leżała idealnie na ich trasie. Mając do wyboru dwa zamki na niej położone - jeden należący do Pierwszych Ludzi i drugi należący do Andalów - Belaerys zdecydował się wybrać ten pierwszy. Nie miał szczególnie większej sympatii do jednej nacji czy też drugiej, ale w tym konkretnym wypadku widział tu po prostu większy potencjał.
Miał zamiar przybić do brzegu gdzieś w bezpośrednim sąsiedztwie Wieczornego Dworu - zdecydowanie najlepiej by było, gdyby zamek okazał się mieć port czy przystań pod murami - i wysłał kilku jeźdźców z zapowiedzią swojego przybycia. Oczywiście towarzyszył im tłumacz. Mieli przekazać lordowi tę samą opowieść o rozeznaniu się w Westeros i jego potencjale handlowym, a tym samym szanse na korzystne dla niego umowy, co we wszystkich poprzednich portach, które przyszło im odwiedzić. Jeżeli idzie o rozmowy na tematy poważne - mogli do nich przejść od razu lub po jakiejś biesiadzie, jak to sobie gospodarz zaplanuje z powitaniem ich - wolał, aby odbyły się w bardziej kameralnej atmosferze. On, lord i ewentualnie paru jedynie doradców dla każdej ze stron. Wziąłby ze sobą w tej roli Rickarda.
Jeżeli szło o straż, to towarzyszyłoby Aenarionowi jego dwóch najbliższych ochroniarzy oraz za orszak w drodze do zamku służyłoby mu trzydziestu gwardzistów. Nie bał się zbytnio o swoje bezpieczeństwo, a chodziło bardziej o odpowiednie podkreślenie statusu. Pewnie zabrałby też Sarosha, biały lew był niewystępującym w Westeros stworzeniem, tak więc mógł wzbudzić pewne bajowe zainteresowanie. Resztę gwardzistów i żołnierzy, aby nie niepokoić gospodarza, pozostawiłby na okrętach. Zastrzegłby jednak, aby zachowali czujność. Ten kontynent już nieraz pokazał, że ludzie byli tu bardziej niż dziwni...

Więc kolejnym przystankiem był Tarth. Rickard był rad wielce z tego powodu rad, albowiem spodziewał się, z czym będzie się ta wizyta wiązała. Ha! Oby się nie mylił. No i oby Tarth nie okazał się przeżarty andalską zarazą. To byłby podły układ wydarzeń, gdyby się okazało, że ten władyka już się zaprzedał swemu andalskiemu panu i służy mu wiernie. No ale, to się zobaczy.
Tymczasem dołączył do świty w swym rynsztunku, przynajmniej na czas, gdy wkraczali do zamku. Rzecz uczynił dla prezencji, nie ze strachu przed napaścią. Musiałby być naprawdę skłonny do paranoi, by spodziewać się ataku, kiedy nie było do tego powodów. Tak... Dalej to by pewnie wziął udział w posłuchaniu, skorzystał z gościny i przygotował swoją osobę na to prywatne posłuchanie. W międzyczasie by wypytał, kogo tutaj znacznego na zamku mógłby do rywalizacji w walce lub łuku wyzwać.

Na posłuchanie niepubliczne ubrałby się w brygantynę skrytą pod tuniką oraz długi miecz dobrej jakości. Dlaczego tak? A to jakby się lokalny lord narwanym durniem okazał i byłby też wierny swemu andalskiemu suwerenowi. Dlaczego nie topór? A miecz tak jakoś bardziej pasuje, miej podejrzeń budzi. Ot.
Oczywiście miał nadzieję, że nic się nie odchrzani i będzie spokojnie. W takim układzie na czas gościny i czynienia ewentualnych planów mógłby kontynuować naukę wiadomo czego. I to tak wytrwale.

Zgodnie z poczynionymi z Tarthem planami okręty Aenariona opuściły Szafirową Wyspę wczesnym wieczorem poprzedniego dnia. Kierowali się na południe, aby później zawrócić i po świcie ponownie pojawić się u wybrzeży w pobliżu Wieczornego Dworu. Tym razem valyriańskich żołnierzy dostrzec można było w ich pełnej liczbie i okazałości, ponieważ wszyscy stali na pokładach gotowi do boju. Złocone pancerze gwardzistów Belaerysa oraz srebrzyste kolczugi jego legionistów lśniły w promieniach unoszącego się nad horyzontem słońca, a on sam również odziany był w pełny pancerz wykonany ręką mistrzów ze swojej ojczyzny. Nie miał wątpliwości, że oręż kuty w smoczym ogniu i doświadczenie tych, którzy rzucili na kolana sławne legiony Ghis wystarczą aż nadto, aby zdławić wszelki opór jaki mogli stawić lokalni Andalowie.

Pozostało więc ostrożnie dobić do brzegu, wypatrując co dzieje się na lądzie i zachowując gotowość, aby zejść na ląd i wysłuchać co Tarth ma do powiedzenia. Wszystko się udało? A może ktoś mu umknął? Jak zapatrywał się na zbieranie swoich zbrojnych z najbliższej okolicy, a w drugiej kolejności od swoich wasali? Istotne informacje, zwłaszcza jeżeli bardziej ryzykowna część ich planu się nie powiodła. W porażkę wątpił, jednak lepiej było być gotowym.

Przyśpieszyć powrót - wedle swoich możliwości - mogli. Nic podejrzanego nie dostrzegli ani goszcząc u Tartha po naradzie, ani też wypływając. Wątpił też żeby ich niedawny gospodarz był w stanie przygotować coś mogącego im zagrozić w tak krótkim czasie nawet jeżeliby chciał. Niemniej jednak najczujniejsi ludzie wyznaczeni zostali do obserwacji lądu, a wszystkie siły gotowe były do ewentualnej walki, kiedy zbliżali się do wyspy. I tak na ląd schodzić musieli przygotowani, więc odrobina większej czujności niewiele tu zmieniała.

Na miejscu okazało się, że czeka na nich Tarth i dwóch jego ludzi. Albo każdy z nich przewyższał w rzeczywistości umiejętnościami Rickarda i właśnie mieli zdziesiątkować valyriańskie oddziały, albo nie knuli nic przeciwko nim. Bardziej prawdopodobna wydawała się ta druga wersja i ta też okazała się prawdziwa. Belaerys wysłuchał pana Wieczornego Dworu uważnie, a kiedy ten skończył roześmiał się w głos.
- Jedzie tutaj z ledwie dwudziestoma ludźmi? - zapytał, wciąż rozbawiony, jakby nie mogąc do końca w to uwierzyć. - Tyle planowania tylko po to, żeby sam podał się na srebrnym półmisku - stwierdził. - Najwyraźniej bogowie nam sprzyjają, prawda?
Jak rozumiał - Tarth dowiedziawszy się o nadciągających gościach wstrzymał się z mobilizowaniem swoich sił żeby ich nie zaalarmować. Jeżeli gospodarz był w miarę pewien, że Uthor niczego po drodze nie zobaczy i niczego się nie dowie od lokalnych możnych, a tym samym przybędzie do Wieczornego Dworu zamiast zmieniać zdanie, to powinni być z tego powodu bardzo szczęśliwi.
- Możemy przyjąć go na miejscu - stwierdził z uśmiechem. - I przedstawić mu nowe realia jakie zaczną panować na wyspie.