Zamtuz "Nefrytowy Kwiat"

Zamtuz, w którym Sebastion się zatrzymał - piękne, zmysłowe miejsce wypełnione muzyką, przyjemnymi zapachami oraz dobiegającymi z pięter przytłumionymi dźwiękami rozkoszy - należał do Kharima, majętnego Lengijczyka, który sprzyjał ich sprawie. Przynajmniej w pewien sposób. Przede wszystkim sprzyjał bowiem sprawie Ahiry, która również rezydowała w różowych murach przybytku. Kobieta była Lengijką, smukłą i atletycznie zbudowaną, równie wysoką co Skagir. Jak Wybraniec mógł się dowiedzieć przewodziła obecnie miejscowym separatystom pragnącym wyzwolić swoją ojczyznę spod rządów Yitijczyków, którzy podbili ją przed kilkudziesięcioma laty pod wodzą Jar Hara - ojca obecnego Boskiego Cesarza. Wzorem dawnych Boskich Cesarzowych Leng, Ahira oddawała cześć Przedwiecznym, szukając w ich sile oparcie do przegnania najeźdźców.
- Yitijczycy przybyli tu przed sześcioma dziesiątkami lat, aby narzucić nam swoje jarzmo - rzekła kobieta. - Nigdy jednak ich nie zaakceptowaliśmy. Boskie Cesarzowe Leng wielokrotnie zasięgały rady Przedwiecznych, a czterykroć nakazali nam oni wyrżnąć wszystkich cudzoziemców na wyspie. Teraz zbliża się piąty raz - Ahira uśmiechnęła się przewrotnie. - Bogowie zapowiedzieli nam wasze nadejście i wkrótce ziemia Leng napojona zostanie krwią Yitijczyków.
Jak się okazało przez księżyce swojego działania oraz prawie dwa księżyce pomocy Sebastiona miejscowi separatyści zdołali przemycić już nieco broni do Turrani. Mieli w mieście prawie dwustu swoich wojowników, dobrze uzbrojonych, a także dodatkowe uzbrojenie dla nieco ponad stu ludzi. Poza miastem również mieli ukryte składy, za pomocą których mogli wyposażyć kolejne trzy setki powstańców.
Każde z miast na Leng obsadzał silny yitijski garnizon w sile około tysiąca zbrojnych. Na północy wpływy najeźdźców były większe, albowiem rozpoczęli tam kolonizację wyspy i przez dziesięciolecia rozmnożyli się tam, zajmując ziemię pobitych Lengijczyków lub karczując dżunglę pod nowe pola i miasteczka. Na południu - wokół Turrani - populacja wciąż składała się prawie w całości z rodowitych, wysokich mieszkańców wyspy. Czujność cesarskich ludzi ograniczała bardzo możliwości separatystów, a wielu Lengijczyków nie wierzyło w zwycięstwo wobec potęgi Złotego Cesarstwa, jednak wciąż Ahira była w stanie upewnić się, że po rozpoczęciu powstania pod broń stawi się przynajmniej tysiąc jej rodaków na terenach wokół Turrani oraz Leng Ma.
Dla separatystów ważne było również wyzwolenie potomków ostatniej Boskiej Cesarzowej, którzy przetrzymywali byli jako "goście" yitijskiego namiestnika w Leng Ma. Gdyby przywrócili do władzy potomkinię ostatniej władczyni, wówczas mogliby z pewnością liczyć na większy odzew pośród Lengijczyków. Poza tym - jak już kobieta wspomniała - cesarzowe Leng zawsze miały bliskie kontakty z rezydującymi pod wyspą bogami.

- Może powinieneś wejść do katakumb i zapytać o to bogów? - kobieta odpowiedziała pytaniem na pytanie. Skąd miała wiedzieć co zachodziło pomiędzy bogami a cesarzowymi? - Pfhh... - prychnęła, ściągając brwi. Jej twarz przybrała drapieżny wyraz. - Ponieważ nie jesteś w stanie. Słyszeliśmy o twojej armii - lord Sebastion skupił się w tym momencie na zawartości swojego kielicha, unikając kontaktu wzrokowego z kimkolwiek. Przybył szukać sojuszników i kultystów, jak wszędzie po drodze, i znalazł ich. Niestety nie spodziewał się, że nagle ktoś może chcieć się im odgrażać ludobójstwem. - Nic nie zdziałacie samotnie przeciwko Złotemu Cesarstwu. Namiestnik Jar Jar byłby w stanie rozbić was w pył tym co ma, a co dopiero kiedy cała populacja Leng zjednoczy się pod jego sztandarami w zemście i obronie własnej. Nie mówiąc już o starym strażniku, który czai się w dżungli...
Kobieta przełożyła nogi przez oparcie fotela i upiła łyk wina z pucharu.
- Nie jesteś tu żeby spuścić się do kolejnej rzezi, jesteś tu żeby wykonać wolę Przedwiecznych - stwierdziła sucho, podczas gdy Grafton pociągnął długi łyk wina, aby uniknąć zaśmiania się na słowa "spuścić się". - Może czas zaczerpnąć ze wszystkich aspektów bogów i podejść do tego z odrobiną rozumu?
Trudno było się kłócić z tym, że rzeź na Lengijczykach z pewnością utrudni dalsze posunięcia popychając ich do stanięcia po stronie okupantów. Yitijczycy mogli nie być mile widziani przez wszystkich rodowitych mieszkańców wyspy, ale swoimi rządami przynosili stabilność, prawo, rozwój i rozbudowany oraz skuteczny aparat administracyjny. W porównaniu do masowego ludobójstwa prezentowali się więc dość pozytywnie. W dodatku obecność separatystów oznaczała, że istniały grupy uzbrojonych Lengijczyków, którzy natychmiast byliby w stanie sięgnąć po broń w obronie swoich domów. Antagonizując Lengijczyków poziom wyzwania na wyspie niewątpliwie by wzrósł.

- Chcesz mieć cały garnizon na nogach w momencie ataku? - Ahira spojrzała na Dzikiego z mieszaniną szoku i wciąż obecnej niechęci, kiedy ten zasugerował żeby Lengijczycy "szturmowali lub oblegali" miasto od północy. - Tysiąc ludzi nie zbierze się niepostrzeżenie pod bramą w jeden wieczór. Albo dowiedzą się wcześniej o gromadzeniu takiej siły, albo musiałaby pojawić się mniejsza, która nie stanowiłaby dla garnizonu poważnego zagrożenia.
Mimo nikłego zagrożenia nie ulegało wątpliwości, że garnizon w mieście zostałby postawiony na nogi, a wieści posłane do Leng Ma i Leng Yi z ostrzeżeniem o możliwych wystąpieniach miejscowej ludności. Wówczas powołane zostałyby garnizony również tych miast oraz uzbrojone lokalne milicje yitijskie, a pierwszy raport ostrzegawczy wyruszyłby do Yin przed upłynięciem trzeciej doby od pojawienia się "oblegających". Złote Cesarstwo było - co już w pewien sposób mogli zaobserwować w porcie oraz przy bramach - drastycznie inne od wszystkiego co do tej pory napotkali na swojej drodze. Yi Ti na tle innych krain - takich jak Północ, Dolina, Ziemie Burzy, Wyspy Letnie czy Gogossos - było tytanem, bogiem pośród śmiertelników. Najprościej zaś było powiedzieć, że Yitijczycy byli po prostu dobrze zorganizowani i kompetentni. Dwie rzeczy pozornie tak proste, a jednak tak rzadko spotykane.
- Zresztą port padnie po wpłynięciu tam pierwszego okrętu. Bramy miejskie są zamykane na noc i straże nie utrzymują oddziałów poza murami, do bram nie napotkacie innego oporu niż pociski z kusz i skorpionów - powiedziała kobieta. - Załogi bram nie opuszczą ich natomiast jeżeli nie otrzymają takiego rozkazu, a żeby taki padł musielibyśmy chyba szturmować północną część murów w sile kilku tysięcy i wygrywać, aby dowódca straży nie miał innego wyjścia jak ściągnąć każdego kogo może - rebeliantka odstawiła pusty puchar na stół. - Jeżeli chcesz mieć użytek z naszych na zewnątrz, to najlepiej sprawdzą się zastawiają sidła na drogach i eliminując posłańców, kiedy ci wyruszą zaalarmować Leng Ma o nadpływających okrętach.
Chyba tyle było z lokalnego komentarza. Z łapaniem Yitijczyków w niewolę - do pracy czy na ofiary - Ahira i jej ludzie nie mieli problemu, podobnie nie protestowali przeciwko powstaniu w mieście wojowników, którzy zostali w nim zgromadzeni. W końcu po to tutaj byli. Sebastion tymczasem nie protestował wyruszeniu na Wyspy Mantykory. Miał kogę od Qavo z załogą, tak więc zabiorą dwóch czy trzech separatystów, aby nie wzbudzać podejrzeń, i wypłyną.

Wyglądało na to, że udało im się w końcu dojść do porozumienia. Chociaż Skagir nie mógł raczej liczyć ani na zaufanie, ani na sympatię Lengijczyków.

Zanim reszta jego ludzi dotrze na miejsce miał przed sobą kilka dni w Turrani, które mógł wykorzystać wedle własnego uznania.