Pola Estermontu

Choć od czasu ataku Dzikich minęło wiele księżyców, tak skutki ich najazdu były odczuwane przez następne kilkanaście tygodni i tak naprawdę dopiero teraz życie na Estermont poczęło wracać na stare ścieżki. Choć mówienie o starych ścieżkach było stwierdzeniem na wyrost - owszem, od ostatniego najazdu wyspę nie nawiedzili nowi wrogowie, a to co zostało z tutejszej populacji wróciło do swoich, zniszczonych, domostw i zaczęła odbudowę swojego życia z resztek i ludźmi, które najeźdźcy zostawili za sobą. A dóbr, które zostały było niewiele, za to zostało mnóstwo trupów, które trzeba było uprzątnąć. Najgorsze jednak miało dopiero nadejść...
Jakkolwiek bowiem ludzie, jak to mieli w zwyczaju, szybko zabrali się do pracy, tak czy to z powodu zbyt dużej liczby zabitych, a może gorącego lata lub zwykłej nieuwagi, a może pomieszania wszystkich tych czynników, na Estermont wybuchła zaraza, której ostatnie ogniska wygasnąć miały dopiero wraz z początkiem trzeciego księżyca. Niektórzy, mogliby załamać ręce - tragedia goniła tragedię i bogowie zapomnieli o swych wyznawcach. Najpierw Pierwsi Ludzie odzyskali wyspę, potem nastąpił najazd barbarzyńców, a teraz zaraza. Inni, ci bardziej "optymistyczni" zauważyli, że przynajmniej nie zginęło tak wielu ludzi jak mogłoby, gdyby wciąż na wyspie było więcej ludzi, choć inni celnie raczej zauważali, że nie było bo zostali wyrżnięci i uprowadzeni, a i to pewnie przez zgniłe ciała i zatrutą wodę zaraza się rozpoczęła. A może to Dzicy wojownicy przynieśli coś ze sobą zza Muru.
W każdym razie przez długie tygodnie szlochy i pogrzeby miały towarzyszyć mieszkańcom Estermont i być może teraz, pasmo nieszczęść miało się zakończyć. Ludzie potrzebowali wytchnienia.