Wybrzeża Estermontu

Cóż... Gdyby klękacze mieli wojów w gotowości, to pewnie Skagir dostałby tę pożądaną walkę. Tymczasem wyglądało na to, że jedynie czujnie spoglądali w stronę morza i gotowi byli szybko czmychnąć z dala od niego i przegrupować się w oczekiwaniu na starcie z najeźdźcą. Tchórze! Przynajmniej seksu mu nie brakowało.

Kiedy zaś Wybraniec przywdział skórę swego skrzydlatego towarzysza i udał się na zwiad, z ulgą mógł stwierdzić, że południowcy nie upodobali sobie strzelania do wszelkiej zwierzyny wzorem ogarniętych już paranoją Boltonów. Mógł się więc wszystkiemu przyjrzeć spokojnie i bez pośpiechu.

Ruszyli wykonać plan jaki uknuł Wybraniec. Modlitwy do Przedwiecznych pogody niestety nie zmieniły i jedynie kilka małych chmur nieudolnie próbowało przykryć niebo. Najwyraźniej bogowie uważali, że Skagir musi dowieść swojej wartości w trudniejszych warunkach i dali mu ostatnio wyjątkowo wiele pomocy. Czym on był - mężczyzną czy dzieckiem?

Skoro noc nie nadawała się do dobrego podejścia, to wedle zamysłu pozostał im świt. Co się działo z jego okrętami Skagir nie wiedział, ponieważ oddzielił się od nich na jednej łajbie. Świadom był tylko swojej sytuacji, a ta była całkiem dobra. Przemknęli się niezauważeni do brzegu, ukryli drakkar w gęstwinie i niepostrzeżenie - wedle swojej opinii - podeszli pod zamek od północnego-zachodu. Pozostawało im czekać na uderzenie reszty Dzikich i to nadchodziło. Niefortunnie wróg dostrzegł armadę Matki Gór prędko - najpewniej wypatrując andalskiego kontrataku ze wschodu i sądząc, że go właśnie dojrzał - co natychmiast wywołało alarm w postaci bicia w dzwon i grania w rogi.
Morze było puste, niebo było w miarę czyste, okręty udało się dostrzec z dość dużej odległości. Obserwując sytuację z pomocą swego zaufanego, skrzydlatego towarzysza Skagir mógł być pewien, że prostaczki z podzamcza bez problemu umkną, a obrońcy gotowi będą do przyjęcia najeźdźców. Z zamku wystrzeliło po chwili także pięciu konnych, którzy gnali dalej w głąb wyspy. Dwóch z nich byłoby wystawionych na atak ze strony grupy Wybrańca - na jednego mogli opaść, a drugi był wystawiony na strzał. Interwencja mogłaby jednak zdradzić ich pozycję.

Podążając za gońcami z Zielonego Kamienia - ponieważ trochę czasu Skagir miał - nie był w stanie dostrzec żadnej armii, skupiska wojsk czy wielkiego tabunu ludzi. Jedynie wioski, mniejsze i większe, a także kamienne wieże oraz solidne domostwa z ciosanych bali. Miejsca, w których żyli prości klękacze i miejsca, w których żyli ich mniejsi wodzowie. Gońcy niewątpliwie mieli podnieść po prostu alarm na wyspie i pozwolić innym jej mieszkańcom przygotować się na nadejście zagrożenia.

W końcu okręty Matki Gór dobiły do brzegu i szturm mógł się rozpocząć, jednak obrońcy zamku byli w pełni gotowi na przyjęcie swoich nieproszonych gości. Skagir i jego ludzie ruszyli ku murom, aby podkraść się do nich i wspiąć wykorzystując zamieszanie. Niestety liczebność wybranych sił miała zdradzić Wybrańca... On i Dama byli zwinni, może przy stworzonych okolicznościach podeszliby niezauważenie. Naznaczeni niestety nie dorównywali im pod tym względem, a większa ilość ludzi zwiększała ryzyko odkrycia. I odkryci zostali.
Jeden z ludzi na murach dostrzegł ich kątem oka i krzyknął, alarmując kilku innych przy sobie. Zaraz ostrzeżenie poniosło się dalej. Matka Gór biegła już w tym czasie naprzód, nie było więc możliwości, aby większe siły przerzucić do powstrzymania Skagira. Korzystanie z lin do wspinaczki podczas szturmu na zamek nie jest jednak metodą skuteczną, tak więc większe siły nie były nawet potrzebne. Łucznicy Dzikich próbowali osłaniać swoich dowódców i nie szło im to najgorzej, jednak wróg szybko dostosował się i uniósł tarcze. I cóż... Tarcza wystawiona między blankami, szybki ruch sztyletu czy toporka i wspinający się wojownik już się nie wspinał. Właściwie nikt się już nie wspinał.

Dama nie ucierpiała zbytnio, ponieważ jej linę odcięto ledwie po zarzuceniu na mur. Skagir jednak był już całkiem wysoko i ucierpiał w wyniku upadku. Podobnie ucierpiało paru Naznaczonych.

Na Estermont - wyspę zrujnowaną przez ostatnie walki i prawie opustoszałą poza umocnionym zamkiem - przybyły okręty ser Jarsona Sydera. Ten MĘŻNY andalski rycerz został pobłogosławiony i namaszczony przez samego Wielkiego Septona, aby wykonać objawione przez Siedmiu zadanie odzyskania włości Estermontów.

Andalowie nie spotkali się z żadnym oporem schodząc na ląd, a kiedy napotkali nielicznych z ocalałych mieszkańców, swoich ziomków, ci witali ich z ulgą i rzucali się im do stóp. Szczątkowa populacja wyspy miała się okazać nie tylko niegroźna, ale nawet wspierająca na miarę swoich niezwykle skromnych możliwości. Problemem był jednak garnizon Zielonego Kamienia, który stanowiła silna załoga zaprzysiężona Swannom z Kamiennego Hełmu.

Obrońcy nie mieli zamiaru się poddać, pewni swoich pozycji i tego, że ich senior oraz król prędzej czy później nadejdą im zwycięsko z odsieczą. Najeźdźcy nie myśleli nawet przez chwilę o tym, aby zawrócić i okryć hańbą tchórzostwa imię swoich rodów oraz Wiary.

Rozpoczęło się oblężenie Zielonego Kamienia.

Nocą doszło do starcia w pobliżu Estermontu. Lord Swann wyprowadził flotę Królestwa Burzy z Cheering Town i próbował odpłacić się Andalom za ich nocny atak w identyczny sposób. Niestety jego flota została zauważona i książę Corwyn Thosley wypłynął mu naprzeciw. Andalowie dysponowali pokaźną siłą drakkarów oraz kilkudziesięcioma kogami, których nie mieli Pierwsi Ludzie. Młody Thosley postanowił więc umieścić strzelców na żaglowcach, wykorzystując w pełni potencjał ich kaszteli, a te otoczyć wypełnionymi piechotą drakkarami. Lord Kamiennego Hełmu, szukając sposobu na wypracowanie jakiejś przewagi nad swoim wrogiem, który dzierżył zarówno stal, jak i posiadał znaczniejsze jednostki morskie, poczynił stosowne przygotowanie jeszcze przed wypłynięciem. Drakkary Pierwszych Ludzi nie były obsadzone w pełni, ale dzięki temu Swann zabrał większą ich ilość i otworzył sobie drogę do lekkiego wymanewrowania Andalów i częściowego ich okrążenia.

Pierwsza krew polała się za sprawą salw łuczników jakimi dysponowały obie strony. Andalowie dysponowali lepszą bronią oraz dogodniejszymi pozycjami, jednak strzelcy Pierwsi Ludzi byli bardziej doświadczeni i okazali się celniejsi od swoich przeciwników. Była to ponura wiadomość dla księcia Corwyna, dla którego odpowiednie rozmieszczenie i zabezpieczenie łuczników było jedną z kluczowych przewag. Kiedy statki obu stron uderzyły w siebie i załogi zaczęły skakać między nimi dokonując abordaży walka pomiędzy obiema grupami była wyrównana, powoli przechylając się na stronę Andalów w centrum oraz na lewym skrzydle. Na prawym jednak, ku zaskoczeniu wielu, Pierwsi Ludzie natarli z rzadko spotykaną furią, kładąc Andala za Andalem i z niezwykłym rozpędem zajmując wrogie jednostki.
Książę Corwyn, widząc co się dzieje, poprowadził w centrum swoich najlepszych wojowników, aby zadać Burzowcom podobne straty i nie dopuścić do zbliżającej się wielkimi krokami klęski. Manewr ten zakończył się powodzeniem, a ostatni z andalskich wojowników na prawym skrzydle jego floty stawali mężnie, kupując mu czas w obliczu przytłaczających ich Pierwszych Ludzi. W końcu prawe skrzydło Thosley'ó załamało się, pozwalając Burzowcom na krótkotrwałe oskrzydlenie ich centrum. Na tym odcinku ludzie Swanna ponosili jednak dotkliwe straty i Andalowie sprawnie przegrupowali się, aby poradzić sobie z kolejnymi wrogami.
Wkrótce to Andalowie zaczęli napierać, spychając wojowników Burzy dalej na pokłady ich własnych okrętów. Kiedy zdawało się, że w tej przeciągającej się bitwie zwycięstwo będzie należeć do synów Siedmiu, kolejny las los odwrócił się w drugą stronę. Andalom skończyła się amunicja. Pierwsi Ludzie tymczasem, dzięki uprzejmości lorda Szafirowej Wyspy, dysponowali dodatkowymi zapasami i radośnie kontynuowali szycie z łuków do swoich przeciwników.
W tym momencie lord Swann musiał podjąć decyzję - uciekać lub walczyć dalej. Jego piechota powoli ustępowała pod naporem wroga, jednak dzięki wyśmienitym popisom swoich łuczników dysponował ogólną przewagą liczebną. O ile, oczywiście, posłałby strzelców w zwarcie. Dokonując szybkich kalkulacji, lord Kamiennego Hełmu postanowił zaryzykować. Cofnął się osłaniany przez swoich czempionów i dał sygnał, aby połowa strzelców ruszyła wspomóc go i osłaniać resztę, która dalej sumiennie zmieniała Andalów w jeże. Decyzja ta się opłaciła i zwycięstwo Pierwszych Ludzi zdawało się bliskie...

Wtedy jednak dostrzeżono kolejne andalskie okręty. Ser Jarson Syder, andalski wódz oblegający Zielony Kamień, przybił z odsieczą flocie Thosley'ów. O ile Swann byłby w stanie pokonać księcia Corwyna i resztki jego ludzi, o tyle nie miał już sił, aby mierzyć się z kolejnymi, świeżymi siłami Andalów. Burzowcy dali sygnał do odwrotu. Dzięki swojej zażartości i dobrej kondycji łuczników wycofali się w dobrym porządku, ratując część swoich rannych i podpalając część drakkarów, aby stworzyć barierę między sobą a Andalami i jednocześnie nie pozwolić im na dodatkowe łupy.

Książę Corwyn, z pomocą ser Jarsona, zdołał uratować wielu swoich ludzi i wciąż zająć kilkadziesiąt nieprzyjacielskich drakkarów oraz wiezione na nich zapasy, zanim zostały one strawione przez ogień. Flota Ziem Burzy nie została może doszczętnie zniszczona, ale liczba jej okrętów drastycznie zmalała, podobnie jak liczba żołnierzy, którzy w najbliższym czasie mogli je obsadzić. Zagrożenie jakie stanowiła zostało w większości zneutralizowane, chociaż koszt tego był niemały.