Ziemie Walano

Znana maksyma głosiła: przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę. I drużyna owa została zebrana. Władca natomiast udzielił im wsparcia wedle swych możliwości, zatem więc jeśli Jalabhar potrzebował hełmu czy Celina skórzanego pancerza, to otrzymali je. Łowczy natomiast udzielił odpowiednich wyjaśnień, bliżej precyzując ich wstępne działania. Otóż najaktualniejsze w tej chwili informacje o aktywności mogącej podpadać pod działalność, tak go - o ile to jeden on - nazwijmy, Upiora z Walano pochodziły z sprzed tygodnia. Jedna z osad położona od dzień marszu na południowy wschód od Ostatniego Lamentu ucierpiała z powodu zatrucia strumienia, z którego mieszkańcy czerpali wodę. Co to ma wspólnego z Upiorem? Otóż kiedy wysłano jednego z mężczyzn by sprawę zbadał, ten zaginął. Oczywiście, zaginięcie mogło mieć różne przyczyny, ale kiedy po dwóch dniach wysłano już grupkę ludzi, to znaleźli oni jego gnijące, obdarte ze skóry a zawieszone na drzewie zwłoki, co raczej dość precyzyjnie, zważywszy na panujące okoliczności, wskazywało sprawcę. Natomiast powodem zatrucia strumienia okazało się kilka trucheł, jak zgadywali, nieszczęśliwych podróżnych doń wrzuconych. Cokolwiek kryło się pod mianem Upiora z Walano, najwyraźniej coraz lepiej radziło sobie w sianiu paniki.
- To póki co najaktualniejszy trop. - Rzucił podsumowująco łowczy. - Istnieje spora szansa, że zbyt stary, aby skutecznie go podjąć, ale póki co tylko to mamy. Upiór atakuje nieregularnie, przemieszczając się bez wyraźnego schematu. Pewnym jest tylko, że działa w pobliżu miejsc, gdzie łatwo mu o kryjówkę, czyli kryjąc się pośród lasów. - Dodał, rzucając spojrzenie swemu księciu. Jeśli ten nie miał żadnych sugestii czy uwag, to mogli się zbierać.

Tymczasem Celina zagadała do sławnej wojowniczki. Ta pochodząca z Trzech Wędrowców - wysp na zachodzie archipelagu - kobieta znana była ze swej waleczności oraz odwagi. W walce zaś, choć jej ciało prezentowało wyraźnie zaznaczone mięśnie, preferowała szybkość ponad brutalną siłą, w zwarciu posługując się swymi dwiema włóczniami a ciało osłaniając lekką brygantyną. Niemniej, a może nawet bardziej, była skuteczna w walce na dystans, sprawnie szyjąc do oponentów ze swego łuku, który wykonany był z drzewa złotego serca.
- Część. Choć to mężczyźni częściej skłaniają się ku temu. - Odparła, mogąc następnie wyjaśnić, iż nie jest niewłaściwym, kiedy kobieta chwyta za broń. W rytualnych wojnach między władcami z Wysp Letnich biorą udział przedstawiciele obu płci a pośród szlachetnych rodów nie jest niczym dziwnym, by kobieta, nawet jeśli nie interesują ją zagadnienia militarne, praktykowała posługiwanie się łukiem ot tak, chociażby dla sportu i rozrywki.

- To człowiek. Albo mała grupka ludzi. Tak bym obstawiał. Upiory na razie zostawmy dziecięcej wyobraźni. - Odparł stary łowca, wysłuchawszy uprzednio księcia oraz jego wybranki. Takie było jego zdanie jako człowieka, który raczej twardo stąpał po ziemi. Plotki natomiast, jak wiadomo, były różne. Jedni mówili, że to upiór a inni twierdzili, iż to bestia jakaś. Jeszcze inni podejrzewali pewnego znanego księciu pirata, którego statek wiedziano u wybrzeży Walano na krótko przed tym, nim rozpoczęły się te wszystkie nieszczęścia związane z tak zwanym Upiorem. Możliwym było, że owa obecność morskiego rabusia faktycznie miała ze sprawą coś wspólnego, ale możliwe też, że nie miała nic. Tak naprawdę to łajno wiedzieli i dopiero szli się dowiedzieć i zarazem problem zażegnać.

Kojja stwierdziła, że nie wie, jakim człowiekiem był ojciec Celi, ale ona sama była żywym dowodem na to, że się myli. No chyba, że kobiety są inne stamtąd skąd pochodzi.
Leszek tymczasem spojrzał na swą panią i przekrzywił głowę. W sumie to nie miał za czym niuchać, bo do wsi musieli dotrzeć. Potem musieli dotrzeć do miejsca, gdzie Upiór na pewno się pojawił. No a potem znaleźć jakieś ślady, o ile jakiekolwiek były. No bo jeśli to był realny upiór to słabo. Nawet zaś jeśli nie mieli do czynienia z istotą niematerialną, to wciąż minęło sporo czasu od ataku a i niewykluczone, że ślady bywają skutecznie zacierane. Ciężka roboto, toteż nie było co mitrężyć i ruszyli.


Zgodnie z tym co orzekł stary łowca, do wsi dotarli po dniu marszu. Słońce z wolna obniżało swą wysokość i mogli mówić już wczesnym wieczorze. Jak można było się domyślać, przybycie ich grupy wzbudziło w lokalnej społeczności niemałe zamieszanie. Ze względu na to, iż raczej wszyscy byli ubrani jak na polowanie a nie jak na salony, to książę nie wzbudził tym razem żadnych emocji. Przynajmniej początkowo. Przyćmiła go też obecność dwunożnego pupilka jego wybranki, który i tym razem stał się centrum uwagi gapiów, bynajmniej nie zyskując ich sympatii. By uspokoić nieco sytuację, jeden ze sług księcia szybko oznajmił, z kim mają do czynienia i że syn ich władcy przybył tutaj, by zakończyć terror Upiora. To nieco uspokoiło nastroje i zapewniło im cieplejsze powitanie.

Ale zaraz... Po co oni w ogóle włazili do tej wioski? Po pierwsze to i tak prawie zmierzchało, więc dobrze było skorzystać z ludzkiego osiedla jako miejsca noclegu. Tak i wygodniej, i bezpieczniej. Po drugie to będą musieli kogoś zapewne przymusić, by pokazał im, gdzie dokładnie znaleziono oskórowanego i gdzie leżały truchła zwierząt. Prawda, to kolejna osoba do kompanii, ale tylko tymczasowo. No i bez takiego przewodnika mogli zdecydowanie dłużej szukać owych punktów. Czy coś więcej? Ze strony łowcy nie. Jeśli jednak kto inny miał pomysł, jak spożytkować czas we wiosce w sposób taki, aby przyniosło im to korzyści to... Cóż, chyba niektórzy dla takich momentów wzięli udział w tej wyprawie, nie? Na przykład taki Jalabhar, który wojownikiem był najwyżej średnim a łowcą to w ogóle nie był. Z pewnością natomiast ani jemu, ani jego przyjaciółce nie można było zarzucić braków w rozumie oraz kreatywnym jego użyciu.

Książę i jego wybranka postanowili zatem pomówić z przedstawicielami lokalnej społeczności. Ci zaś... No, specjalnie wiele nie wiedzieli, przynajmniej z pozoru. Ale jak to? - ktoś mógłby zapytać. Czyżby poddani ojca Jalabhara nie chcieli gadać? Otóż nie, oni po prostu nie wiedzieli, że wiedzą coś istotnego. Istotność pewnych faktów może człowiekowi umknąć, kiedy nie dysponuje odpowiednią wiedzą, by ową istotność odnotować. No więc tak...
Zabity mężczyzna nie był nikim specjalnym. Ot członek lokalnej społeczności, który podjął się zadania sprawdzenia, czemóż to woda z rzeczki truje ludzi. Co jednak bardziej istotne, ów człowiek został w specyficzny sposób zmasakrowany. Poza tym, że z trupa zdarto skórę, ma się rozumieć - to już wiedzieli. Nie wiedzieli natomiast, iż ciało było poranione w wielu miejscach, tak jakby wielokrotnie zadano mu ciosy jakimś drzewcem. Ale... Ale to nie tak, że zwyczajnie zadano by mu te ciosy. Tych uderzeń było więcej, niźli potrzeba by zabić i zdecydowanie zadano je po złości, i z wielką siłą. I tutaj sam książę, walczący już włócznią, mógł stwierdzić, iż trochę dziwna sprawa. Taka włócznia, w sumie na Wyspach Letnich broń popularna, to miała przecież skrzydełka, by nie wbijać się za głęboko w ciało. Pchnięcie na długość grotu wystarczy, aby zabić i nie ma sensu prowokować utknięcia broni w ciele oponenta. Ot zagwozdka! Na szczęście z pomocą przyszedł łowczy, który powiązał takie rany ze znaną sobie pułapką. Ta prezentowała się zaś jako zakamuflowany dół, niekoniecznie głęboki, nabity naostrzonymi palikami. Oznaczało to, że wersja z istotą - lub istotami - polującymi z użyciem broni i zastawiającymi pułapki stała się właściwie pewna. Mieli do czynienia z czymś zdecydowanie materialnym i na pewno sprytnym, dobrze potrafiącym zaplanować pułapkę.

Jeśli chodzi zaś o przewodnika, to zgodził im się pomóc pewien człowiek i zaprowadzić ich na miejsce. Ale... Chciał złotą monetę z góry, żeby została u jego rodziny. Rozumiał, że powinien pomóc swemu księciu, ale oni też powinni zrozumieć, że prosili go o narażenie własnego życia. No a przynajmniej tak uważał.
Przy okazji tych pogaduszek stała się też dość dziwna rzecz. Otóż Celią i jej włochatymi przyjaciółmi zainteresował się pewien czarujący kawaler. Czy Jalabhar miał być o co zazdrosny? Być może... Konkurent był dość niebywałym zjawiskiem. Otóż była to żyjąca w okolicy, można powiedzieć "zaprzyjaźniona", małpa z gatunku, który lokalni zwali szympansami. Ponoć bardzo inteligentna. W tym zaś wypadku również o nietypowym umaszczeniu, bowiem był to albinos. Przypałętał się kiedyś i wkupił w łaski mieszkańców swoim wesołym zachowaniem. Prawdopodobnie - tak sugerował łowca - stado odrzuciło go z powodu jego odmienności. On zaś być może zainteresował się kobietą, bowiem była pierwszą taką dwunożną i podobną mu kolorem istotą jaką widział. Jaki by powód nie był, zaczął się wokoło Śledźmy kręcić, próbując zdobyć jej uwagę.

Mieli zatem przewodnika, pewne informacje oraz szympansa albinosa, który od dziś począł nosić zaszczytne imię Tytus. Po prawdzie to aż dziw brał, że małpa do tej pory pozostawała we wiosce. Szympansy to, prawda, nic niezwykłego na Walano, ale okaz albinotyczny zapewne chętnie zostałby dołączony do menażerii władcy a za morzem to poszedłby za ładną sumkę. Stwór był też całkiem inteligentny a w ciągu swego pomieszkiwania pośród mieszkańców wypracował sobie sposób na szczątkową komunikację. Mieszkańcy osady mogli kobiecie zdradzić, że ten rozumie na przykład machnięcie ręką ku sobie "jako chodź", pokiwanie głową "jako dość" (Tytus lubił dokazywać i odstawiać, jak to Letniacy mawiają "małpie figle", więc czasem trzeba mu było znać, że już starczy) czy kilkukrotne dotknięcie ust ręką jako danie znać, że chciałby dostać coś do jedzenia. Jasne, głównie sam zapewniał sobie pożywienie, ale czasem miał ochotę na coś, co jedli ludzie w osadzie.
Celia po wzięciu małpy na kolana musiała też przyznać, że jest całkiem ciężki. Ważył mniej więcej tyle, co ona sama, choć był zdecydowanie mniejszy. No ale, trudno się było dziwić, skoro jego kończyny były mocno nabite mięśniami, dzięki czemu nie tylko bardzo ładnie odprawiał te swoje hopki i figle, ale i wspinał się po najwyższych nawet drzewach.


Pobudkę mieli o świcie a czasu na posiłek niewiele, przynajmniej jeśli książę nie miał zamiaru buntować się przeciwko zdaniu łowczego, który czasu nie chciał marnować bezcelowym mitrężeniem.
Droga wiodła ich wzdłuż strumienia i tak podążali przez ćwierć dnia. Tutejszy miał lekką robotę a właściwie to do czasu nie miał jej w ogóle. Jego moment, chwila w której miał się okazać przydatny, wyszła właśnie jakoś tak po ćwierci przemaszerowanego dnia, gdy dotarli wreszcie do punktu, gdzie znalezione zostało ciało pierwszego śmiałka, który ruszył sprawdzić, co działo się ze strumieniem. Wskazane zostało dokładnie to drzewo, na którym powieszone było truchło. I cóż, to był ich pierwszy przystanek. I cóż... Łowczy ze swym kompanem zamierzali poszukać śladów. Zapachy to zapewne już wywietrzały, więc czy to Szarik czy Leszek się na wstępie nie wykażą. Kojja odeszła na bok z łukiem, tak na wszelki wypadek by czuwać ale nie przeszkadzać. Co zaś z Celią i Jalabharem? Oddali sprawy w ręce ino fachowców, czy mieli jakieś koncepcje?

Poza dokazywaniem oraz byciem niezaprzeczalnie interesującym oraz CENNYM zwierzęciem, albinotyczny szympans Tytus był mniej więcej komunikatywny oraz zmyślny. Potrafił używać prostych narzędzi, na ten przykład korzystając z patyka do podrapania się po plecach czy rzucając kamieniami w osoby, która go zdenerwowały. Co zaś do komunikacji to było, jak powiedzieli mieszkańcy osady, więc działały słowa i zrozumiałe "gesty" odnośnie prostych czynności typu idź, przynieś i takie tam. Można też było liczyć, że z czasem przywyknie do nowego miana i będzie na nie reagował oraz nauczy się więcej.
- Nie wydaje mi się. - Odpowiedział stary łowca. Czym popierał swoją opinię? Otóż szympansy kojarzy z racji na pełniony zawód. Te wydawały się natomiast najbardziej kierować wzrokiem. Ot, taki Tytus choćby też nie poznawał otoczenia jak Leszek, wąchając z zaciekawieniem to i owo. Być może, jako zwierzęta, miały zmysły bardziej wyczulone od człowieka, ale czy jakoś bardzo? Hmm... Łowczy podejrzewał, że za ich przetrwaniem stoi raczej inteligencja i stadność. Rzut kamieniem nie powstrzyma od ataku cętkowanej pantery, ale jak już zacznie trafiać ją kilkanaście kamieni na raz to inna bajka może być. Chyba... Nigdy nie żył między szympansami.

Co tyczyło się drzewa to dobre źródło informacji mieli ze sobą. Ich przewodnik mógł powiedzieć, że ciało oskórowanego było zarzucone na gałąź a nie przywiązane na linie. To jednak, tak na logikę, nie wykluczało użycia liny. Ktoś mógł je podciągnąć a potem wejść na drzewo i zarzucić. Linę zaś zabrać. Wszak dobra lina nie jest zła i szkoda jej marnować, żeby powiesić ciało. Ktoś mógłby powiedzieć: e tam, lina... To proszę bardzo taki ktosiu, załatw  środku dżungli linę.
Szukanie śladów szło opornie. Jalabhar pomocny specjalnie nie mógł być, bo i tematu nie znał. Celię chyba rozpraszał nowy kompan, bo pomimo pewnych, nawet niemałych umiejętności, nie mogła niczego znaleźć. Łowczy stary zaś pierwej na drzewo spojrzał i orzekł, że ktoś po nim właził, ale nie widać nic, co by sugerowało, że to nie był człowiek. Od obdrapania, które mogli zostawić choćby ludzie ściągający ciało. Później stary zabrał się za przeszukiwanie okolicy i jemu jakoś to poszło. Znalazł miejsce, oddalone o jakieś ponad sto metrów od drzewa wisielca, gdzie ktoś palił ogień. Przewodnik stwierdził, że to nie byli oni. Niestety, tyle z tego było, bo samo przeszukanie miejsca nie pokazało żadnych wyraźnych śladów czy porzuconej własności obozującego. Ten naprawdę się postarał, by zatrzeć ślady dość dobrze. Tak więc cóż... Jeśli nie mieli innych koncepcji na tę okolicę, to trzeba było ruszać dalej, do miejsca gdzie wrzucono do cieku wodnego trupy. Od tego miejsca dzieliło ich zaś jeszcze jakieś troszkę więcej niż ćwierć dnia drogi. Co w sumie dałoby dotarcie pod wieczór, z racji tego, że tutaj trochę zabawili na dokładnym przeszukiwaniu.

Szympans otrzymał kamień, uśmiechnął się szeroko i zaraz podbiegł do wodnego cieku. Wybrał jeszcze dwa podobnej wielkości kamienie i na oczach kobiety, z uśmiechem na ustach zaczął nimi żonglować. Całkiem sprawnie, trzeba przyznać. Cóż, pewnie byłby w stanie walczyć i bronić swego życia, ale najwyraźniej daleko mu było do szkolonego w bojach kompaniona.

Grupa ruszyła dalej, by szukać śladów w pobliżu miejsca, gdzie podłożono ciała. Przybyli tam dość późno. Trzeba było rozłożyć obóz i odpocząć. Tak też uczynili, rano dopiero rozpoczynając poszukiwania. Rano także rozstali się z miejscowym, który więcej pomóc im nie potrafił. No ale, ważne sprawy... Tropienie. To zaś jednym szło lepiej, innym gorzej. Celia miała chyba kiepski dzień albo szukała w złym miejscu. Takoż samo nie spisał się pomocnik starego łowcy, który również nie trafił na żaden ślad. Nadzieja pozostawała w starym i nadziei on owej nie zawiódł, odnajdując dwa tropy. Jeden z nich należał do zwierzęcia, pręgowanego kotowatego.
- Niebezpieczne cholery. - Rzucił tropiciel. Następnie wyjaśniając, że bydlaki to bardzo sprawni, cisi i silni przeciwnicy. Łowcy bardzo skuteczni, szczególnie nocą. Ten zaś był wyjątkowo duży. Nie te ślady były jednak najbardziej ciekawe. Drugie należały do czegoś niby to zwierzęcego, ale jednak jakby dwunożnego. Skojarzenie było oczywiste i wzrok kierował się ku Szarikowi. To znaczy nie on... Ale coś jemu podobne.

Cholera, kolejna maszkara czy nie, trzeba było trop sprawdzić. Ten zaś prowadził ich, mniej lub bardziej wyraźnie, przez jakieś trzy dni, w kierunku południowo-wschodnim. Dzień za dniem teren stawał się coraz bardziej zarośnięty a ślady cywilizacji były coraz rzadsze. Zbliżali się do wielkich połaci gęstej dżungli, co w sumie brzmiało sensownie jako propozycja miejsca, gdzie monstrum mogłoby uwić sobie gniazdko.
Na miejscu - jeśli można to tak nazwać - było już tylko trudniej. Poruszali się nie ścieżynkami a kompletnym, zarośniętym bezdrożem. Trudniej było tropić i zoczyć niebezpieczeństwo. Niemniej, łowca wciąż miał trop i ten zdawał się coraz świeższy. Szli tak gęsiego z tropicielami na czele kiedy nagle...
- Kur... - Jąknął stary łowca, kiedy tylko mnogie gałązki zarwały się pod jego butem. Nie skończył. Runął w dół i zaraz głośno wrzasnął. Młody rzucił siarczyste "cholera!" i zaraz spojrzał do dołu, skąd dobiegały jęki, żywego najwyraźniej, starca.
Tymczasem Celia zauważyła, że Szarik nagle stał się niespokojny. Zwierzoczłek począł rozglądać się na boki, niuchać i nasłuchiwać.
Reszta zaś... Cóż, obrońcy księcia rzucili się z bronią ku niemu, by go osłaniać w razie co. Kojja chwyciła za swą włócznię, zapewne spodziewając się nagłego ataku. Tytus cofnął się trwożnie i wskoczył na drzewo, co było sposobem jego gatunku na unikanie zagrożenia. Przynajmniej czasami. Sekundy mijały. Łowca jęczał, pewnie się wykrwawiając. Szarik niuchał. Niepewność rosła.

Padły rozkazy. Padło pytanie. Młodszy łowca, z pewnością nadal w szoku, wzruszył chaotycznie ramionami. Nie miał pojęcia, jak się do sprawy zabrać najlepiej. Na pewno wyjący z bólu, nalizany nabity na paliki mężczyzna potrzebował większej pomocy niż podanie dłoni. I tutaj, na całe szczęście, mieli medyka. Celia przybyła i na szybko mogła ocenić, iż stan poszkodowanego jest dość poważny. Upadł trochę na bok i to go uratowało, jakimś cudem, od ran klatki piersiowej i jamy brzusznej, które byłby praktycznie gwarantem śmierci. Przy odrobinie szczęścia, szybkiej. Nadal jednak rany były poważne. Przebita ręka i udo. Prawdopodobne uszkodzenie kości. Trzeba było tam wleźć i go wyjąć. Już się mieli do tego zabierać, kiedy nagle...

Siup! Cichutki, ledwie słyszalny świst przeciął powietrze a wilkoczłek Szarik zawył z bólu. Strzała wbiła się w jego bark, tuż obok miejsca, które osłaniała brygantyna. Strzał nie był przesadnie mocny, ale ich nieludzki kompan i tak cofnął się o krok. Kojja krzyknęła "tam", wskazując grotem dzierżonej włóczni na sylwetkę, przez chwilę widoczną w na gęściej zalesionym obszarze. Zaraz też czmychnęła za drzewo, nie wiedząc, czego się jeszcze spodziewać. Łucznik towarzysz księcia tymczasem nie patyczkował się, tylko napiął cięciwę na której nałożona była strzała i wypuścił ją we wskazanym kierunku. I... Pocisk walnął po roślinności, która odpowiedziała szelestem. Drugi szelest informował, że coś się przemieszcza w roślinności. Chyba za najbliższe swojej pozycji drzewo. Trochę ponad pięć dziesiątek metrów od nich? Szelesty ucichły. Szarik wyszarpał strzałę i warknął w złości. Leszek mu zawtórował. Młodszy łowca sięgnął po łuk. Ty'Thuus dobył broni. Stary łowca jęczał. Cel był za osłoną, ale przynajmniej znali jego ostatnią pozycję. Sytuacja stała się cokolwiek napięta.