Dziedziniec Zielonego Kamienia

03/11/7PP

Dzicy złapali tarcze, Skagir złapał młot i ruszyli... Z początku szło nieźle, jednak kiedy stanęli pod samym donżonem, to już było trochę gorzej. Tak dwie tarcze trzymać, to trochę sobie człowiek nimi przeszkadzał. Jak jeszcze tych tarcz było osiem, a ludzi czterech, to zupełnie to Dzikim nie szło. Tak samo nie szło olbrzymiemu Wybrańcowi, którego ciężko było z racji na rozmiary osłaniać, wyłamywanie solidnych drzwi. Leciały strzały, leciały kamienie i obrońcy Skagira jeden po drugim padali na ziemię. Od jego pancerza też odbiła się jakaś strzała, jakiś kamień ześlizgnął mu się boleśnie po naramienniku, a później było tylko gorzej...
Ostatecznie jednak drzwi zostały sforsowane, a chociaż ze Skagira sterczały trzy strzały, był posiniaczony i miał wielkiego guza na głowie, to wciąż był w stanie zabijać. Prędko przekonało się o tym dwóch andalskich rycerzy oraz grupka poborowych z Końca Burzy, którzy chcieli go zatrzymać. Widząc sukces swego wodza, Dzicy również dołączyli do walki. Matka Gór poprowadziła oddział byłych najemników na donżon, natomiast Biała Dama poczęła przeszukiwać z innymi wojakami resztę zamku.

Walki wkrótce ustały, a Dzicy odnieśli zwycięstwo. Podczas gdy Matka i najemnicy przełamywali zaciekły opór ostatnich obrońców, Skagir pozbawił jeszcze życia jakiegoś pancernego wojaka, który chyba był kimś ważnym. Miał takie jelenie rogi na hełmie i wyglądał na bogatego. Stawał też najlepiej ze wszystkich obrońców. Niefortunnie w obliczu furii Wybrańca nie znaczyło to wiele.

Zielony Kamień został zajęty, jego bogactwa wpadły w ręce sług Przedwiecznych, konni nie donosili o żadnym nadciągającym wrogu, a w lochach znaleziono jednego człowieka skutego w celi.