Wielka Sala

No nie, nie... Dolegliwości miały swoje powiązania z wiekiem. Leczenie ich było zwyczajnie niemożliwe. No, być może za pomocą magii. Może. Na pewno jednak starości tak po prostu uleczyć się nie dało. Oczywiście, specyfiki mogły pomóc i pomagały, ale to było hamowanie objawów tego, czego uniknąć się nie da.

Zasiadającego na tronie w Wielkiej Sali Poroża mężczyznę można by nawet nazwać umięśnionym. Nie miał on postury wielkiego wojownika, ale śmiało można rzec, iż dorównywał większości zamkowych zbrojnych. Na pierwszy rzut oka wyłapać było można także pewną niechlujność tego człowieka, którego bogaty ubiór nosił ślad po czymś tłustym w okolicach klatki piersiowej. Być może dzisiejszy posiłek.
Obok mężczyzny znajdowała się jego rodzina a tuż przy boku stał podobnej postury co ojciec syn. No, przynajmniej szło zakładać, że był to syn. Obaj przyjrzeli się podarkowi z uśmiechem i podobnie jak jeszcze-król Goodbrook podziękował i tutejszy władca. Prezent był godny. Dla kogoś jego majętności - czego oczywiście by nie przyznał - nawet bardzo godny.
- Oczywiście. Mówże, z jakim to posłaniem przybywasz. Nie ma co zwlekać. - Zezwolił monarcha, czyniąc z machnięcia ręką przyzwalający na zabranie głosu gest.

Jego Miłość, żeby tak szumnie powiedzieć, Elmar Buckwell nie słynął z nadzwyczajności swego rozumu. Nie można go jednak było nazwać głupcem. Zapewne i on spodziewał się, o czym Mogwyn będzie mówił. Ostatecznie po sąsiedzku żył z królestwem Mootonów, więc to i owo mógł zasłyszeć. No ale... Tak czy inaczej, nie wydawał się być propozycją zdziwiony. Za to wśród dworaków rozszedł się pewien szmer. Król pozwolił, by między sobą mówili, by się nadziwli, wymienili opiniami bądź obruszali. Długo milczał. Dużo dłużej niż Goodbrook. Najwyraźniej podobnie jak tamten, nie miał ochoty zrzekać się korony oraz tytułu. Z tym, że jego opory musiały być wiele silniejsze.
W końcu... W końcu król wyprosił większość dworaków, ostawiając przy sobie tylko najbliższą rodzinę. Mówili z Mogwynem dość długo, poruszając kolejne kwestie ewentualnego przejścia w poczet lordów Dorzecza bardzo szczegółowo. Było o pobożności, było o najeźdźcach, o zagrożeniach oraz zyskach. Władca długo wydawał się szukać argumentów i odpierać te, które wytaczał starzec. Ostatecznie musiał ulec i sam przed sobą przyznać, że chyba nie ma innego wyjścia, jak tylko ugiąć kolano.
- To musiało się prędzej czy później stać. - Przyznał, zapewne odnosząc się do tego, iż zewsząd praktycznie otaczali go już potężniejsi sąsiedzi a andalska nawała waliła w pobliskie brzegi. - Uklęknę przed Muddem. Oby Bogowie dodali mu sił do obrony przed tymi, którzy chcą naszej ziemi. - Dodał po chwili.

- Pewnie mówisz tak każdemu przez siebie przekonanemu monarsze. - Rzucił wciąż będący królem, Jego Miłość Elmar. Złośliwość? Nie, prędzej żart - dało znać się po tonie i obliczu. Ten promyczek uśmiechu szybko jednak zniknął tego nieco pochmurnego dla władcy dnia. Co zaś tyczyło się pobytu, to oczywiście nic nie stało na przeszkodzie, jak zresztą można było zakładać. Jutro, pojutrze, po-pojutrze... Poroże służyło swą gościną, jak wypada to czynić, gdy przyjaciela - a biorąc pod uwagę umowy uzgodnionego tego dnia, można było wysłanników Mudda zwać "przyjaciółmi" - się pod swój dach przyjmuje.
Czy mógł pomóc? Ano była taka sprawa, z którą zamkowy medyk nie dawał sobie rady. Chodziło o starą ranę z polowania u jednego z zamkowych czempionów władcy. Ciągle i ciągle cholerstwo się paskudziło i otwierało. Kuracja zastosowana przez Mogwyna wydawała się przynosić efekty, ale tylko czas pokaże, jak będzie naprawdę. Niemniej, wedle niego samego, rokowania były dobre a pozostawienie instrukcji postępowania medykowi szanse powodzenia niechybnie zwiększy. O ile zechce zostawić owe instrukcje.

Podróż była, o dziwo, dość spokojna. W zasadzie trafił podczas niej jedynie na jedną osobę, która potrzebowała więcej uwagi. Jakieś tam ziółka na sen, sranie czy rozniecanie konaru to tam... Przeciwwagę stanowił młody chłopak, uchodźca. Dzieciak miał może z dziesięć lat. Uciekł z rodzicami od andalskiego pogromu. Jak wiadomo, kiedy na gwałt ratujesz dupę, to nie myślisz za wiele o tym, co będzie później. Później zaś trzeba coś jeść, gdzieś spać. No i tak ci uchodźcy szukali jedzenia po lesie. Dzieciak chciał pomóc, wymknął się by coś upolować. Mały bohater... Trafił na jelenie. I cóż, jelenie to wcale nie są takie miłe i kochane stworzonka. Samiec jakowyś zapewne poczuł się zagrożony albo go chłopak sprowokował i ten rogami przerobił mu bebechy. Cud, że żył, kiedy go odnaleziono. Cud, że przeżył transport do obozu. I tutaj limit cudów się skończył. Mogwyn robił, co mógł, ale nawet pomimo dobrych medykamentów, nie udało się chłopakowi pomóc, ani nawet ukoić jakoś jego cierpienia. Paskudna sprawa.
Spokój oznaczał więcej czasu na naukę. Dość, by rozwinąć swe umiejętności. Starzec mógł wskoczyć na - że tak to idzie ująć - kolejny poziom. Ba, nawet i na jeszcze kolejny. Tak... I cóż, co upragnionego celu dotarli dnia dwudziestego siódmego bieżącego księżyca. Na spotkanie wyszło im Dziecko Lasu, jedno z gromady zamieszkującej tutejszy gaj. Mały jegomość, zapewne bardziej wiekowy niźli Mogwyn, poprowadził ich do celu, gdzie można było przedstawić powód przybycia.