Wybrzeże Sutków

04/11/7 PP

Waymar dotarł do Heart's Home bez problemów czy opóźnień. Droga, wbrew obawom okazała się szybka i nieobfitująca w pechowe przypadki. Pozostawało mu więc cieszyć się świeżym powietrzem i jazdą konno. Zauważył, że na wierzchowcu trzyma się coraz lepiej, więc i jazda zaczęła mu przynosić więcej radochy. Nie zadręczał się rozważaniem możliwych kontrargumentów Eleshama, miał na to bowiem wystarczająco wiele czasu, gdy leżał w łożu. Zamiast tego nabierał sił i relaksował się podczas jazdy. W Heart's Home nie zabawił wiele czasu, wymieniając jedynie niezbędne uprzejmości, po czym przesiadając na statek, który zgodnie z jego życzeniem oczekiwał na nabrzeżu. Teraz pozostawało tylko płynąć bez zwłoki na Sutki. Na miejscu planował znaleźć dogodne miejsce do przybicia do brzegu i zlokalizować miejscowych, by przedstawić im swą chęć rozmowy z królem Eleshamem i prosić o wskazanie drogi do jego siedziby.

12/06/8 PP, świt

Drakkary dobiły do brzegu, nadszedł więc czas na rozbicie obozu i podjęcie ważnych decyzji. Pierwszą z nich miało być oczywiście puszczenie konnego z informacją dla garnizonu, który poinformuje go, kto właściwie przybył do brzegu i że nie wiąże się to z zakłóceniem życia wyspy. Następnie należało przejść do decydowania o jeńcach, uwolnionych niewolnikach i zdobytej żywnosci.

Wpierw jeńcy zostali skrępowani i postawieni pod strażą, a potem Waymar zwrócił się do towarzyszących mu lordów Doliny lub ich przedstawicieli.
-Przyjaciele, wielkie dzieło stało się wczoraj naszym udziałem. Kły bestii, która nękała nasze wybrzeża zostały wybite, a Dolina zatryumfowała dzięki naszemu wspólnemu wysiłkowi. Nie jest to jednak koniec naszego zadania, gdyż nadszedł czas, by zanieść wojnę do domu naszych wrogów. Być może wciąż są tam jeńcy ze splądrowanych wysp, których będziemy mogli ocalić. Ci, których już ocaliliśmy, wrócą do swoich domów razem z dobytkiem, który został zagrabiony z twego wybrzeża, lordzie Coldwater. - uśmiechnął się do przyjaciela. Jeśli ten mógł obawiać się, że zagrabioną żywność zmieni właściciela, to mile się zaskoczył. Wszak nie byli bandą łupieżców, by dzielić raz zagrabione dobra. Byli żołnierzami Doliny i zwracali skradzione mienie prawowitemu właścicielowi. -Drakkary zostaną podzielone po równo, podobnie jak zdobyte na wrogu uzbrojenie. W tym ostatnim będzie miał swój udział też lord Flint, bo dopadliśmy wroga dzięki jego radom. Drakkary zabierzemy jeszcze na północ, być może wróg uwierzy, że to jego wojownicy powracają do domu. Teraz jednak nadszedł czas na pogrzebanie naszych przyjaciół, zajęcie się rannymi i przesłuchanie tych bandyckich ścierw. - rzekł. Tym ostatnim miał zająć się osobiście ze swoimi ludźmi.

Dzicy dostali jasną informację, że życie zachowają ci, którzy najbardziej udowodnią swą przydatność. Waymara interesowała liczebność hordy, ich umiejscowienie za Murem, lokalizacja portu, z którego wypływali na łupieżcze wyprawy, obecny status porwanych przez nich jeńców oraz oczywiście osoba króla hordy i jego obecne zamiary. Ci, którzy odmówią odpowiedzi, mieli być likwidowani na miejscu. Ponadto Waymar musiał porozmawiać z Horrmundem o nowych rozkazach.

Rad był, iż lordów nie trzeba było do niczego przekonywać. Sukcesy miłe zwiastowały kolejne, a dzięki temu można było skupić się na dalszych działaniach. Konieczność przełamywania oporu już na początku wyprawy źle wróżyłyby na przyszłość.

Wbrew temu, co możnaby sądzić, lord Royce nie znajdował żadnej przyjemności w torturach, choć czasem uważał je za środek konieczny do osiągnięcia celu. Tak jak wtedy, gdy przesłuchiwał górali, zapędzając się w okrucieństwie w nadziei na zdobycie kluczowych informacji. Nadzieje te były płonne, a Waymar przez pewien czas czuł się źle sam ze sobą. Ostatecznie mimo terroru, który nieśli w doliny, pozostawali jego rodakami. Nie czuł natomiast żadnego sentymentu do Dzikich, którzy zasłynęli jedynie okrucieństwem. Nie znaczyło to, że zamierzał uciekać się do tortur, zwłaszcza, że sprawa szybko się wyjaśniła.

Pozyskane informacje były interesujące. Cenne było poznanie lokalizacji ich portu, a Waymar sądził, że Nocna Straż powinna móc dorzucić do tego trochę własnej wiedzy. Pozostawało zapytać jedynie, jak długo płynęło się do owego portu od momentu minięcia Muru. Równie interesujące były pogłoski o Skagirze, którego nazywali wybrańcem. Wyglądało na to, że jego władza była równie polityczna co religijna. Ci Przedwieczni określani też jako bogowie w okowach, byli tematem, który musiał obgadać z maesterem. Próbował przeszukać własną pamięć, ale nic mu nie świtało. Jeśli nawet były to tylko bzdurne bajki to i tak wódz Dzikich wydawał się być cholernie zdeterminowany. Waymar zacisnął natomiast zęby, słysząc, że niewolnicy byli transportowani gdzieś wgłąb Zamurza. Uratowanie ich było jednym z celów wyprawy, lecz nie planował wówczas zapuszczać się dalej niż wybrzeże, biorąc pod uwagę, że dysponował ograniczonym czasem i środkami. Na razie jednak odsunął od siebie te dylematy. Tę decyzję podejmie, gdy dotrze do portu wroga i spróbuje dowiedzieć się czegoś więcej o sytuacji pojmanych Doliniarzy. Liczby wroga póki co go nie przerażały, o ile miałby on stawać tak jak do tej pory. Jako, że Dzicy mieli obiecane życie, a nie wolność, trafili póki co w pęta, a Waymar ogłosił następny dzień dniem odpoczynku, nim ruszą w dalszą podróż. Ich celem była Wschodnia Strażnicą, choć po drodze mieli zahaczyć o jej Wdowią imienniczkę. Wszak zamierzał uszanować decyzję Flinta, licząc jedynie na to, że wychyli on po dotarciu do domu toast za powodzenie ich wyprawy.

Sam Waymar zamierzał przeznaczyć najbliższe dni na pracę nad swym wizerunkiem. Odpowiednia postawa, ton głosu i mowa ciała były tym, co pomagało zachować kontrolę nad dowodzonymi ludźmi. A wśród tak sporej ciżby wojska wielu było dowódców, na których można było się wzorować.