Czarny Nurt - Rzeka

Hugor rozdzielił rozkazy i obowiązki - prace na Driftmarku posuwały się naprzód pod czujnym okiem jego zarządcy, tymczasem dwór w Tir Manos obarczony został odpowiedzialnością za przygotowania do ślubu najstarszej z sióstr króla z księciem Agravainem Arrynem. Rodzeństwo Eleonidy stanowiła trójka dojrzałych już panien, więc powinny poradzić sobie z podobnym zadaniem. Poza tym na zamku była jeszcze ich matka, która z pewnością zadba o wszystkie przygotowania.

Statki Hugora przepłynęły przez Zatokę Czarnego Nurtu i wpłynęły na samą rzekę. Tam, będąc wciąż niedaleko ujścia, wpadły na płynące z prądem drakkary Andalów pod wodzą Ogara Wojownika. Najwyraźniej bitwa o Hayford była już zakończona. Przywódca najeźdźców, niesławny Angron, był jednak mile zaskoczony pojawieniem się Eleonidy i jego wojowników, którym najwyraźniej śpieszno było do przelania pogańskiej krwi. Albo jakiejkolwiek krwi. Dobrze się też składało, ponieważ Ogar miał nawet sprawę, którą chciał z królem Tir Manos omówić. Skoro więc na siebie wpadli, to mogli porozmawiać na pokładzie jednego z ich okrętów, albo też zejść na ląd i usiąść wygodniej. Angronowi w tej kwestii było wszystko jedno.
- Widzę, że śpieszno wam przelać krew - powiedział Ogar, a usta jego wykrzywiły się w zadowolonym, chociaż odrobinę przerażającym, uśmiechu. - Podoba mi się to!
Angron był potężnym mężczyzną. Ten kolos o wzroście prawie siedmiu stóp przerastał Hugora przynajmniej o głowę, w barach był zaś tak szeroki, że po przecięciu na pół dałoby się z niego uczynić dwóch Eleonidów. Głowę miał łysą, podobnie pozbawiona owłosienia była jego ogolona twarz. Oblicze miał surowe, drapieżne i mało urodziwe. Król Tir Manos widział jednak w życiu paskudniejsze gęby. Chociażby dwie ze swoich sióstr.
- Hayford padło, spłonęło, obrońcy całują buty Neznajomego - oznajmił. - Miałem maszerować dalej, ale naszli mnie posłańcy z Doliny Arrynów i zaproponowali mi kuzynkę ich królowej za żonę. Ślub w drugiej połowie przyszłego księżyca, tak powiedzieli - zdradził Eleonidzie powód swojego odwrotu z ziem Darklynów. - Zgodziłem się, bo czemu nie... Tedy tak sobie też pomyślałem, że nie zostawię mojej armii daleko w środku pola, tylko gdzieś bliżej Doliny - rzekł. - A blisko Doliny jest Szczypcowy Przylądek, a tam zdaje się chciałeś się udać. Coś takiego twoje chłopaczki mi rzekły. W takim razie chciałem zgarnąć was z Driftmarku i udać się tam, puścić z dymem tych pogan i ich zamki. Wykurzyć ich z bagien i lasów, w których się kryją - powiedział, szczerząc się groźnie. - I proszę - jesteście! Obok Przylądka jest też wyspa. Wyrżnąłem lokalnych jakiś czas temu i słyszałem, że na gruzach osiedlił się jakiś Andal. Można by jej użyć jako bazy wypadkowej w razie problemów.

Angron był z pomysłu współpracy z miejscowymi niezbyt zadowolony, ale nawet rzeźnik jego pokroju rozumiał, że nie jest to pomysł głupi. Królowie Duskendale i Maidenpool, potężniejsi panowie od ludzi ze Szczypcowego Przylądka, próbowali podporządkować go sobie nie raz i nie dwa, a za każdym razem ponieśli klęskę. Mieszkańcy leśnej gęstwiny i nieprzebytych mokradeł musieli być więc niezwykle dobrzy w tym co robili i lokalni przewodnicy byli na wagę złota. Poza tym... Czymże jest oszczędzenie jednej wioski, jeżeli jej mieszkańcy poprowadzą cię ku rzezi dziesięciu innych?
Jeżeli zaś idzie o tych Brune'ów, to mało ich opis Ogara przejął. Jeden i drugi będą trupami, jeżeli prędko nie rzucą broni i się nie podporządkują jego woli. Takie to trupy, co po prostu jeszcze nie wiedzą, że nie żyją. Jedyne co lekko zainteresowało Angrona, to rzekoma waleczność i męstwo króla Elmo. Może by tak dał się namówić na rozstrzygnięcie sprawy jeden na jednego? To mogłoby też być zabawne.

Zanim ruszyli musieli postanowić jeszcze gdzie dokładnie się udadzą. W końcu terenu tego za cholerę nie znali i mogli lądować w różnych miejscach. Angron propozycje miał dwie - szukać miejsca do lądowania w pobliżu Szczypcowej Wyspy, którą już Andalowie kontrolowali, albo wpłynąć na wody Zatoki Krabów i szukać Dyre Den. Słyszał, że zamek był gdzieś na klifach nieopodal samego czubka przylądka, więc powinni zobaczyć go z wody. Byłby to też jakiś konkretny cel do ataku. W przeciwnym razie musieliby przeczesywać dzicz.

Zgodnie z rozkazami swojego ojca, lady Alerie Rowan poprowadziła oddział jazdy z Goldengrove w dół Czarnego Nurtu, gdzie obozować mieli zlokalizowani przez Dzieci Lasu fanatycy. Dziewczę posłało naprzód zwiadowców, a kiedy ci pomyślnie ukończyli swoją misję i potwierdzili istnienie chaotycznego obozu wroga, w którym na ląd kończyły schodzić kolejne siły, umyślono plan natarcia.

Pod osłoną nocy - i przy sprzyjającej pogodzie, albowiem deszcz lał obficie - jeźdźcy Rowanów zaszarżowali na obóz fanatyków. Natarcie wykonane było sprawnie, wręcz pięknie, a przyćmić mogło nawet najwspanialsze uderzenia andalskiego rycerstwa. Szkoda więc, że zmarnowało się na gromadę nawiedzonych obdartusów. Fanatycy, kompletnie zaskoczeni, padali niczym muchy. Większa część z nich padła, stratowana często we własnych namiocikach i szałasach, w pierwszych minutach ataku. Kilkudziesięciu ostatnich, skrzykniętych wokół Brunatnej Bessy, zdołało chwycić za broń i powalić kilkudziesięciu konnych Pierwszych Ludzi. Padli jednak prędko. Ich fanatyczną przywódczynię za cel obrała lady Rowan, która, zręcznie wykorzystując brak innego pancerza niż hełm u zaspanej Bessy, sprawnie sobie z nią poradziła.

Deszcz i noc utrudniały uprzątnięcie pobojowiska, ale po dłuższym czasie ludzie Rowanów byli prawie pewni, że żaden wróg się nie ostał. Mogli odpocząć do rana i przeczekać ulewę, aby podjąć dalsze działania. Chyba że ich dowódczyni miała inne plany...

Alerie dawno zaprzestała prób zrozumienia dziwnych przybyszów i ich podejścia do wiary, ale co i rusz dostawała kolejne potwierdzenia, że słusznie robiła. Wiara w bogów to jedno, wiara w fakt, że cię obronią i wesprą, ale to? To była po prostu głupota. Kiedy jej zwiadowcy powrócili z opisem bardziej biwaku niż porządnego obozu miała ochotę nie dać im wiary i posłać kolejnych, ale wtedy jej nadworna maruda pokręciła głową mrucząc "Andalowie" i cóż... nie było jak się z tym kłócić.
Nie mieli szczególnego planu, nie czyniono wielkich przygotowań. Kiedy chwila była dobra rzucili się jak na dziką zwierzynę i tak naprawdę wielkiej różnicy między gonionymi ludźmi a leśnymi stworzeniami czuć nie było. Dopiero po rozbiciu większości grupy wyklarowała się mała zbieranina wojów, którzy stawiali jakikolwiek znaczący opór, chociaż było to jedynie odwlekanie nieuniknionego. Sławna Brunatna Bessa może stanowiłaby wyzwanie, gdyby była w pełni sił i z ekwipunkiem w całości, a tak powalenie jej wydawało się niemal nieuczciwe. Bitwa zakończyła się szybciej, niż na dobre się zaczęła, co przynajmniej dawało im trochę czasu. Rozkazy Rowan wydała podobne do poprzednich. Uprzątnąć wszystko, zebrać ewentualną broń czy pancerze, przynieść ewentualne kosztowności, chociaż w te akurat mocno wątpiła. Znów też niestety musieli pochować towarzyszy i chociaż obiektywnie ich atak był sukcesem Alerie wypominała sobie każdego z poległych. Nie było się jednak co rozwodzić, mieli zadania do wykonania, rannych do opatrzenia i noc do przespania. Na wszelki wypadek rozstawiono warty, a gdy tylko wszyscy będą już wypoczęciu musieli ruszać. Trzeba było dogonić resztę ich armii.