Przedpola Greykeep

Zabawa - jako i Wysoki Król przewidział - trwać miała od brzasku do nocy, albowiem wielu znalazło się chętnych do wykazania swojej bojowej sprawności. Tylu ich było, że spamiętać imion ich wszystkich nie szło za cholerę na jednym takim posiedzeniu. Wymienić jednak można takich chociażby uczestników jak zaprzysiężeni Victarionowi mężowie - Czarny Qoho i Ragnar Bobrok, szalony Euron Humble zwany "Szwaczem", bitny Victarion Hoare i jego kuzyn król Halleck, lordowie Kenning oraz Goodbrook, a także sławni łupieżcy pokroju Dagmera Krzywego Poślada czy Rodericka Farwynda.
Ostatni z tych wymienionych - Roderick Farywnd z Sealskin Point - w zmaganiach zatryumfował. W finale przemógł zawziętego na zwycięstwo lorda Kenninga z Harlaw, a wcześniej tryumfował między innymi nad Szwaczem. Zwycięzcy przypadła hojna nagroda ufundowana przez Greyirona oraz Harlawa, podczas gdy sąsiadowi pana Harlaw Hall dostała się skromniejsza sakiewka dla drugiego.

W kwestii rozglądania się za kolejnymi, dobrymi kandydatami do załogi, których interesować mogłoby dołączenie do Victariona, była trochę posucha. Już mu się trafił taki nieprzeciętny Ragnar, ale więcej kandydatów jego poziomu "do wzięcia" nie było. Ewentualnie znalazłoby się pewnie kilkunastu, może nawet kilkudziesięciu, łupieżców znających się na swojej robocie, ale pośledniejszego typu, gdyby Harlaw przerzucił się z jakości na ilość. Jakości zaś się trzymając, to... Hmm... Można było próbować zaprosić Rodericka Farwynda, acz to bardziej do współpracy niż na służbę, albo zaryzykować podróż po wzburzonym morzu szaleństwa i porozmawiać ze Szwaczem.

- Co jest, kurde? Noc jest, kurde... - mruknął pod nosem Rodercik Farwynd, kiedy to Victarion naszedł go żeby proponować jakieś pojedynki.
Cały dzień walk, z których największą ilość toczyli ci znani i dobrzy wojownicy, słońce już dawno zaszło. Da się zrozumieć, że niektórzy byli napaleni na swoje hobby, ale w pewnym momencie kończył się rozsądek, a zaczynała już nachalność. Jedynie Halleck Hoare, dobry przyjaciel, zgodził się stanąć do walki.
Morski król z Wielkiej Wyk dobrze stawał. Z pewnością dawał z siebie więcej niż mógłby taki Ragnar czy Qoho, chociaż nie tyle co Togarion Greyiron. Wysoki Król był jednak wojownikiem wyjątkowo wybitnym, więc nie była to żadna hańba. Koniec końców Hoare uległ przed ciosami swego przyjaciela, chociaż starcie z takim przeciwnikiem z pewnością pozostawiłoby Victariona rannym, i to nie lekko, na polu bitwy.


Kolejnego dnia zebrała się grupka wojowników, którzy byli zainteresowani grabieżą ziem zielonych u boku Harlawa. Piętnastu ich było, każdy z własną koszulką kolczą, hełmem okularowym, okrągłą tarczą i orężem. Głównie w formie topora bądź krótkiego miecza. Do tego oczywiście też jakaś mniejsze broń - toporki, noże, sztylety. Ogólnie mówiąc - dobrze uzbrojeni mężczyźni.
Czy umieli się bić? Ano, owszem, umieli się bić. Nie tak jak czempioni archipelagu pokroju Ragnara czy zwycięskiego Farwynda, ale z pewnością przyzwoicie. Takiego prostaczka z zielonych krain to by zarąbali. Może nie byli tak twardzi jak drużyna Victariona, jego najbliżsi zbrojni towarzysze, którzy strzegli jego twierdzy i zasilali jego drakkar, ale lepsi byli niż większość innych łupieżców z wysp.

Co wzięli wojownicy? Żołd. Zdecydowanie żołd. Lubowali się w bitce, a uprawa ziemi to była dla sług, a nie Żelaznych Ludzi. Jak się w przyszłości dorobią, na wyprawie jakiegoś służalca czy dwóch złapią, to może i wtedy myśleliby nad zmianą swego losu. Na razie jednak bycie częścią garnizonu, bliżej akcji, z wiktem i opierunkiem, a jeszcze z monetą na ale... to było życie!

Roderick Farwynd z Victarionem pojedynkować się nie pojedynkował, ponieważ wybywał w drogę. I tak zamarudził dłużej niż zamierzał przez ten "turniej". Nawet pośród Żelaznych zaś, skorych do bitki, praktykowane przez Victariona bieganie za pojedynkami wszędzie i o każdej porze było... nietypowe. Ćwiczenia na dziedzińcu czy innym placu, kiedy akurat się odbywały - jak najbardziej! Siłowanie, zapasy, taniec palców, walka na pięści przy ognisku, w gospodzie czy na uczcie - jeszcze jak! Ale takie bieganie za innymi czy proszenie ich o pojedynki przy prawie każdym widzeniu? Nieco, krótko mówiąc, dziwne.
Greyiron na pojedynek się zgodził, ale biorąc pod uwagę, że ostatnim razem przy widzeniu Harlaw go dwa razy pod rząd męczył, a teraz przy pierwszej okazji znowu, to nie można było wykluczyć, że Wysoki Król wyrobił sobie o nim opinię, że trochę upierdliwy czy nachalny z niego typ. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że szło tu o wyzywanie pana całego archipelagu.

Jak walka poszła? Na początku Torgon wydawał się nieco ospały i odsłonił się w sposób niepodobny sobie, co pozwoliło Victarionowi zdobyć parę łatwych trafień. Może jeszcze nie odpoczął dobrze po uczcie i potrzebował mocniej się rozgrzać? Możliwe, że tak właśnie było, ponieważ później stawał zaciekle jak wcześniej. Celnie i mocno uderzał, a przebić się przez jego tarczę było prawie tak ciężko jak przebić się przez mur waląc w niego łbem. Victarion wyraźnie się poprawił i to - wraz z niefortunnym dla króla początkiem - dało mu ostatecznie zwycięstwo, aczkolwiek nie był to tryumf łatwy. Wciąż - dopiero dwa do jednego.

Król, kiedy już przepłukał gardło ale, mógł coś powiedzieć.
- Nie zapatrujemy - rzekł całkiem poważnie Greyiron. - Ludzie z Zielonych Krain ich nie mają, a nam nie były potrzebne żeby zdominować wybrzeża i wciąż dominować.
Taka była prawda. Pierwsi Ludzie z kontynentalnego Westeros nie znali się na żegludze czy szkutnictwie tak jak Żelaźni i właśnie to pozwoliło mieszkańcom archipelagu zdobyć dominację na morzach i wybrzeżach. Nie było żadnych flotylli galer wojennych mogących rzucić wyzwanie okrętom zwołanym przez Wysokiego Króla. Nie było nawet jednej floty drakkarów, która mogłaby to uczynić. W ostatnich dziesięcioleciach, kiedy Żelaźni Ludzie osłabli nieco - między innymi za sprawą wojny domowej - sytuacja zaczęła zmieniać się odrobinę w Reach, jednak można było to uznać za jedynie drobną przeszkodę. W okolicy Cieśniny Redwyne'ów i Wysp Tarczowych powstały siły zdolne skutecznie przepędzić wyprawy łupieżcze wyspiarzy, aczkolwiek wciąż nie miałyby szans, gdyby Torgon zechciał ruszyć przeciwko nim z pełną mocą Żelaznych Wysp. Na chwilę obecną kogi czy galery, zwłaszcza większe i dostosowane do wojny, były czymś co kojarzyło się z odległymi opowieściami o potężnych imperiach Ghis, Valyrii czy Sarnoru. Innymi słowy - nie były bieżącym i realnym problemem czy czymś z czym Żelaźni mieli styczność na porządku dziennym.
- Żelazne Wyspy mają przed sobą realne wyzwania - tu i teraz. Są tacy, którym trzeba przypomnieć dlaczego dźwięk fal bijących o brzeg i słony zapach morza budzą strach w sercach pomniejszych ludzi - oznajmił Wysoki Król. - Pomówimy o tym, kiedy wrócicie z tej swojej wycieczki na Wyspy Letnie.

Pod Greykeep, siedzibą Wysokiego Króla, płonęły liczne ogniska, wokół których zbierali się Żelaźni Ludzie z całego archipelagu. Łupieżcy Greyironów, Hoare'ów, Kenningów, Greyjoy'ów, Goodbrotherów, Botley'ów, obu Farwyndów i wielu, wielu innych. Byli tu również ci, którzy nie zaprzysiężyli swoich toporów żadnemu z wielkich rodów, a poczynali sobie niezależnie, za swoje królestwo mają jedynie swój własny drakkar, a za swojego luźnego zwierzchnika uznając jedynie Wysokiego Króla Żelaznych Wysp. Pośród tych ostatnich dwóch zwłaszcza mężów dokazywało tej nocy na przedpolach królewskiej siedziby.

Pierwszym z nich był niejaki Dagmer, zwany Krzywym Pośladem. Rubaszny, brzuchaty wojownik, którego przezwisko pochodziło od jego krzywo zrośniętego półdupka, który był śladem po otrzymanej za młodu ranie od mallisterskiego topora. Nie było sekretem, że nie przepadał on za morskim królem Harlaw - Victarionem. Teraz zaś nadarzyła się idealna okazja, aby trochę uderzyć w jego reputację. W końcu jako jedyny z wielkich panów i wojowników Żelaznych Wysp miał być nieobecny na wyprawie. Dagmer zaśmiewał się więc, że Victarion po utracie przewodnictwa nad rejzą na Wyspy Letnie spalił się wstydem i czmychnął na wschód odreagować tym co naprawdę lubił - handlując ludźmi, zabawiając się z perfumowanymi kurwami, w tym pewnie chłopcami, i zapijając się na umór. Kto wie co tam jeszcze wyprawiał? Każdy w końcu wie, że daleki wschód to zdegenerowane miejsce, niegodne prawdziwego mężczyzny!

Drugim szczególnie rozochoconym kapitanem tego wieczoru był drugi Dagmer, tym razem przezywany Wężowym Nosem. Ten łupieżca szczególną nienawiścią darzył ród Reyne'ów z Castamere i ich młodego króla. Opowiadał więc wszem i wobec czego to nie uczyni na ich ziemiach, kiedy w końcu tam dotrą, jak również nie szczędził krzywdzących słów pod adresem Williama. Młody monarcha miał mieć ponoć mały i zwiotczały członek, być wiotki niczym łodyżka wierzby, tchórzliwy niczym spłoszona sarna i na dodatek do tego wszystkiego czerpać przyjemność z bycia branym na sianie przez własnych zbrojnych, a nawet chłopców stajennych. Skąd wiedział? Słyszał, słyszał z wiarygodnego źródła. Jakiego? No, przecież mówi, że z wiarygodnego! Wężowemu Nosowi nie uwierzysz?