Samotnia Hornwood

Garnizon Hornwood nie poniósł dużych strat odpierając próbę szturmu - tylko jedną - ze strony Dzikich, natomiast odpowiednie przygotowania pozwoliły uniknąć śmierci wywołanych głodem czy ściskiem wojska. Przynajmniej na razie. Po wycofaniu się wroga i potwierdzeniu jego zniknięcia zbrojmistrz rozpoczął rozsyłać patrole - głównie piesze - oraz tworzyć posterunki. Wysiłki swoje mieszkańcy zamku koncentrowali głównie na północy, aby wypatrzyć ewentualnie powracających Dzikich, oraz zachodzie, gdzie włości najmniej zostały dotknięte działaniami nieprzyjaciela i należało chronić je przed dezerterami i niedobitkami z jego hordy. Pojedynczy, dalszy patrol doniósł również do Hornwood, że Dzicy opuścili Dreadfort, chociaż na ziemiach wokół niego dostrzegli przynajmniej kilka nieprzyjacielskich band. Uważali, jednak, że to jedynie dezerterzy. Wszystko to za sprawą posłańca, który przybył na zamek przed paroma dniami właśnie z północy. Ponoć Starkowie odbili Ostatnie Domostwo z rąk pokaźnego garnizonu Dzikich, a później rozbili w polu ich maszerującą w kierunku Muru armię, która cofała się spod Hornwood.

Ochotniczy hufiec? Była to siła około czterech setek ludzi, która kierowała się na północ szukając zwady z Dzikimi. Wedle tego co wiedział zarządca składali się głównie z niedobitków sił Umbera, które przetrwały bitwy na Murze i okolicach Ostatniego Domostwa, a także ochotnicy oraz uchodźcy z tej samej domeny, a także z królestw Boltonów i Greystarków. Hornwood użyczyło im trochę zapasów, uznając taką chętną i niemałą siłę za dobre rozpoznanie terenów na północy i możliwość wykrwawienia Dzikich bez narażania własnych ludzi.

Co zarządca i zbrojmistrz planowali teraz? Wzmocniony garnizon zamku nie był już konieczny, w okolicy nie było żadnego bezpośredniego zagrożenia dla Hornwood, a za to pochłaniał żywność w zawrotnym tempie. Stąd zamierzali rozpuścić część mężczyzn do domów - zwłaszcza tych nieuzbrojonych - aby żywili się już sami, a przy okazji zadbali o bezpieczeństwo oraz odbudowę swoich wiosek. Część sił miała zostać pod bronią, aby pod wodzą zbrojmistrza przeczesać okoliczne lasy i wzgórza, które należało oczyścić z niedobitków Dzikich. Zarządca Hornwood widząc, że siłom Jej Miłości przydałaby się żywność, zaoferował uzupełnienie ich zapasów. Mógł również zaopatrzyć ich w więcej pożywienia uiszczając w ten sposób zobowiązanie podatkowe Hornwood wobec Dreadfort. W końcu i tak zbliżał się koniec roku i pora spłaty zobowiązań wobec seniora.

Niestety w jedynej kwestii jaka istotna była jeszcze do poruszenia - amunicji - Hornwoodowie musieli Roslin zawieść. Po odparciu szturmu Dzikich i walkach o ziemie wokół oni również nie mieli już żadnych zapasów strzał. To co im się ostało wypełniało kołczany ludzi rozesłanych na patrole po włościach - którzy raz, że ich potrzebowali, a dwa, że nie byli na zamku - oraz strażników pozostałych na zamku i gotowych do kolejnych wycieczek, pośród których strzelców nie pozostało wielu. Krótko mówiąc - nie mogli w tej sprawie pomóc.

Zarządca wkrótce nakazał przygotować dodatkowe zapasy dla Roslin - oraz wozy do ich transportu - wraz z żywnością i dobrami na opłatę danin za obecne półrocze. W tej chwili wszelkie zobowiązania Hornwoodów wobec ich seniorów były wypełnione. Daniny spłacono, w wojnie wystawiono wielu ludzi i zasoby na wezwanie. Wpierw za Mur, później aby bronić Hornwood i wspomóc Jej Miłość podczas kąsania konno wroga, a i teraz żołnierze Łosia wciąż polowali na Dzikich i jeżeli wróg skrył się milę czy dwie za granicą Boltonów, to z pewnością nadal szli z nim na noże.