Dziedziniec Hornwood

 
Roślin kuśtykając lekko na prawą nogę opuściła siedzibę i wyszła na zatłoczony dziedziniec. Dobrze było na powrót móc odetchnąć świeżym powietrzem, poczuć ciężar broni wiszącej u pasa czy wagę pancerza na barkach. Oto w przeciągu kilku godzin miała opuścić Hornwood na wieść o zbliżających się Dzikich. Pamiętała jak ostatni raz, już wiele miesięcy temu, opuściła Dreadfort i ruszyła na północ i za Mur. A także to jak cała ta pieprzona wyprawa się skończyła. Miała nadzieję, że nauczona doświadczeniem, tym razem będzie mądrzejsza... Roslin przywołała wreszcie do siebie swego zbrojmistrza, Gravela by wysłuchać raportów z ostatniej chwili i wydać ostatnie rozkazy. Wkrótce stąd wyjeżdżali. 
 

Roslin zdecydowała się nie nadużywać gościnności Flintów z Wdowiej Strażnicy. Mieszkała pod ich dachem dwa księżyce, gdzie nie mogła narzekać czy to na brak zajęć czy postawę pana na włościach, choć nie mogła ukrywać sama przed sobą, że miała duże wątpliwości jadąc w ich gościnę i cynicznie myśląc o najgorszych scenariuszach jakie mogłyby się tam wydarzyć. Szczęśliwie jednak wizyta okazała się nad wyraz owocna, nawet jeśli w pewnych kwestiach mogło pójść ciut lub dwa lepiej, choć też i naznaczona pracą. Nawet kiedy Dreadfort pozostawało w ruinie i czekała aż jej dom zostanie odbudowany, tak wciąż było mnóstwo spraw i planów, które trzeba było wprowadzić w życie. Od tak banalnych rzeczy jak zainteresowanie się zarządzaniem, które w obecnej chwili było witalną umiejętnością do opanowania w celu odbudowy jej włości po wojnie, nawiązanie bliższych relacji z jej przyszłym mężem czy Flintami lub też zabezpieczenie wybrzeży królestwa przed rajdami Dzikich. Nie mówiąc o innych sprawach i kwestiach...
Tak więc, gdy dotarły do niej wieści, że Dreadfort zostało zasadniczo odbudowane uznała, że to najwyższy czas by podziękować lordowi Flintowi za jego uprzejmość i spełnienie obowiązków nie tylko jako nadzwyczajnego gospodarza, ale i chorążego i ruszyła w drogę powrotną do domu, kierując się najpierw do Hornwood z dwóch względów - ot, by sprawdzić jak się sprawy miały u ich chorążych i czy młody lord powrócił już na swe włości po tym jak miał zostać odesłany na południe, do Wilczego Barłogu na przeczekanie zawieruchy z Dzikimi. Niewątpliwie też, jeśli już by wrócił, to była z nimi także jej matka. Poza tym było to też po drodze do Dreadfort więc dobrze byłoby się tu zatrzymać na dzień lub dwa by odpocząć. Drugim jednak powodem, równie ważnym, była konsultacja z Dziećmi Lasu. Jak się dowiedziała, nieopodal Hornwood, na zachód od zamku, miał się znajdować jeden z ich klanów. Pytań do nich miała sporo - Od Skagira i Przedwiecznych zaczynając, przez swe sny, a na tym kiedy zima będzie skończywszy. Nie wiedziała na ile będą wstanie jej odpowiedzieć, ale miała nadzieję, że mądrość Dzieci Lasu nie jest wyolbrzymiona. Pierwszym przystankiem był jednak Hornwood.
Roslin, z daleka i bliska dokonała oglądu ziem otaczających zamek, a także i sam garnizon swym wzrokiem, a wjechawszy na dziedziniec pozwoliła Belthesarowi, jeśli w swym marudnym charakterze się na to zdecydował, by podał jej rękę i pomógł jej zejść z konia. Zasadniczo była ona zdolna do tego całkowicie sama, nawet jeśli jej okulawiona noga i strzaskana ręka jej to utrudniały, ale uznała, że czemu nie połechtać nieco jego ego i skorzystać z jego pomocy.
- Bądź tak miły i użyczyć swej narzeczonej swego ramienia... - Powiedziała. Jednocześnie zaś dawała czas domownikom na zorganizowanie się i wyjście jej na powitanie.

- Dziękuję. - Powiedziała krótko Belthasarowi, gdy już udzielił jej pomocy i obdarzyła go bardzo skromnym uśmiechem i leciutkim skinieniem głowy. Nie potrzebowała jego pomocy, owszem. Mogła sama zejść z konia i doskonale o tym wiedziała. Belthasar pewnie zresztą też. Jednakże było w tym coś miłego, z braku lepszego słowa, gdy już jej pomógł. Pewne poczucie bezpieczeństwa. Roslin czuła bowiem jak jej noga, po długiej jeździe konnej i obarczeniu jej nagle ciężarem jej ciała podczas zejścia z wierzchowca, lekko załamywała się pod jej własnym ciężarem i potrzebowała chwili by przyzwyczaić się do nowej pozycji, jednocześnie zaciskając przy tym swą zdrową rękę mocniej wokół Belthasara. Była to, oczywiście, jedna z wielu sytuacji które zdarzały się w ostatnich tygodniach czy miesiącach, tak więc była mimo wszystko do tego przyzwyczajona i przygotowana. Wciąż jednak silne ramię było pozytywną odmianą, gdy nie trzeba było się obawiać upadku z konia.
W krótkim oczekiwaniu na główny komitet powitalny, Roslin zdjęła z dłoni rękawiczki i poprawiła włosy, nim ruszyła w kierunku młodego lorda, który się właśnie pojawił. Lekko powłócząc nogą i z prawą ręką schowaną za plecami, powitała panicza wyciągając do niego lewą dłoń wierzchem do góry.
- Mój młody lordzie... - Powiedziała. - Cieszy mnie twój szybki powrót na włości. Liczę też, że moja niezapowiedziana wizyta, jakkolwiek krótka, nie będzie przysparzać wam kłopotów. - Wymieniwszy pierwsze uprzejmości kontynuowała. - Nie wiem czy mieliście okazję się poznać, lordzie Hornwood, mój kuzyn i narzeczony, Belthasar Bolton... - Roslin uważnie obserwowała Belthasara, oczekując co oczywiste odpowiedniego zachowania z jego strony po czym pozwoliła uprzejmościom i rozmowie płynąć - jak mówiła, wracała do już odbudowanego Dreadfort i  po drodze chciała odwiedzić swego wiernego chorążego i rodzinę, a także zasięgnąć rady Dzieci Lasu. Za przewodnika wyraziła wdzięczność i stwierdziła, że niewątpliwie się przyda, tymczasem zaś chętnie odpocznie dzień lub dwa po podróży z Wdowiej Strażnicy...