Komnaty Królewskie

Opatrzenie ran jakich doznała Roslin nie należało do najszybszych czynności i miała wiele szczęścia, że skończyło się tak jak się skończyło. Mało brakowało, a możliwa mogłaby być konieczność amputacji jej prawej nogi. Chodzenie w najbliższych dniach nie miało być czymś co Jej Miłość będzie robić poza absolutnym minimum, o ile nie chciała pogorszyć swojego stanu. Przez najbliższy tydzień - przynajmniej - nie powinna również podejmować żadnego większego wysiłku. Nikt też nie opatrywał jej w samotni, która nie była najlepszym do tego pomieszczeniem, a od której Roslin musiała się oddalić żeby uniknąć przebijającego się w gniewie przez korytarze Wulfrika. Przecież krwawego szlaku nie zostawił za sobą w jednym pokoju. Ponadto królowa powinna odpoczywać, a do tego odpowiednim miejscem było łoże, a nie zdewastowane i zakrwawione miejsce obrad.

Ze sprowadzeniem czempionów był trochę problem, ponieważ Jej Miłość nie przywołała wszystkich, a chciała tych mających "więcej oleju w głowie". Tylko kto miał ich wybrać? Zbrojmistrz leżał martwy. Panowie musieli się wytypować sami. Niektórzy byli świadomi swoich braków, inni byli mało ambitni, a jeszcze inni aż nadto ambitni. W końcu jednak przybyło kilku kandydatów, z których zapowiadającym się dobrze zastępstwem za zmarłego był Hother Gravel. Mężczyzna około trzydziestu dni imienia, sprawny w walce i z głową na karku.

Inni doradcy tymczasem... Inni to znaczy kto? Kogo chciała, czego oczekiwała? Poza tym rany i zmęczenie dawały się Roslin we znaki i powieki trochę jej ciążyły. Przecież ledwo tego dnia przyjechała do domu, skonfrontowała się z bękartem-uzurpatorem i prawie została zamordowana przez Wulfrika. Dużo wrażeń jak na jeden dzień...

Hother do dowodzenia obrońcami przygotowany był dobrze. Był tutaj w czasie wzmacniania garnizonu i szykowania zapasów na oblężenie, przesłużył swoje pod rozkazami zbrojmistrza oraz poprzedniego króla Dreadfort, znał zamek i znał jego obrońców. Najcenniejsze były dla niego informacje o liczebności Dzikich, ich uzbrojeniu oraz ich stanie. Wieści o braku zaopatrzenia wroga napawały optymizmem. Mogło to skłonić ich do odwrotu, albo do desperackiego i nieprzemyślanego ataku. W końcu zapasy z ziem najbliższych zamczysku były bezpieczne w jego spichlerzach lub wywiezione przez umykających przed Dzikimi w dalsze zakamarki ziem Boltonów chłopów. Z ziemi więc się tutaj nie wykarmią. W ocenie nowego zbrojmistrza szturm przeprowadzony przez tę armię powinien łatwo zostać odparty.

Alchemik nie był uzdrowicielem, ale co nieco wiedział. Wiedział na przykład, że podobne obrażenia nie zagoją się z dnia na dzień i próba nadwyrężania się skończy się jednoznacznie źle. Nieważne czy Roslin dostanie od kogoś na zamku kule czy laskę. Jej rany nie ograniczały się w końcu tylko do nogi, chociaż ta najbardziej była gniewem Wulfrika dotknięta. W kwestii środków przeciwbólowych mógł dać swojej pani makowego mleka, chociaż to wywoływało senność.

Wieczorem Dzicy nie przypuścili ataku, nie mieli tego zrobić również o poranku kolejnego dnia. Następnego wieczora jednak... Następnego wieczora miały zagrać rogi...