Przystań Feastfires

- Hmm... Harlaw, co? - rzucił Żelazny Człowiek reprezentujący garnizon, który wyszedł z kilkoma innymi rzucić okiem na te śmieszne statki co to wpłynęły do przystani. Symbole na drakkarze się zgadzały, a typ pasował do tego co słyszał o morskim królu tamtej wyspy. - Jak to co? Wysoki Król zebrał drakkary i ruszył przypomnieć siusiaczkom z zielonych krain kto włada morzem i wybrzeżami.
Wyglądało więc na to, że się spóźnili. Nie widzieli jednak żadnych okrętów czy płonących wybrzeży po drodze, więc przynajmniej mogli wciąż mieć nadzieję, że się z Wysokim Królem nie minęli. Jak wkrótce Victarion mógł się dowiedzieć, Torgon przybył do wybrzeży Castamere i ściągnął sowity trybut od Reyne'ów, upewniając się również, że wypłacą kolejny na koniec roku oraz co każde kolejne półrocze. Później ruszył na Piękną Wyspę, aby włączyć ją trwale w granice królestwa. Farmanowie niestety nie chcieli współpracować, wzorem Czerwonego Kocięcia, i trzeba było uczynić z nich przykład. Z tego co w Feastfires wiedzieli, to walki na wyspie wciąż mogły trwać, ale pierwsze starcia były niezwykle jednostronne na korzyść Żelaznych Ludzi. Armada Wysokiego Króla wedle rozumu czyniła tam pewnie ostatnie porządki przed ruszeniem dalej na południe.
- Tak to widzę, że Greyiron może się tu na dniach pojawić przed dalszą żeglugą.

Victarion i Quellon - albowiem młody Greyiron postanowił również zaczekać - nie musieli na przybycie Wysokiego Króla czekać długo. I cóż za przybycie to było! Morze wypełniło się drakkarami po horyzont! Setka, dwie, trzy, cztery i więcej! Na nich zaś tysiące wojowników, którzy zdołali już zakosztować krwi i upici byli kolejnymi sukcesami. Dagmer Wężowy Nos bawił wszystkich kompanów kolejnymi wersjami opowieści o tym jak żałosny był młody królik z Castamere, kiedy przyszło mu rozmawiać z PRAWDZIWYM monarchą w postaci Torgona, zaś wielu innych wymieniało się historiami o wrogach zabitych oraz dziewkach zgwałconych podczas grabieży Pięknej Wyspy.

Wysoki Król był wielce rad widząc swojego wnuka i mogąc pokazać mu na żywo jak się tak wielką flotę prowadzi. Widok Harlawa również był mu miły, ponieważ był on w jego pojmowaniu dobrym kapitanem i przyjacielem jego domu. Od przybyłych Żelaznych Ludzi - w tym samego władcy - dwójka wielkich nieobecnych dowiedzieć się mogła jak dokładnie przebiegła wizyta w Królestwie Castamere oraz na Pięknej Wyspie.
W pierwszym z tych miejsc Reyne wypłacił sowity okup w postaci złota, zapasów i dziewek, jak również oddał im wszystkie swoje okręty i zobowiązał do wypłaty kolejnych, regularnych trybutów. Wysoki Król nie wykluczał, że szczeniak, jak to durny młokos, będzie knuł jak się odgryźć. W końcu próbował mu pyskować już teraz. Miał jednak plany jak się na to przygotować.
Drugim miejscem była Piękna Wyspa, gdzie Farman odmówił złożenia korony i broni, tak więc Żelaźni Ludzie złożyli na stosik łeb jego i wszystkich jego krewniaków. Nie grabili wyspy do gołej ziemi, ponieważ miała im przynosić dochody jako część królestwa, jednak złoto Pięknego Zamku, zapasy i trochę przymusowych robotników stamtąd zagarnęli. Kapitanowie z Harlaw ze swoimi załogami pojawili się na wyprawie, tak więc ziemie Victariona nie były zupełnie pozbawione zysków jakie oferowała.

Teraz mieli zamiar płynąć ku Lannisportowi, aby podobnie jak od Czerwonego Lwa, teraz trybut ściągnąć od Złotego. Wysoki Król podzielił się z Victarionem swoimi zamiarami, a mianowicie tym, że miał zamiar być nieco łagodniejszy wobec Lannistera niż Reyne'a. Gówniarz z Castamere był słaby i łatwo było go zastraszyć, zaś zdobycie jego zamków i pobicie armii nie byłoby wielkim wyzwaniem. Król Skały był jednak dojrzałym mężem, jego siedziba była niezdobyta, a miasto - chociaż z pewnością by im uległo - mogło wykrwawić ich zbyt poważnie. Ponadto wszelkie inne ważne dwory chorążych Lannistera leżały w głębi lądu i nie można było uderzyć łatwo w jego wasali. Z tego względu Wysoki Król wolał dogadać się ze starszym z lwem po męsku, a nie ciągnąć jak kociaka za wąsy, przedstawiając mu kwotę zadowalającą Żelaznych Ludzi, ale jednocześnie w miarę łatwą do przełknięcia. W końcu nie chcieli zatrzymać się po spaleniu Lannisportu. Inne, nawet bardziej soczyste owoce czekały przecież na zerwanie...