Przystań Feastfires

To sobie sąsiadów i dalszych kolegów odwiedzili, dobra im porabowali i wioski zostawili wyludnione. No, przynajmniej na wybrzeżach. Teraz zaś przyszedł czas końca tych uciech i powrotu do domu. Świętować powodzenia i krew przelaną na wyprawie mieli w Feastfires, które to było przyczółkiem Żelaznych Ludzi na półwyspie, na ziemiach Zachodu. Ha, Kayce i Feastfires... Harlaw był ciekaw, jaką przyszłość mają te dwa posterunki na kontynencie. Czy będą tak trwały w stagnacji, czy jednak jakiś ambitny władca pokusi się kiedyś o dalsze zdobycze w tym terenie. Niewątpliwie dodatkowe bogactwa i dodatkowi poddani oraz sława podbojów zdałyby się monarsze. No ale, to przyszłość pokaże.

Tymczasem kazał rozładowywać okręty i rozkładać obóz pod zamkiem. Mieli wypocząć, popić i podzielić łupy. Z pewnością jego chłopcy będą zadowoleni. Co sobie wzięli to ich. Co zaś do podziału między możnych... Ano, tutaj miał zamiar okazać się hojnością i całe zrabowane pieniądze rzucić między swoich. Psia ich mać, niech mają, zuchy! Niech się nasycą, niech na gospodarkę albo baby wydadzą, wedle woli. Ino pierwej musiał się dowiedzieć, ile łupu jemu przynależne, bo przecież nieswoich nie mógł rozdawać. Ach, no tak, jeszcze dla wiernego Letniaka solidną sumkę należałoby odliczyć, co by tam se życia zażył. Niby na swym dworze mu nie żałował, jak druh druhowi, ale niech będzie. Tak jest, niech będzie!

Czy miał coś do podziału łupów? Otóż nie, układ jemu samemu pasował, skoro dzielili wedle wkładu. Jasna sprawa, ktoś tam pewnie więcej wroga ubił, kto inny zaś więcej łupów i niewolników przywiódł. No mus, że tak było. Niemniej, o jakieś ogonki w pełnych sumach nie było się co kłócić. Ze szkodą by to było dla ich, albowiem i nie tylko o łupy szło a o relacje. No, przynajmniej jemu. W kupie siła, w kupie na więcej się poważyć można i więcej z wyprawy unieść. Dobrze zaś, kiedy w tej kupie kompanioni zaufani a nie wzajemnie sobie niemili. No... Nie oponował zatem a na propozycję uczty przystał i tym lepiej, jeśli ich gospodarze też by coś uszczknęli z tej zabawy.

Co więcej, no podział łupów we własnym towarzystwie i ucztowanie. Harlaw bawił się z własną kompanią, ale nikogo od niej by nie odganiał, jeśli kto chciałby z nim pomówić, albo pobawić się. W sensie... Może jakie wyzwania, jak rzucanie toporkiem do celu albo walka na pięści. Tylko nie taniec palców. Te jeszcze były mu potrzebne, więc nie. Jak kto z jego ludzi chciał, to jasne, ale on by podziękował.
- Przyjacielu... - Rzekł stając przy Letniaku. W rękę włożył mu sakiewkę z odliczonymi pięcioma złotymi monetami. - Tak sobie też myślę, że można by sprawić ci własny drakkar, co? - Tak zagaił. Qoho był swój chłop i bić się umiał. Rodowitym Żelaznym nie był, ale to cóż... Zdobędzie szacunek, albo upadnie. On chciał dać szansę do wykorzystania a nie trzymać za rączkę. No, wiadomo, pływałby z nim, w końcu mu zaprzysiągł. Niemniej, mógłby zwać się kapitanem.
Co do reszty pieniążków, czyli trzydziestu czterech złotych i dziewięćdziesięciu srebrnych monet, to rozdał je chłopakom. Wszyściutko. Dla niego ważni byli niewolnicy oraz zapasy, złoto zaś miało mniejszą wartość. Jasne, nadal sporą, ale uważał, że na taką hojność może sobie pozwolić jako jeden z najbogatszych lordów Wysp Żelaznych. Może nieco tych hultajów rozpieszczał, ale no... Trudno.

Po przybyciu do Feastfires Dagon z radością przystąpił do procesu dzielenia łupów. Jego radość nie trwała jednak długo. W jego oczach zyskał na tej wyprawie najwyżej dwie rzeczy - dał swoim chłopakom zajęcie i parę groszy, oraz na co liczył - mimo swych skromnych sił pokazał reszcie Żelaznych że wciąż może dorzucić swoje trzy miedziaki do przyszłych wypraw, co mogło kiedyś zaprocentować. Obliczając osobisty zysk Dagon nie był zbyt zadowolony, w gruncie rzeczy kilka monet które zostałyby mu po opłaceniu załogi nie zmieniłyby nic w jego życiu. Mimo wszystko nie był lordem, nie mógł wydać w tej chwili tylu ludzi i okrętów co królowie, więc nie dziwił się ani nie miał pretensji że skapnęło mu tylko tyle. Zaakceptował bez sprzeciwu podebranie większości niewolników, podzielał z resztą opinię że nie miał co z nimi zrobić nie mając własnej ziemi, mógłby zaoferować co najwyżej zarządzanie nimi. Z łupów które dostały się jego załogom, rozdzielił każdemu Żelaznemu pod swoimi żaglami po 10 srebrników, 15 siódemce którzy odznaczyli się po potyczce w Reach. 10 Wręczył też medykom. Wyjątkiem byli Xantaya i Hilmar, którym dał po 50 srebrników, skromną resztę zachował dla siebie jako koszta operacyjne. Zaraza, będzie trzeba zdobyć i przeszkolić więcej ludzi. Na brankach ani sługach w tej chwili Dagonowi wcale nie zależało, to też tę garstkę która mu przypadła rozdał pomiędzy członków załóg którzy wyróżniali się podczas rejzy, mógł ostawić jedną dziewkę Hilmarowi jeśli zechciał, jeśli trafiła się druga Dagon widząc chętkę Sorena na dziewki zdecydował mu ją odesłać, jako skromny podarek od stryja. Co z nią zrobi to jego sprawa. Z uczty ma się rozumieć chętnie skorzystał, skoro było już po wyprawie można było chociaż zapić smutki i poświętować że przynajmniej głowę cało się z tego wyniosło i zysk jakikolwiek się trafił. Podobnie jak Harlawowi, do tańca palców mu się nie śpieszyło, chętnie mógł wziąć jednak udział w rzucaniu toporkiem do celu, lub strzelaniu z łuku jeśli ktoś miał chęć. Przy rogu piwa podziękował też Victarionowi, Sorenowi, Halleckowi i bratu za wspólną rejzę, przypijał z nieco wymuszonym śmiechem, wołając przy tym że następna rejza na pewno będzie jeszcze lepsza. I oby tak było.

Skoro tak, to Qoho dostanie własną łajbę. W końcu będzie mógł zwać się "kapitanem" a jak co osiągnie, to pewnie i poklask jakiś zgarnie. No ale, to była sprawa na czas, kiedy wrócą do domu. Tam otrzyma kompan jeden z ulepszonych drakkarów, które należały bezpośrednio do Victariona.

Skoro pojawił się temat branek i jemu o babie przyszło pomyśleć. Coś w miarę przyjemnego dla oka - przynajmniej po kąpieli - winno się znaleźć, takoż i po zabawie pewnie by którą prostaczkę z zielonych krain zaszczycił swoją lordowską osobą. Nie warto mu jednak było pamiętać tej kobiety. Ino raz zabawa i tyle, bo i przecie ze zwykłej wiejskiej wywłoki morskiej żony nie uczyni. Jednakowoż coraz częściej o żonie skalnej i żonach morskich dumał, albowiem wiek już więcej niźli stosowny a jako mąż prawdziwy pragnął mieć potomka, który po nim by schedę przejął. Morze wszak to niebezpieczna kochanka a wojaczka też ryzyko niesie, więc i zabezpieczyć by się wypadało. Ech, szkoda, że ród królewski na zbyciu nic nie miał. Przynajmniej tak pamiętał. Zatem może Greyjoy albo Hoare?
Przed wypłynięciem by jeszcze obu lordów wziął na stronę i zapytał, czy tam mają jakie siostry albo córy. No, Greyjoy mógł mieć córkę, bo Hoare to tam za młody, aby mieć co w odpowiednim wieku. Potem do dom płynęli. Soren z nim, tak?

Znalezienie go ostatniego dnia było zapewne dość łatwe. Był pomiędzy swoimi ludźmi i dopilnowywał uszykowania łodzi. Jeżeli Soren chciał pomówić, to mógł poświęcić mu nieco czasu. Takoż wysłuchał propozycji młodego Greyjoya, po czym zaśmiał się szczerze i położył mu masywną swą prawicę na braku.
- Rządza krwi i łupów godna pochwały! - Rzucił głośno. Następnie westchnął pełną piersią i zdjął rękę. Twarz przyjęła poważny wyraz. - Ale nie. Tobie wszakże nie zabronię, bo i jakże bym mógł próbować mą wolę narzucać. Ja jednak mam inne plany. Wracam do domu dopilnować paru spraw. Potem może udam się odwiedzić włości Mallistera. - Przy ostatnim zdaniu uśmiechnął się na sposób, który jasno i dobitnie sugerował, jakiego rodzaju będzie to "wizytacja". Tak właśnie, zamierzał jeszcze na jakiś rajd wybyć, nim wszystko będzie gotowe do tej wielkiej wyprawy. - Jeśli taka twoja wola, odwiedź jeszcze wybrzeża o których wspomniałeś. Przywitam cię u siebie, kiedy już przybędziesz. O ile, rzecz jasna, nie wybędę akurat. Kto wie... Może nawet załapiesz się na wyprawę do Dorzecza. - Dodał, ponownie z uśmiechem. Na pewno nie miał zamiaru dać się namówić, ponieważ, jak orzekł już, przywoływały go ważkie sprawy.

Dagon zrzucił przed sobą błędy w liczbach na irytację, zmęczenie i zbytni pośpiech. Przeliczył liczby drugi raz i wprowadził poprawki do rozdzielonych łupów. Zastanawiał się czy nie olać sprawy i nie przydzielić dodatkowego srebra z własnych kufrów po powrocie, jednak mogło to zarówno podnieść morale jak i je zaburzyć, postanowił więc na razie zostawił odłożone środki na czarną godzinę, lub inwestycje. Każdy ze 120 żeglarzy miał dostać równowartość 8 srebrników, najlepsza siódemka po 10 srebrników i po brance jeśli zechcieli, ósmą która została, najładniejszą, faktycznie oddał bratankowi, niech i on ma coś od życia od stryja. Między medyków rozdzielił łącznie 30 srebrników do podziału, Hilmar i Xantaya otrzymali ostatecznie po 40 srebrników, pierwszemu z nich zaś obiecał kobietę w domu, z kieszeni Dagona, jeśli bardzo go przypili, Utopiony da - gładszą niż te które znaleźli po tych wiochach. Pozostało mu 50 srebrników, nie było to dużo, wręcz symbolicznie biorąc pod uwagę uciułane już przez niego złoto, lecz kapitan brał zwykle najwięcej, nie chciał potem słyszeć że Dagon Greyjoy musi sobie odejmować od ust by wypłacać załogę. Nie był przynajmniej teraz na tyle zdesperowany. Nadchodził koniec tej wyprawy, należało wracać do domu jak najszybciej, odetchnąć, wylizać rany i zastąpić tych którzy wygodnie ucztowali już w podwodnych salach. Jeśli Dagon znów przeliczyłby źle, zapewne rozważyłby zmianę dotychczasowej ścieżki życiowej, machnął ręką i obiecał dopłatę po powrocie. Czas by obrać kurs na Pyke.

Nim wypłynęli, dokonał jeszcze przeglądu, czy aby wszystko co potrzebne, zostało uszykowane. No bo głupio by tak było dopaść kupiecki statek i nagle zdać sobie sprawę, że lin do wspięcie się na jego pokład nie posiada. Zresztą, co do tych lin z hakami to on miał jeszcze pomysł. To już jednak na pierwszym przystanku, bowiem tutaj jego kowale byli zajęci naukami na które ich wysłał.  

Rejs upłynął spokojnie a on spędził go głównie na zbijaniu bąków. Ostatnio wiele się działo a on sam mocno jeszcze do tego ćwiczył, więc taki odpoczynek jak najbardziej nie był niczym złym. Poza tym, że odpoczywał, to jeszcze sobie na zaproponowaną kwestią zakupu zapasów podumał. I do czegoś doszedł? Ano... Zima z nagła się przecież nie pojawi. Pierwej zresztą będzie jeszcze jesień. Można zatem zaczekać i zobaczyć, co ugra się zakupem zwierzyny i jak ogólnie będą sobie radzili ludzie z odbudową tego, co los odebrał. Jeżeli będzie źle, to zakupi się jedzenie, najpewniej jednak poza Wyspami, by wyszło taniej. Prócz tego, jeżeli byłoby bardzo źle, to mógł zrezygnować z budowy stoczni. No, to się zobaczy. Może nawet już ku jakieś ocenie będzie można się skłaniać po powrocie z wyprawy.


Na Feastfires się rozłożyli, w pewnym oddaleniu od zamku. On sam liczył na zakwaterowanie na zamku i zarządzającej tam osobie wyłożył, co go sprowadza. Nie krył się z tym, że polować ma zamiar jakieś dwa tygodnie. Od Feastfires do północnych brzegów ziem Starego Dębu było jakieś trzysta mil. Może troszkę mniej. Sześć dni na rundkę przeczesywania i dzień na lądzie tutaj w pobliżu zamku wydawały mu się być całkiem rozsądnym planem. Tak dwa razy się uczyni i cóż... Co los da, to będzie.

Póki co jednak dwa dni zamierzał poczekać a dla lokalnego kowala (pewnie nawet kowali z okolicy), o ile taki był, miał sprawę. Otóż potrzebne mu były łańcuchy. Wykonane z brązu, cienkie, długie na jakieś półtora metra. Połączone jedną stroną z hakiem a poza tym z wplecioną weń liną miały dać gwarancję, że nikt tej liny nie przetnie. Co jasne i jak wspomniał, miały być lekki, aby nie stanowić zbyt dużego obciążenia i niezbyt długie, bo za burtę też się nie wychyli za bardzo taki, co to by chciał odciąć linę.

To znaczy tak... Wedle jego zamysłu to miał być łańcuch o szerokich ale cienkich oczkach w które, i owszem, zostanie wpleciona lina. Pewien niezniszczalności tej konstrukcji nie był, ale uważał, że w sposób znaczący uodporni linę na odcięcie a przy okazji nie będzie za bardzo ciążyć przy zarzucaniu haka za wysoką burtę kogi. Co zaś tyczyło się potencjalnych uszkodzeń wynikających z naciągania, to nie miał zamiaru kłamać, i przyznał, że nawet o tym nie pomyślał. Może luźniejsze nałożenie łańcucha by coś dało? Tak, żeby nie napinał się on specjalnie wraz z liną.

Problem na całe szczęście rozwiązała sugestia kowala i nie trzeba było już dumać, jak go rozwiązać. Skoro twierdził on, że metr samego łańcucha się sprawdzi a kompanioni nie powinni mieć problemu z użyciem takiego dzieła, to Harlaw zdawał się na opinię eksperta. No, może na początek by jeden taki sprawdzili, czy faktycznie pójdzie to jakoś jego wojakom. Ot, pierwszy egzemplarz przetestować, jak wysoko w górę pójdzie. Jak dość, to wykonujemy, płacimy, odbieramy i jazda na łowy.
Jak dobrze pójdzie, to przydybią jakąś kogę. Może nawet nie jedną. Bo tak czy siak, planowany czas chciał wykorzystać w pełni. No a gdyby nawet kog nie było, to może jacyś kupcy na mniejszych jednostkach się trafią. O ile to nie będą jego rodacy, to można łupić. Jak nie koga to byłby jaki drakkar w kieszeni a pewnie i trochę towarów czy monet.

Zatem łańcuch czy drut? Ano łańcuch. Poczekał na pierwszy egzemplarz i z nim spróbowali. Wyszło, że na wysokość burty kogi powinno dać się dorzucić i jemu to starczało. Co jasne, rzucali chłopcy z załóg, bo co im wyjdzie, to on sam z większym sukcesem powtórzy. Tę posturę niedźwiedzią się miało! No... To szła pewniejsza opcja, ta nie do przecięcia i w takowe właśnie "liny" abordażowe wyposażeni wyruszyli  w morze, i to szybciej niźli przypuszczał.

Poszło względnie dobrze. Jego zamierzenie zostało osiągnięte i zdobyli kogę. Co prawda mogłoby trafić na bogatszego kupca, ale mówi się trudno. No, przynajmniej ochronę miał adekwatną - co logiczne - do wartości ładunku i stracili tylko jednego człowieka.
Kiedy przybyli do bezpiecznej przystani, wezwał do siebie kapitanów, w tym Qoho. No i Ragnara. Plan wstępnie był taki, by tak czy siak, zabawić na tych wodach jeszcze drugie tyle. No i przyznać musiał. korciło! Tylko ten drakkar co to sobie ku Lannisportowi płynął to on mógł być patrolowy a jak tak, to niechybnie ich dojrzano i oceniono jako potencjalne zagrożenie. Szczególnie, że ostatnio niezłego rabanu na bliskich lannisterskim ziemiom wybrzeżach narobili i Lew, ani chybi, o tym słyszał.
- To jak myślicie? Hmm? - Zapytał. Ma się rozumieć, to nie tak, że zdawał władzę w ręce swoich kapitanów i na nich zrzucał ciężar odpowiedzialności. Nie, to była jego decyzja, ale rozeznać się w opiniach obeznanych w sprawie łupieżców nie zaszkodzi. No a przynajmniej liczył, że ci kapitanowie i Ragnar coś z sensem powiedzą. Bo jak na jego to mogliby zaryzykować. Cztery pełne bitnych Żelaznych łodzie to nie w kij pierdział.

Czyli zdania mieli podobne i nikt nie miał argumentów przeciwko temu, aby piraceniem zająć się przez kolejny tydzień. Dobrze, jeśli tak, to on nie zamierzał oponować. Rannych zostawi się w Feastfires, aby spokojnie odpoczywali. Tutaj też pozostanie zdobyta koga z łupami oraz niewolnikami a na jej pozostawi się ośmiu wojaków. Dlaczego ośmiu akurat? Ano bo po dwóch z każdej załogi. I tyle, żadnej więcej filozofii. Ot, nie chciał uszczuplać za mocno stanu liczebnego żadnej z załóg.

Plan działania? Taki sam jak wcześniej. Ominąć najbliższe Lannisportowi wody i szukać łupu na wodach Crakehall oraz Starego Dębu. W kwestii łupu nie byłby wybredny i wychodząc z tego samego założenia co jego ludzie - że zdobyć choćby drakkar to już coś -, nie pogardziłby w zasadzie niczym ponad rybackie łodzie. Jasna sprawa, wyładowana egzotycznymi towarami po brzegi koga to byłoby spełnienie marzeń, ale specjalnie się nie łudził. Dobrze pewnie będzie, jeśli trafią na jakiś handlarzy na drakkarze.

Dziękować Utopionemu, nie zdecydował się na wcześniejsze zakończenie tej małej wyprawy! Szczęście się do nich uśmiechnęło i zdobyli kolejną kogę a do tego jeszcze drakkar. Prócz owych okrętów w ich łapy wpadło trochę towarów o jako takiej wartości, nieco stalowego uzbrojenia i, co go mocno ucieszyło, sporo zapasów żywności. Prawda, przy tym wszystkim stracił tuzin swoich. To jednak nie był powód do umartwiania się. Padli w boju, robiąc to, co umiłowali czynić. Teraz zaś  ucztują w Salach Utopionego a na ich miejsce z czasem pojawią się kolejni.

Tymczasem... Planował dwa tygodnie i na tym zamierzał stanąć. W Feastfires mieli zabawić jeszcze kolejny dzień, aby odpocząć i trochę poświętować. Zabrali zapasy ze sporą nadwyżką a teraz mieli wrócić do domu, więc bez obawy pozwolił, by chłopcy pojedli i popili. Co zaś tyczyło się podziału łupów... Ano, zdobyli trochę towarów i zamierzał je spieniężyć w Lordsporcie, który odwiedzą przy okazji powrotu do domu. Akurat wyda się wojakom pieniążki, to sobie tam w miasteczku na dziwki pójdą czy inaczej przepuszczą.
Kogi wracały z nim. Drakkar miał zamiar zostawić na miejscu, w Feastfires. Dlaczego? By służył tutejszym najeźdźcom. Drobna pomoc w umacnianiu pozycji Żelaznych Ludzi na kontynencie. Naprawdę drobna... Niemniej, nie planował niczego podobnego. Dał bo miał a nie szukał, by dać.