Wybrzeża Driftmarku

Stało się tak, że okręty Andalów pojawiły się u brzegów Driftmarku. Wyspa ta nie została jeszcze zdobyta czy skolonizowana przez ich krajan, tak więc spodziewać mogli się tutaj przede wszystkim Pierwszych Ludzi wraz z ich leśnymi bogami. Poddani Hugora przystąpili do rozładunku zapasów i ustanowienia obozu, z którego operować mieli w ciągu najbliższych dni. Wkrótce też wyruszyli posłańcy, którymi kierował osobiście Joren. Była to rzecz konieczna, ponieważ mało kto spośród Andalów znał Starą Mowę, którą posługiwali się zamieszkujący ten teren Pierwsi Ludzie. Kupiec, naturalnie, wiedzę o języku posiadał. Był więc jednym z najcenniejszych "zasobów" tej wyprawy.

Wieczorową porą, kiedy większość prac nad obozem - sprawnie i z pomyślunkiem rozstawianym - była już ukończona, przybyli pierwsi z miejscowych możnych. Łącznie dwunastu konnych zatrzymało się około dwustu metrów od sił Hugora. Prędko wyprawili jednego jeźdźca w stronę obozowiska, aby poinformować dowódcę tych sił, że przybyli dowiedzieć się kim są i co robią na ich ziemi. Rzecz jasna nie wjeżdżali do obozu, ani też nie zbliżali się bardziej. Nie znali tych obcych, nie wiedzieli po co tu są i czy mogą im zaufać. Rozmowy - przynajmniej na razie - musiałyby się więc odbyć na neutralnym gruncie. Czyli poza obozem i poza ich siedzibami, gdzie to oni mieliby wielu swoich ludzi. Czyli tak, jak teraz stali.

Co widzieli posłańcy? Nie zapuścili się na razie daleko, ponieważ całego dnia nie mieli i nie wiadomo było jakie będą panować pośród wszystkich mieszkańców wyspy nastroje. Widzieli jednak, że część z osad bliskich ich pozycji opustoszała. Tam gdzie dotarli ludzie wyglądali zaś w ich kierunku i przyjęci zostali w raczej wojennej atmosferze. Najwyraźniej przybycie ich floty zostało dostrzeżone, a widok ten wzbudził w miejscowych uzasadniony niepokój. Jak wyglądały osady miejscowych? Głównie były to małe wioski po kilka lub kilkanaście chat. Większe leżały głównie na wybrzeżu, gdzie łatwy był dostęp do ryb i obficie wyrzucanego na brzeg drewna. Poza tym wyróżnić można było jeszcze te miejsca, które służyły za siedziby lokalnych włodarzy. Tam znaleźć można było dwory lub wieże z drewnianych bali, często ulokowane na wzgórzach i otoczone ziemnym wałem. Przy nich znajdowały się większe wsie. Potężne twierdze to nie były, acz mogły sprawić odrobinę większy problem niż walka z wrogiem w polu czy atak na zwykłą wioseczkę.

Lokalni możni powitali przedstawicieli swoich "gości", a kiedy zaproszono ich do obozu spojrzeli po sobie i wymienili cicho kilka uwag. Na szczęście dla Hugora, jego przyjaciel zdawał się mieć bardzo dobry słuch.
- Radzą czy się zgodzić - wyszeptał do króla. - Nie wydają się być tym zainteresowani - dodał zaraz. - Liczba w jakiej przybyliśmy wzbudza ich niepokój.
Tak w rzeczy samej było. Zaraz odezwali się Pierwsi Ludzie i Joren mógł przetłumaczyć Hugorowi, że nie udadzą się z nim do obozu. Dziwny to był w ich mniemaniu zwyczaj, aby przybywać na rozmowy i zapoznanie w takiej sile pod bronią. Jako że obcy postawili stopę na ich ziemi w znaczącej liczbie, żądali, aby ujawnili swoje intencje. Jeżeli były one prawe, to nie powinni mieć z tym przecież problemu.
W czasie tej krótkiej wymiany zdań Hugor mógł lepiej przyjrzeć się swoim rozmówcom. Każdy z mężczyzn przybyłych na spotkanie ze strony Pierwszych Ludzi odziany był w koszulkę kolczą ukutą z brązu. Przy koniach mieli również okrągłe, drewniane tarcze obite skórą, a przy pasku każdego z nich dostrzec można było miecz lub topór wykonany z tego samego metalu co ich pancerze. Towarzyszący możnym zbrojni mieli ponadto hełmy okularowe wciśnięte na głowy.

Obstawa zmniejszona, acz jacyś ludzie oddelegowani do obozu. Taki ruch rozbudzić mógł podejrzliwość Pierwszych Ludzi, którzy zajęci swoją naradą nie słuchali wymiany słów między Andalami - którą i tak tylko jeden z nich by zrozumiał - i widzieli jedynie nagły ruch posłańców ku armii w nieznanym sobie celu. Niewątpliwie też dotarcie do konkluzji, że nie chcą gościć w obozie zajęło panom tej wyspy mniej niż obrócenie zbrojnych po wino.

- Mówią, że nie chcą twojego wina - przełożył Joren, kiedy Pierwsi Ludzie usłyszeli co kolejnego do powiedzenia ma król. - Ponownie żądają, abyś wyjawił im swoje intencje, ponieważ twoje poszukiwania nic konkretnego im nie mówią. Przybyłeś z armią. Nie ich sprawa, gdzie ją zabierzesz, ale chcą wiedzieć co masz zamiar z nią uczynić będąc na ich ziemi - przetłumaczył stanowisko lokalnych możnych. - Ci czterej to Doryk, Wylbert, Cortnay i Ronald. Ich ziemie pokrywają około czwartej części Driftmarku i to na ich terytorium wylądowaliśmy. Mówią, że nie może być mowy o wznoszeniu razem kielichów, póki nie ujawnisz swoich zamiarów.
Przywódcy Pierwszych Ludzi ujawnili swoje imiona i wciąż oczekiwali jasnych deklaracji ze strony swoich gości. Najwyraźniej byli to surowi ludzie, którym nie w głowie było wino czy miłe słówka, kiedy u ich granic stała mocna armia o nieznanych im intencjach. Jeźdźcy posłani po wino zdążyli w tym czasie wrócić niosąc bukłaki z trunkiem oraz kilka kielichów.

Hugor wpierw powiedział możnym, że przybywa z pogrążonej w chaosie krainy w poszukiwaniu lepszego życia i nie chce "machać mieczami". Teraz, kiedy tamte słowa uznali za niewystarczające, postanowił zdradzić im, że przybył z niebezpiecznej krainy, aby osiedlić się gdzieś na zachodzie i nie chce bezsensownie przelewać krwi. Powiedział im więc dokładnie to samo co wcześniej, jedynie odrobinę innymi słowy. Wydawało się, że odpowiedź nie zadowoliła ich bardziej od poprzedniej.
- Na korzenie czardrzewa! - nie wytrzymał w końcu Ronald, który był jedynym z możnych władającym mową Andalów. - Wbij sobie do tego łba, że nie będziemy z tobą pić! - oświadczył z całą stanowczością. - Może byśmy zasiedli do stołu, gdybyś jasno wyraził swoje intencje jako żeśmy żądali! Teraz jednak cierpliwość nasza do tego krętactwa się skończyła. Mów co was sprowadza i jakie są wasze zamiary, albo koniec będzie tej rozmowy - przedstawił ultimatum.
Kupiec wybuchem możnego trochę się przestraszył. Człowiekiem nie był od wojaczki, więc nawet mając przy boku zbrojnych zestresowała go podobna sytuacja. Obeznani jednak z bronią członkowie świty Hugora zmarszczyli jedynie brwi, gotowi do krwawej rozprawy z poganami jeżeli zajdzie taka potrzeba. Jeden ze zbrojnych, tych posłanych po wino, trzymał natomiast kielich oraz bukłak i patrzył pytająco w stronę króla zastanawiając się czy powinien tam lać to wino, czy jednak nie.

- Kurwa... - mruknął Ronald, przewracając oczyma.
Gdyby Hugor powiedział im, że TU chce się osiedlić, to zapewne byłoby to bardzo jasne. Tylko takie stwierdzenie nigdy nie padło. Natomiast Westeros było duże. Tysiące mil od Dorne do Muru i nawet do tysiąca mil od wschodniego do zachodniego wybrzeża. W takim wypadku "szukanie nowego życia" czy "osiedlenie się na zachodzie" tym panom mówiło tyle, co chorąży, który by powiedział Hugorowi, że na wezwanie sprowadził "jakichś" żołnierzy. Ilu? Dwóch? Piętnastu? Stu? No właśnie.
- No... Czyli chcecie, kurwa, odpocząć po drodze - powtórzył Ronald, wyraźnie usatysfakcjonowany, że w końcu przybysze określili swoje intencje. Nie żeby można im było jakoś specjalnie ufać, ale lepsze to niż nic. - Trudne to było?
Następnie przetłumaczył on swoim kompanom resztę słów Hugora, a Joren potwierdzić mógł, że możny jedynie przekłada królewskie słowa. Później chwilę rozmawiali między sobą i kupiec mógł donieść, że radzą nad tym czy dalej z nim rozmawiać. Nie byli nastawieni do niego zbyt przychylnie, nie po tym jak odmawiał im wyjawienia swoich intencji na ich wyspie, ale wydawali się zainteresowani wszystkimi rzeczami jakie wymienił.
- Dobrze - rzekł Ronald. - Skoro mamy już jasność co tutaj robicie, to możemy pomówić - przedstawił decyzję możnych. - Tutaj, nie w waszym obozie - zastrzegł. - Nie daliście nam powodów do zaufania wam.

Ronald mógł w mniemaniu Hugora uchodzić za prostaka, jednak jedynie on znał mowę Andalów. Pozostali możni tymczasem, jeżeli wierzyć szeptom przysłuchującego się im kupca, wcale nie byli bardziej entuzjastycznie nastawieni na tę chwilę do gości niż ten, który mówił w ich imieniu.
- Słyszeli o Ogarze Wojownika - przetłumaczył Joren, kiedy Pierwsi Ludzie odpowiedzieli na słowa Hugora. - Słyszeli również o Borosie Pobożnym, którego na krótko wcześniej pobił dotkliwie król Gunthor Darklyn, a który później postradał życia swoje i swoich zwolenników w gęstwinie Królewskiego Lasu - przełożył. - Mówią, że nie wiedzą nic o Bar Emmonach i nie są nimi zainteresowani. Jeżeli chodzi o ujście rzeki, to grasował tam ogromny niedźwiedź. Niektórzy mówili nawet, że to leśny duch lub demon, a nie zwykły zwierz, ale ponoć przybył wielki wojownik i... pojmał go? - kupiec wymienił kilka kolejnych słów w Starej Mowie z miejscowymi, jakby trochę zdziwiony. - Tak, mówią, że zamiast zabić niedźwiedzia zabrał go.
Pytania o ziemię na Driftmarku trochę wzmogły czujność Pierwszych Ludzi. Po co ich "gościom" była ta wiedza? Chcieli dociec czy mają urodzajną ziemię wartą zagarnięcia? Mimo wszystko odpowiedzieli jednak, że ziemie na wyspie jest dobra i nie mają na co narzekać. Pola tymczasem zmieniali co kilka lat, kiedy obecnie wykorzystywane zaczynały dawać widocznie gorsze plony.
- Mówią, że chcą poznać ofertę, o której wspomniałeś - dodał Joren. - Pytają też jak długo ma trwać nasz odpoczynek na ich wyspie.

Czy byli zainteresowani stalą? Jeżeli była z tego lepsza broń i lepsze pancerze, to zdecydowanie by ich interesowała. Słyszeli trochę o tym, ale nigdy wiele nie widzieli. Może w handlu ktoś na wyspie kupił jakiś nożyk czy sztylet, ale nic ponadto się tutaj nie znalazło.

Później, kiedy Hugor zaczął opowiadać o kulturze rolnej Andalów, zainteresowanie na twarzach możnych mieszało się z irytacją. Odpowiedzieli na jego pytanie i zadali własne, dość istotne nawet, a ich "gość" po raz kolejny postanowił skupić się jedynie na tym co on chce powiedzieć. Możni wymienili parę słów pomiędzy sobą i jeden z nich zwrócił się do Jorena.
- Mówi, że to o czym opowiadasz brzmi jak czary, a myśleli, że Andalowie nie uprawiają magii - przełożył kupiec, jakby lekko rozbawiony. Zaraz jednak mina jego odrobinę zrzedła. - Ech... Mówi też, że ich obrażasz - dodał, a chociaż Hugor nie rozumiał słów Pierwszego Człowieka, w tym wypadku Wylberta, to ton jego głosu oraz mimika nie pozostawiały wątpliwości, że jest on przynajmniej trochę zły. - Pojawiłeś się na ich ziemi z armią niczym najeźdźca i bandyta, malujesz się na przyjaciela, ale nie chcesz odpowiedzieć na ich pytania.
Tak też władcy tej ziemi powtórnie zapytali - jak długo Hugor i jego Andalowie mają zamiar "odpoczywać" na Driftmarku?

Emocje, rzeczywiście, trochę opadły. Miejscowi wciąż jednak wydawali się nieufni wobec przybyszów, których słowa, chociaż teraz w końcu bardziej rzeczowe i opływające miodem, kryły armię mogącą w każdej chwili stanowić niemałe zagrożenie dla wyspiarzy. Słuchali jednak tłumaczonych słów Hugora uważnie, a kiedy pojawił się zbrojny niosący broń pozwolili mu zbliżyć się i przekazać ją na swoje ręce. Każdy możny odwinął tkaninę i uważnie obejrzał oręż.
- Mówi, że to dobra broń - przełożył kupiec, kiedy Cortnay odezwał się słowami Starej Mowy. - Dziękują ci za dar.
Następnie Pierwsi Ludzie wymienili kilka słów między sobą, a Joren mógł wyjawić królowi z Tir Manos, że wymieniają się opinią odnośnie jego oferty. Wszystko co oferował brzmiało według nich kusząco, jednak wciąż pozostawali nieufni. Wydawało się to zbyt dobre, aby być prawdziwe i spodziewali się, że jest tu gdzieś jakiś haczyk. W końcu przemówili też w stronę swego gościa.
- Mówią, że twoja oferta jest kusząca, ale zastanawiają się jakiej ceny zażądasz za swoje dary - przetłumaczył kupiec. - Mało co w życiu przychodzi za darmo, a już na pewno nie to co oferujesz. Zanim zgodzą się na cokolwiek muszą znać wszystkie warunki.

Czterej możni wysłuchali uważnie przekładanych przez Jorena słów. Marszczyli brwi, pomrukiwali coś, jeden mlasnął, mimika ich twarzy była niezwykle żywa i zmienna w miarę pojawiania się kolejnych informacji. Nie wydawali się jednak robić coraz bardziej źli, co wydawało się być ważnym i dobrze wróżącym spostrzeżeniem. W końcu, kiedy kupiec skończył tłumaczyć słowa Hugora, musieli przez chwilę naradzić się ze sobą.
- Mówią, że chcesz uczynić ich ziemie "prowincją" swojego królestwa - przełożył Joren, kiedy wodzowie doszli do jakiegoś porozumienia. - To znaczy, że chcesz uczynić ich swoimi poddanymi - kontynuował. - Oni są jednak obecnie wolnymi i niezależnymi ludźmi, a stan ten bardzo się im podoba. Chcą wiedzieć jak wyobrażasz sobie poddaństwo ich oraz ich potomków, gdyby zgodzili się na twoją ofertę. Jakie zobowiązania czekałyby kolejne pokolenia ich rodzin - wyjaśnił. - Mówią, że na razie chcesz się wymienić - ziemia na ich wyspie na miasto i do handlu, a także ich pomoc w walce z Darklynem, w zamian za stal oraz - kupiec uśmiechnął się lekko rozbawiony - magiczne praktyki rolne. To brzmi dla nich jak całkiem uczciwa wymiana, dlatego też gotowi są się zgodzić, ale muszą najpierw wiedzieć czy nie spróbujesz ich oszukać i okraść ich rodzin na przestrzeni lat "zbójeckimi" zobowiązaniami. Są też ciekawi kto miałby zarządzać tym miastem, które chcesz zbudować na ich wyspie.
Wyglądało więc na to, że wodzowie byli przynajmniej zainteresowani. Biorąc pod uwagę propozycję, która miała uczynić z nich andalskich poddanych, to kontynuowanie rozmów można było określić jako niemały sukces.

Wyspiarze wysłuchali słów Hugora. Nie wybuchli gniewem, kiedy kupiec przełożył je na Starą Mowę, a zaczęli dyskutować ponownie między sobą. Można było uznać to chyba za dobry znak. Taki też się okazał, ponieważ po wysłuchaniu wodzów Joren miał dla Eleonidy dobre wieści.
- Mówią, że twoja oferta jest hojna i uczciwa - przetłumaczył przyjaciel andalskiego króla. - Są z tobą i gotowi są przysiąc ci swoją wierność - oznajmił, acz były też pewne warunki. - Żądają jednak, abyś przysiągł im, że dotrzymasz słowa na swoich bogów oraz honor swojego rodu. Chcą też, aby ród tego, kto wywalczy sobie władzę nad wyspą czynami wojennymi, mógł związać się z twoim rodem krwią.
Przysięga - trochę słów - i obietnica mariażu z rodem Hugora dla tego, komu król w przyszłości nada zwierzchnictwo nad Driftmarkiem. Brzmiało raczej jak mało wygórowane żądania. Zwłaszcza, że wodzowie nie sprecyzowali jaki mariaż chcą. Eleonida mógł więc wziąć którąś z ich córek - jeżeli chciał kalać swoją linię, wywodzącą się od samego Hugora ze Wzgórza, krwią pośledniejszych panów Pierwszych Ludzi - lub oddać im jedną ze swoich sióstr. Ślub ten nie byłby też tak fatalny, jeżeli miał być to związek z nowym lordem całego Driftmarku. Jeżeli władca Tir Manos zgodził się i przysiągł to było załatwione. Jeżeli jednak chciał się targować, to musiał jeszcze wykazać się trochę swoimi zdolnościami krasomówczymi.

- Mówią, że jest jeszcze jedenastu innych wodzów - tłumaczył dalej Joren, o ile wszystko poszło gładko. - Chcą ich zaprosić do najbliższej ze swoich siedzib, tej Wylberta, na ucztę. Będziesz tam mógł przedstawić i im swoją propozycję, pozyskać ich poparcie oraz lojalność - wyłożył propozycję lokalnych panów. - Liczą, że razem uda wam się przekonać każdego. Wszyscy wtedy przysięgną ci lojalność, a ty powtórzysz przed zjednoczonymi panami swoją przysięgę.

Jeden z obecnych wodzów mowę Andalów znał, niestety trzech pozostałych wciąż wymagało tłumaczenia i konsultacje również musiały przez nich odbywać się w Starej Mowie. Może wraz ze wzrostem wpływów wyznawców Siedmiu na wyspie oraz w całym regionie zacznie się to zmieniać. Chociażby w Dolinie Arrynów ciężko było już o kogoś z Pierwszych Ludzi, kto nie znałby narzecza Andalów. W Duskendale - ze względu na handel - język ze wschodu również powinien być bardziej znany.
- Mówią, że się zgadzają - przełożył w końcu kupiec, wyraźnie zadowolony, że poszło tak gładko.
Najwyraźniej lokalni wodzowie, a przynajmniej tych czterech, cenili zyski wyżej nad wiarę. Hugor miał więc dobry grunt pod zajęcie wyspy - lojalność zaprzysięgło mu czterech z piętnastu lokalnych panów, a w dodatku każdy z nich zgodził się przyjąć do swego domu septona i oddać cześć Siedmiu.

Siedziba Wylberta położona była około dwóch godzin jazdy od wybrzeża. Uczta najpewniej odbyłaby się wieczorem za dwa dni, aby wszyscy goście zdążyli przybyć bez gnania na złamanie karku. Hugor mógł w tym czasie oczywiście gościć u wodza, a część ludzi jakich ze sobą by zabrał mogła rozłożyć obóz w pobliżu jego domostwa. Pozostali wojownicy czekali czy dostaną jakieś rozkazy, czy mają po prostu obozować na wybrzeżu i czekać.