Komnata Beriona

Siedząc w książkach pochodzących z Essos, Berion Bar Emmon sięgał pamięcią do dni swoich przygód, aby móc nacieszyć się chwilami, które już dawno minęły. Język valyrian i ich kultura była całkiem przyjemną odmianą od tego co spotykał w Westeros, ale nawet ten kontynent miał w sobie coś, co przyciągało go czasem do tego, aby podróżować dalej. W ciągu swego rozmyślania, Bar Emmonowi przerwało nadejście Owena, który przynosił wieści od ojca. Ślub? Niedawno sam planował i myślał o ślubie i szukał możliwych rozwiązań, a tu proszę... Na tacy przyniesiono mu całkiem ciekawą ofertę.
— I to ojciec faktycznie zgodził się? Hmm... Brzmi to tak jakby na decyzję maczała w tym palce też pani matka. Powiadomcie ojca, że zamierzam ruszyć niezwłocznie następnego dnia, tylko proszę go o to, aby przekazał mi trochę pieniędzy ze skarbca, być może postaram się także zdobyć coś w handlu dla naszego królestwa między portami. — A skoro miał wyjeżdżać następnego już dnia to powinien zaprzęgnąć służbę do pomocy. Trzeba było się spakować i pomyśleć co ma mówić w trakcie rozmowy.

Tak jak książę chciał tak też się stało. Chciał posłać swego rycerza po to by mu tu sprosił dziewkę, do tego pewnie taką ładniejszą i lepszą, to mógł, jego to wola. W pewnym jednak momencie przemknęło mu przez myśl, że mimo wszystko ser Jareth był rycerzem i jego zaprzysiężonym obrońcą, a nie zwykłym służącym czy opiekunem bab do towarzystwa i dawanie mu takich zadań mogło uwłaszczać jego godności, nawet jeśli ten chwilowo nic na ten temat nie mówił. Co prawda byli przyjaciółmi jeszcze z Andalos i pewnie między przyjaciółmi można było przymykać oko na takie rzeczy, mrugnąć okiem raz czy dwa lub się nawet zaśmiać, ale pewnie dobrze byłoby pamiętać, że nie każdy rycerz był jego kolegą i nawet jego przyjaciół może zmęczyć takie "wielkopańskie" zachowywanie się za którymś razem.
W każdym razem Jareth z zadania się miał wywiązać. Sharp Point, jak Berion wiedział, nie było dużym zamkiem, prędzej zameczkiem i to przez małe "z". Ludzi nie było tu dużo, podobnie jak i służby, toteż i wyboru dużego nie było co do dziewki. Berion mógł nawet mgliście pamiętać, że wśród zamkowej służby mieli nawet własną Marsellę! Z pewnością obie "kobiety" mogły się bić o stopień najbrzydszej kobiety po tej stronie Wąskiego Morza. 
Co zaś się tyczyło sprowadzonej dziewczyny, która miał mu usługiwać, Alyssy, to była raczej zwyczajną, szarawą dziewczyną - ot wiele było takich jak ona. Z twarzy nijaka, z ciała też ani nie taka ani owaka, trudno było powiedzieć o niej coś dobrego, ale i złego nie można było zarzucić. Przyglądając się jej bliżej jednak Berion mógł dostrzec pewne, aczkolwiek nie szpecące, podobieństwa do swojej narzeczonej. Nie były one duże, ale zawsze to jakiś plus.
W każdym razie kąpiel została mu przygotowana, a Alyssa została by mu pomagać i usługiwać...

- Tak, mój panie. Alyssa. - Jak Berion wcześniej zauważył, ten nie zwracał szczególnej uwagi na osoby niższego stanu i musiała to być wiedza raczej znana, gdyż faktycznie nagłe zainteresowanie jedną z nich wywołało zdziwienie. A może po prostu ogólne zainteresowanie kogokolwiek z rodziny Bar Emmonów było tego powodem. W każdym razie Alyssa, po pierwszej chwili konsternacji, odpowiedziała na zadane jej pytanie i dygnęła przed nim najlepiej jak umiała, uznając że najwyraźniej tak powinna się zachować, gdy ktoś wyżej od niej postawiony zadaje jej pytanie. Cóż, dworski ukłon rodem z Księżycowych Wrót z pewnością to nie był, ale czego było oczekiwać po służącej z Sharp Point? Przynajmniej potrafiła sklecić kilka słów bez zająknięcia i potrafiła się jako-tako zachować.
- Oczywiście, mój panie. Jak sobie życzysz. Mój panie. - Znowu odpowiedziała i znowu dygnęła bo i co mogła powiedzieć? W końcu sam Berion jeszcze jako takiego pytania nie zadał, a ledwo zagaił rozmową, choć pewnie można było się spodziewać czego mógł młody panicz oczekiwać od młodej dziewczyny. Przecież nie doradzania w sprawach rządzenia włościami, prawda czy wylewania na nią swoich żalów, prawda? Alyssa pomogła mu z ubraniami, odkładając je na bok i składając by się nie pogniotły, a gdy ten wreszcie wszedł do wanny zaczęła mu pomagać w kąpieli robiąc to czego można się było spodziewać, ot, choćby pomagając przy myciu pleców... 

- Owszem, mój panie. - Odpowiedziała na pytanie o pogodę dzisiejszego dnia i kontynuowała mycie jego pleców. Na słowa, że powinna ograniczyć ciągłe tytułowanie go swym panem, odpowiedziała, jak można było się z pewnością spodziewać, że przeprasza swego pana. Cóż, raczej w ciągu jednej rozmowy trudno będzie wyzbyć się typowego dla nizin społecznych manieryzmu i szacunku względem wyżej urodzonych. Taka była natura ich relacji - szlachta rządziła, a prostaczkowie uwijali się u ich stóp.
- Jestem stąd, mój panie. - Odpowiedziała mu. Być może temu nie miała ochoty się z nim, przynajmniej chwilowo, spoufalać. - Urodziłam się tutaj, to jest niedaleko stąd, jak wcześniej moi rodzice i ich rodzice przed nimi i... Wiele rodziców wstecz można wymieniać, mój panie. - Kobieta na chwilę przestała myć Beriona, zatrzymując się czy to na dotyk jego ręki czy może samej się nad czymś zastanawiając, ze swojej pozycji nie mógł tego jednak widzieć jeśli się nie miał zamiaru obracać w jej stronę. - Pamiętam miejsce gdzie się urodziłam i wychowałam, ale już go nie ma, mój panie. To jest... - Poprawiła się. - Zostało odbudowane, ale nie ma tam moich ludzi, mój panie. To jest - rodziny, panie. - Zaraz też zaczęła ponownie go myć nim kontynuowała. - Ale to nic, teraz tu jest mój dom i moja rodzina, mój panie. Jestem szczęśliwa mogąc służyć tobie, mój panie i twemu ojcu, szlachetnemu królowi Togarionowi. Nic lepszego w życiu mnie nie mogło spotkać i mam nadzieję, że będę mogła tu pracować do końca swych dni. 

- Natychmiast, mój panie. - Na życzenie księcia Alyssa zaprzestała chwilowo szorowania mu pleców i udała się dla niego po kielich. Ostrożnie go napełniła, nie chcąc uronić ani kropli trunku i równie ostrożnie ruszyła z powrotem w kierunku balii wypełnionej wodą, wreszcie podając mu go z pewnym wyrazem zadowolenia, a następnie wróciła do szorowania jego pleców. Na chęć kontynuowania rozmowy przez Beriona, Alyssa przez chwilę milczała, być może zastanawiając się czy zadał on jej jakieś konkretne pytanie czy stwierdzał fakt. Po pewnym, przedłużającym się już przez chwilę milczeniu jednak wreszcie się odezwała. 
- Życie na zamku jest łatwiejsze, mój panie, ale to zarówno tu jak i poza murami, to ciężka praca dla maluczkich. Zwyczajnie jest to inny rodzaj roboty - na wiosce trzeba było wstać o świcie by zająć się zwierzętami, pracować w polu i pomagać przy żniwach i zajmować się całą masą gospodarskich spraw, których pewno nie było by wam miło słuchać... - Rozgadała się w końcu i na moment przerwała mycie mu pleców. Mógł usłyszeć zza siebie ciche westchnienie, głośne wypuszczenie powietrza z płuc nim kontynuowała. - Tutaj też trzeba wstać, ale żyje się za bezpiecznymi murami, można się przespać blisko kuchennego, dużego pieca, a pracy choć dużo, to często jest lżejsza. Więcej usługiwania, noszenia rzeczy, prania czy cerowania niźli ciężkiej i znojnej pracy w polu. Mój panie. - Dodała na sam koniec.
Alyssa, z pewnością nauczona swoim własnym stanem społecznym, nie zniosła spojrzenia Beriona i opuściła swój wzrok, kontynuując obmywanie go i dziękując za słowa i obdarzone zaufanie. Czy wieści o zwolnieniu brzyduli jakoś ją poruszyły? Nieszczególnie - to nie była jej sprawa co możne pany chciały robić ze służbą i lepiej było im się nie narażać. Pewno nie mogli dłużej znieść obecności jej szkaradnej mordy w swym domu. Plotki też nie miała zamiaru dalej ponieść, a przynajmniej sam Berion nie miał nic słyszeć na ten temat.

Jeśli Berion martwił się, że Alyssa powiedziałaby coś głupiego, to mógł być o to raczej spokojny. Co prawda on sam niezbyt często obcował z prostym ludem, a sama dziewczyna nie była wykształconą panią z dobrego domu to i też czasem mogła palnąć jakąś głupotką czy ludową mądrością, nie wyznając się przy tym na poważnych, wielkopańskich tematach. Poza tym sama obecność księcia i jego ciągłe zainteresowanie czy skracanie dystansu społecznego między nimi mogły działać nieco onieśmielająco przez łamanie schematów, które obowiązywały pomiędzy dwiema klasami społecznymi przez tysiące lat. Mimo to, jak mógł się zorientować, głupia nie była - jak na swój stan społeczny, braki w wykształceniu czy horyzontów (jak mógł się zorientować większość życia przeżyła w swojej niedużej wiosce czy tutaj, na zamku). Z pewnością nie zapytałaby się go jak statki mają cokolwiek widzieć skoro nie mają oczu, tego mógł być pewien. Ba! Na swój własny, prosty, chłopski sposób była wyjątkowo rozsądna.
Wina nigdy nie piła. Służba wszak pojona nim nie była i nie było to na jej własną kieszeń. Poza tym była różnica między zwykłym, tanim wińskiem, a takim trochę lepszym, które pewnie serwowano u nich na zamku. W każdym razie kielich przyjęła, nie było grzecznym odmawiać księciu, gdy ten osobiście jej oferował i spróbowała. Czy jej smakowało? Oczywiście - czemuż by nie miało? Powiedziała, że jest słodkie jak owoce i lepsze od piwa. Nie miała się jednak nim długo rozkoszować bo wzięła się wkrótce do pracy - złożyła ubranie księcia by się nie pogniotło i zajęła się jego kąpielą, choć mógł on zobaczyć, że gdzieś obok niej kielich z winem miał się znajdować. 
- Nie mam dużo wolnego czasu, mój panie. Tu zawsze jest pełno roboty, od rana do wieczora. - Powiedziała myjąc mu pomału plecy, tak jak przykazał jej kilka dni wcześniej. - Lubię gry. - Powiedziała zaraz. - Czasem kręcę się przy zbrojnych waszego pana ojca. Jeśli mają choć trochę wolnego czasu to prócz piciem piwa zajmują się grą w kości. Lubię grać. Czasem to dodatkowe parę dodatkowych kawałków miedzi do sakiewki jeśli się poszczęści. Może srebrniak jak jest się bardzo szczęśliwym, mój panie. - Przynajmniej mówiła parę razy mniej "mój panie".

Na pytanie czy zna jakieś gry, to i owszem, znała. Jak powiedziała wcześniej, straż grywała głównie w kości to i ona się tym co nieco zajmowała. Mogli trochę porzucać, nie powinno to stanowić problemu w trakcie kąpieli, ot rzucić raz na jakiś czas parę kości na boku i podliczyć wyniki czy dobrać odpowiednie figury. Co się samej gry tyczyło, to Alyssie wyjątkowo nie szło - być może było to spowodowane, że jej uwaga była podzielona pomiędzy myciem pleców, grą a kielichem wina. A może zwykły pech i kości słabo wypadały. W każdym razie Berion wygrywał, a ona przegrywała z kretesem - to na co grali, pewnie na jakieś drobne sekrety czy wyzwania, to już osobna kwestia. W końcu jednak dobry czas się skończył, woda się zrobiła letnia i pomału chłodna, wino w kielichach się pokończyło, a ona sama winna była wracać do własnych obowiązków. Obowiązków, no właśnie. Berion ją zatrzymał by jeszcze porozmawiać. Porozmawiać i niemalże wprost złożyć jej propozycję. 
Co na to miała mu odpowiedzieć? A cóż mogła odpowiedzieć? Książę, jej pan, zwracał się do niej bezpośrednio, oferując jej swoją uwagę i opiekę. Sam Berion wszak nie był też w jakikolwiek sposób niemiły dla oka, ba, takie panny jak ona same pewno by mu wskoczyły do łóża. Oczywiście, gdy ten jej dotknął była zaskoczona, gdy zmusił ją by spojrzała w jego oczy, czując jego dotyk na swoich policzkach, a na sam koniec pocałunek. Alyssa była cała czerwona na twarzy - zawstydzona, zaskoczona, onieśmielona i być może nawet w jakiś sposób szczęśliwa czy zadowolona. Z pewnością nie wybiegła z jego komnaty, stała tam, w miejscu gdzie ją zatrzymał i spuściła wzrok, być może wciąż zawstydzona i onieśmielona. 
- Książę pewnie mówi tak każdej dziewce... - Powiedziawszy to podniosła na niego wzrok. - Czy naprawdę się mną zajmiecie? - Zadała kolejne pytanie. Co prawda Berion już jej to powiedział, ale być może chciała zwyczajnie to usłyszeć raz jeszcze, a może nie usłyszała za pierwszym razem. Jeśli jednak uzyskała odpowiedzieć twierdzącą, to ta zaczęła rozpinać swoją prostą, nieco niewymiarową suknię, zerkając na Beriona co jakiś czas, gdy to robiła. Jeśli chciał ją wziąć tu i teraz, to mógł to zrobić, z pewnością nie będzie mu w jakikolwiek sposób oponować... 

Bycie kochanką księcia, choć nazywanie się w ten sposób było trudne jeżeli tak naprawdę spędzili ze sobą tylko jedną noc, nie wiązało się z niczym innym jak miękkim łóżkiem i chwilowym uniesieniem. Alyssa musiała, koniec końców, wrócić do pracy, choć z całą pewnością była ona tego dnia nieco weselsza i bardziej zadowolona z życia. Niezależnie czy uwaga Beriona była jednorazowa czy faktycznie miała mu towarzyszyć w kąpielach czy łożu częściej, to spędziła, mimo wszystko, czas przyjemnie. Była ona też zaskoczona, gdy książę ją znalazł i chciał ją zabrać z daleka od swoich obowiązków, ba! Gdy na niego wpadła niemalże wypuściła trzymany przez siebie kosz z praniem.
- Książę...! - Zdążyła tylko powiedzieć zaskoczna, gdy Berion ją wziął pod ramię i odprowadził na bok, a ona sama zaczęła się nerwowo rozglądać wokół. Co innego było spędzać z nim czas w komnacie, za zamkniętymi drzwiami, a co innego w środku dnia, w środku zamku. Szczęśliwie wydawało się, że nikt akurat tędy nie przechodził i nie mieli słyszeć by ktoś mógł na nich przypadkiem lub celowo wpaść czy też ich podsłuchać. Nie znaczyło to wszak jednak, że byli sami. Raz jeszcze dziewczyna wykazała się zdrowym rozsądkiem zwracając mu uwagę, że nie powinni się tak spotykać, jeszcze ktoś mógłby ich zobaczyć, nie mówiąc już o tym, że zrobiła wielkie oczy i zaczęła się jeszcze bardziej rozglądać, gdy Berion dał jej pieniądze czy zaczął jej opowiadać o planach jakie miał względem niej, jej... to jest ich dzieci czy oszustwa, które było planowane. 
Jak zareagowała na to wszystko? Zaskakująco spokojnie. Jeżeli miała nawet pewne wątpliwości, to Berion je spokojnie rozwiać i zapewnić, że wszystko będzie w porządku, a kilka problemów z tym wszystkim miała - zaczynając od tego, że książę ją wprowadził w taką sytuację, przechodząc przez to że jeśli się zgodzi, to nie ukryje ciąży i wszyscy będą ją wytykać palcami lub co się stanie jeśli jego żona się dowie. 
Co prawda z całym tym planem, ostatecznie, była na pokładzie - w końcu kto nie powie, że po ostatniej nocy nie zaszła w ciążę. Ba! Nie była głupia, swój rozum miała i nie chciała wylądować w lochu, bez języka. Ale jak Berion mógł się właśnie dowiedzieć - zwyczajne znalezienie dziewczyny i przespanie się z nią to dopiero połowa sukcesu. A przynajmniej Alyssa tak myślała.