Przedpola Ostatniego Domostwa

Służenie radą. Służenie. Tak, to Roslin powinna robić i powinna o tym pamiętać. Była bowiem jedynie sługą, prochem pod butami potężnego Wybrańca. Gdzieś z tyłu głowy Skagir musiał jednak pamiętać, że on również jest jedynie sługą. Wobec bogów, wobec Przedwiecznych, był niczym. Oni dali mu moc i oni mogli ją odebrać, jeżeli okażą się rozczarowani jego działaniami. Może warto było więc rozważyć słowa Czerwonej Królowej? Przyjęła bogów, przelała krew innych ludzi z Północy i niewątpliwie świadoma była, że opór da jej co najwyżej namiastkę wolności na kilka dni, po której nadejdzie jedynie nieuchronna i okrutna śmierć. Czy zaś Wybraniec nie słuchał rad Czarownika lub akolitów w sprawach, o których posiadali rozleglejszą wiedzę?
Jeżeli rozbicie obozu Dzikich pod zamkiem i pozostawienie w nim garnizonu Boltonów ugłaska ludzi z Dreadfort na tyle, aby pracowali sprawniej, to czemuż się na to nie zgodzić? Wulfrik z kilkoma czempionami swojej świty i tak pewnie mógłby wyrwać południowcom twierdzę, gdyby pojawiła się taka konieczność. Mogli jedynie zyskać cenny czas. Czas, na którym zależało Przedwiecznym. Skagir, związany ze swoimi bogami poprzez łaskę jaką go obdarzyli, czuł jak wiercą się niecierpliwie pod Leng. Jak wołają go do swego boku. Gdyby zaś okazało się, że rady Roslin były błędne, to przecież mógł ją odpowiednio ukarać później i bez strat powrócić do swojego oryginalnego planu...

Z innej beczki tymczasem - Czarownik chciał pomówić z Wybrańcem, kiedy ten będzie miał chwilę czasu.

Z godziny na godzinę siła wskazana przez Wybrańca zebrać się nie miała, tak więc siły Wulfrika i Roslin wyruszyć miały dopiero następnego dnia.

W progach Skagira zawitał tymczasem Czarownik. Mężczyzna nie lubił owijać w bawełnę i był człowiekiem konkretnym, tak więc prędko przeszedł do rzeczy.
- Posuwamy się naprzód, to dobrze - zaczął mistrz mrocznych sztuk. - Wiele jeszcze jednak przed nami, a każdy kolejny krok trudniejszy będzie niż poprzednie - przestrzegł. - Powinniśmy więc ułatwić sobie dalszą drogę - zaproponował, szybko przechodząc też do wyjaśnienia co ma na myśli. - Dobrze byłoby wyprawić parę statków wraz z kilkoma akolitami oraz małym dla nich wsparciem na południe. Niech odwiedzą krainy, przez które będziemy podróżować. Niech odwiedzą miejsce narodzin naszej wiary, dom wielkiego proroka Vaertigerna. Niech szukają ludzi gotowych oddać się Przedwiecznym, abyśmy prąc naprzód napotykali nie tylko wrogów, ale również braci w wierze - rzekł. - Może okazać się tak, że zginą i nie nawrócą nikogo, jeżeli okażą się mało zręczni ze słowem. Może jednak uzyskają coś co pomoże nam w przyszłości.
Czarownik zamilkł, oczekując na decyzję Wybrańca. Rzecz była ryzykowna, ale istniała szansa, że w przyszłości im się opłaci.

Czarownik kiwnął głową. Tak postanowił Wybraniec i tak się stanie.

Później nadszedł czas na pokaz siły Dzikich. Około trzech tysięcy ich łowców zebrało się i podeszło pod zamek, aby oddać wielką salwę. Jak im ten pokaz wyszedł ocenić było trudno. Nie wiedzieli ile osób w zamku padło, wiedzieli jednak, że sami stracili stu i jednego. Czemu tak? Otóż Umberowie najwyraźniej nie przegapili wrogich sił pod swoim zamkiem, ani też momentu, w którym duża ich grupa zebrała się i ruszyła w stronę murów. Łucznicy obrońców byli gotowi i odpowiedzieli własną salwą. Nie tak wielką, ale zdecydowanie celniejszą i z użyciem lepszej jakości uzbrojenia. Obrońcy korzystający z murów mieli również przewagę zasięgu nad zwykłymi łowczymi Dzikich, toteż nikt nie palił się do prób ratowania padających towarzyszy. Czym dłużej by zwlekali z odwrotem po salwie, tym więcej strzał utkwiłoby im w tyłku.




Dzicy przygotowywali się przez ostatnie pięć dni do szturmu na Ostatnie Domostwo, pierwszy zamek, który stanął na ich drodze. Czemu mieliby się go obawiać? W Nawiedzonym Lesie pokonali pewnych siebie klękaczy, a później zdobyli potężny Mur! Czym więc była ta kamienna chatka Umbera? Otóż, jak miało się wkrótce okazać, była jebanym zamkiem...

Do pokonania bramy Ostatniego Domostwa najeźdźcy postanowili użyć nietypowej taktyki. Wykorzystali skorpiony jakie pozostały im po Synach Wojny i Nocnej Straży, aby zagnieździć potężne bełty w odrzwiach. Do tych bełtów przymocowane były najgrubsze liny jakie mieli, a te z kolei podwiązane były do potężnych mamutów. Raz, dwa! I wielkie bestie poczęły ciągnąć, aby wyrwać wrota zamku. Mogło się udać, a mogło pójść coś nie tak. Na razie jednak zwierzęta zaprały się i ciągnęły.
Dzicy tymczasem, wyposażeni w drabiny i liny, ruszyli ku murom. Wojownicy i łowcy. Zaraz też, kiedy tylko znaleźli się w zasięgu, najeźdźcy zza Muru spotkali się z gradem strzał posłanych w ich stronę z twierdzy. Odpowiedzieli rzecz jasna własnymi strzałami, jednak różnice pozycji oraz uzbrojenia działały zdecydowanie na korzyść ludzi z Północy. Setki Dzikich zginęły nim wojownicy hordy sięgnęli murów, acz zbiegło się to w czasie z wielkim sukcesem, ponieważ właśnie w tym momencie mamuty wyrwały wrota!
Niestety okrzyki radości prędko przemieniły się w jęki zawodu, kiedy okazało się, że może pod bramę wejdą, ale jej wylot na dziedziniec blokuje mocna brona. Wybraniec jednak nie miał zamiaru dać za wygraną i nakazał wojom liny zaczepić o nową przeszkodę. Haków użyć lub obwiązać cholerstwo, a potem mamuty w ruch! W tym samym czasie drabiny i liny zarzucane były na mury zamku, a wojownicy Dzikich rozpoczynali szturm.

Jak ten szturm szedł? Niezbyt dobrze. Garnizon Umbera był bitny i dobrze wyposażony, wielu poborowych zebranych na jego wsparcie zdążono chociaż trochę doszkolić po klęsce w Nawiedzonym Lesie, a mury dawały obrońcom wielką przewagę. Zwłaszcza w momencie, w którym większość szturmującej armii stanowiły odziane w skóry dzikusy dzierżące kamienne toporki. Dzicy wspinali się i wspinali, ale żadnego mocnego punktu na szczycie nie mogli zająć, jedynie u stóp umocnień narastał stos zabitych. Z pokonaniem brony było podobnie. Dzicy wbiegali ją zaczepić, a łucznicy Umbera szyli w nich z mordowni lub wychylali się i strzelali prosto przez luki w kracie. W momencie krytycznym, kiedy napastnikom prawie się udało, wylali na nich wrzątek. Te mury, takie porządne, których zamki Nocnej Straży nie miały, robiły jednak sporą różnicę.

Niepowodzenie kolejnych ataków Dzikich było tak wielkie, że w pewnym momencie Skagir - czekający na otwarcie bramy, aby pierwszym wpaść na dziedziniec - zobaczył jak jego siły się kruszą. Morale pierwszej fali wojowników, która szturmowała mury było złamane. Część zawracała i biegła z powrotem w stronę armii. Inni byli tak zdesperowani, że porzucali broń i czmychali gdziekolwiek na boki.

Atak załamał się właściwie wszędzie, tak więc Skagir musiał poprowadzić nową falę całkowicie wręcz na świeżo. W dodatku musieli stawiać ponownie część drabin, które obrońcy zdążyli odepchnąć, a od niektórych haków poodcinali liny używane do wspinaczki. Część Dzikich biegnących ku armii na widok nacierającego i wrzeszczącego Wybrańca zawróciła - stając się doskonałą pożywką dla łuczników Umbera - jednak wielu innych zaczęło rozbiegać się na boki dołączając do dezerterów.

Strzały przelatywały to w jedną, to w drugą stronę. Skagir dopadł w końcu do murów i zaczął się wspinać, kryjąc się za tarczą przed zrzucanymi nań kamieniami. Trzeba było przyznać obrońcom, że rzucali z dużą siłą, ponieważ ramię trochę go zapiekło od tych kamulców. W końcu jednak dotarł na szczyt, gdzie wywalczyć sobie musiał pozycję między pieszymi z Ostatniego Domostwa. Wyrósł pośród nich niby olbrzym wśród karzełków i zaczął rąbać na wszystkie strony, wycinając prędko miejsce na murach dla swoich wojowników. Niestety na innych odcinkach Dzikim nie szło tak dobrze i wciąż ponosili większe straty niż te, których doświadczali obrońcy.
Masyw Skagira trudny był też do przeoczenia, więc szybko skierowano przeciwko niemu najlepszych z lokalnych czempionów. Na polu bitwy może i ktoś by przed nim uciekał, ale tutaj jasne było dla obrońców, że jedyną drogą wyjścia jest zwycięstwo bądź śmierć. W dodatku morale ludzi z Północy, dzięki skutecznej obronie, było niezwykle wysokie. Król za Murem musiał umrzeć, nie ważne jak wielu zginie próbując pokonać tego potwora. Jak myśleli, tak zrobili, a nękany Wybraniec miał odrobinę mniejsze możliwości oczyszczania murów, chociaż to wciąż czynił w miarę skutecznie. Do mechanizmów kontrolujących bronę jednak nie szło się dostać, ponieważ załoga w środku zabarykadowała się za grubymi drzwiami, a nie szło teraz ich wyłamywać.
Bitwa trwała. Kolejne setki Dzikich padły, ale zginęły również dziesiątki ludzi Umbera - wielu za sprawą Skagira - i najeźdźcy zaczęli powoli wlewać się na mury. Zagrał róg i obrońcy zaczęli wycofywać się. Wybraniec pozbawił życia grupę północnych szlachciców, którzy próbowali go zatrzymać, jednak jego wojownikom nie szło tak dobrze. Umber poniósł straty w odwrocie, jednak zdołał cofnąć swoje wojska.

Część załogi zamku zabarykadowana była w budynku bramy, strzegąc mechanizmu podnoszącego bronę. Grupa zabarykadowała się w wielkiej sali. Większość zaś schroniła się w kamiennym donżonie.

Stojąc na murach większość Dzikich była wystawiona niczym kaczka na odstrzał, a żeby skryć się musieli z nich zejść po równie pięknie odsłoniętych schodach. Co dopiero mówić o tym jak odsłonięci byli Dzicy, którzy próbowali podążać za rozkazami Wybrańca żeby wciągnąć na mury pluteje lub przeszukać zwały ciał w poszukiwaniu rannych. Swoją drogą liczba zalegających pod murami oraz na nich ciał zdecydowanie zmniejszała stabilność podłoża i utrudniała poruszanie się. Niestety, przy tym pierwszym szturmie na prawdziwy zamek Dzicy poznać mieli boleśnie wiele lekcji, które wiązały się z takimi zabudowaniami. Teraz uczyli się, że ciężko jest sobie zrobić przerwę na odsapnięcie i przegrupowanie w połowie drogi.

Kiedy jego ludzie za plecami padali od strzał, Wybraniec dostał w końcu młot i rozpoczął pracę. Miał nawet tyle szczęścia, że odpowiednio ustawiony mógł schować się przed łucznikami donżonu za budynkiem, którego wejście właśnie forsował. Kilka zdecydowanych ruchów tego ponadprzeciętnie zbudowanego człowieka, wymierzonych w zawiasy oraz zamek, i drzwi udało się wyłamać. Co dalej? Zacięta i krwawa, acz niezwykle jednostronna, walka. Budynku i mechanizmu broniły dwie dziesiątki gorzej uzbrojonych i przeszkolonych ludzi Umbera, których Wybraniec bezlitośnie wymordował. Niestety jego zwycięstwo miało się okazać puste. Obrońcy uszkodzili mechanizm, przez co brona nie mogła zostać podniesiona.

Bitwa trochę ucichła. Dzicy wycofali się z murów poza nie, albo zbiegli już do wnętrza zamku i skryli pomiędzy jego zabudowaniami, z których dostępne zaczęli przeszukiwać. Tymczasem budynek bramy został zdobyty i chociaż podniesienie brony było niemożliwe, to nic nie stało już na przeszkodzie aby porąbać ją i wyłamać. W końcu trupy nie będą lać wrzątku czy zrzucać kamieni z mordowni. Zajęło to trochę czasu, ale nie było już nic co najeźdźców na tym etapie by powstrzymywało. Brona w końcu padła. Po niej zaś - po kilku nieudanych próbach - wyłamane zostały w końcu drzwi do donżonu.

Byli najemnicy - najtwardsza z większych formacji pośród Dzikich - zaatakowali prowadzeni przez Skagira. Wybraniec wpadł do donżonu i zaczął mordować wrogów, jednak jego świta nie radziła sobie aż tak dobrze. Synowie Wojny - lub "Synowie Przedwiecznych", jak zaczął nazywać się ten odłam kompanii - byli twardzi, ale zbrojni Umbera również wiedzieli co nieco o walce, nie byli źle wyposażeni i mieli po swojej stronie doskonałe morale oraz dobrą pozycję. Ofiara z krwi jaką wyznawcy Przedwiecznych musieli zapłacić za przebicie się przez obrońców była wysoka. Zwłaszcza kiedy mowa o tak wyborowych oddziałach.
W pewnym momencie Wybraniec starł się z samym lordem Umberem, którego wspierała dwójka lepszych ludzi z jego włości. Mimo zaciekłości i postawnej sylwetki król Ostatniego Domostwa nie mógł osiągnąć nic ponad zatrzymanie furii wybrańca na kilka uderzeń serca niż uczynili to wcześniej jego wojownicy. Wraz z jego śmiercią topnieć zaczęła skuteczność obrońców oraz ich morale. Wkrótce donżon został zdobyty przez Skagira i najemników.

Wielka sala i inne zabudowania zamczyska również padły w tym czasie przed naporem Dzikich, którzy zajęli je bez ponoszenia kolejnych monumentalnych strat. Pozostało teraz zadecydować co robić ze zdobyczą i jak dużo czasu spędzić na zajmowaniu się nią. Jeżeli chcieli dobrze zająć się wszystkimi rannymi, wziąć jeńców, zliczy straty, zebrać głowy oraz inne łupy... No... Zajmie to sporo czasu. Najwcześniej ruszą w dalszą drogę pojutrze, a pewnie nawet i dzień później.

Niebo zasnuły gęste, czarne chmury, z który wkrótce po północy lunął obfity deszcz. Pod osłoną ciemności żołnierze Starków, Umberów i Górskich Klanów ruszyli w stronę Ostatniego Domostwa. Pierwsi natarli wojowniczy górale, biorąc wygłodzonych i zmokniętych Dzikich z zaskoczenia. Król Artos Flint pierwszy wskoczył na wały, rozrąbując jednego z brudnych dzikusów wpół swoim wielkim toporem. To co działo się później opisać można jedynie jako masakrę... Górale wtargnęli do obozu praktycznie niezatrzymani, mordując każdego wroga jaki wpadł im w ręce. Dzicy natomiast zamiast się bronić prędko rzucili się do ucieczki. Część z nich wpadła prosto na książąt Dorrena i Karlona, którzy prowadzili wojowników zaprzysiężonych Winterfell, ginąc z ich rąk. Inni, którzy obrali drogę ucieczki pomiędzy dwiema grupami ludzi z Północy, zdołali zbiec. Część złapali i zabili czekający w odwodach konni, ale dzięki pogodzie większości udało się czmychnąć.

W tym czasie ludzie Gloverów i Umberów dosięgli murów z kilkunastoma zbudowanymi naprędce drabinami, a Starkowie natarli na bramę. Dzicy broniący Ostatniego Domostwa przepchnęli do niej wóz i wywrócili go tam jako prowizoryczną barykadę, jednak ich opór szybko został zdławiony. Ludzie z Północy wlewali się na mury i przez strzaskane wrota niczym niemożliwy do zatrzymania przypływ, podczas gdy najeźdźcy, którzy tak okaleczyli ich ziemie, padali dziesiątkami od ich ostrzy.

Dopiero na dziedzińcu i broniąc zabudowań wewnątrz zamku Dzicy stawili trochę większego oporu, jednak w tym momencie, przy przewadze hufca Dorrena w liczbie, uzbrojeniu, morale oraz stanie zdrowia, zwycięstwo Starków było jedynie kwestią czasu. Kiedy krwawe starcie o ostatnie pomieszczenia i korytarze się skończyło, zamek ponownie należał do ludzi z Północy. Pierwsze co nakazali czynić lordowie, to znaleźć swoich rannych i zliczyć straty. Szczęśliwie koszt jakim okupili odzyskanie zamku był - co by nie mówić - śmiesznie niski. Wróg był gorzej uzbrojony, nieprzygotowany, zdemoralizowany i wygłodzony, a im dopisało szczęście. Zwycięstwo należało do nich!

Jak zostało zakomunikowane, uprzątnięcie pobojowiska, przeliczenie trupów i przygotowanie obozowiska w tych warunkach - ludzie przecież zmęczeni byli nocnym marszem i bitwą przed świtaniem - nie było sprawą szybką. Potrwać miało do wieczora kolejnego dnia. Dzikich na paliki, znalazła się jednak z łatwością setka, więc to dodano do listy zadań. Pogoń za wrogiem również wyruszyła, a jakiś czas później także posłowie i zwiadowcy.

Co do możnych, to narady w wielkiej sali im się nie widziały. Po bitwie doglądali swoich sił i wydawali rozkazy - przynajmniej ci bardziej odpowiedzialni - ale i im zmęczenie dawało się we znaki. O czym tu zresztą radzić? Pobojowisko jeszcze nieuprzątnięte, zwiadowcy ledwo wypuszczeni, niech najpierw wrócą i powiedzą co wokół nich się dzieje. Nawet gdyby nie chcieli długo czekać na raporty, to przecież najwcześniej wymaszerują dziesiątego dnia, ponieważ do wieczoru dziewiątego uwijać będą się na miejscu. Z tych paru słów co jednak zamienili, to większa część zdawała się skłaniać ku marszowi na południe - do Boltonów. W końcu tam obozowały ponoć większe siły Dzikich, a na Murze zdawało się, że Nocna Straż radzić sobie zaczęła dobrze.

Pytanie więc tylko ile Dorren miał zamiar czekać na wieści zanim rzeczywiście postanowi radzić co dalej, a z pewnością radzić będzie musiał, kiedy lordowie i sprzymierzony król się wyśpią.