Wybrzeża Szczypcowej Wyspy

Wielkie nieszczęście spaść miało na Szczypcową Wyspę, ziemię nietkniętą jeszcze skutkami andalskiej migracji pomimo bliskiego położenia względem ojczyzny najeźdźców oraz podbitej przez nich Doliny Arrynów. Ze wszystkich watażków jacy wyruszali pod sztandarami siedmioramiennej gwiazdy do wybrzeży wyspy dobić miał jeden z najbardziej gwałtownych i okrutnych - Angron, zwany Ogarem Wojownika.

Żołnierze tego brutalnego wodza uderzyli szybko i bezlitośnie. Prędko rozprawili się z nabrzeżnymi osadami Pierwszych Ludzi i ruszyli głębiej w ląd. Jednocześnie kilka ze swoich drakkarów wyprawili wzdłuż wybrzeży, aby ten niewielki kawałek ziemi okrążyły, paląc i niszcząc wszystko co napotkają na swojej drodze. Szczypcowa Wyspa nie była duża, natomiast jej obrońcy, pozbawieni przywódcy mogącego ich zjednoczyć, szybko ustąpili potężnemu Ogarowi. Kiedy Andalowie mężów Pierwszych Ludzi zmogli, przystąpili do innych niż walka uciech. Gwałcili, grabili, niszczyli i palili. Żadna kobieta jaka wpadła w ich ręce nie zachowała swej niewinności, żadne domostwo nie skryło przed nimi swoich dóbr, żadne czardrzewo nie oparło się ich toporom.
Towarzyszący wyprawie septoni ogłosili, że oto płonący miecz Wojownika spadł na tę ziemię, aby oczyścić ją z demonów i wypalić chwast jakim był kult Starych Bogów. Każdy kto widział jednak tę napaść, albo w przyszłości miał o niej usłyszeć, mógł prędko zacząć podejrzewać, że to nie wiara kierowała najeźdźcami.

Wyspa nie miała stać się jednak nowym domem Andalów, którzy po rozprawieniu się z jej mieszkańcami weszli na swoje łodzie i ruszyli w dalszą drogę. Angron żądny był bitwy, a słyszał, że Darklynowie z Duskendale oparli się już innym wodzom jego ludu. Tam, gdzie Togarion Bar Emmon i Boros Pobożny zawiedli, on miał zamiar zatryumfować.

Mieszkańcy Szczypcowej Wyspy nie mieli lekko. Ledwo ich ziemie opuścił Angron, Ogar Wojownika, a zanim zdążyli pogrzebać wszystkich zmarłych, odbyć żałobę i odbudować chociaż ułamek zniszczeń, kolejny andalski watażka pojawił się u ich brzegów. Tym razem był to Henry Lathi. Tym razem Andalowie przybyli, aby na miejscu pozostać. Dzięki najazdowi swoich współbraci Lathi miał najgorszą robotę za sobą - wojownicy Pierwszych Ludzi zostali wymordowani, czardrzewa wycięto lub spalono, nie widać też było żadnego śladu tych pierdolonych leśnych karłów. Idealnie.
Pan Lathi był człowiekiem rozsądnym i dość bystrym, korzystną sytuację umiał dobrze wykorzystać. Podporządkowanie sobie bez zbędnego rozlewu krwi zgnojonych już i tak Pierwszych Ludzi ze Szczypcowej Wyspy nie było więc dla niego problemem. Andalowie rozbili umocniony obóz, zgonili miejscowych do pracy w uprzątaniu zniszczeń po Angronie, posłali statki na drugą stronę Wąskiego Morza po kolejnych kolonistów i zabrali się do wytyczania planów pod miasteczka, wioski i septy.

Szczypcowa Wyspa oraz wybrzeża Szczypcowego Przylądka jej najbliższe miały stać się kolejnym przystankiem hordy Dzikich jaką wiódł ze sobą Skagir. Jednak również tym razem czujne oczy miejscowych - czujniejszych niż zwykle przez regionalne konflikty - wypatrzyły nadciągające drakkary. Ludzie uciekali z wybrzeży zabierając ze sobą co najcenniejsze, gońcy roznosili alarmującą nowinę dalej, a zbrojni szykowali się w najzdatniejszych do obrony punktach. Dzicy mogli zagrabić jedynie to, co zostało pozostawione, zabić lub pojmać tych, którzy się zagapili. W przypadku Przylądka dodatkową przeszkodą były dla nich jego wybrzeża - liczne klify, mokradła, wzgórza i leśne gęstwiny. Byli wprawdzie przywykli do takiego terenu, ale okolica była dla nich całkowicie nowa, podczas gdy miejscowi wiedzieli jak się w niej ukryć.

Koniec końców kolejny przystanek Skagira nie obfitował w wyzwania i nie obfitował w łupy. Na wyspach z pewnością dałoby się przycisnąć miejscowych bardziej - wszak nie mieli gdzie uciec - jednak wymagałoby to większego zaangażowania i przynajmniej paru dni. Wybraniec najwyraźniej wolał zadowolić się skromnym łupem i szybciej posuwać się naprzód.